Singulière Odyssée

ZATERDAG 4 FEBRUARI 2017
22
Amuze
Hans Visser
Algemeen
[email protected]
Bali
W
e zijn op Bali. Een serveerster haalt het
lege bord van mijn vrouw weg en vraagt
of ’ibu’ wellicht al naar bed is. Dat ze haar ’ibu’
of wel ’moeder’ noemt, duidt erop dat mijn
vrouw allang geen 20 meer is. Mij noemt ze
’bapak’, ofwel ’vader’.
Inderdaad, ibu is naar bed, ze is moe. Zelf loop
ik nog even de de tropische avond in.
Het is rond tien uur. Winkels en kramen zijn
dicht en de restaurants lopen leeg. Toch is er
buiten nog zoveel reuring dat je de nabije zee
niet hoort.
In een bar vermaakt een groepje muzikanten
een handvol gasten, verderop klinkt een gamelan, strak en gedreven als een big band.
Hotel
Dik twintig jaar terug liep ik hier ook, maar ik
herken niets. Tot ik de naam zie van het hotel
van waaruit ik destijds een aantal interviews
met Nederlandse kunstenaars op Bali maakte.
Uit de struiken sisten destijds ’s avonds met
regelmaat jongens: ,,Pssst Pssst, mister.’’ Ze
toonden dan een catalogus met foto’s van
meisjes. Of ik er een wilde uitkiezen voor die
avond. Jongens hadden ze ook. Geïrriteerd
stelde ik hen teleur.
Onderweg naar mijn slapende ’ibu’, beseft
’bapak’ ditmaal niet een keer te zijn aangesproken. Bali is echt veranderd.
Marne van Opstal in ’Singulière Odyssée’ en (r) beeld uit ’Silent screen’.
NDT is zonder uitzondering uitzonderlijk
Dans
’Scenic route’, door Nederlands Dans Theater met ’Silent screen’ en
’Singulière Odyssée’. Choreografie: Sol Léon en Paul Lightfoot.
M.m.v. Het Balletorkest o.l.v. Matthew Rowe. Bijgewoond op 2
februari in het Zuiderstrandtheater in Den Haag. Hier nog te zien
op 4/2 en 23 t/m 25/3. Ook te zien in o.m.: Nationale Opera & Ballet, Amsterdam op 15 en 16/2. www.ndt.nl
advertentie
50
editie van Win!
ste
150
FEESTELIJKE
PRIJZEN
NU IN DE WINKEL OF
BESTEL VIA DENKSPORT.NL
FOTO’S RAHI REZVANI
’Singulière Odyssée’
stroomt voorwaarts
Nanska van de Laar
[email protected]
Sol Léon en Paul Lightfoot hebben
het weer geflikt. Met ’Singulière
Odyssée’ levert het choreografenduo weer een adembenemend werk
af, dat nog lang na het doven van
de lichten op het netvlies beklijft.
Het stuk is onderdeel van het programma ’Scenic route’ waarin het
Nederlands Dans Theater ook
’Silent screen’ van Léon en Lightfoot uit 2005 danst.
Beide werken hebben onmiskenbaar het signatuur van het duo,
want zowel in ’Silent Screen’ als in
’Singulière Odyssée’ wordt met
betoverende elementen in het
toneelbeeld een nieuwe realiteit tot
stand gebracht. Maar de wijze
waarop Lightfoot en Léon dat doen
is iedere keer anders.
Bladerregen
’Singulière Odyssée’ speelt zich af
in een gigantisch decor dat geassocieerd kan worden met een monumentaal stationsgebouw; een ruimte waarin mensen nooit lang verblijven, vluchtige ontmoetingen
plaatsvinden en waar stilte een
uitzondering is doordat er een
voortdurende beweging is.
In deze nieuwe creatie van Léon en
Lightfoot gebeurt dat letterlijk
door de dansers die binnenkomen,
even blijven hangen en dan weer
vertrekken en door de bladerregen
die uit de lucht valt.
Maar ook figuurlijk door de muziek, speciaal voor ’Singulière
Odyssée’ gecomponeerd door Max
Richter. Een compositie waarin de
klanken - prachtig uitgevoerd door
Het Balletorkest onder leiding van
Matthew Rowe - de stroom voorwaarts blijven duwen.
Vertekend perspectief
Léon en Lightfoot voegen nog een
extra dimensie toe aan deze tijdreis. Zo scheppen ze een wonderlijke wereld middels een vertekend
perspectief en is er één gestalte gedanst door de eminente Marne
van Opstal - die binnen deze vervreemdende werkelijkheid op
magische wijze voor verstilling
zorgt.
Het zijn momenten van bezinning
die doen beseffen dat wat achter
ons ligt nooit terugkeert, maar wel
sporen achterlaat, dat tijd ongrijpbaar is en we altijd maar onderweg
zijn.
Onderweg op een levensreis, als
een verwijzing naar de symboliek
van Odysseus. Een gegeven dat
door het choreografenduo in ’Singulière Odyssée’ zonder uitzondering uitzonderlijk wordt verbeeld.
Intimiteit
Tijdsbeleving speelt ook een rol in
’Silent screen’, de innemende choreografie op de hypnotiserende
klanken van Philip Glass.
In het decor van drie grote schermen met filmfragmenten ogen
Jorge Nozal en Sarah Reynolds op
het eerste gezicht als nietige wezens in een reusachtig landschap.
Maar de intimiteit in dit openingsduet wint het al snel en brengt de
toeschouwer in vervoering.
In ’Silent screen’ leggen Léon en
Lightfoot veranderende relaties
onder een vergrootglas en met hun
subtiele bewegingsvormen kruipen
ze onder de huid. Hier passeren de
menselijke hartstochten de revue.
En de grootsheid waarmee het stuk
zich in beeld aandient krijgt zo een
kwetsbaar karakter.