Odile Niers - Het Filiaal
advertisement
Op maandag 6, dinsdag 7 en woensdag 8 juni genoten alle kinderen van groep 4 t/m 8 van de montessorischool Pallas Athene uit Amersfoort van de voorstelling HUIS Hieronder een verslag van Odile Niers uit groep 8. “In de klas bekeken we eerst allerlei foto’s, bijvoorbeeld van een ooievaarsschaartje, een hoed en schoenen, een bordenrekje. Na een minuut ernaar kijken moesten we de allerkleinste details benoemen. Op de achterkant van de foto stonden twee kolommen: een met Ik zie, de ander met ruimte voor vragen. Alle voorwerpen op de foto’s kwamen terug in het toneelstuk.” “Het verhaal ging over een man die heel oud was, en dacht: ‘’Ik heb eigenlijk alles wel gedaan wat ik heb willen doen in mijn leven. Ik ben eigenlijk wel klaar.” Toen ging hij op zijn bed liggen, heel stil, om dood te gaan, met zijn vestjasje aan, een hoed op en bloemen in zijn hand. Die had hij speciaal gepakt zodat hij mooi dood zou gaan.” “Toen iedereen dacht dat hij dood was, kwam hij opeens overeind en riep: ‘’Ik ben nog iets vergeten!” Hij begon te controleren of hij alles had gedaan: de vogel vrijgelaten, de katten eten gegeven, de plantjes water gegeven, en zo. Toen bedacht hij zich: eigenlijk moet je je leven ergens mee afsluiten. Maar ja, waarmee sluit je nou een leven af? Hij begon te denken en te denken en bedacht: een brief! Hij zocht briefpapier en schreef een brief naar alle mensen die voor zijn spullen moesten zorgen maar ook naar alle mensen die hij helemaal niks vond. “ “Toen hij daarmee klaar was zette hij de brieven in een soort bordenrekje op een grote speelgoedtrein, die op een rails hoog boven in de tot huis verbouwde zeecontainer reed. En als je goed keek, zag je ook foto’s hangen van de man vroeger voor een trein, waar met heel oude letters iets onder geschreven staat. Dat was hijzelf, vroeger als machinist.” “Op dat moment begon zijn adem te ruisen. Hij hoorde golven en het geruis van de wind. Hij ging liggen op zijn bed. Toen ging hij dood. Hij stond langzaam op, trok zijn jasje uit, en daar kwamen engelenvleugels uit. Hij stond een kort moment als een engel, toen verdween hij.” “Ik vond het een heel mooie voorstelling, want het was heel zielig maar gelijkertijd ook weer heel gelukkig en hij maakte er ook nog iets grappigs van. En je wordt zo in het verhaal meegesleept dat hij is alsof je hem bent, tijdens het verhaal. “
