Hoofdstuk 1 introductie

Hoofdstuk 1 introductie
Toen China in de handen van het communisme was gevallen schrok de VS. Door deze
gebeurtenis was er veel angst voor de wereldopmars van het communisme. Men ging nu ook
in eigen land op jacht naar communisten en Amerika wilde voorkomen dat er nog meer
landen ‘slachtoffer werden van het communisme, dit was de basis van het Vietnam-drama,
omdat Vietnam een van de meest bedreigde landen van dat moment was.
Paragraaf 1:
Door de overwinning in de tweede wereldoorlog waren de SU en de VS nu de twee
grootmachten van de wereld. Na de overwinningen wat er in Europa nog de vraag hoe de
macht daar verdeeld werd. Zelf als de SU en de VS beide dezelfde politieke leer hadden had
dit al tot spanningen geleid. Maar toen de SU het communisme invoerde op de door hun
bevrijdde gebieden begonnen de zorgen van de VS
Stalin vond de SU onveilig als communistisch land en daarom wilde hij zijn grens naar het
westen opschuiven en achter deze nieuwe grens bevriende satelliet staten als een soort van
schild. Het communisme had in Oost-Europa nu een grote invloedsfeer en zelf in Duitsland
was er al een communistische staat.
Duitsland werd in 1945 verdeeld in 4delen, die van de Fransen, Engelse, Amerikaanse en
Russische. Rusland wilde herstel betalingen terwijl de andere juist zo snel mogelijk de
economie wilde verbeteren, zo viel Duitsland in twee staten uiteen. Het westerse
kapitalistische deel heette nu: Kapitalistische, democratische Bondsrepubliek en het
Communistische Russische deel heette nu: Communistische Duitse Democratische republiek.
Oost-Europa Werd nu volkomen afgegrendeld van West-Europa en werd ondoordringbaar in
het midden ‘’ijzere gordijn’. Deze ingreep deed Stalin genoodzaakt omdat geen enkele
democratisch gekozen regering deel uit wilde maken van deze ‘’veiligheidsgordel’’, vooral
niet nadat Amerika met de Marshall-Hulp kwam. Ook Tsjecho-Slowakije wilde deze hulp
graag aannemen wat Stalin niet pikte en een Staatsgreep uitvoerde om all de macht daar over
te nemen. Dit was het startschot voor de Communistische wereldrevolutie. Amerikanen waren
bang dat Europa pas het begin was.
Paragraaf 2:
Of de Europese deling, zoals bepaald door de uitkomst door de Tweede Wereldoorlog zo zou
blijven was niet meer zeker.
Veel Europese landen hadden een steeds grote dreiging van het Communisme, Griekenland
was niet bevrijd door de VS of de SU, maar door de Britten en de Britten meldde geen geld
meer te hebben voor de Steun. Dit was voor president Truman een sein om in actie te komen
en zowel Griekenland als Turkije financiële en militaire steun te geven.
Truman moest hiervoor op 12 maart 1947 het Congres en het volk toespreken. Hij zei dat dit
niet alleen om deze twee landen ging, maar over de toekomst van de hele wereld. Hij zei dat
Naties uit twee levenswijzen konden kiezen, een was door de wil van de meerderheid, en de
ander was door de wil van die minderheid die hun wil oplegde met geweld. Truman wilde de
Landen steunen zich te verzetten tegen die tweede wil. Hij wilde een Cointainmentpolitiek
(indamming, en dan op het gebied van het communisme).
Truman vond dat de Vrije wereld en het communisme samen verwikkeld waren in een strijd
om de wereld heerschappij. De SU had een groot leger en over ter wereld hulptroepen. De Vs
moest hiertegen in strijd gaan, daar was geen directe oorlog tegen de Su voor nodig,
indamming was genoeg. Met deze ‘’indamming’ (containmentpolitiek) begon de koude
oorlog. De twee grootmachten hadden nu een inktzwart vijandsbeeld van elkaar en volgens de
SU ging het de VS alleen maar om afzetmarkten en grondstoffen.
Tot aan het eind van de koude oorlog was het opmerkelijk stabiel door de militaire dreigingen
die in de lucht hingen. Er was een wapenwedloop en in 1949 had nu ook de SU een
atoombom wat een grote indruk op de VS had. Hierdoor gingen de VS zich nog beter
bewapenen en ook de Russen begonnen daaraan. Beide waren in 1960 in staat tot een totale
wereldvernietiging. Deze macht zorgde dat de landen beide geen oorlog wilde en Chroestjov
(de opvolger van Stalin) voerde in 1956 het vreedzaam co-existentie in wat betekende dat het
conflict niet verslechterd moest worden door oorlog, maar door een economische
concurrentie, wat betekende dat het communisme en kapitalisme nog een tijd naast elkaar
moesten leven in de jaren 60 en 70 kwam er dus een ’ontspanningspolitiek’ waarin de
vijandschap en wapenwedloop geprobeerd werd te beperken
Paragraaf 3:
De koude oorlog speelde zich alleen in Europa af, aan de rest van de wereld werd weinig
aandacht besteed. Er was nu alleen nog een ontwikkeling gaande die een grote invloed zal
hebben op de wereld politiek: De dekolonisatie:
Europese landen hadden grote koloniën in Azië en Afrika. Pas aan het eind van 1950 begon
de dekolonisatie in Afrika op te komen maar in Azië was het in 1945 al het jaar van de
waarheid. Al vanaf 1900 was er al verzet ontstaan, maar toch waren koloniale machthebbende
in WOII nog zeker van hun zaak.
Toen Japan in 1942 heel Zuidoost-Azie onder de voet liep was dat de genadeklap van het
kapitalisme in Azië. Door de Nederlaag van de superieur gewaande blanken kwam het
nationalisme in Aziatische landen op gang. Toen Japan in 1945 capituleerde werd het pas
duidelijk hoe groot dit nationalisme nu eigenlijk was. Nationalistische leiders riepen in hun
landen de onafhankelijkheid uit, Eerst in Indonesië en twee weken later ook in Vietnam.
Hierna volgde nog meer Aziatische landen met dekoloniseren.
De SU had weinig oog voor dit dekolonisatie proces, omdat zei vooral hun oog op Europa
hadden. De gedekoloniseerde landen hadden wel al communistische partijen maar daar had de
SU nog weinig vertrouwen in. Het Communisme moest zich volgens hen hebben van de
arbeiders klassen maar de koloniale samenlevingen waren sterk agrarisch dus waren er vooral
boeren. Boeren hadden vooral privé bezit met hun eigen stukjes land etc. dus was er voor hun
weinig aantrekkelijks aan het communisme.
De Amerikanen waren vóór de dekolonisatie en vonden dat na WOII het koloniale tijdperk
over was. Ze moedigde Engeland aan hun koloniën op te geven en dwongen Nederland dat
ook te doen. De Fransen werden minder aangemoedigd omdat Indochina een Communistische
leiding had en toen de het Conflict In Vietnam uitbrak wisten ze ook niet goed wat ze er mee
aan moesten. Was de Containmentpolitiek alleen voor europa of ook voor Azië? Was het de
moeite allemaal wel waard in Azië? Truman vond dat Frankrijk dit zelf maar op moest lossen,
maar in 1950 veranderde zijn standpunt plotseling.
Paragraaf4:
Toen China ook communistisch werd, vond de SU dat er pas een Communistische
eindoverwinning was als China en de SU eensgezind waren tegen het westerse imperialisme
en Samen de taken over de wereld konden verdelen. Mao (China) moest de
onafhankelijkheidsbewegingen steunen en Stalin (SU) Zou hen dan materiële steun en advies
geven. China was daar enthousiast over en deelde ook de Vijandschap tegen Amerika en het
kapitalisme. Ze vonden ook dat Amerika de 3e wereld lande uitbuitten maar niet via Kolonies
maar via politieke en economische invloed.
Nu het ook in Azië allemaal aan de gang was moest de containmentpolitiek nu wereldwijd
worden. Alleen als de VS nu ook hun bewapening weer op pijl brachten en bedreigde
regeringen gingen helpen was daar nog hoop voor.
Toen Noord-Koreaanse troepen een inval op het Amerikaans gesteunde Zuid-Korea deden
twijfelde de VS geen seconde en viel met de door hun geleide verenigde Natie troepen China
aan. Dat leidde tot een langdurige oorlog die tot 1953 in een wapenstilstand eindigde.
Door de Korea Oorlog was er volgens de VS ook in Azië actie nodig en steunde het
anticommunisme in de 3e wereld met economische, politieke en militaire hulp. Qua politieke
steun, steunde of probeerde ze staatsgrepen en ook vaak met militaire steun werd dit gedaan.
Toen Stalin stierf was er een spanning voor communistische partijen in Oost-Europa. Alleen
voor China waar de communisten zelf aan de macht waren gekomen gelde dit niet. China had
ook andere visies en vonden dat de Boeren de drijfveer van het communisme waren ipv de
arbeiders. China en de SU kwamen in een soort strijd wie de Communistische grootmacht was
en kwamen in een breuk, voor de VS was dit echter onbelangrijk voor hun politiek.
Hoofdstuk 2 introductie
Ho Chi Mi die een interview had van een journalist bevestigde daar dat hij zou gaan vechten
met Frankrijk. De interviewer zei dat dit moeilijk zou gaan worden zonder moderne wapens,
maar Ho Chi Min zei dat ze een wapen hadden dan het sterkste kanon: het Nationalisme. Hij
was trots op de Aziatische overwinningen tegen Europa. Dit hadden de Franse te verwachten
en dit HS gaat over de strijd tegen het Frans kolonialisme
Paragraaf 1:
Vietnam was een sterk en strijdlustig land, maar hun oorlog tegen de Fransen konden ze niet
aan. Ze waren economisch nauwelijks ontwikkeld en hadden weinig wapens etc. De Fransen
zochten er macht. Ze wilde er grondstoffen en een afzetmarkt. Daarnaast deden de Fransen
ook goede dingen zoals wegen bouwen, gezondheidszorg ontwikkelen etc. Saigon was de
hoofdstad en werd een bloeiende stad, het Parijs van het oosten. In het midden en oosten van
Vietnam waren de Fransen minder aanwezig en waren de boeren armer, hier was ook meer
afkeer tegen de Fransen. De Fransen behandelde de bevolking niet goed en soms wreed. Ho
chi Min beschreef wrede gebeurtenissen later. De Vietnamezen kregen ook minder betaald en
er waren regelmatig opstanden, maar ze konden de fransen niet aan. Alleen het communisme
was een bedreiging.
(Dit was in de tijd van Lenins macht in Rusland)
De leider van de Vietnamese Communisme van Ho Chi Min, hij haatte het kolonialisme al
heel lang, Hij had Vietnam verlaten en later woonde hij in parijs waar hij zich inzette voor de
onafhankelijkheid van Vietnam. Hij verwachtte eerst dat de Amerikanen het zouden oplossen
maar dat gebeurde niet. Hij was onder de indruk van het Russische communisme, wat vreemd
is omdat het andere visies had dan hij.
Dat kwam doordat de slechte kan van het communisme nog redelijk onbekend was en dachten
dat de strenge aanpak van het communisme genoodzaakt was voor de overgang.
Door deze strakke organisatie van het communisme leek de welvaart op gang te komen. Ook
was Lenin in de vroegere tijd van de SU antikoloniaal en tegen het westers imperialisme, net
als Ho Chi Min had hij dus deze idealen.
Voor Ho Chi Min was Lenin dus een bondgenoot.
Paragraaf 2:
In 1923 vertrok Ho chi Min Naar Moskou vanwaar hij naar Zuid_China werd gestuurd om
Het communisme in Vietnam te winnen. Dat leidde in 1930 tot de Indonesische
Communistische Partij. De Fransen traden hard op tegen de partij leden in Indochina en
executeerde veel partijleden en aanhanger namen ze gevangen. Ho Chi Min zat zelf in China
vanwaar hij de partij leidde. In 1941 Keerde Ho terug naar Vietnam en stichtte daar in een
grot de Vietminh, een nationalistische bevrijdingsbeweging. Hij gaf de opdracht om boeren te
werven voor deze beweging.
Na de capitulatie van Japan kwam de Vietminh in opstand omdat je Japanse troepen nog niet
terug waren. Hij behandelde de Amerikanen als vrienden omdat die Pro dekolonisatie waren
en dat hij communist wast zei hij niet. Alleen lieten de Amerikanen de Fransen hun gang gaan
in Vietnam die in 1946 terugwaren. De Amerikanen wisten dat Ho een communist was en
hadden geen vertrouwen in zijn group.
In 1946 brak de oorlog tussen de Vietminh en de Fransen uit en de guerrilla techniek werd
toegepast. Ze sloegen onverwachts toe en het werd een geake oorlog.
tot 1950 was er geen hulp voor Ho, maar China ging na hun communistische machtovername
de Vietnamezen helpen. Ze stuurde wapens en adviseurs en nu beloofde ook Stalin hulp. De
Fransen hadden nu een eigen gebied in Vietnam en en Vietnam werd erkend als zelfstandige
staat. Toch hielpen de Amerikanen die Fransen met Wapens en geld omdat ze tegen het
communisme waren.
Paragraaf 3:
Amerika begon de fransen steeds meer te helpen maar de Fransen kwamen niet dichterbij de
overwinning en er werd toen besloten een vredesconferentie te houden. Maar in de aanloop
van deze bespreking namen de Fransen nog een fort over en legerden 16duizend militairen,
maar in die weken kwamen daar 50000 Vietminhstrijders heen en er werd chinees
wapenmateriaal heengebracht. Er werd hevig gevochten de Fransen vroegen om Amerikaanse
steun die de Amerikanen niet alleen wilde geven maar vonden geen bondgenoot en op 1954
wonnen de vietminh strijders en hadden ze het grootse deel van Vietnam in handen.
De VS was bang voor een domino effect en wilde dus écht niet dat Vietnam communistisch
was en wilde helemaal geen bespreking meer. Toch was deze bespreking voor de VS, want er
werd afgesproken Vietnam tijdelijk te verdelen en Vietnam moest neutraal blijven. De fransen
zouden binnen 2 jaar vertrekken. In 1956 zouden er nationale verkiezingen moeten
plaatsvinden waarna het land herenigd moet worden.
Ho was niet blij met deze akkoorden. Hij moest gebieden inleveren etc. maar hij had geen
keus, omdat de VS militair dreigde in te grijpen. Maar hij dacht dat hij over twee jaar bij de
verkiezingen toch wel zou winnen en het uiteindelijk nog goed zo komen. Maar de VS wilde
niet tekenen voor deze verkiezingsdatum, ze waren het met alles eens, maar dat weigerden ze
te doen. Ze waren natuurlijk bang dat het communisme alsnog aan de macht kwam.
China was het eens met deze akkoorden en was blij dat Vietnam niet te groot werd zodat ze
niet de rest van Indoschina zouden overheersen en ze wilde geen militair conflict met de VS.
Paragraaf 4:
In Noord Vietnam keerde in 1954 het Communisme terug, in hun hoofdstad Hanoi. Ze wilde
nog steeds een verenigd Vietnam en waren momenteel bezig met de interne revolutie en de
opbouw van het communisme. Het ging economisch niet goed en een groot aantal mensen
wilde naar Zuid-Vietnam vluchten. Vooral de beter opgeleide en dus kwam Noord-Vietnam
met ongeschoolde burgers te zitten. Ze waren nu afhankelijk van Chinese opgeleide burgers
en gaven het land van de gevluchte mensen aan de arme boeren om zo ook hun vertrouwen te
werven en de productie te verhogen.
Er kwam een plan-economie en de Productie steeg in Noord-Vietnam en in 1961 werd een
5jaren plan gestart voor de opbouw en grootwording. Maar halverwege 1960 werd er door de
Amerikanen gebombardeerd en kwam de industrie stil te liggen.
In Zuid-Vietnam wilde de Amerikanen een kapitalistische democratie. Als hun deel het goed
deed zouden de Arme Noord-Vietnamezen dat ook willen en zou het communisme genezen.
Ngo Dinh Diem kreeg de taak deze mooie toekomst waar te maken. Hij was een katholieke
man die uit de inheemse elite kwam en wilde niets met de Fransen en de Vietminh te maken
hebben en koos de kant van de Amerikanen. Hij werd Premier van het zuiden.
Diem trad keihard op tegen het communisme. De VS pompte Miljarden dollar naar hem voor
economische en militaire steun. Hij trok zich alleen weinig aan van het democratische
gedeelte en trok alle macht naar zichzelf toe en naar familieleden en katholieke minderheden.
De Vs wilde dit wel door de vingers zien zolang Diem succes had. Dat had het en veel
strijders van de Vietminh trokken weer naar het noorden, maar er waren ook die bleven en
aanslagen pleegden tegen de regering. In 1959 waren er nog maar weinig communisten over
in het zuiden. Diem had veel aanhang maar er was ook nog steeds veel armoede en zijn
regime was door sommige maatregelen niet populair bij de armere bevolking
Hoofdstuk 3 introductie
President Johnson zat in 1964 te twijfelen wat hij aan moest met Vietnam. Het idee om
Amerikaanse troepen te sturen was niet populair, maar hij wilde Vietnam ook niet in de
handen van het communisme laten vallen.
Het idee werd om pas om resolutie te vragen als er iets gebeurd in Vietnam waardoor mensen
het er mee eens zouden worden. Nadat een eerste schip van de VS was aangevallen was dat
nog niet genoeg reden, maar na de 2e ging Johnson naar het congres, iedereen was het er mee
eens en hij had toen de toestemming om aan te vallen, wat hij een halfjaar later deed.
Paragraaf 1
Ho chi Min zei met vreedzame middelen naar eenheid te willen streven, dat was niet zo, maar
op dat moment was een gewapende opstand kansloos en gevaarlijk wegens Amerikaanse
bemoeienis. Maar in 1959 viel Noord-Vietnam toch aan. Dit was zowel kansrijk als
gevaarlijk. Er moest geen openlijk geweld komen, omdat de Amerikanen anders zouden
ingrijpen, maar voor de communistische hereniging moest de VS wel weg.
Ho Chi Min besloot in het geheim de zuidelijke opstand tegen Diem te steunen om zo de VS
toestemming te laten geven voor een Brede coalitie.
Het noorden vond ook dat er in het zuiden een soort Vietminh moest komen die verenigd
tegen Diem en communistisch was. Het had een eigen leger en werd de Vietcong genoemd.
vanaf 1960 nam het verzet tegen het Zuiden erg toe. Via boeren waar zede steun van kregen
,kreeg de Vietcong stukken land en maakte via aanvallen Amerikaanse wapens buit. Het
regime van Diem werd tegelijkertijd gehaat door slechte hervormingen in de landbouw. Ook
kwamen er dorpen die beschermd waren tegen de Vietcong met prikkeldraad en stenen
huizen. Boeren waren hier niet blij mee moesten er zelfs voor betalen en er kwam veel afkeer
tegen het regime. Veel van deze dorpen werden later overgenomen door de Vietcong.
In 1663 bleek dat ook in steden haat was tegen het regime, doordat de boeddhistische
bevolking werd gediscrimineerd door de katholieke bestuurders. Tijdens een Boeddhistische
opstand loste Diems troepen het vuur en zo kwam er er overal opstanden wat leed tot nog
meer afkeer tot Diem, zelfs van de Amerikaanse kant.
Paragraaf 2:
Toen Kennedy in 1961 president werd was Vietnam een vergeten zaak, maar in zijn eerste
week president schap kreeg hij nieuws dat als er nu niks gebeurde, Zuid-Vietnam verloren zou
gaan. Hij vond de communistische dreiging in Vietnam een wereldwijde dreiging.
Kennedy kon zich niet voorstellen dat het conflict op militair gebied slecht zou aflopen voor
Amerika aangezien hij Vietnam maar een 3e wereld land vond.
Kennedy wilde geen diplomatieke oplossing maar stuurde nog geen troepen. Wel stuurde hij
helikopters en keurde hij napalm en ontbladeringsmiddel goed. Ontbladeringsmiddel was
tegen de Guerrilla technieken en de napalm was voor ontzag. Kennedy wilde de Vietnamezen
zelf trainen om het op te lossen maar in het geheim gingen de Amerikaanse adviseurs
meevechten. Toen hij in 1963 werd vermoord, waren er al 16000 meevechtende adviseurs.
Diem trok zich van deze zooi helemaal niks aan en in 1963 moest hij vluchten en werd later
vermoord door de leider van de staatsgreep die hij wel vertrouwde.
Drie weken hierna was de dood van kennedy die op werd gevolgd door Johnson die de
Vietnam aanpak van zijn voorganger zou voortzetten. In 1963 vond Washington de zaak al
kritiek en in 1964 werd het nog erger en had de Vietcong nu al grote delen van het platte land
in beslag en het Zuid-Vietnamese leger kon nauwelijks terugvechten.
Johnson wist nog niet exact wat hij moest doen.
Paragraaf 3
De staatsgreep tegen Diem had weinig effect, De regering schatte alsnog dat alsnog het
communisme spoedig aan de macht zou komen, wat moesten ze nu doen?
Johnson had de keus tussen Kernwapens en terugtrekken en troepen sturen. Kernwapens
wilde hij niet. De VS zou moeten onderhandelen met de SU, China voor een neutraal
Vietnam. Maar Johnson wilde dat pas als er een stabiele regering was, omdat volgens heb het
communisme anders alsnog terug zou keren en het domino effect in toepassing zou raken.
De enige optie was dus troepen sturen, hij deed dit beperkt om zo nog net het regime van
Zuid-Vietnam boven water te houden. Hij wilde zover nog geen grondtroepen of
bombardementen hebben. Johnson had ook een binnenlands ‘project’’ dat veel geld kosten en
goed was voor de VS, dat koste te veel geld om daar nog een oorlog bij te hebben. Hij zat dus
met een moeilijke keuze.
In 1964 kwam de oorlog dichtbij en in augustus aanvaarde het congres na het Tonkin-incident
de Tokinresolutie. Het tonkin incident was de aanval op het tweede US schip en de resolutie
het akkoord om aan te vallen. Hij kon dus nu aanvallen wanneer hij dat wilde. Hij probeerde
Noord-Vietnam te intimideren en die voerde de strijd op. Voor het eerst werd het NoordVietnamese leger naar het zuiden gestuurd om zo snel mogelijk het regime in Saigon te laten
vallen.
Eind januari 1965 was Johnson overtuigd dat er aangevallen zou moeten worden. 7februari
1965 viel de Vietcong een Amerikaans vliegveld aan en de Amerikanen sloegen meteen terug
met bombardementen. In feite was de oorlog nu begonnen.
Paragraaf 4:
In februari 1965 begonnen de Amerikanen de Vietnamoorlog. Het werd moeilijker dan
verwacht en ze moesten steeds meet troepen sturen om de overhand te krijgen.
Een paar dagen na de aanslag op het vliegveld startte ‘’Operatie Rolling Thunder’’ Wat het
systematisch bombarderen van Noord-Vietnam was. Ze wilde ze over de pijngrens krijgen en
hun infrastructuur als het ware te blokkeren op de grens naar het noorden zodat de Vietcong
nu zonder steun en leiding van het noorden zat.
De Vietcong bleken taaie dudes te zijn en de Amerikanen bleven maar troepen bijsturen.
De Amerikanen probeerden het zo beperkt mogelijk te houden met zo min mogelijk
slachtoffers. De Amerikaanse regering sprak met China af geen conflict met elkaar te willen
en China stemde daarmee in zolang de Amerikanen in Zuid-Vietnam en de buurlanden
bleven. Grote delen van het noorden kon de US dus niks doen.
De Vietcong voerde onder leiding van Vo Nguyen Giap de guerrilla techniek uit. De
Amerikanen reageerde hier op met ‘Search en Destroy’ (opsporen en vernietigen). De
Amerikanen wilde zoveel mogelijk doden van de tegenstander omdat er qua gebied geen
duidelijke winst kon worden afgelezen. Het ontbladeringsmiddel ‘’Agent Oranje’’ Werd
ingezet om hele stukken land tot een maanlandschap te toveren.
Deze technieken zorgen voor een 7x zo hoge dodental bij de Vietcong maar die bleven
bikkelhard terugvechten maar in 1967 was volgens Johnson de oorlog bijna ten einde wegens
de uitputting van de communisten.
Hoofdstuk 4
introductie
De Amerikaanse bevolking was, na de in februari 1968 door de pers opgenomen video en foto
van de executie van een jongen door een Zuid-Vietnamese generaal door zijn hoofd werd
geschoten, geschokt van de wreedheid van de oorlog en de afkeer tegen de oorlog was al sterk
aanwezig.
Paragraaf 1:
De oorlog liep moeizamer dan verwacht, maar de Amerikaanse regering bleef toch op de
overwinning rekenen. Dit was tot in 1968.
In het begin1968 verzekerde Johnson en Generaal Westmoreland dat het goed ging in
Vietnam. Ze waren beide zeer positief over de situatie.
Dit was tot dat ‘Tet’ kwam, het Vietnamese nieuwjaar. Ze verwachtte een gevechtspauze
maar op 30 jan 2968 vielen communistische commando’s de Amerikaanse ambassade in
Saigon binnen. In veel dorpen braken gevechten uit en de Vietcong viel overal aan. Dit alles
was een verassing. Dit was het ‘Tet-offensief’ van die Vietcong. Toch overwonnen de
Amerikanen de aanvallen.
Het optimisme was dus niet zo geloofwaardig meer. Johnson wilde toch geen extra troepen
sturen, omdat hij niet zeker was of deze oorlog überhaupt ooit gewonnen zou kunnen worden
en zou de Noord-Vietnamese bombardementen staken en vredesonderhandelingen willen.
Op 13mei 1968 zaten beide partijen rond de tafel in Parijs. Dit had weinig nut en er werd
alleen maar meer gevochten en geprobeerd gebieden te overnemen. In augustus Besloot
Johnson ook de bombardementen te hervatten. Hierdoor voor de beste man de verkiezingen
en nu in 1968 kwam president Nixon tevoorschijn.
Nixon was zeer anticommunistisch. Hij geloofde ook in de Dominotheorie en wilde zeker niet
de eerste Amerikaanse president zijn die een oorlog zou verliezen, daarom wilde hij de
‘eervolle vrede’ (peace with honor). Hij wilde de oorlog Vietnamiseren en dus de ZuidVietnamezen hun tegen laten versterken en de Amerikaanse troepen te laten wegstromen. Hij
wilde ook meer vanuit de lucht gaan aanvallen om zo als een ‘gek’ gezien te worden door de
Noord-Vietnamezen die dan bang werden voor grote aanvallen en hij wilde ze op hun knieën
voor vrede laten smeken .
Paragraaf 2
Januari 1969 was het tijd voor de echte vredesbesprekingen. Hij stelde een wapenstilstand
voor en wilde dat de Noord-Vietnamezen, het Zuiden met rust liet en zo hun communisme
met rust zou laten. Ondertussen stuurde hij iemand naar Ho Chi Min die hem even vertelde
wat er allemaal zou gebeuren als ze niet akkoord gingen. Hij had namelijk zeer agressieve
plannen en bombardeerde Laos en Cambodja en stuurde daar ook troepen heen, een
uitbreiding van de oorlog dus.
Hij wilde hiermee de wapen aanvoer van de Vietcong afsnijden en de Ho Chi Min route
afsluiten. De Vietcong hield zich hierdoor tot 1972 vrij rustig. De Amerikaanse troepen
werden ondertussen verkleind terwijl de Zuid-Vietnamese troepen groter werden, die waren
alleen nog vrij afhankelijk van de Amerikaans lucht support.
De onderhandelingen liepen stroef en vanaf 1971 wilde Nixon de connecties met China en de
Su verbeteren, zodat Noord-Vietnam toegefelijker werd zonder keiharde bondgenoten. Dit
leverden vrij weinig op.
In 1972 viel Noord-Vietnam aan en er was een grote strijd waarop Nixon fel reageerde en ook
de Chinees-Vietnamese grens bombardeerde wat een redelijk effect had op de NoordVietnamezen. In oktober waren ze het bijna eens met de vredesonderhandelingen maar de
Noord-Vietnamezen liepen boos weg door de veranderingen die de Zuid-Vietnamezen wilde.
Nu reageerde Nixon door tijdens kers keihard te bombarderen op Hanoi. Deze
bombardementen waren bedoel om ze terug naar de bespreektafel te brengen en het lukte.
Iedereen ging nu akkoord. Ook de Zuid-Vietnamese president Thieu nadat Nixon in het
geheim beloofd had terug te keren als het communisme weer een dreiging werd.
Op 23 januari 1973 werd het akkoord getekend maar wanneer de laatste Amerikaanse troepen
weg waren viel de Vietcong weer aan in het voorjaar van 1975, wat tot de val van Saigon
leidde en de laatste Amerikanen moesten op 30april het land uit vluchten. Zuid-Vietnam ging
op in de Democratische Republiek Vietnam en de hele oorlog had niks opgeleverd.
Paragraaf 3:
Ho Chi Min had mijn zijn boeren in lompen gewonnen van de meest machtige natie in de
wereld, hoe kom dit?
Dit was deels door de guerrilla techniek en de vrienden van Noord-Vietnam. Ook wilde de
Amerikaanse regering geen problemen met de SU en China en moesten dus met de handen op
de rug vechten.
Een ander nadeel was het binnenlandse protest in de VS. Hierdoor moest de Amerikaanse
regering naar een vrede streven, wat Noord-Vietnam wist en daar op in kon spelen.
De protestgeneratie was helemaal anders dan hun voorouders en wilde alleen maar vrede en
een vrijere wereld (kut hippies). Ook vonden ze de angst voor het communisme waanzin en
waren in hun achterhoofd ook bang dat ze zelf naar Vietnam moesten door de dienstplicht.
Het eerste protest startte in maart 1965 met bijeenkomst op een universiteit. De protesten
werden steeds veller en nu werden ook dienstplichtige de lul door gevechten en beledigingen
en wilde hun werk niet meer doen.
Het hoogtepunt was in 1968 toen de demonstraties eindigden in veldslagen met ordetroepen.
Nixon ging nu langzaam de troepen laten terugtrekken en de dienstplicht beperken.
Toch waren er nog aantallen protesten en toen de politie 4studenten doodschoot liep het uit de
hand en werden universiteiten gesloten en was het Witte Huis niet veilig zonder bewaking.
Paragraaf 4:
Deze oorlog was de eerste televisieoorlog. Eerst was dat nog voordelig voor de Amerikaanse
soldaten maar later was dit ten nadele toen de gruweldaden van de Amerikanen in het licht
kwamen. Het opgeklopte optimisme van de legerleiding werd minder vertrouwd en er
kwamen vanaf 1967 steeds meer kritische artikelen over de situatie. De Amerikaanse
bevolking zag gruwelijke dingen op TV en konden alles zelf volgens ipv de scheve verhalen
van de leiders geloven.
Dit was de manier hoe de Media het verzet tegen de oorlog versterkte.
Sommige Amerikanen gaven juist de media de schuld van alles, omdat ze verraad pleegde.
Johnson had na zijn Tonkinresolutie bijna niks openlijk besproken met het congres maar deed
dit stiekem in kleine kringen. Dit was zeker niet democratisch geregeld dus. Ze wilde toch
niet gezien worden als zwakkelingen en gingen overal mee akkoord qua begrotingen etc.
In 1966 was het voor het eerste duidelijk dat de meningen over Vietnam niet hetzelfde waren
toen senator Wiliam Fulbright openlijk kritiek op Johnson had. Hij wist dat Johnson alles niet
zo eerlijk had geregeld en organiseerde in 1966 een hoorzitting om iedereen scherp te
ondervragen.
Deze hoorzitting was op TV te volgen waardoor het vertouwen in Johnson en zijn
Vietnampolitiek erg daalde.
Het congres viel uiteen in 2groep: De duiven, die onderhandelingen wilden, en de haviken,
die wilden vechten.
Onder Nixon kregen de duiven de onderhand en in 1970 drongen ze Nixon de invasie op
Cambodja te staken. Er kwam steeds meer druk om vrede te sluiten en toen dat eenmaal
gebeurde was er geen geld voor Zuid-Vietnam meer.
Eind 1973 nam het ‘’war powers act’ aan, die de president verplicht om het congres om
toestemming te vragen bij militaire beslissingen. Vandaar ook dat Nixon Zuid-Vietnam niet te
hulp kon schieten nadat ze weg waren.