Verhaal - Stichting Vrienden van Simonton

www.80vandelangstraat.nl
“80” Perikelen………….
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
80= al 32 jaar het mooiste wandelevenement van de langstraat
80= wandelen voor het goede doel: Simonton Cancer Center Nederland
80= dankbaar zijn, dat ik dit kan en mag doen
80= alles in beweging laten komen
80= 80 kilometer wandelen binnen twintig uur
80= no peanuts!
80= deze ervaring mogen delen met mijn broertje
80= veel wandelen als voorbereiding
80= daardoor heel veel mooie plekjes dicht bij huis ontdekken
80= ongekend en niet te evenaren
80= met beide benen op de grond zijn
80= de ene voet voor de andere zetten
80= blijven ademen
80= verbroedering
80= ontroerend
80= mezelf ont-moeten
80= genieten
80= wakker zijn en -helder 80= slaapwandelen en - troebel 80= de weg die ik heb te gaan
80= een lange weg
80= donker
80= al-een met metzelf
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
80= mooie mensen ontmoeten
80= grenzen overstijgen
80= ervaren dat er geen grenzen zijn
80= de diepte in gaan
80= pijnlijk
80= vermoeid, gekneusd en geradbraakt zijn
80= door de pijn heen gaan
80= vleugels krijgen
80= zien hoe gedachten illusies in stand houden
80= incasseren
80= joy
80= massaal
80= bijna 3000 wandelaars op de been
80= veel energie bij elkaar
80= verbondenheid
80= warm
80= luisteren naar de stilte
80= compassie voor de pijn
80= geloven dat hoop doet leven
80= niet de moed in de schoenen laten zakken
80= zien hoeveel lichtvervuiling er is
80= beseffen dat het ook weer écht Licht gaat worden
80= niet bang zijn voor de angst
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
80= goed, zoals het is
80= een feestje voor de wandelaars
80= voor de omstanders ook reden tot een feestje
80= daarmee (te) veel prikkels; herrie en lawaai, drank en drugs
80= een beetje uit de hand gelopen
80= een afspiegeling van de huidige maatschappij
80= de tijd waarin verdoving en op de vlucht zijn voor jezelf een hot item is
80= heerlijk, omdat ik loop met een missie
80= de ultieme uitdaging om in het Hier en Nu te zijn
80= een unieke belevenis
80= op m’n tanden bijten
80= blaren lopen
80= aangemoedigd worden
80= perfect georganiseerd
80= heel veel enthousiaste vrijwilligers hiertoe op de been
80= een natje en een droogje in overvloed
80= delen in de eenvoud
80= de zon zien opkomen
80= erbij blijven
80= inspirerend
80= durven vertrouwen
80= loskomen van mezelf
80= veel water drinken
80= trots, bloemen, erkenning
80= geen drupje regen deze editie
80= vitaliteit, voelbaar in al mijn cellen
80= aapjes kijken
80= een diep besef van wat ik ben
80= in m’n kracht gezet worden
80= thuiskomen
80= toegezongen worden
80= de laatste loodjes aangaan
80= missie volbracht
80= ja-zeggen tegen het leven=alles!
Ja- zeggen tegen het Leven;
mijn mooiste geschenk, mijn missie; dat wat mij te doen staat.
Na 45 jaar “ronddolen” is me dat helder geworden.
Al die tijd mijn ding gedaan vanuit een droomtoestand: alle zeilen bijzetten om( in mijn uppie) voor
mijn drie kinderen te zorgen, mijn rekeningen elke maand te kunnen betalen.
Niet weten wat ik hier te doen heb, niemand iets te bieden…….
November 2000:
33 jaar oud, de diagnose borstkanker; een borstbesparende operatie en bestraling.
Grote schrik, maar ook een heel voorzichtig ontwaken:
De complexiteit in mijn leven, in relaties, in mezelf vooral ook(me altijd opgejaagd en opgesloten
voelen); dit kon niet de bedoeling zijn, =overleven=wat me ziek gemaakt heeft.
Een half jaar na de diagnose heb ik de moed op kunnen brengen om een einde te maken aan een
langdurige hartstochtelijke maar evenzo complexe relatie.
Kiezen voor mezelf en voor mijn kinderen, hoe pijnlijk ook.
November 2010:
43 jaar oud en wederom de diagnose borstkanker, zelfde borst.
Deze keer niet borstbesparend maar een amputatie, en als nabehandeling chemotherapie en
hormoonbehandeling.
Vanaf het eerste moment deze keer wist ik dat het goed was; dat kanker mij iets te vertellen had,
een soort bondgenoot.
Ik heb dan ook lang getwijfeld wat te doen met de nabehandeling, maar heb uiteindelijk toch de
keuze gemaakt het chemotraject in te gaan. Weliswaar een andere(mildere) kuur dan de artsen
voorschreven.
Geen hormoonbehandeling, omdat ik weet hoezeer hormonen betrokken zijn bij allerlei processen in
het lichaam, en ingrijpen daarin voor mij niet opweegt tegen het (mogelijk) stilleggen van
hormoongevoelige kankercellen.
In die periode hoorde ik van Simontontherapie, ben de boeken gaan lezen en was zeer onder de
indruk; veel herkenning en erkenning; eindelijk!
Dankzij het gedachtegoed van Carl Simonton besefte ik steeds meer dat ik mijn leven een andere
richting op moest sturen.
Ik heb niet het Simontonprogramma gevolgd, maar ben me vol overgave op het (werk)boek: “De
kracht die in je schuilt” gaan toeleggen.
Ik werd ongelooflijk geraakt door wat ik las en wist vervolgens zonder enige twijfel wat me te doen
stond; alles klopte!
Dit, samen met de gevolgen voortvloeiend uit de chemokuur , is in staat geweest een aantal zeer
hardnekkige (en niet heilzame) gewoonten onderuit te halen: weg met stress; meer genieten, dingen
doen, opzoeken die goed voor me zijn, me plezier en daarmee een zekere rust bezorgen. Minder
streng zijn voor mezelf, fouten mogen maken. Onderzoeken wat mijn behoeften zijn, i.p.v. steeds
maar proberen aan verwachtingen van anderen te voldoen.
De chemokuur was uiteindelijk een cadeautje: ziek, zwak en misselijk moest ik noodgedwongen de
controle loslaten, kon ik niet meer doorgaan zoals ik deed.
Er werd voor mij gezorgd, i.p.v. dat ik voor de ander zorgde.
Standje overleven werd onderuit gehaald, en het mooie was: de wereld verging niet, het was
helemaal niet zo bedreigend. En ik kreeg er zó veel voor terug, ging eindelijk proeven van,
deelnemen aan het Leven.
Mooie inzichten, me bewust worden van heel veel zaken; ik wist, ik voelde dat hierin voor mij ware
genezing zat.
Ik ben na mijn chemobehandeling gestart met de 4-jarige opleiding aan het SPSO(Academie Integrale
Menswetenschappen; dit verlangen was er al lang, en nu ook de stap gezet……nog meer
bewustwording!
Ik begreep het allemaal en sloeg een nieuwe weg in.
De mooie inzichten en doelstellingen waren helder, maar vooral heel mentaal, en zo kon het
gebeuren dat ik begin van dit jaar, terwijl ik dacht alles lekker op de rails te hebben, heel erg
depressief werd. Ik kende dit, maak al zo’n twintig jaar met een zekere regelmaat depressieve
periodes door, die steeds te bestrijden(verdoven) waren met therapie en medicatie.
Deze keer was er geen houden aan: door alle (zij het dan mentale)inzichten die ik de afgelopen
periode had opgedaan dankzij kanker, was er behoorlijk gemorreld aan het slot op mijn hart.
Ik wist geen weerstand te bieden aan de duisternis waarin ik steeds dieper naar beneden werd
gezogen.
Terug bij af, en nog erger, zo leek het: liep ik voorheen doelloos rond in mijn leven, nu wilde ik het
leven niet eens meer.
Totaal zinloos!
Ik kon niet anders dan me laten vallen; geen weerstand meer mogelijk, een denkapparaat dat het
volledig liet afweten, het ego buitenspel gezet.
Niets meer weten, niets meer willen, niets meer kunnen, enkel angst en paniek voelen.
Hiervoor weg willen kruipen, op de vlucht gaan, mijn ogen stijf dicht knijpen, maar uiteindelijk ook
dát niet meer kunnen.
Totdat ik m.b.v. de juiste liefdevolle mensen om me heen in staat was om door die angst heen te
gaan; de angst recht in de ogen kijken, er helemaal bij kunnen zijn.
Zonder kramp, zonder nog onder de indruk te zijn………….
……………waardoor een depressie, angst en paniek gewoon weer verdwenen, oplosten in het niets,
even plotseling als ze gekomen waren.
Nu was ik in staat volmondig ja te zeggen tegen het leven, heb ik het diepe vertrouwen (her) ontdekt, de bron,het leven,dat wat ik ben.
Niets is zomaar; alles is goed.
45 jaar geleden geboren wist ik het, maar gaandeweg mijn leven ben ik dat uit het oog verloren.
Zoals zoveel mensen, ben ik dankzij mijn omstandigheden gaan overleven (niet heilzaam) , heb
allerlei kleine signaaltjes genegeerd, kon en wilde hier niet naar luisteren.
Totdat grote en levensbedreigende signalen als kanker en een ernstige depressie me bruut wakker
geschud hebben.
En me godzijdank duidelijk hebben gemaakt dat het leven iets anders met me voor heeft, en me
heeft laten zien dat ik daarop mag vertrouwen.
Het Leven Zelf stuurt me, zorgt voor me, weet wat goed is.
Deze missie, mijn mooiste geschenk ooit dus;
Dankzij een ziekte als kanker, dankzij een zware depressie.
Bondgenoten, richtingaanwijzers; elke dag opnieuw ervaar ik diepe dankbaarheid hiervoor.
Genade!
Juli 2012:
voor de derde keer de diagnose borstkanker; mijn linkerborst werd ook geamputeerd.
Voor mij klopte dit helemaal, na wat daarvoor gebeurd was: de ontbrekende stukjes van de
legpuzzel.
Nu kon ik vol vertrouwen deze diagnose tegemoet zien, zonder wanhoop of angst:
weten dat het goed is, wat de (weefsel)uitslag, hoe het vervolg ook mocht zijn.
Opluchting, dat er nu, zonder borsten, geen beletsel meer is:
alle ruimte voor mijn hart om zich steeds meer te mogen openen!
En een immuunsysteem sterker kan worden, waardoor kankercellen(gewone cellen maar met een
missie)al die capriolen niet meer hoeven uit te halen.
Ik kan dus niet anders dan de zin zien van mijn ziekte; dankzij kanker, dankzij duisternis heb ik mijn
leven terug gekregen.
Eerst dan het Licht opnieuw kunnen verwelkomen, kunnen zien en waarderen in al zijn
kleurschakeringen!
Hartegroet
Madeleine