4. Op het moment van onze bekering komt de

4. Op het moment van onze bekering komt de Heilige
Geest in ons wonen.
4.1. Het bijbelse bewijs
4.1.1. Het staat er rechtstreeks
"Bekeert u1 ... en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen (Hand. 2:38)". Op het
moment dat je je bekeert ontvang je volgens deze tekst de Heilige Geest. Als je je bekeert dan
heb je de Geest ontvangen. Dit gebeurt met je op hetzelfde moment dat je tot geloof komt.
Onmiddellijk ontvang je vergeving van zonden en ontvang je de Heilige Geest.
4.1.2. Het is onmogelijk om christen te zijn en toch de Geest niet te hebben
"Indien iemand de Geest van Christus niet heeft die behoort Hem niet toe" (Rom. 8:9). Als je de
Geest niet hebt dan hoor je niet bij Christus. Christen zijn en de Heilige Geest hebben gaan
samen. Het ene kan niet zonder het andere.
4.1.3. De bijbel gaat er zonder meer van uit dat iedere Christen de Geest heeft
De brieven in het Nieuwe Testament zijn speciaal geschreven voor de gemeente. In het
onderwijs dat in deze brieven wordt gegeven wordt er altijd zonder meer van uitgegaan dat alle
christenen de Heilige Geest hebben (Zie b.v. 1 Kor. 3:16 en 6:19).
4.2. Er zijn enkele bijbelgedeelten die hier mee in strijd lijken te zijn.
In het boek Handelingen komen we verschillende keren tegen dat de bekering en het
ontvangen van de Geest niet met elkaar samen vallen. De verklaring is dat het in deze
gedeelten om unieke, niet te herhalen, gebeurtenissen gaat. De schriftgedeelten beschrijven
gebeurtenissen uit de overgangstijd van Israël naar de gemeente. Al de bijbelgedeelten waarin
de bekering en het ontvangen van de Geest, dat is de inwoning van de Geest, niet samenvallen
hebben te maken met de verschillende fasen in de overgang van de oude bedeling naar de
nieuwe bedeling. (Zie wat in hierboven, in de hoofdstukken 2 en 3, is gezegd.)
Handelingen 2:1-4.
De Heilige Geest valt hier op de discipelen van de Here Jezus. Zij waren op dat moment al
bekeerd. In hun geval was er dus eerst de bekering en een tijd daarna pas het ontvangen van
de Geest. De reden van het niet samenvallen van bekering en het ontvangen van de Geest is
duidelijk. De discipelen leefden voor Pinksteren, ze leefden onder het Oude Verbond en toen
was "de Geest er nog niet" (Johannes 7:39). Met Pinksteren gingen ze de nieuwe bedeling
binnen.
Handelingen 8:4-25, speciaal:14-17.
Handelingen 10 en 11:1-18.
In Handelingen 8 wordt de doorbraak van het evangelie naar de Samaritanen beschreven.
Filippus predikte het evangelie en vele Samaritanen geloofden en lieten zich dopen. God heeft
op dat moment de gave van de Geest opgehouden. Toen de apostelen hoorden dat Samaria
het evangelie had aanvaard zonden zij Petrus en Johannes naar hen toe. Op het gebed van
Petrus en Johannes, onder handoplegging, werd vervolgens alsnog de Geest aan de
Samaritaanse gelovigen geschonken.
1In
de bijbel vallen bekering en doop altijd samen. Als iemand tot geloof komt dan is het vanzelfsprekend
dat hij zich ook onmiddellijk laat dopen. Vandaar dat ze in vaak in een adem met elkaar worden genoemd.
Als het gebruikelijk zou zijn dat er na iemands bekering nog om het ontvangen van de Geest
moet worden gebeden waarom heeft Stefanus dat dan niet zelf gedaan? Was Stefanus dan niet
geestelijk genoeg dat het bidden om de Heilige Geest gedaan werd door Petrus en Johannes?
Dat kan niet het geval zijn geweest want Filippus was zelf een man vol van de Heilige Geest
(Hand. 6:3-62).
Het was niet toevallig dat uitgerekend de twee meest vooraanstaande joodse apostelen er voor
hebben gebeden dat de Samaritanen de Heilige Geest mochten ontvangen. De betekenis
hiervan kan alleen worden verstaan als we twee dingen in ogenschouw nemen. Ten eerste de
felle wederzijdse haat en vijandschap die bestond tussen de Samaritanen en de joden3. En ten
tweede de weerstand bij de joden tegen het accepteren van niet-joden als medegelovigen.
Deze weerstand was er evengoed bij de joodse discipelen van de Here Jezus. Dat blijkt b.v. als
Petrus aan heidenen (aan niet-joden, Hand. 10) het evangelie verkondigt en hen laat dopen. Dit
riep weerstand op en veroorzaakte veel onrust (Hand. 11:1-18). De weerstand tegen het
accepteren van heidenen als volwaardige medeleden van de gemeente moest trouwens ook
eerst bij Petrus zelf door God worden doorbroken (Hand. 10:9-18 en :28).
De joden wilden wel niet-joden opnemen in hun joodse religie maar dan moesten deze ook
volledig naar alle joodse wetten gaan leven en besneden worden. Niet-joden, waaronder de
gehate Samaritaanse halfjoden, als volwaardige medegelovigen accepteren, zonder hen te
verplichten zich te laten besnijden en de joodse wetten na te leven, kon niet. Toch zoiets doen
was zelfs voor de joodse discipelen van de Here Jezus in eerste instantie nog een brug te ver.
Door hen de Geest te geven, zoals de joodse gelovigen dat op de pinksterdag hadden meegemaakt, gaf God een niet te weerspreken getuigenis aan het feit dat de bekeerde Samaritanen
en heidenen er volledig bij hoorden, ook al onderhielden ze de joodse wet niet en waren ze niet
besneden (Hand. 10:44-47 speciaal :47 en Hand. 11:15-17). In Samaria zorgde God er voor dat
de twee meest vooraanstaande joodse apostelen getuige waren van het ontvangen van de
Geest. Zo doorbrak God de weerstand in de harten van de joodse discipelen. Op deze wijze
heeft God de eenheid van de gemeente beschermd en zorgde hij voor volledige acceptatie van
de Samaritanen in de gemeente. Hetzelfde heeft God ook bij de bekering van Cornelius en de
heidenen gedaan. Opmerkelijk is dat daar geen sprake van een tijdsverschil tussen bekering
(dat is het tot geloof komen in de Here Jezus) en het ontvangen van de Geest was. Het
ontbreken van een tijdsverschil is logisch en verklaarbaar omdat in dit geval een tijdverschil
tussen de bekering en het ontvangen van de Geest niet nodig was. Immers Petrus, de meest
vooraanstaande apostel, was al aanwezig. God had ook gezorgd voor een aantal andere
getuigen, want er waren broeders (joods gelovigen) vanuit Joppe meegegaan (Hand. 10:23),
die met Petrus getuige waren van het ontvangen van de Heilige Geest door Cornelius en zijn
heidense vrienden en familie (Hand. 10:45). Als Petrus later het dopen van Cornelius en zijn
vrienden moet verdedigen voert hij ook deze broeders als medegetuigen aan (Hand 11:12 "met
mij gingen deze zes broeders").
Pas na de uitleg van Petrus kwamen de joodse discipelen tot rust. Het getuige zijn van het
ontvangen van de Geest speelde een cruciale rol in het doorbreken van de weerstand (Hand.
10:47 en 11:15-17). Om de weerstand te doorbreken had God het zo gearrangeerd dat de
Geest in Samaria werd opgehouden tot de apostelen er waren.
Ook voor de Samaritaanse gelovigen was de gang van zaken een les. Het was een bevestiging
van het gezag van de door de Here Jezus aangewezen joodse apostelen, ook over het
samaritaanse deel van de gemeente. God gaf hen, de Samaritanen, immers de Geest via de
handoplegging en het gebed van Petrus en Johannes. Van de kant van de Samaritanen was er
ook haat tegenover de Joden. Het was voor hen dus ook een les in de eenheid van de gemeen-
2Hij
was één van de zeven mannen die aangesteld werden. Het moesten mannen zijn "vol van de
Geest."
3
Joden en Samaritanen gingen niet met elkaar om (Johannes 4:9). Zie ook het incident toen de
Samaritanen Jezus en zijn discipelen, omdat ze joden waren, niet wilden ontvangen (Lucas 9:52-54).
te, waarin het onderscheid tussen jood en samaritaan in Christus is opgeheven (Gal. 3:26-28 en
Efeze 2:11-22).
Uit het boek Handelingen (b.v. Hand. 15:1-3) en uit de brieven van Paulus (b.v. de gehele
Galaten brief en speciaal 2:11-14) blijkt hoe hardnekkig ook later de weerstand van vele joodse
discipelen tegen de volledige acceptatie van christenen met een heidense achtergrond nog
steeds was. Ze wilden nog steeds christenen, die niet volgens de joodse wetten leefden en die
niet besneden waren, niet als medegelovigen accepteren Op een gegeven moment wankelde
zelfs Petrus weer op dit punt (Gal. 2:11-144). Paulus heeft hem daarom openlijk
terechtgewezen. Zo groot was de druk en strijd om dit punt ook toen nog.
De bijbel geeft dus geen directe verklaring van het waarom van het ophouden van de komst van
de Heilige Geest na de bekering van de Samaritanen. Echter uit het verband en in het licht van
het geheel van de bijbel, als we het bijzondere van de overgangstijd in ogenschouw nemen,
dan is de reden duidelijk.
Er is nog een schriftgedeelte dat lijkt te weerspreken dat ieder die gelooft bij zijn bekering direct
de Geest ontvangt. Dat is Handelingen 19:1-7. Ook dit heeft echter weer te maken met de
overgang van de oude bedeling (van het Oude Verbond) naar de nieuwe bedeling (het Nieuwe
Verbond). Paulus komt In Efeze en hij ontdekt een aantal mensen die discipelen worden
genoemd. Hij merkt blijkbaar dat er iets niet klopt en daarom stelt hij de vraag "Heb je de Heilige
Geest ontvangen toen je tot geloof kwam?" Het blijkt dat dit niet het geval was. Als je echter
nauwkeurig leest dan zie je dat het hier om volgelingen van Johannes de Doper gaat. Zij waren
niet in de naam van Jezus, maar met de doop van Johannes gedoopt (Hand. 19:3,4). Daarop
wees de apostel Paulus op Jezus. Uit het feit dat deze discipelen zich daarop lieten dopen in de
naam van Jezus blijkt dat ze het getuigenis van Paulus aangaande Jezus geloofden. Het waren
al gelovigen onder het Oude Verbond en via Johannes hadden ze waarschijnlijk iets over Jezus
gehoord, maar nu kwamen ze tot geloof in Jezus en kwam de Geest over hen. Zij waren dus
gelovig onder het Oude Verbond, net als de discipelen voor de tijd van Pinksteren. Zij hadden
echter Pinksteren gemist. Vandaar dat ze de Geest nog niet hadden ontvangen. Deze situatie is
uniek en kan daarom tegenwoordig niet meer voorkomen. De gebeurtenis is dan ook niet
maatgevend voor de gang van zaken nu.
4.3. Samenvatting
De algemene regel vinden we in de brieven. Daar wordt immers het leerstellige onderwijs
gegeven. Uit de brieven blijkt duidelijk dat elke christen de Heilige Geest heeft. De verklaring
voor de uitzonderingen ligt in het unieke van de gebeurtenissen uit de overgangstijd. Deze
handelwijze was kennelijk Gods methode om de eenheid van de gemeente te bewaren.
4.4. Bidden om de Heilige Geest?
Moeten wij als bekeerde mensen bidden om de Heilige Geest? Dat is niet het geval, als
daarmee wordt bedoeld dat we de Geest nog niet zouden hebben ontvangen. Bidden om iets
wat je al hebt is dwaas.
In Lukas 11:13 is sprake van het bidden om de Heilige Geest. Dit heeft de Here Jezus echter
gezegd op het moment dat de Geest nog niet was gekomen (Johannes 7:39). Op dat moment
was het zinvol om dit te bidden. Onder het Oude Verbond kon de Geest wel op gelovigen
komen, maar Hij woonde er niet permanent. Vandaar dat David ook bad: neem uw Heilige
Geest niet van mij (Psalm 51:13). Bij Hem kon de Geest van God vertrekken.
4Met
Kefas wordt Petrus bedoeld.
Wellicht is het zinvol om voor vervulling met de Geest te bidden. Dat is echter strikt genomen
niet nodig. Want de Heilige Geest woont momenteel in ieder gelovige en Hij zal automatisch
elke gelovige vervullen als die Hem de ruimte geeft in zijn of haar leven5.
5
Zie, hieronder, hoofdstuk 6 over de vervulling met de Heilige Geest.