“Mensen begeleiden is een hele dankbare taak”

“Mensen begeleiden is een hele dankbare taak”
Interview Kim Valkestijn, zorgambulanceverpleegkundige
Sinds 2010 rijdt er de Zorgambulance rond in het werkgebied van de RAV Brabant Midden-WestNoord rond. Een ambulance voor gepland vervoer, zonder medische toeters en bellen, die de
patiënt begeleidt van deur tot deur. Maar wat houdt de Zorgambulance nou précies in, en wat zijn
de verschillen met regulier ambulancevervoer? We vroegen het aan Kim Valkestijn, werkzaam in
de regio Brabant-Noord.
Welke functie heb je en wat is je achtergrond?
Ik heb een opleiding tot verpleegkundige gevolgd. Daarna heb ik in het ziekenhuis gewerkt op de
verloskamer. Sinds 2010 werk ik bij de RAV. Ik ben toen aangenomen als
ambulanceverpleegkundige voor BLS-vervoer met oncologische ervaring. Omdat ik geen ervaring
heb met werken op de Spoedeisende hulp en Intensive Care, ben ik gaan werken op de
Zorgambulance als zorgambulanceverpleegkundige, . Ik werk altijd overdag; de zorgambulance
rijdt namelijk van maandag tot en met zaterdag tussen 8.00 en 17.00 uur.
Je hebt dus ervaring met beide soorten vervoer. Wat zijn de verschillen?
Het grootste verschil is natuurlijk dat je op de Zorgambulance geen verpleegkundige handelingen
verricht. En het gaat om ingeplande ritten. In Brabant-Noord worden we aangestuurd door de
Meldkamer. Ook al zijn de ritten ingepland, van tevoren weet je vaak niet wat je gaat doen. Wij
hebben pas een rit gehad naar Den Helder, dan ben je al gauw 4 tot 5 uur van huis. Ook
vervoeren we vaak mensen die voor een korte behandeling, zoals een bestraling, naar het
ziekenhuis moeten. Wij zijn vooral begeleidend bezig. Dit is het mooiste aspect van deze baan. Je
fungeert daarbij ook vaak als luisterend oor. Mensen willen vaak hun verhaal aan je kwijt.
Wie vervoeren jullie met de Zorgambulance?
We vervoeren mensen van alle leeftijden. Onlangs hebben we een te vroeg geboren baby’tje
vervoerd. Haar tweelingzusje ging met de reguliere ambulance mee. Omdat dit kindje het het
meest moeilijk had, zaten de ouders in die ambulance. In de zorgambulance heb ik achterin toen
gezeten, met de maxi-cosi op de brancard. Het is dus niet zo dat er altijd een familielid meegaat.
Ook als mensen vaak bestraald moeten worden, gaan ze vaak alleen mee. Dit duurt vaak maar
een paar minuten, dus dan wachten we tot ze klaar zijn voor het vervoer terug. Omdat we
daardoor regelmatig dezelfde mensen vervoeren, schept dit vanzelf een band.
Klinkt als een dankbaar beroep…
Klopt, het is fijn om zo met mensen bezig te zijn en iets voor ze te kunnen betekenen. Maar je
moet er ook sterk voor in je schoenen staan. We vervoeren bijvoorbeeld ook mensen die voor het
laatst thuis zijn en vervoerd worden naar een hospice om daar te sterven. Je weet dat die mensen
nooit meer terugkomen in hun huis. Ook hebben we een patiënt met terminale longkanker even
naar het ziekenhuis gebracht, omdat hij zijn behandelend arts nog één keer wilde zien om hem te
bedanken en afscheid te nemen. Het is mooi om dit als zorgambulanceverpleegkundige van
dichtbij te mogen meemaken.
Zomaar een dag op de Zorgambulance…

Een vrouw thuis opgehaald voor een bestraling in het Elisabeth ziekenhuis
in Tilburg. Daarna weer thuisgebracht.

Man met een hernia thuis opgehaald om zich in het Elisabeth ziekenhuis te
laten behandelen voor blijvende pijnklachten. Er bleek een zenuw geraakt
te zijn. We hebben deze man al een paar keer eerder vervoerd; we kennen
elkaar nog.

Ontslagvervoer uit het ziekenhuis. Deze man kan niet met de auto of taxi
naar huis omdat hij niet mobiel en erg verzwakt is. Dus wordt de
Zorgambulance ingezet.

Een vrouw met een enkelfractuur moet voor een gipscontrole naar het
ziekenhuis, waar zij een afspraak heeft met de chirurg. We halen haar op
en brengen haar weer terug.

Een man moet voor een nucleair onderzoek naar het Jeroen Bosch
ziekenhuis in ’s-Hertogenbosch. ’s Avonds halen wij hem daar weer op voor
de rit terug naar huis.