Boyan Slat – The Ocean Cleanup, 2016

Tapijt lenen van Desso
Desso is een bedrijf dat tapijten ontwerpt, deze tapijten willen ze gaan produceren
volgens een “cradle to cradle” systeem. Dit systeem zou betekenen dat in 2020 alle
tapijten die gekocht worden bij Desso uiteindelijk weer terug moeten komen bij
Desso.
Dit gaat als volgt in zijn werk. Je koopt een tapijt bij Desso, dit tapijt is geproduceerd
uit materiaal afkomstig van oudere en versleten tapijten. Dit tapijt word een aantal
jaar in bijvoorbeeld een bedrijfspand gebruikt en slijt. Als het tapijt versleten en aan
vervanging toe is word het door Desso verwijderd en van het versleten tapijt word
een nieuw tapijt gemaakt. Hierdoor word een lineair productieproces circulair
gemaakt, je leent als het ware het tapijt.
De manier waarop Desso wil gaan produceren
inspireert mij enorm. Ze veranderen de manier van
denken over produceren. Een tapijt moet als t
gerecycled wordt weer een tapijt worden en dit zou
met alles zo moeten zijn. Ik denk ook dat het met alles zou
kunnen, zo word dit concept ook al met kleding gedaan. Graag zou ik zelf willen
kijken hoever ik hierin kan gaan.
Wat ik minder goed vind aan de aanpak van Desso is de vormgeving van hun
concept. Ze laten hun concept op de website alleen zien door een tekst, maar
mensen hebben tegenwoordig de concentratie niet meer om veel te lezen. Liever
had ik gezien dat ze een mooi schema of een duidelijke tekening hadden gemaakt
om het concept uit te schetsen.
Bronnen:
- http://www.desso.nl/over-desso/het-bedrijfsconcept/
Fiction factory – Wikkelhouse
Dit project is door meerdere instanties aangeraakt voor het allemaal bijeen kwam
als een gaaf product, dat erg goed past bij het idee van circular design. Het is een
huis gemaakt van golfplaat karton.
René Snel bedacht een machine die werkte als volgt: een grote mal in de vorm van
een huis werd voor een vrachtwagen geplaatst met daarop een grote rol golfplaat
karton. De mal gaat draaien en er worden 24 lagen karton rond de mal gewikkeld,
met tussen elke laag een biologisch afbreekbare lijm.
Deze machine stond een tijdje te verstoffen tot dat de Fiction Factory er mee aan
de slag ging. Zij werkten het idee uit tot een soort kantoor units met een waterdichte
laag en een mooie houten afwerking. Deze verplaatsbare huizen zijn enorm
efficiënt. Ze zijn 3 keer duurzamer dan
een normaal woonhuis, en gaan wel
50 jaar mee. Het wikkelhuis wordt uit
alleen recyclebare materialen
gemaakt, dus de huizen kunnen in
principe steeds opnieuw gemaakt
worden uit dezelfde materialen. De
huizen zijn ligt en hebben in de
meeste gevallen geen fundering
nodig. Uit brekingen blijkt dat wind
geen bedreiging is voor de huizen.
Later bedacht een student, Rick
Burchter, hoe je de Wikkelhuizen nog bewoonbaarder kon maken en richtte deze
verder in. Hij zorgde voor een wc en douche in cabines en maakte hier het product
helemaal af.
Wat ik erg goed vind aan dit project
is dat het compleet vernieuwend is,
ik had nooit gedacht dat je een huis
kon maken uit karton van deze
kwaliteit en dan ook nog is gebruik
maken van een grote mal. Ook vind
ik het een mooie bijkomstigheid dat
het project niet door 1 iemand
gemaakt is, het is een beetje
opensource en een aantal mensen
hebben eraan gewerkt tot een
volmaakt product. Het verandert naar mijn idee het idee van huizenbouw compleet,
maar ook het idee van wonen. Naar mijn idee hoeft t niet allemaal meer enorm
groot en duur, deze manier van produceren en wonen past daar erg goed bij.
Bronnen:
- http://www.hva.nl/over-de-hva/nieuws-en-agenda/hvanieuws/content/2015/08/hva-student-studeert-af-op-kartonnenwikkelhuis.html
- http://www.fictionfactory.nl/home.php?p=whouse
Refunc – silo city
Refunc is een team van twee Nederlandse architecten die houden van spelen,
spelen met materialen. De twee heren zijn, Dennis Oudendijk en Jan Körbes. De
twee reizen de hele wereld over voor de meest uiteenlopende projecten. Ze
bouwen met bestaande materialen en
onderdelen als bouwstenen, deze materialen
lopen uiteen van koelkasten tot
waterreservoirs.
Het project “Silo City” is een huis gebouwd
van een oude graansilo, de silo is helemaal
omgebouwd tot een mobile woning en vooral
gemaakt van al reeds gebruikte materialen. In
de woning is ook echt gewoond en heeft een
hele kleine foodprint. De woning kost weinig
geld en energie.
Ten eerste ziet de woning er naar
mijn idee puntgaaf uit, ik zou er zo in
willen trekken. Dit laat naar mijn
idee zien dat de uitvoering van dit
project erg goed gedaan is. Ook
laat dit project zien dat je van een
simpel ding zoals een oude
graansilo al een huis kunt maken. Ik
vind het mooi hoe er een huis is
ontstaan waar prima in te wonen
valt en een aantal problemen op
zou kunnen lossen.
Het is klein dus heeft relatief weinig
ruimte nodig. Het kost weinig op zo
een huis te bouwen. In dit huis wonen kost weinig energie en het is een goede
manier om opnieuw gebruik te maken van bouwmaterialen.
Bronnen:
- http://refunc.nl/?p=3405
Boyan Slat – The Ocean Cleanup, 2016
Een groot deel van het plastic dat wij gebruiken belandt uiteindelijk in de zeeën en
oceanen. Dit heeft er de afgelopen decennia voor gezorgd dat er enorme pockets
zijn ontstaan aan plastic soep, in de grote oceanen.
Veel mensen hebben geprobeerd met ideeën te komen om deze gigantische
gebieden met plastic op te ruimen. Maar dit blijkt nog niet zo makkelijk. Er heen
gaan om met netten al het plastic op te vangen zou ongeveer 79000 jaar gaan
kosten, enorm duur en inefficiënt zijn.
Toen bedacht de student Boyan
Slat een simpel principe.
Waarom zou je door de oceaan
bewegen, als de oceaan ook
door jou kan bewegen. Met dit
principe bedacht hij een
systeem in de vorm van de grote
V die op de oceaan zou drijven
en op een strategische plek in
de oceaan zou worden
geplaatst. Door de vorm zal de
stroming al het plastic naar 1
punt voortbewegen en kan het
makkelijk worden opgevangen.
Er worden nu testen uitgevoerd op de Noordzee met een kleiner model. Na veel
testen “The Ocean Cleanup” in 2020 beginnen aan de grote schoonmaak.
Wat ik erg goed vind aan dit project is dat er op een hele simpele manier gedacht
wordt. En er een hele grote oplossing ontstaat. Het project kreeg eerst niet zoveel
aandacht maar nadat Boyan Slat zijn verhaal had gedaan bij TED Talk, wist iedereen
van zijn idee. Nu word hij zelfs gesponsord door de Nederlandse staat en had hij
binnen een aanzienlijk korte periode een budget van 2miljoen bij elkaar om aan zijn
eerste testen te beginnen. Ik vind het erg bijzonder dat het slimme maar simpele
denken van een student, niet alleen een hele goede oplossing biedt, maar ook een
hele coöperatie heeft op kunnen starten.
Bronnen:
http://www.theoceancleanup.com/technology/
Dirk Vander Kooij – NotOnlyHOLLOW Chair, 2014
Dirk Vander kooij is een nieuw soort type craftsman, hij is een Nederlands ontwerper
werkzaam in Zaandam. Hij heeft meerdere machines uitgevonden waarmee heel
groot ge3D print kan worden. Zo bouwde hij een auto-robotarm om tot een grote 3D
printer waarmee hij grote meubels uitprint. Zijn filament is gerecycled materiaal wat
bijvoorbeeld afkomstig is uit oude koelkasten.
In dit project heeft hij een machine gebouwd die holle buizen print van ook weer
gerecycled materiaal. Het idee hierachter is dat je minder materiaal gebruikt voor
dezelfde vorm. De NotOnlyHOLLOW Chair is
gemaakt van semi transparant materiaal en is
daarom licht doorschijnend.
Ik vind dit een gaaf project omdat de
ontwerper niet alleen zijn eigen materiaal
heeft gemaakt door te recyclen, maar ook
nog is zijn eigen machine heeft gemaakt om
dit materiaal te gebruiken. Wat ook erg
opvallend is, is dat Dirk Vander Kooij niet
alleen het eindresultaat laat zien als hij dit
project tentoonstelt. Het gehele proces dat
bestaat uit 25 stoelen is te zien. Hierdoor kun je
al zijn fouten en verbeterpunten zien, dit
maakt het naar mijn idee een erg eerlijk
design en hier houd ik van.
Ook vind ik de vorm van de stoel mooi, omdat deze vorm nog meer het gevoel
geeft dat het uit 1 stuk filament is gemaakt. De stoel krijgt een bijna glazen look, en
lijkt nog steeds in beweging te zijn door de breking van het licht.
Bronnen:
- http://www.dirkvanderkooij.com/collections/collection/products/not-onlyhollow-chair
Annamarie piscaer - Beauty of the insignificant
Annamarie Piscaer zit bruikbare materialen waar anderen niet zouden kijken. Zo ziet
zij stof als een bruikbaar materiaal en heeft ze al verschillende projecten gedaan
met stof. Haar studio heet dan ook studiodust.nl.
In het project “Beauty of the insignificant” heeft
ze ook gebruik gemaakt van stof. Ze heeft
gebruik gemaakt van het stof uit een
beddengoed fabriek. Dit wollenstof wordt om
veiligheidsredenen zo zorgvuldig mogelijk
opgezogen en verzameld in grote zakken. Het
materiaal ligt dus voor het oprapen.
Deze zakken met stof lijken nutteloos maar niet
voor Piscaer, zij kwam erachter dat je met de
stofdeeltjes nog prima kon vilten, en gebruikte
hier simpel weg een wasmachine voor.
Met deze methode kunnen twee soorten kleden worden geproduceerd. De eerste
serie bestaat uit kleden direct gevild in de wasmachine. Deze kleden kunnen
maximaal 2.2m/2.6m groot worden, en
de productie kost net zoveel energie als
het heetste/langste wasprogramma.
De tweede serie kleden wordt gemaakt
uit de afgesneden stukken die zijn
bewaard na het recht en op maat
knippen van de kleden uit serie 1.
Hierdoor gaat er helemaal niks van het
materiaal verloren.
Het mooie aan dit project van ik dat er een kans word gezien in een materiaal waar
velen niet eens een materiaal in zouden zien. Dit laat zien dat met elk soort afval
eigenlijk wel iets te maken valt. Soms zelfs op de simpelste manier en kan het
gewoon bij jezelf thuis. Ook vind ik het erg goed dat niks van het materiaal verloren
gaat, en er van het afval een nieuwe serie kleden geproduceerd wordt.
De kleden hebben naar mijn idee een warme uitstraling door het vilten, en kleuren
combinaties zijn eindeloos.
Bronnen:
- http://studiodust.nl/?page_id=17
Annamarie piscaer - Leather Strew Collection
In dit project wordt door Annamarie Pisaer gebruik gemaakt van een erg moeilijk te
recyclen materiaal, namelijk leer. Ze gebruikt afval leer afkomstig van een
meubelfabriek. Van deze stukken afvalleer knipt ze dunnen stroken die ze aan elkaar
knoopt met de hand. Vervolgens breidt ze er met de hand grote tapijten van. De
tapijten krijgen een ruwe uitstraling en vormen een eerlijk product, omdat je goed kunt
zien hoe het gemaakt is. Kleuren worden bepaald door de kleuren leer die
weggegooid zijn door de meubelfabriek.
Weer een project van Piscaer waar een materiaal gebruikt is dat niet veel andere
ontwerpers durven te gebruiken. In dit geval het moeilijk te recyclen leer. Ik vind de
tapijten er erg gaaf uit zien. Toch denk ik dat er nog wel uitdagendere manieren te
vinden zijn waarmee leer gerecycled kan worden. Desalniettemin vind ik de manier
waarop deze ontwerpster het gedaan heeft erg mooi, ik houd van deze ruwe en
eerlijke uitstraling.
Bronnen:
- http://studiodust.nl/?page_id=15
Jorre van Ast – Jar Tops
Jorre van Ast is een Nederlands ontwerper die zowel in Nederland als in London
gestudeerd heeft. Dit project gaat over het upcyclen van glazen wegwerp potten.
Een pot waar iets ingezeten heeft had als functie iets op te slaan. Met de Jar Tops
van Jorre kan dit glazen potje in veel meer veranderd worden en kan het als
verschillende functies dienen.
Dit is naar mijn idee een hele slimme en simpele oplossing om een product dat
iedereen thuis heeft staan te upcyclen. Omdat het voor iedereen glazen potjes in
huis heeft en deze producten erg goedkoop zijn is het voor iedereen bereikbaar. De
tops passen op bijna alle soort potten dit maakt het erg veel inzetbaar.
Bronnen:
- http://jorrevanast.com/wp/project/jar-tops/
Emma van der Leest - My research bag
Emma van der Leest studeerde in 2015 af aan de WDKA, ze is product ontwerper
maar gaat een stapje verder richting de biologische en wetenschappelijke kant. Ze
heeft een aantal projecten gedaan die gaan over bacteriën.
In een van die projecten heeft ze een leerachtig materiaal kunnen maken met
behulp van bepaalde bacteriën. In dit project heeft ze van dat materiaal een tas
weten te maken.
De vorm van de tas is uit een grote lap materiaal gehaald met behulp van een
lasercutter.
Tijdens de kick-of gaf Emma een presentatie over
een aantal van haar projecten, en wat mij erg
aansprak is dat ze vertelde dat t hele idee achter
kleding moet veranderen. Ze heeft namelijk een jas
gemaakt van hetzelfde materiaal, en zegt: “Nu
kopen mensen bijvoorbeeld een shirt en doen er
een jaar mee om het dan weg te gooien en een
nieuw shirt te kopen, dit idee moet veranderen. Als
je een shirt koopt dat biologisch afbreekbaar is kun
je het gewoon weggooien na een aantal weken
en weer heel makkelijk een nieuwe produceren.”
Ik vond dit wel mooi gezegd en dit idee geld voor
meerder materialen. Ik vind haar manier van
denken en hoe zij het in dit geval aanpakt erg
gaaf, omdat er nauwelijks op deze manier gewerkt
wordt en het veel kansen biedt.
Leer is bijvoorbeeld moeilijk te recyclen, maar wat nou als je in plaats van echt leer
een namaak leer gebruikt dat makkelijk afbreekbaar is in de natuur. Dan heb je
nooit last van afval. Hier zou ik zelf nog verder mee kunnen gaan. Het is opensource
en ook dat spreekt mij erg aan.
Bronnen:
- http://emmavanderleest.com/portfolio/the-biocouture-bag/
Rupert Herring – Eking it out
Het laatste voorbeeld dat ik heb onderzocht kwam ik tegen op Pinterest. Wat ik
interessant vind aan dit stuk is dat het een keer gerecycled is, en een keer
geupcycled. Het meubel is namelijk gemaakt van hout en onderdelen dat
overgebleven is van andere projecten, die gemaakt zijn van gerecycled hout.
Dit is naar mijn idee een mooi voorbeeld van upcyclen, en dit meubelstuk brengt mij
op verschillende ideeën op eigenlijk heel simpel gebruik te maken van de
materialen die over zijn van andere projecten. Zo doe ik dat op mijn werk zelf ook, ik
werk in een keramiek
werkplaats en daar gaat
nogal is iets kapot. De
scherven worden
verzameld en helemaal
gepolijst. Hierna worden er
gaten in gemaakt zodat
het een ketting kan
worden. (Scherven
Brengen Geluk, by Jennifer
de Jonge)
Bronnen:
- http://www.thecleverdesignstore.com/designers/rupert-herring/eking-itout.html
- jenniferdejonge.nl
Jorien Wiltenburg – Micro Urban mining
Deze jonge ontwerpster werkt met materialen uit oude elektrische apparaten. In
deze apparaten zitten een heleboel kostbare materialen zoals koper, goud,
aluminium en zilver.
Zij verzameld deze
materialen en maakt er
verschillende producten van.
Een mooi voorbeeld vind ik
zelf zijn de manden die ze
maakt van koperdraden.
Vooral dit project vind ik
gaaf omdat het vrij simpel is.
Deze draden zijn heel
makkelijk te verzamelen en er
is veel van te verkrijgen. Ze
smelt het materiaal niet en
gebruikt het zoals ze het
vindt.
Ze snijdt het koper uit de
draden waarna ze ermee breidt, vlecht en weeft. Hierdoor krijg je koperen matjes
etc.
Zelf zou ik hier verder op door kunnen gaan, de mogelijkheden met het koper en
andere materialen verder onderzoeken.
Smeltpunt koper/Cu: 1083,4 graden celcius.
Bronnen:
- http://www.jorienwiltenburg.nl/work19.html