JURYRAPPORT POP MEDIA PRIJS 2012 De Pop Media Prijs wordt

JURYRAPPORT POP MEDIA PRIJS 2012
De Pop Media Prijs wordt sinds 1994 jaarlijks uitgereikt aan een
popjournalist die met zijn werk een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan
de Nederlandse muziekjournalistiek. Daarbij telt zijn of haar gehele oeuvre,
maar wegen bijzondere prestaties in het afgelopen jaar zwaar mee.
Kandidaten zijn individuen, maar kunnen ook initiatieven of projecten zijn.
Alle geledingen van de media tellen mee: pers, boeken, radio, tv, online
media, documentaires, film, fotografie, etc. Met winnaars als Jip Golsteijn,
Anton Corbijn, 3voor12, Lex van Rossen, Eric Corton en DWDD Recordings
heeft de Pop Media Prijs de afgelopen jaren uit al die geledingen winnaars
gehad.
Aan de Pop Media Prijs is een geldbedrag verbonden van 2.500 euro. De
prijs wordt mogelijk gemaakt door Hogeschool InHolland en Eurosonic
Noorderslag.
Uit het grote aanbod aan publicaties op het gebied van popmuziek heeft de
jury dit jaar gekozen voor drie genomineerden die als schrijvend journalist
actief zijn. Het mag bekend heten, door de opkomst van andere media is de
schrijvende pers nogal onder druk komen te staan. De economische malaise
verergert dit nog eens. Desondanks werden er dit jaar juist in deze
discipline opmerkelijke prestaties geleverd.
De drie genomineerden voor de Pop Media Prijs 2012 zijn mannen die dit
ambacht op een hoog niveau beoefenen. Ze zijn goed gedocumenteerd,
stellen goede vragen en kunnen meeslepend schrijven. Ze produceren
artikelen die je iets vertellen wat je nog niet weet, verschaffen je inzichten
die je nog niet had. Hoewel ze alle drie schrijven zijn Peter, Tjerk en Saul
zeer uiteenlopende kandidaten, ieder belangwekkend op hun eigen gebied.
Peter Bruyn is een echte dagbladjournalist: een generalist die van alle
markten thuis is en binnen die diversiteit toch een eigen signatuur heeft. In
zijn onderwerpkeuze, zijn scherpe vragen en vaak wat filosofische inslag is
hij altijd typisch Peter Bruyn. Een man ook met een enorme werklust: hij is
er altijd en overal. En zijn lijst artikelen in 2012 is de langste van allemaal.
Tjerk Lammers is al drie decennia mister classic rock, in de jaren tachtig
als correspondent in Los Angeles voor OOR en Veronica, het afgelopen
decennium als hoofdredacteur van Aloha en Revolver en de laatste jaren als
auteur van o.a. de veelgeprezen biografie van Tony Iommi (Black Sabbath).
Saul van Stapele is al vijftien jaar de man in de media voor hiphop. Helder
vertellend in o.a. NRC en de Nieuwe Revu over de hiphopcultuur. Inzicht
gevend in wat artiesten en fans beweegt in een wereld die voor
buitenstaanders ondoorzichtig is. Maar ook gerespecteerd en gevolgd door
mensen binnen de scene.
Tussen deze drie heeft de jury een afweging gemaakt. Het onweegbare
wegend en zichzelf daarbij de vraag stellend wie binnen zijn discipline het
meeste gewicht in de schaal legt. Uiteindelijk is daarbij de keuze gevallen op
Saul van Stapele.
Binnen de Nederlandse muziekjournalistiek is Saul van Stapele onbetwist
de nummer één op het gebied van de moderne zwarte muziek. De lijst met
mensen die hij heeft geïnterviewd leest als een palmares: Jay-Z, Kanye
West, Eminem, Snoop Dogg, Dr. Dre, 50 cent, Sugarhill Gang, De La Soul, P.
Diddy, Beyoncé en niet te vergeten Barry White. Hij interviewde zo’n beetje
alle groten van de afgelopen vijftien jaar en dat resulteerde in vaak
smakelijke verhalen.
Maar dat is slechts één kant van Saul van Stapele. Met het boek Van
Brooklyn Naar Breukelen documenteerde hij tien jaar geleden de opkomst
van hiphop in Nederland. In het daarop volgende Crips bracht hij ook de
gangcultuur in de lage landen in kaart. Als artistiek directeur van Buma
Rotterdam Beats is hij hard op weg dit evenement de hiphopevenknie van
Eurosonic Noorderslag te laten worden.
Saul van Stapele combineert cultureel besef met zakelijk inzicht en paart
een prettige, toegankelijke schrijfstijl aan inhoud. Een bijzonder voorbeeld
daarvan is zijn in 2012 verschenen debuutroman Witte Panters. Een fictief
verhaal, waarin de hoofdpersonen zich nadrukkelijk identificeren met
hiphop en de muziekwereld. Van Stapele’s karakters zijn zo plat als een
dubbeltje. Normaliter is dat een dodelijke kwalificatie voor een roman.
Maar juist omdat de twee hoofdpersonen hun uiterste best doen om te
denken en te handelen naar de allerergste clichés van de gangstarap,
komen zij terecht in situaties die totaal onvoorzien zijn. Dit levert een
hilarische zedenschets op van het jeugdige hip-hop milieu van zeg vijf a
tien jaar geleden. Een boek dat een nieuwe dimensie toevoegt aan het reeds
imposante oeuvre dat Van Stapele op zijn naam heeft staan en dat hem de
winnaar maakt van de Pop Media Prijs 2012.