Hindoe huwelijk - Feest van rituelen

Hindoe huwelijk - Feest van rituelen
Wiwah - zo noemen de hindoes het geheel van plechtigheden rond de huwelijksceremonie.
Letterlijk betekent dat wegdragen en het herinnert aan het gebruik in India waarbij de bruid
door de bruidegom wordt weggevoerd in een prachtig versierde draagstoel. Dit geheel van
handelingen vergt een aantal dagen. Het eigenlijke huwelijksritueel duurt enkele uren.
Barchekki (de verloving) - deze vindt plaats als zowel het meisje als de jongen hun
instemming hebben gegeven met hun aanstaande huwelijk. Dag en datum worden bepaald in
het huis van de jongen. De verloving wordt beklonken door de rituele overhandiging van een
geschenk door de vader van het meisje aan de jongen.
Na de verloving vindt in het huis van de aanstaande bruidegom de ondertrouw of Tilak plaats.
Officieel wordt nu alles nog eens vastgesteld en beklonken met een offerdienst. Na deze
ceremonie komt de vader van de aanstaande bruid erbij. Deze schenkt zijn aanstaande
schoonzoon geld, zoetigheden en fruit, waarbij altijd een kokosnoot, teken van
vruchtbaarheid.
Vervolgens brengt hij met gekleurd poeder een ronde vlek aan op het voorhoofd van zijn
aanstaande schoonzoon; het teken van de kroonprins. Wil hij straks, symbolisch, koning
kunnen zijn dan zal hij eerst kroonprins moeten zijn.
Twee dagen voor het huwelijk vindt de Matkorwa plaats; een feestelijke gebeurtenis waarbij
de vrouwen een beetje aarde opgraven op een schone plaats bij de huizen van bruid en
bruidegom. Deze aarde wordt later gebruikt om de vuurpot te maken die nodig is bij het
huwelijksritueel.
De dag voor het huwelijk heet Bhattwan. Op deze dag wordt een offerdienst gehouden
waarbij de pandit vooral wijst op de verplichtingen die man en vrouw door dit huwelijk op
zich nemen. Hierna wordt door de vrouwelijke leden van de familie ongepelde rijst of padi
gepoft. Deze gepofte padi, lawa geheten, zal als offerande gebruikt worden bij de
huwelijksceremonie.
Dan volgt de Sahdie, de eigenlijke huwelijksdag. Familie en vrienden komen in het huis van
de bruidegom bij elkaar voor de Baraat: de bruidsstoet.
Nadat de bruidegom in een kleurrijk gewaad is gehuld vinden er twee belangrijke
gebeurtenissen plaats. Allereerst laat de moeder haar zoon samen met andere ongehuwde
jongens voor de laatste keer rijstebrij eten. Vervolgens drukt de moeder haar zoon tegen de
borst alsof ze hem voor de laatste maal melk wil geven. De moeder is verdrietig maar de zoon
troost haar met het vooruitzicht op een schoondochter. Na het afscheid van de moeder vertrekt
de bruidsstoet naar het huis van de bruid. Bij vertrek en aankomst wordt vuurwerk ontstoken
en op trommels geslagen.
In de trouwzaal krijgt de bruidegom een speciale plaats waarop de Parchan volgt, de
verwelkoming van de bruidegom door de vrouwen, te beginnen met de moeder van de bruid.
Op een koperen schaal worden brandende oliepitjes geplaatst waarna deze boven het hoofd
van de bruidegom wordt rondgedraaid. Bedoeling van deze Parchan is ook dat de bruidegom
publiekelijk aan de bruiloftsgasten worden voorgesteld.
Nu neemt als eerste de bruid plaats bij de pandit onder het huwelijksbaldakijn of Maro. Hier
brengt de bruid haar dank uit door offeranden in het heilige vuur te werpen. Vervolgens
nodigt zij via de pandit haar toekomstige echtgenoot uit onder het baldakijn plaats te nemen.
Zij heet hem welkom door hem een bloemenkrans om te hangen en hem zijn speciale
huwelijksbankje aan te bieden. Na nog enkele rituelen gericht op het afsmeken van
gezondheid en voorspoed in het leven komen de ouders van de bruid in de Maro. Zij bieden
de bruidegom enkele kleine geschenken aan waarna de andere aanwezigen dit ook doen.
Dan volgt het Hangadin, het ritueel waarin de vader van de bruid aan de bruidegom vraagt
zijn dochter te aanvaarden. Als de bruidegom hierop bevestigend antwoordt, bieden zijn
ouders de bruid op hun beurt geschenken aan. De bruid gaat nu rechts van de bruidegom op
het huwelijksbankje zitten.
Ze vervolgen nu samen de offerdienst. Na het afleggen van de hierbij behorende geloften
wordt het huwelijk aan de aanwezigen bekend gemaakt. Als teken dat bruid en bruidegom nu
echt met elkaar verbonden zijn wordt het eind van de schoudersjaal van de bruidegom aan de
sari van de bruid vastgeknoopt, terwijl de pandit spreuken uitspreekt die geluk moeten
brengen.
Beiden zetten nu zeven stappen, de Sathpadi, in noordoostelijke richting, de richting van de
poolster. Poolster en zon moeten getuigen zijn van wat er verder gaat gebeuren. Bruidegom en
bruid raken elkaars hartstreek aan en hij legt zijn hand op haar voorhoofd om aldus zijn zegen
te geven. Het komt ook voor dat aan het eind van de huwelijksceremonie de echtgenoot bij
zijn echtgenote op de haarscheiding een rood poeder aanbrengt ten teken dat zij een
getrouwde vrouw is. Dit is geen religieuze handeling maar een door velen gevolgde traditie.
Deze handeling wordt Sindhoer genoemd.
Tot slot mag iedereen het bruidspaar hulde brengen door bloemen of geroosterde rijstkorrels
over hen heen te strooien.
Joods huwelijk
Mensen trouwen niet alleen voor de burgelijke stand, maar vaak ook in een gebedshuis.
Joodse mannen en vrouwen trouwen meestal in de synagoge. Maar het kan ook ergens anders,
zelfs gewoon buiten.
De rabbijn, de geestelijke leider, zegent het huwelijk in. De kalla, de bruid en de chatan, de
bruidegom worden daar goed door hem op voorbereid. Hij vertelt het bruidspaar wat er van
hen verwacht wordt, als zij getrouwd zijn. Hij vertelt ze, dat het goed is om de kinderen in de
joodse gebruiken op te voeden.
In de synagoge nemen de bruid en de bruidegom plaats onder de choepa. Dat is een groot
doek dat boven hun hoofd gespannen is en het huis symboliseert waarin het paar gaat wonen.
De bruidegom schuift de ring om de vinger van zijn bruid. Hij zegt, dat zij nu zijn vrouw
wordt volgens de joodse wet. Ook de bruid stemt daarin toe. Ze beloven veel van elkaar te
houden. De getuigen tekenen de ketoeba, de huwelijksakte.
Het bruidspaar krijgt twee keer een slokje wijn te drinken. Dan trapt de bruidegom tot slot een
glas kapot. Zouden deze scherven het huwelijk geluk brengen? De vrienden en familie hopen
dat zeker en roepen Mazzal Tov! (veel geluk!). En dan is het feest. Groot feest, want een
huwelijk is heel belangrijk in het joodse leven. Er is muziek, wijn en eten en er wordt gedanst
en plezier gemaakt.
Er zijn joodse mensen, die trouwen met een niet-joodse partner. Zij kunnen dan niet in de
synagoge trouwen. Daar trouwen alleen mensen die allebei joods zijn. Je bent joods, wanneer
je moeder joods is.
Trouwen in de Islam
En dit is onder Zijn tekenen, dat Hij uit uw midden echtgenoten voor u schiep, opdat gij er
rust in moogt vinden, en Hij heeft liefde en tederheid onder u geplaatst. Daarin zijn zeker
tekenen voor een volk, dat nadenkt. (Heilige Koran 30:21).
Het huwelijk is de enige toegestane vorm van relatie
De enige relatie tussen een man en een vrouw wat in de islam is toegestaan is het huwelijk.
Het huwelijk is bijna verplicht voor elke moslim, tenzij hij hiertoe belemmerd wordt door
bijvoorbeeld gezondheidsredenen. De islam raadt het huwelijk ten sterkste aan. De profeet
Mohammed, vrede zij met hem, zegt dat de mens die trouwt daarmee de helft van zijn geloof
uitvoert. Iedere moslim die een vrouw kan onderhouden moet trouwen, zodat hij door het
huwelijk beschermd wordt tegen wangedrag.
Het instituut van het huwelijk is noodzakelijk
Het huwelijk is volgens de islam het basisinstituut met als doel een familie te stichten, het
eerste onderdeel van de maatschappij. Daarom is het huwelijk een heilig instituut, dat
beschermd hoort te worden tegen elke vorm van geweld. Het huwelijk in de islam heeft
gedeeltelijk als doel het vermenigvuldigen van het menselijk ras. Verder weten we dat alle
psychologen en sociologen het gezin beschouwen als de beste plaats voor een kind om in op
te groeien. Daarom moedigt de islam het huwelijk aan en beschermt het gezin tegen elke
vorm van geweld, opdat de geestelijke gezondheid van mannen en vrouwen en kinderen zich
positief kan ontwikkelen. Zonder het huwelijk is er geen familie, zonder familie is er geen
geestelijk, gebalanceerd menswaardig leven voor volwassenen en kinderen.
Geen man-vrouw relaties buiten het huwelijk
In de islam bestaan man-vrouw relaties alleen binnen het huwelijk, in feite, in de meeste
huwelijken in de islamitische wereld ontstaat liefde pas na de consumering van het huwelijk.
In de landen waar liefde zich voor het huwelijk ontwikkelt d.m.v. vrije seksuele omgang,
vormt die seksuele vrijheid het grootste gevaar voor de blijvende liefde.
De islam ontwikkelt de eigenschappen van geduld, opoffering en trouw in de gelovige. De
algemene regel voor de moslims is dat de man en zijn vrouw samenleven tot het einde van
hun leven. Altijd durende trouw is de algemene regel. De man en de vrouw wijden zich
allebei aan elkaar en de kinderen, en deze toewijding blijft tot het einde bestaan.
Liefde zonder verantwoordelijkheid is een sociale ziekte
In een aantal niet-islamitische landen neemt de ‘vrije-liefde' nu de plaats over van het
huwelijk en in de meeste gevallen gaat ze samen met het huwelijk, De liefde zonder
verantwoordelijkheid is tegen alle geopenbaarde godsdiensten, waaronder christendom,
jodendom en islam. Het is enkel het overgeven aan de seksuele lust, zonder gehoorzaamheid
aan Allah. Vrije liefde wordt gestimuleerd door de gemengde omgang van de seksen in
scholen, bedrijven, clubs en op alle andere plaatsen.
Vrije liefde is gebaseerd op egoïsme, terwijl het huwelijk gebaseerd is op opoffering. Vrije
liefde doelt alleen op tijdelijk genot, terwijl het huwelijk bedoeld is om altijddurend geluk te
verwerven.
Als we kijken naar maatschappijen waarin liefde zonder verantwoordelijkheid gewoon is, zien
we dat daardoor geen geluk wordt bereikt. Het aantal scheidingen in deze landen stijgt
gestaag: het aantal kinderen zonder vader en moeder neemt toe; het aantal misdaden met
seksuele motieven nemen toe: zelfmoordzaken nemen toe in aantal. Vrije liefde betekent niets
anders dan overgave aan de seksuele lust en daarmee het kapot maken van het leven en het
geluk van andere individuen en andere families. Het is niet zonder reden dat vrouwen, anders
dan de dierlijke vrouwtjes een maagdenvlies hebben. Dit maagdenvlies is door Allah
geschapen met een sociale funcie; namelijk de wettigheid van de seksuele omgang binnen de
wettige institutie van het huwelijk.
Het huwelijk en het gezin
Het huwelijk in de islam is er niet alleen voor het seksuele genot. Het huwelijk in de islam is
de enige oorzaak voor een familie. De familie is de enige gezonde leefstruktuur voor zowel
kinderen als ouders. Als het huwelijk kapot is gemaakt, is de familie kapot. Als de familie
kapot is, is de psychische veiligheid en het leven van de kinderen kapot. De kinderen van
vandaag zijn de mannen en vrouwen van morgen. Met andere woorden: de islam beschouwt
het huwelijk niet enkel als een relatie tussen man en vrouw, maar ook als een instituut dat een
grote invloed heeft op de struktuur van de hele staat. Immers het huwelijk is het wezen van de
familie en de familie is het wezen van de maatschappij.
De islam verbiedt vrije liefde
De islam is tegen de vrije liefde omdat de islam de mens oefent om zich te onderwerpen aan
Allah en niet aan de lusten. Eén van de hoofddoelen van het gebed is het beheersen van de
lusten. Eén van de hoofddoelen van het vasten is het beheersen van de lust voor voedsel,
drinken en seks. De islam traint de gelovigen om de heersers over hun lusten te zijn en niet de
slaven van hun lusten. In de islam gaat men er vanuit dat de mens een psychische eenheid
vormt: als je je lust voor voedsel, water en seks tijdens de vastenmaand kunt beheersen, dan
zul je geoefend zijn om andere lusten te beheersen, zoals lust naar geld of glorie met behulp
van illegale middelen.
Wanneer is een daad goed of slecht?
De islam heeft als doel: het ware geluk voor ieder individu. Daarom is elke daad die dit geluk
bedreigt, verboden door de islam. Bijvoorbeeld, vrije liefde veroorzaakt pijn aan de bedrogen
echtgenoten en echtgenotes, het leidt tot scheuring in de familiestruktuur en daardoor ongeluk
bij de kinderen. Uiteindelijk krijgen ook degenen die vrije liefde bedrijven een lading verdriet
en ellende. Het plezier van de vrije liefde is dus tijdeijk en leidt tot ellende voor veel
personen. Het huwelijk daarentegen verzekert het geluk voor de echtgenoot, de vrouwen en de
kinderen en doet geen schade of pijn aan andere echtgenoten of vrouwen.
Verboden vormen van huwelijk
In de islam is het verboden voor een man om de volgende familieleden te huwen: zijn moeder,
dochter, zus, tante van vader's en moeder's kant, dochter van zijn broer of zuster, halfzussen,
de moeder van zijn vrouw, de vrouw van zijn zoon, zijn stiefdochter en stiefmoeder. Ook is
het hem verboden om tegelijkertijd met twee zussen getrouwd te zijn of een vrouw en haar
tante tegelijkertijd.
Kan een moslim trouwen met een niet-moslimvrouw?
Een moslim mag een niet-moslim vrouw trouwen die gelooft in een andere geopenbaarde
godsdienst. Een moslim kan dus een christelijke of joodse vrouw trouwen. Een moslim-vrouw
echter, mag geen niet-moslim trouwen. De man immers is de leider van de familie. De
christelijke man zou zijn moslimvrouw direkt of indirekt leiden om niet-moslim te zijn. Een
moslim gelooft in het ware christendom en het ware jodendom, maar een christen of jood
gelooft niet in de islam.
Het huwelijk met een gescheiden vrouw
In de islam is het een man en vrouw toegestaan naar elkaar te kijken wanneer men de
bedoeling heeft om met elkaar te trouwen. Als een man een zekere vrouw wil huwen, dan
doet hij een verzoek aan haar of aan haar beschermer. Ondertussen is het verboden voor enig
andere man om haar te vragen, totdat dezelfde man zijn verzoek zou intrekken of hij is
afgewezen. Dit is zo gesteld om geen ruzie te laten ontstaan over het huwelijk met een zekere
vrouw.
Wederzijdse instemmeing is een voorwaarde voor het huwelijk
In de islam moet het huwelijk gebaseerd zijn op de instemming van zowel de man als de
vrouw. De echtgenoot geeft de vrouw een bruidsschat, die vastgelegd is in het
huwelijkscontract. Dit is een zogenaamde ‘vrije gift' en wordt aan de vrouw betaald wanneer
het huwelijkscontract wordt gesloten. De waarde van de bruidsschat is afhankelijk van de
financiële omstandigheden van de man en van de sociale positie van de vrouw. In veel
gevallen wordt de bruidsschat in de islam verdeeld in tweeën: een snelle bruidsschat en een
uitgestelde bruidsschat. De snelle bruidsschat wordt bij het huwelijkscontract gegeven en de
uitgestelde bruidsschat wordt bij de dood van de echtgenoot of gescheiden echtgenoot
gegeven.
De bruidsschat is een huwelijksvoorwaarde
Er zijn meerdere redenen waarom de man een bruidsschat aan zijn vrouw moet betalen.
Allereerst is de bruidsschat een teken van de oprechtheid van de echtgenoot bij het contract.
Ten tweede is de bruidsschat een teken van de capaciteit van de man om een familie te
stichten en de komende verantwoordelijkheid van behuizing en onderhoud van vrouw en
kinderen te kunnen dragen. Ten derde staat de bruidsschat ten zeerste een scheiding in de weg
en dwingt de echtgenoot om goed te overwegen voordat hij van zijn vrouw zou scheiden.
De openbaarheid van het huwelijk
De instemming van de man en de vrouw is noodzakelijk in de islam. Een andere voorwaarde
in de islam is de bruidsschat die gegeven wordt door de echtgenoot aan zijn vrouw. De derde
voorwaarde is de openbaarheid van het huwelijk. Het huwelijk moet in de islam openbaar
bekend gemaakt worden; dit is om het huwelijk duidelijk te onderscheiden van overspel. Om
deze openbaarheid te verzekeren moeten er getuigen zijn bij het huwelijkscontract. Er wordt
daarbij in het openbaar een speciale toespraak gehouden om het huwelijk aan te kondigen en
om aan de man en vrouw en het publiek de rechten en plichten van zowel de man als de
vrouw duidelijk te maken.
De getuigen bij het huwelijk
In de islam is het een algemene principe om bij alle soorten overeenkomsten getuigen aan te
stellen. Het huwelijk dat een contract is tussen mensen verlangt ook getuigen. Tegenwoordig
echter laten moslims het huwelijk meestal registreren in het gemeentehuis, maar deze
registratie is geen officiëele.
Voorwaarde voor het contract
In de islam is de man vrij om zijn vrouw te kiezen en is de vrouw vrij om haar man te kiezen.
Natuurlijk heeft een jong meisje te weinig ervaring om de juiste man te kunnen kiezen;
daarom is het advies van haar vader of beschermer gerechtvaardigd. Maar geen vader of
beschermer heeft het recht een meisje te dwingen te trouwen met een man met wie ze niet wil
trouwen. Dus, in de islam is de instemming van het meisje nodig om een zekere man te
trouwen.
Het huwelijk als een gelijkmaker
In de islam kan een huwelijk gesloten worden met iedere man of vrouw, ongeacht rijkdom,
aanzien, ras of kleur. De islam is gekomen om gelijkheid onder de mensen te brengen en de
verschillen tussen individuele personen te verminderen. Ze is gekomen om liefde te
verspreiden in plaats van haat; broederschap in plaats van vijandschap en gelijkheid in plaats
van discriminatie.
Het huwelijk is een overeenkomst
Bij het sluiten van de huwelijksovereenkomst kunnen er allerlei soorten van wettelijke
voorwaarden gesteld worden. De vrouw kan in het contract laten vastleggen om in een
bepaalde stad of land te wonen. De vrouw kan het recht op scheiding vanwege een gestelde
reden vast laten leggen. Zij kan er een notitie van laten maken om zich te verzekeren dat zij
haar ouders mag bezoeken. De vrouw mag het recht eisen om te mogen scheiden van haar
man, als hij naast haar een andere vrouw zou trouwen. Dit betekent twee dingen. Allereerst is
het duidelijk dat het huwelijk een contract is waarin iedere kant (en dit is meestal de vrouw)
het recht heeft om bepaalde voorwaarden te stellen. Ten tweede toont dit hoe de islam de
rechten van de vrouw beschermt en haar een goede kans geeft om haar rechten te waarborgen
in het huwelijkscontract.
Trends in Marokkaanse en Hindoestaanse bruidsmode
De laatste jaren doet zich een opvallend fenomeen voor. De Marokkaanse en Hindoestaanse
mode voor respectievelijk de Nederlands/Marokkaanse en de Surinaams-Hindoestaanse bruid
wordt steeds meer een mix van verschillende culturen.
In de Marokkaanse bruidsmode zien we steeds meer Nederlandse aspecten, maar ook een
mengeling van de Indiase cultuur en invloeden van internationale designers en ‘retro’ terug.
In navolging van de haute couture voor de bruid in Marokko wordt ook hier de bruidsmode
steeds gewaagder. Hetzelfde zien we bij de Hindoestaanse bruidscollecties. De decolletés zijn
ook hier mooi uitgesneden en de armen zijn vaker onbedekt.
Minder uitbundig, wel gewaagder
De Marokkaanse huwelijksceremoniën worden over het algemeen eenvoudiger.
Tegenwoordig hoeft het niet meer allemaal zo uitbundig. Vroeger was het ‘hoe groter de
kroon en hoe meer bruidsjurken, hoe welvarender de familie’. Tegenwoordig worden hier in
Nederland meestal niet meer dan drie bruidsjurken gedragen in plaats van de zeven of acht
zoals voorheen en zoals ook nu nog gebruikelijk in Marokko.
Minder uiterlijkheden maar meer genieten op je trouwdag lijkt de trend te zijn. De ceremoniën
zijn eenvoudiger en de accessoires simpeler en verfijnder. Andere trends zijn het gebruik van
Indiase en retro stoffen met pailletten, die eerder populair waren in de jaren 80 en het gebruik
van heel exclusieve stoffen. Naast de traditionele roze, rode, crème of blauwe bruidsjaponnen
zijn er steeds meer trouwjurken in gewaagde kleurcombinaties als fuchsia en roze of een
combinatie van pastelgroen met oranje. De invloeden van internationaal bekende designers als
Versace, Gucci en Chanel zijn steeds vaker terug te vinden in de accessoires. Zo worden de
traditionele platte muiltjes steeds vaker vervangen door al dan niet look-a-like
designerschoentjes.
Hindoestaanse bruidsmode
Dé trend in de Indiase bruidsmode voor de Surinaams-Hindoestaanse bruid is de Bridal
Lehngas in de zogeheten fishtail uitvoering. Dit nauw aansluitende en beneden iets uitlopende
zeemeerminmodel is vaak eigentijds en decoratief bewerkt met kralen, pailletten en steentjes.
De Sarees in de traditionele Hindoe bruidskleuren rood, bordeaux en goud blijven ook
onverminderd populair. Daarnaast zien bij de kleuren veel shaded, gemengde kleuren waarbij
de lichtval voor telkens andere kleureffecten zorgt en wordt er veel zardoss (gouddraad)
verwerkt. Bij de stoffen zien we veel crush (kreukelstof) en net (een soort fijne tule). Op het
gebied van sieraden zijn, naast de traditionele kettingen, armbanden met hangertjes van kralen
populair. De open muiltjes met hakjes zijn in de nieuwe collecties veelal versierd met gouden zilverkleurige steentjes.
Bruidsmode in andere culturen
Als multiculturele samenleving is Nederland een smeltkroes van invloeden, geloven,
overtuigingen, gebruiken én mode-invloeden. De bruidsmode van andere culturen kan er heel
anders uitzien dan de traditionele Hollandse trouwjurken en –kleding.
Het Marokkaanse huwelijksfeest wordt vaak enige tijd na de officiele huwelijksvoltrekking
gevierd; soms pas een half jaar later. Het feest wordt dan ook groots gevierd en duurt wel
twee of drie dagen. De tweede dag is de feitelijke feestdag. Tijdens de feestelijkheden draagt
de bruid een aantal jurken, die allemaal gefotografeerd worden en getoond aan de gasten. Vijf
tot zeven jurken is helemaal geen uitzondering. Daarbij wordt gekozen uit traditionele kledij
uit de eigen cultuur, maar ook uit internationale mode. Zo kan de Marokkaanse bruid gekleed
op rij gekleed gaan in een traditionele Marokkaanse kaftan, een witte Westerse jurk en een
Indische of een Berberse jurk. Aan het eind van de dag trekt de bruid de eerste jurk weer aan
en worden de ringen uitgewisseld.
Haar bedekken
Veel joodse en islamitische bruiden gaan tijdens het huwelijk gesluierd de dag door; of in elk
geval met het haar bedekt. Vanaf het moment dat een joodse of islamitische vrouw getrouwd
is, blijft het haar bedekt. Dit doen zij omdat het haar volgens hen tot het mooiste van een
vrouw behoort en tot de intieme sfeer van echtgenoten behoort. Op wat voor manier het haar
wordt afgedekt, verschilt. Sommige joodse en islamitische vrouwen dragen een hoofddoek,
een sjaal, maar ook wel een hoed of zelfs een pruik.
Tsunokakushi
In Japan is de bruid veelal gehuld in een witte kimono. Op het hoofd draagt zij een
tsunokakushi. Dat is een witte doek die om het hoofd gedrapeerd is en een symbolische
betekenis draagt. De doek moet haar ‘hoornen van jaloezie’ verbergen; waarmee
gesymboliseerd wordt dat zij een goede echtgenote zal zijn voor haar man. Bij een traditionele
Japanse huwelijksvoltrekking drinkt het bruidspaar exact negen kopjes Sake; daarna zijn ze
getrouwd.In het islamitische geloof wordt in de moskee voor Allah getrouwd. Als cadeau
spelden alle gasten geld op de kleding van bruid en bruidegom. Een hindoe-bruid uit India
krijgt voor de bruiloft een speciale huidversiering met henna. Dit is een rode kleurstof,
gemaakt uit bladeren. Er worden mooie figuren op handen en voeten geschilderd. Om de
versiering worden doeken gedaan ter bescherming. Na een nacht zijn de versieringen droog en
worden de doeken eraf gehaald. Ze blijven drie of vier weken zitten. Een Indiase bruid gaat
gekleed in een prachtig gekleurde sari, meestal rood. De bruid draagt allerlei sieraden van de
familie. Ze krijgt een rode stip op het voorhoofd en rood poeder in de scheiding van het haar;
het teken dat zij getrouwd is. De bruidegom draagt een goudgeel gewaad en een fraaie kroon
op het hoofd. Met al deze fraaie versierselen lijkt het bijna een koninklijk huwelijk.
Huwelijkstradities
Overal ter wereld is het huwelijk omgeven van tradities, gebruiken en gewoontes.
Hieronder vindt je veelvoorkomende - vooral westerse - tradities, gebruiken en
gewoontes.
De bruidsjurk
Tegenwoordig zijn er weinig of geen kleuren die 'niet kunnen' voor een bruidsjurk, maar
dat is niet altijd zo geweest. Wit was in de westerse wereld jarenlang de enige
geaccepteerde kleur voor de bruidsjurk. Dat kwam door de associatie met maagdelijkheid
of puurheid. De oorspronkelijke betekenis heeft daar echter niets mee te maken. Sinds
de romeinse tijd is wit namelijk de kleur van feesten en vieringen. Wit is overigens in de
westerse wereld nog wel de meest voorkomende kleur voor de bruidsjurk.
De bruidssluier
In Nederland zien we de bruidssluier steeds minder vaak. Van alle bruidskleding bestaat
de bruidssluier waarschijnlijk het langst. Wij kennen 'm voornamelijk in het wit, in het
Romeinse Rijk was hij rood en in het oude Griekenland was hij geel. De sluier is het
symbool voor de ondergeschiktheid van de vrouw aan de man. Het optillen van de sluier
door de bruidegom symboliseert de mannelijke dominantie. Kies je er als vrouw voor zelf
de sluier naar achteren te werpen, dan toon je daarmee een stuk onafhankelijkheid.
De ringen
Vanaf de oude Egyptenaren staat de ronde vorm van de ring symbool voor oneindige
liefde. Tegenwoordig is de ring meestal van goud of zilver. De Romeinen daarentegen
kozen in hun tijd nog wel eens voor een ring van ijzer.
De bloemen
In verschillende culturen en volkeren vertegenwoordigen bloemen bepaalde emoties.
Wereldwijd staat oranjebloesem het meest bekend. De Spanjaarden zagen in
oranjebloesem het perfecte symbool van geluk en tevredenheid, omdat de
sinaasappelboom tegelijkertijd (oranje)bloesem en fruit draagt. Rozen hebben ook voor
veel mensen een bepaalde betekenis. Ze staan in veel landen symbool voor liefde. Nog
een bloem die veel mensen kennen is de Lelie. Deze bloem staat als symbool vooral
bekend voor deugdzaamheid. Tegenwoordig wordt de bloemenkeuze veelal bepaald door
de persoonlijke smaak, het bruiloftsthema en natuurlijk de bruidskleding.
De taart
Al sinds de Romeinen wordt er genoten van de bruidstaart. Gist was goed voor de
vruchtbaarheid en de kruimels brachten de gasten ook nog eens geluk. Later werd het
een gewoonte om voor geluk elkaar over de bruidstaarten heen een kus te geven. Enkele
eeuwen geleden kwam een zeer bijdehante bakker op het idee om alle kleinere taarten in
verdiepingen te plaatsen en deze met glazuur te decoreren. In Nederland wat minder
populair, maar in Groot-Brittannië en Amerika is zo'n 'bruiloftstoren' tegenwoordig nog
steeds een graag geziene gast.
Rijst gooien
Het gooien van rijst naar en over het bruidspaar komt uit het Verre Oosten. Het
symboliseert voorspoed en een 'ontbreken aan gebrek'. Naast rijst worden ook andere
granen naar bruidsparen geworpen met een soortgelijke betekenis.
De bruid weggeven
Vroeger was een huwelijk ook een zakelijke aangelegenheid. De bruid werd dus letterlijk
weggegeven door haar vader in ruil voor een geldelijke vergoeding. Als tegenwoordig een
dochter wordt weggegeven is dit eerder in de geest van vertrouwen in de nieuwe
verbintenis en een uiting van liefde en genegenheid.
De bruid over de drempel
De achtergrond van deze gewoonte is verrassend. Blijkbaar geloofde men lang geleden,
dat als een bruid het huis van haar nieuwe echtgenoot inging, de demonen uit haar
familie haar het huis in volgden. Door haar over de drempel te dragen, raakten de
demonen het spoor volledig bijster. Wat uiteraard tot het geluk van het bruidspaar
bijdroeg.
Geboorte in de verschillende culturen
Geboorte bij de christenen
Het gezin is voor christenen erg belangrijk. Kinderen zijn er van harte welkom. De ouders laten hun kinderen niet
lang na de geboorte dopen. Je zou kunnen zeggen, dat de baby dan opnieuw 'geboren' wordt. Christenen zien
kinderen als een geschenk van God. Daar zijn ze God dankbaar voor.
Dopen gebeurt in de kerk. De voorganger giet een beetje water over het hoofd van de baby. Hij zegt: 'Ik doop je
in de naam van de vader, van de zoon en van de heilige geest'. De voorganger steekt de doopkaars aan. De
ouders nemen de kaars mee naar huis als herinnering.
Het doopwater komt uit een grote schaal. Die schaal heet doopvont. Soms is het doopvont eenvoudig, soms
prachtig versierd. De voorganger noemt het kind bij zijn doopnaam. Dat is de naam die het kind krijgt in de kerk.
De doopnaam is vaak anders dan de gewone naam van het kind.
De ouders beloven dat zij hun kind christelijk zullen opvoeden. Christenen geloven, dat Jezus de zoon van God
is. Jezus liet de mensen zien, hoe zij moesten leven. Jezus noemen we ook wel 'Christus' (de 'Gezalfde').
Koningen en priesters werden met olie gezalfd. Daarom spreken we van christenen, volgelingen van Jezus
Christus.
Niet alle christelijke ouders dopen hun baby's. Sommige ouders wachten tot hun kind oud genoeg is om zelf te
beslissen of hij/zij christen wil zijn. Eerst krijgen de jongeren godsdienstles. Dan pas doopt de dominee hen. Hij
dompelt ze helemaal onder water. Net als Jezus die zich liet dopen in de Jordaan. Dat is een rivier in Israël.
Vroeger noemden christelijke ouders hun kinderen naar belangrijke mensen in hun geloof. De kinderen kregen
bijvoorbeeld de naam van een heilige. Nu kiezen mensen meestal een moderne naam voor hun kind.
Geboorte bij de humanisten
Het humanisme kent geen eigen rituelen rond de geboorte van een kind. Wel is voor humanisten belangrijk dat de
mens een vrij, verantwoordelijk, moreel, redelijk en zelfstandig wezen kan zijn. Rituelen bij de geboorte van een
kind die het bestaan van een hogere macht vooronderstellen, passen niet in de visie van het humanisme.
Geboorte bij de hindoes
Niet lang na de geboorte krijgt een hindoe baby een beetje honing en ghi op zijn tong. Ghi is geklaarde boter. De
vader fluistert mantra's (heilige spreuken) in het oor van de baby. Hij fluistert bijvoorbeeld: 'Moge God, de
schepper van alle dingen, je wijsheid geven'. Het kind wordt weer aan de moeder gegeven. De baby krijgt dan de
eerste borstvoeding.
Hindoe kinderen hebben vaak namen van goden, zoals Parvatti of Mahesh. Soms zijn het namen uit de natuur
zoals Usha (opgaande zon). Naast hun gewone voornaam krijgen de kinderen ook een geheime naam. Die
geheime naam heet rashi ka nam. De ouders gaan naar de pandit (de priester) die een almanak raadpleegt en
een horoscoop trekt. Daarin staan gegevens over de stand van de sterren tijdens de geboorte van het kind. Met
behulp van dit boekje kiest de pandit de geheime naam van het kind. De geheime naam wordt alleen bij heel
speciale gelegenheden gebruikt.
Het haar van de baby wordt enkele maanden na de geboorte afgeknipt. De baby wordt grondig gewassen en men
spreekt gebeden uit voor de toekomst van het kind. Hindoes sluiten hiermee de periode van de geboorte af. Het
kind krijgt een nieuwe start in zijn leven als hindoe. Alles wat oud is, zoals het haar, wordt afgeknipt.
Bij veel belangrijke momenten wordt het haar van hindoes afgeschoren. Soms knipt de pandit eerst alleen een lok
af. Later als het feest is, wordt al het haar afgeschoren. De feestgangers zien dan ook, wat er gebeurt.
Geboorte bij de moslims
De shahada is het eerste wat een moslimbaby hoort na zijn geboorte. De shahada is de belijdenis. Moslims
zeggen ermee wat zij geloven. De vader fluistert de shahada in het oor van zijn kind. Hij fluistert: 'Er is geen
andere god dan God. Mohammed is zijn boodschapper.' Hij zegt het in het Arabisch.
Wil je weten hoe dat klinkt? Dan moet je de volgende zin maar eens uitspreken. Je mag hem ook fluisteren in het
oor van je vriend of vriendin:
'Laa ilaaha illallaahu Muhammadur rasuulullaah'
Moslims geloven dat er één God is. Zij noemen hem Allah. Dat is Arabisch. Het is de taal die Mohammed sprak.
Moslims geloven dat Mohammed de boodschap van God aan de mensen heeft gegeven. Die boodschap staat in
de koran. De koran is het heilige boek van de moslims.
Een baby krijgt een naam als hij een paar dagen oud is. Vaak is het de naam van een belangrijk persoon in de
islam. De islam is de godsdienst van de moslims. Veel jongens heten Mohammed. Mehmet is Turks voor
Mohammed. Ibrahiem is Arabisch voor Abraham. Joesoef betekent Jozef. Meisjes heten soms Aisja of Fatima.
Aisja was de vrouw van Mohammed. Fatima was zijn dochter. Moslims geloven dat er zegen rust op het kind met
zo'n naam.
Geboorte bij de joden
Mazzal Tov! Dat wensen de vrienden de joodse ouders toe, die net een baby hebben gekregen. De baby is van
harte welkom in het joodse gezin. Als het een jongetje is, wordt hij acht dagen na zijn geboorte besneden. Dat
gebeurt soms thuis, maar ook wel in het ziekenhuis. De moheel (besnijder) verwijdert de voorhuid van de piemel
van het jongetje. Het is maar een kleine ingreep. Besnijden gebeurt bij veel jongetjes. Ook moslim jongetjes
worden besneden. Maar zij zijn dan meestal al wat ouder. De besnijdenis is al een heel oud godsdienstig gebruik.
Het is heel hygiënisch.
De besnijdenis van een joodse jongen is reden voor een feestje. Nu hoort hij er echt bij. De familie en de vrienden
drinken er een glas wijn op. Op deze dag krijgt de jongen ook zijn joodse naam. Bijvoorbeeld Moshe, dat is
Hebreeuws voor Mozes. Deze joodse naam hoeft niet dezelfde naam te zijn als zijn gewone naam. Joodse
kinderen hebben dus vaak twee namen hun roepnaam en hun joodse naam. Ook joodse meisjes krijgen een
joodse naam. Rivka bijvoorbeeld, zo wordt Rebecca uitgesproken. Joodse meisjes krijgen hun joodse naam soms
in de synagoge (gebedshuis). De vader en moeder laten daar een dankgebed uitspreken voor de geboorte van
hun dochter.
Joodse kinderen dragen vaak een keppel op hun hoofd. Zeker als zij in de synagoge komen, moeten zij hun
hoofd bedekken met deze keppel. Tegenwoordig borduurt men vaak de joodse naam op het keppeltje van het
kind. Dat is een leuk presentje voor de geboorte.