Wat doet het IMF

Internationaal Monetair Fonds
Wat is het IMF
Het Internationaal Monetair fonds is een gespecialiseerde organisatie voor monetaire
zaken van de Verenigde Naties bestaande uit 187 landen.
Historiek
Het IMF werd samen met de Wereldbank in 1944 met de overeenkomst van Bretton
Woods opgericht in het kader van het wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Het
werd in december 1945 voor het eerst officieel in werking gesteld door 29 nationale
regeringen.
Een jaar later begon het fonds aan zijn financiële operaties en in 1947 werd Frankrijk
het eerste land dat geld leende van het IMF.
In de late jaren 1950 en tijdens de jaren 1960 begon het IMF zich goed uit te breiden. Dit
kwam doordat er veel Afrikaanse landen onafhankelijk werden verklaard. Langs de
andere kant was de Koude Oorlog een beperking op het lidmaatschap. De meeste landen
in de Sovjet invloedssfeer kregen geen lidmaatschap.
Nu is het IMF uitgegroeid tot een organisatie met 187 landen onder haar vleugels.
Wat doet het IMF
Met het lidmaatschap van 187 landen, heeft het IMF een unieke positie om de
aangesloten regeringen te helpen om te kunnen profiteren van de globalisering en
economische ontwikkeling in het algemeen.
Het IMF bestudeert wereldwijde economische trends en prestaties en waarschuwt haar
lidstaten wanneer er problemen dreigen te komen.
Het IMF geeft beleidsadvies en doet de financiering van de leden met economische
moeilijkheden. Zo werkt het ook met ontwikkelingslanden om de armoede tegen te gaan
en macro-economische stabiliteit na te streven. De wereldwijde crisis heeft nogmaals
aangeduid hoe sterk de landen met elkaar verbonden zijn in de huidige wereldeconomie.
De belangrijkste taken van het IMF.
Het IMF helpt haar leden door middel van:
 Beleidsadviezen aan overheden en centrale banken op basis van analyse van de
economische trends en de cross-country ervaringen.
 Onderzoeken, statistieken, prognoses en de analyse op basis van het volgen van
de mondiale,regionale en individuele economieën en markten.
 Leningen aangaan met landen om hun economische problemen te overwinnen.
 Concessionale leningen ter bestrijding van de armoede in de
ontwikkelingslanden.
 Technische bijstand en opleidingen zodat de leden hun economieën beter kunnen
beheren.
Doel
Het doel van het fonds is een evenwichtige groei en hoge tewerkstelling te stimuleren en
landen die tijdelijke betalingsbalansproblemen hebben financieel bij te staan.
Binnen dit gebied zorgt het IMF voor:
 Stimulering van de internationale monetaire samenwerking
 De wisselkoersstabiliteit
 Duidelijke wisselkoers-mechanismen
Het IMF wil haar doelstellingen verwezenlijken door het geven van beleidsadvies,
financiële steun en technische bijstand.
Lidmaatschap
Momenteel heeft het fonds een lidmaatschap van 187 landen. Om lid te worden moet
een land geaccepteerd worden door de meerderheid van de bestaande leden.
Bij de toetreding krijgt elk lid een quotum van het IMF. Deze quotum is grotendeels
gebaseerd op de relatieve grootte in de wereldeconomie.
De quotum heeft een aantal fundamentele aspecten van de financiële en
organisatorische relatie met het IMF als gevolg:
 Abonnement: het bepaalt het maximumbedrag van de financiële middelen die de
leden moeten betalen aan het fonds. De bedragen moeten volledig betaalt
worden bij toetreding tot het IMF. 25 procent van het bedrag moet betaald
worden in de eigen valuta van het IMF, de zogenaamde Special Drawing Rights of
de algemeen aanvaarde valuta’s ( zoals de dollar, euro, yen en pond), terwijl de
rest wordt betaald in de eigen valuta van het lid.
 Stemrecht: Ieder lid van het fonds heeft 250 basis stemmen plus een extra stem
voor elke 100000 SDR van de quota.
 Toegang tot financiering: het bepaalt de hoogte van financiering van het lid. Er
bestaan een aantal afwijkende overeenkomsten waarbij het lid tot maximaal 200
procent meer kan lenen dan de quota. Dit gebeurt enkel in uitzonderlijke
omstadigheden.
 SDR toewijzingen: elk lid van het aandeel van de algemene trekkingsrechten
worden vastgesteld in verhouding tot haar quotum.
Leningen
Voorwaarden om te lenen
De voorwaarden om in aanmerking te kunnen komen voor een lening liegen er niet om.
Het komt er in feite op neer dat een nationale overheid haar directe zeggenschap over
haar economisch beleid en daarmee indirect ook over bijvoorbeeld sociaal, cultureel en
milieubeleid uit handen geeft. Een regering zal moeten voldoen aan de door het IMF
opgelegde voorwaarden anders komt er geen IMF-cent vrij. De voorwaarden laten zich
onderverdelen in korte termijn 'Stabilisation Policies' en de 'Structural Adjustment
Programs (SAP) voor middellange termijn. In het algemeen zijn IMF programma's dus
gericht op de korte termijn problemen zoals het opvangen van macro-economische
schommelingen, wegwerken van tekorten op begrotingen en het bestrijden van de
inflatie. Korte termijn stabiliseringsprogramma's moeten de binnenlandse uitgaven en
vraag beperken, en de uitgaven en inkomsten van een land in korte tijd weer in balans
brengen zodat de inflatie omlaag gaat. Een verder punt van het stabiliseringsprogramma
is het verhogen van de belastingen op elementaire consumptiegoederen zoals voedsel
en nutsvoorzieningen. Dit betekent dat ieder hoofd van de bevolking evenredig moet
opdraaien voor de IMF maatregelen. Dit terwijl bijvoorbeeld een verhoging van de
inkomstenbelasting de lasten veel gelijkwaardiger zou verdelen.
De Structurele Aanpassingsprogramma's (SAP) beogen op middellange termijn
economische groei te bereiken door te investeren in de private sector en de rol van de
staat in de economie terug te dringen. Als eerste worden staatscontrole en subsidies op
prijzen afgeschaft en staatsbedrijven gesloten of tegen zachte prijzen verkocht (niet
zelden aan westerse bedrijven). Tevens wordt protectionistisch overheidsbeleid
afgeschaft.
Zoals eerder gezegd is het belangrijkste streven van het IMF het bewaren van stabiliteit
op de kapitalistische wereldmarkt. Daarnaast is ze erop gericht door middel van macroeconomische maatregelen meer landen te integreren in deze markt. De maatregelen die
gepaard gaan met de door haar verstrekt leningen, hebben het doel de staatsinvloed op
de economie te verkleinen ten gunste van de private sector. Dit beleid heeft desastreuze
gevolgen voor de wereldbevolking
De gevolgen van het IMF
Voor diegenen die nog steeds vertrouwen hebben in de succesformule van de
kapitalistische vrije markt zal veel van het bovenstaande nobel en mooi in de oren
klinken. Het vervelende is dat sinds het bestaan van de instellingen de verhoudingen
tussen het rijke noorden en het arme zuiden alleen maar meer uit het lood zijn geraakt.
Je kunt eigenlijk niet anders concluderen dan dat het IMF, de Wereldbank, en alle andere
door het vrijemarktfundamentalisme gedreven instellingen, als het gaat om welvaartsen welzijnsnivellering hopeloos gefaald hebben. De gevolgen van de aan landen
opgelegde economische maatregelen zijn voor bevolkingen keer op keer rampzalig.
Terwijl het IMF voortdurend blijft goochelen met glanzende macro-economische
modellen, blijven de levensomstandigheden van werknemers en kleine zelfstandigen in
de ontwikkelingslanden verder dalen. Bezuinigingen op onderwijs, sociale
voorzieningen, gezondheidszorg, massaontslagen, verlagingen van de lonen,
prijsverhoging van de eerste levensbehoeftes, gedwongen volksverhuizingen door
Wereldbankprojecten, faillissement voor plaatselijke producenten nadat de markt
wordt overspoeld met goedkoop gemaakte importproducten, het zijn keer op keer
gevolgen van het beleid van het IMF en de Wereldbank. Macro-economische
succesverhalen betekenen dus veelal verzwegen micro-economische ellende.
Het is dan ook niet vreemd dat overal ter wereld mensen zich verzetten tegen het IMF
en de Wereldbank. Zo braken er vorig jaar in Tunesië rellen uit toen het IMF de regering
verbood nog langer eerste levensmiddelen zoals brood en suiker te subsidiëren.
Hetzelfde jaar brak in Indonesië een opstand uit tegen soortgelijke door het IMF
opgelegde bezuinigingen. De lijst van door het beleid van IMF en Wereldbank
veroorzaakte drama's is lang en spreekt voor zich. Vandaar ook dat het verzet tegen het
IMF en de Wereldbank breed wordt gedragen. Wanneer er echter een antwoord
geformuleerd moet worden, lopen de meningen echter uiteen van hervormen tot
afschaffen.
Bestuur
Management
Het management houdt toezicht op het werk van het personeel en het onderhoudt de
contacten op hoog niveau met de nationale regeringen, de media,..
directrice : Christine Lagarde
Vice – directeur: John Lipsky
Adjunct-directeur
Naoyuki Shinohara
Adjunct-directeur
Nemat Shafik
Adviseur
Min Zhu
Adviseur
David Lipton
Raad van gouverneurs
Deze raad neemt alle belangrijke beslissingen inzake het algemene beleid. Elk lid van het
IMF heeft een vertegenwoordiger in deze raad.
Het Internationaal Monetair en financieel Comité (IMFC)
Dit is het politieke beleidsorgaan. Het comité telt 24 leden die 1 of meerdere lidstaten
van het IMF vertegenwoordigen.
België en het fonds
Financiële positie in het fonds
België is sinds 27 december 1945 lid van het IMF. Dit betekend dat het één van de
stichtende leden is. Het heeft een quota (Belgische aandeel van kapitaal in het fonds)
van 4605,20 miljoen speciale trekkingsrechten (SDR). Dit is de rekeneenheid van het
IMF. Het aandeel van België is 2,16% van het totaal.
België wordt in de raad van gouverneurs vertegenwoordigd door de gouverneur van de
Nationale Bank. De minister van Financiën vertegenwoordigt de Belgische kiesgroep in
het IMFC.
België heeft ook een vertegenwoordiger in het Directiecomité. Deze vertegenwoordigt
naast België ook nog Luxemburg, Oostenrijk, Tsjechië, Slovakije, Slovenië, Hongarije,
Turkije, Wit-Rusland en Kazachstan. Deze landen vormen samen met België de Belgische
kiesgroep.
Bronnen
http://www.ravagedigitaal.org/archief2000/0011a4.htm
http://www.imf.org/external/about.htm
http://www.iefa.fgov.be/nl/Topics_Participation_IMF.htm