Van kanker in mijn leven naar leven met kanker

Van kanker in mijn leven naar leven met kanker.
Zo, ik kruip achter mijn laptop. Zoals beloofd een blog in oktober. Uiteraard is er veel gebeurd
de afgelopen maanden. Te veel om beknopt op te schrijven in een blog. Ons leven is door
gegaan. Inmiddels is het oktober geworden. Een maand waarin ik van een twintiger naar een
dertiger mag gaan. Vaak hoor ik dat mensen daar aan moeten wennen. Ik niet. Het is voor mij
een hele prestatie geweest om dertig te mogen worden. Ik mag het moment meemaken. Het
is me gegeven en...weer een doel gehaald.
Afgelopen vrijdag had ik een vriendinnenavond gepland staan, maar er bleek een supriseparty te zijn georganiseerd voor mijn 30ste verjaardag. Wat een verrassing, hartverwarmend.
Naast een fantastisch jaren 90-feest heb ik een persoonlijk boek gekregen. Allemaal verhalen
en herinneringen van mensen die om me heen staan. Een heel waardevol boek en ik lees het
met plezier! Zoals ik in mijn (onvoorbereide ) speech zei: tijdens kuren kan ik me best
eenzaam voelen, maar de mensen om me heen houden me op de been. De hulp in de eerste
dagen die aangeboden wordt, de lieve oppeppende berichten die ik krijg, maken dat ik door
blijf gaan en het gevoel heb dat we er samen voor gaan. Voor iedereen die er was en/of er
een bijdrage aan heeft geleverd: heel erg bedankt!
Oktober is een maand met vele verjaardagen in ons gezin. Vier van de vijf gezinsleden mogen
een jaar ouder worden. Johan hoopt bijna de 40 aan te tikken en wordt 39 jaar. Ik kan het niet
vaak genoem noemen, maar ik heb enorm veel bewondering voor hem. Ik blijf het zeggen en
onlangs in een interview heeft Johan dit ook zelf kunnen verwoorden. Lees gerust de nieuwste
artikelen en interviews binnenkort op onze website, maar nu alvast via onderstaande link.
https://www.facebook.com/eenregenboogindewoestijn/photos/a.763831073659307.10737418
27.763828916992856/820830401292707/?type=3
Nu verder uitleg over de titel van deze blog: Van kanker in mijn leven naar leven met kanker.
Vanaf het moment dat ik te horen heb gekregen dat ik kanker heb, is mijn eigen leven stop
gezet. Kanker kwam in mijn leven. Een deel van mijn ik-zijn is weggevaagd. Zowel geestelijk als
lichamelijk is een deel van de ‘ oude’ Klarine weg. De Klarine die ik was, is een andere Klarine
geworden. Van de een op andere dag. Ik leef in mijn reserve-tijd. Dat maakt me een
dankbaar mens. Ik mag er nog zijn. Ik ben niet van de een op andere dag helemaal weg. Ik
krijg nog tijd. Een zeer waardevolle tijd. Vol met bijzondere herinneringen. Er zijn kwaliteiten en
eigenschappen naar boven gekomen die ik niet wist dat ik ze bij me droeg. Inmiddels heb ik
de nieuwe Klarine omarmt en deal ik met het feit dat er dingen veranderd zijn. Ik leid een leven
met kanker.
Vaak denkt men dat kanker hebben vreselijk is, inderdaad, dat klopt. Maar het leven dat je
met kanker kunt leiden is bewuster zijn van het feit dat je leeft. Dat bewuster leven, dat is een
verrijking. Afgelopen week kwam ik, via een BZN-er, een prachtig lied tegen nl. Mooi. Te
luisteren via: https://www.youtube.com/watch?v=YzmI5F_Yu1o&spfreload=10
Nu klinkt het misschien alsof ik blij ben met het hebben van kanker. Ik ben er nooit blij mee
geweest. Ik vind het vreselijk. De aftakeling van mijn lijf, geen grip meer hebben op je lichaam,
de spannende toekomst, de pijn, de overgang, de amputaties en vooral de kuren. Maar als ik
kijk naar mijn leven...het is maar hoe je kijkt.
Inmiddels is kanker bij ons leven gaan horen. Als ik
de kinderen hoor praten, dan is het voor ons
‘gewoon’ geworden. ‘Mijn mama moet even een
kuur halen,’ zei Annelie laatst tegen een vriendje
toen de kinderen een keer mee mochten naar
het ziekenhuis. Mee naar het ziekenhuis? Soms
denkt men dat het goed is voor kinderen om ze
niet mee te nemen en ‘gewoon’ door te gaan.
Nadat de kinderen al ruim een jaar niet meer
mee te zijn geweest, merkten dat de kinderen niet
meer zo goed begrepen hoe een kuur halen in
z’n werk ging. Kinderen meenemen roept emoties op bij hen. Maar ook duidelijkheid. Dat
hebben we gemerkt bij onze eigen kinderen. Voor kanker binnen een gezin is geen
handleiding en blijft het puzzelen om hiermee te dealen. Het personeel van het ziekenhuis in
Drachten heeft de kinderen fantastisch begeleid. Ongelooflijk, wat is dit goed geweest voor
de kinderen. Ieder kind werd benaderd wat bij hem/haar past. De een teruggetrokken en de
ander wil graag meehelpen. Kanker is een onderdeel van ons gezinsleven geworden. Hen
ervan weghouden lukt niet, want zij zien hun moeder ziek. Maar wij, Johan en ik, zorgen voor zo
gewoon mogelijke jeugd van onze kinderen. Daar zijn wij verantwoordelijk voor, zo voelen we
het ook. Zoals kuren- halen er bij hoort bij ons gezin, hoort een bezoek aan het ziekenhuis er
ook bij. Niet beladen, maar omdat het bij ons hoort.
Omdat Johan en ik actief betrokken zijn bij het bestuur van stichting Colours, komen we met
vele andere lotgenoten- verhalen in aanraking. We horen over de aanvragen die
binnenkomen bij de stichting. Het raakt ons, maar we zijn ook dankbaar dat de stichting
opgericht is. Laten we het zo zeggen, ziekte van een jonge ouder, komt veel vaker voor in
Nederland dan wij ooit verwacht hadden. De reacties en de uitwerking van de
regenboogpakketten zijn bijzonder te noemen. Er zijn veel meer gezinnen die te maken krijgen
met een ernstige levensbedreigende ziekte van een jonge ouder. Moeilijk om te lezen dat er
van deze ouders al een aantal overleden zijn. En dan de foto’s van de jonge kinderen... Het
maakt ons stil, Nee, het maakt ons actief. Samen om deze gezinnen heen gaan staan! Zo
kijken Johan en ik naar de wereld om ons heen. Naar ons gezin wordt gekeken, maar kijk ook
naar de wereld om ons heen. Er zijn zoveel mensen die in nood zijn. Ook stil verdriet, wat niet
voor een ander zichtbaar is.
In het tv-blad De visie van komende week, is een prachtig interview geschreven en geeft ons
leven heel goed weer. Kanker zal altijd een rol in mijn en ons leven blijven. Nooit gaat de
spanning, pijn, verdriet weg. Al zal ik zo graag kankerloos willen zijn. Dan hoef ik maar een
super goede dag te hebben en ik weet dat ik snel weer een kuur zal krijgen. Kanker is een deel
van mijn leven, net zoals ik dochter, moeder, vrouw, vriendin ben. Ik kom er niet meer van af.
De quote: In de hemel ben ik geen kankerpatiënt, maar gewoon Klarine: een kind van God.
Dat raakt me! Wat een rust zal dat zijn! Maar goed, zover is het nu nog niet. Ik sta nog graag
met beide benen op de grond. Gewoon lekker er-zijn. Het heeft me doen besluiten om verder
te gaan met schrijven. Geen deel 2 van Een regenboog in de woestijn, maar in overleg met de
uitgeverij ben ik begonnen aan een ander soort boek. Op mijn tempo, schrijven op mijn
momenten en nadenken over een boek kan ook liggend. Zoals ik zal zeggen: Leef, kijk en
bewonder!