Brieven van Jezus en Abgarus

Jakob Lorber
Brieven van Jezus en Abgarus
Geïnspireerd ontvangen en op schrift gesteld
Uitgeverij Ankh-Hermes bv Deventer
Woord vooraf
Volgens het evangelie van Johannes 20:30, heeft de Heiland vele tekenen gedaan die daarin niet zijn
opgenomen. Het had immers nauwelijks anders gekund?
Drie jaren lang, dag aan dag heeft de Heer gepredikt, zieken genezen, bedroefden getroost en wonderen
gedaan. Hoe zou dat allemaal kunnen zijn vastgelegd op het geringe aantal bladzijden van de vier
evangeliën? Veel echter van wat niet in de evangeliën werd vastgelegd is niettemin door de traditie
doorgegeven. Deze traditie ofwel overlevering werd later alsnog gedeeltelijk vastgelegd, niet altijd
volledig overeenkomstig de waarheid, waarbij volksfantasie veelal een rol speelde, soms ook was sprake
van opzettelijke vervalsing. In de eerste eeuwen van het christendom is op deze wijze zeer veel literatuur
ontstaan, die weliswaar een schat aan informatie bevatte, maar die niet onbeperkt zonder bedenkingen kan
worden erkend als 100% betrouwbaar. Deze derhalve nauwkeurig te schiften literatuur, die al spoedig
ontstond na het ontstaan van de bekende thans geautoriseerde H. Schrift, heeft de kwalificatie 'apocrief'
gekregen. Deze aanduiding is afgeleid van het Griekse apogryphos, hetwelk betekent 'geheim, verborgen'.
Het is waarschijnlijk,dat oorspronkelijk met dit woord uitsluitend die geheime boeken werden aangeduid,
die alleen toegankelijk waren voor de ingewijden. Hoe dat ook zij, het is begrijpelijk dat de jonge Kerk
van meet af aan die mystische en vreemde geschriften, die niet zelden door hun vaak speculatief karakter
onverenigbaar bleken met de heilige leer van Christus, als zijnde onbetrouwbaar voor algemene lezing
verboden heeft.
Deze aanduiding 'apocriefen' echter bleef niet strikt beperkt tot die met name genoemde geschriften,
waarvan de Kerk de inhoud al.s dwaalleer had veroordeeld, ze werd op den duur óók gebruikt voor
aanduiding van al die teksten, waaraan de kwalificatie 'geïnspireerd' terecht of ten onrechte werd onthouden en die dus op grond daarvan niet werden opgenomen in de canon van de H. Schrift. Daartoe
behoorden dus ook boeken, die wel de zuivere en juiste leer bevatten, en waarvan een particulier gebruik
daarom door de kerkvaders werd toegelaten, terwijl het gebruik ervan voor openbare lezing in christelijke
gemeenten verboden was. Daaruit moet de interesse worden verklaard die wij voor deze veelomvattende
literatuur opbrengen, omdat daarin mede de begintijd van het christendom weerspiegeld wordt.
Wij treffen daaronder dan ook, naast stukken met aanvechtbare inhoud, goede geschriften aan, zuivere
erfstukken van zuivere overlevering. En, alhoewel de Kerk (die er vóór alles voor wilde waken dat de
zuiverheid van het evangelie smetteloos bewaard bleef) deze geschriften veelal niet als authentiek
Godswoord 'garandeerde', heeft zij hen toch ook weer niet ontzegd te mogen claimen dat zij vaak diepe
uitdrukkingen waren van christelijke traditie.
(Aldus Jacques Hervieux in Was nicht im Evangelium steht. ..Aschaffenburg, Pattlochverlag, 1959, blz. 6
en 7)
Eén van deze vroeg-christelijke apocriefe documenten nu is de briefwisseling tussen Jezus en Abgarus
Ukkama, koning van Edessa. Alhoewel vele theologen aan de echtheid van deze briefwisseling wensen te
twijfelen, geschiedkundig staat niettemin vast, dat er een zekere koning Abgarus V, Ukkama, als vijftiende koning dat landje, toen Osrhoene genaamd, waarvan Edessa de hoofdstad was, heeft geregeerd.
Volgens de kronieken van Edessa stond hij namelijk tweemaal aan het hoofd van zijn land in de jaren 4 v.
Chr. tot 7 n. Chr. voor de eerste maal en vervolgens van het jaar 13 n. Chr. tot het jaar 50.
(Untersuchungen uber die Geschichte des Konigreiches Osrhoene, Gutschmid. Mem. v. d. Acad. v. St.
Petersburg. ..Dict. Theol. Cath., Dl. I, kol. 67, zie onder Abgar, door J. Parisot).
De stad Edessa is het oudste uitstralingsgebied van het Aramese christendom. Op moderne atlassen vindt
men deze naam niet terug; tegenwoordig heet deze plaats namelijk Urfa; de locatie is in het zuidelijke
berggebied van het huidige Turkije; aan een kleine rivier zonder bekende naam, maar die tezamen met
enkele andere riviertjes, o.a. de Belich, een zijrivier vormt van de Eufraat.
Osrhoene was in Jezus' tijd een koninkrijkje onder een joodse dynastie, hetwelk dus al heel vroeg
christelijk is geworden.
Abgarus, Syrisch Abgär; Grieks Abgaros of Augaros, is een eigennaam van semietische oorsprong.
Kenners van de Syrische taal zien in Abgär een synoniem van (h)agirca = hinkend... Het is wellicht een
verwijzing naar de lichamelijke toestand van Abgarus, die misschien een been/voet-lijden heeft gehad, dat
dan vermoedelijk de aanleiding heeft gevormd tot zijn verzoek aan de Grote wonderdoener uit Palestina
om hem van zijn jarenlange lijden te bevrijden...
Ukkama was de bijnaam van de koning, namelijk ukhámá = zwart, dus 'de zwarte' (Zie Assémani:
Bibliotheca orientalis. Roma 1719 d1.I, kolom 420)
Volgens Augustinus (verg. Contra Faust 28,4; De Consensu Evangelistarum, I, 7, 11.) zouden er van
Jezus geen echte brieven bestaan; maar is deze categorische negatie wel juist? In het algemeen zeker niet:
in de Syrische kerk stond de traditie van deze briefwisseling van Jezus met koning Abgarus onomstotelijk
vast, hetgeen blijkt uit vroegchristelijke Syrische documenten. De Syrische liturgie houdt deze
briefwisseling dan ook voor een historisch gegeven. De 'Doctrina Addai', waarschijnlijk uit de 4e eeuw,
neemt deze oude traditie over .
Opmerkelijk is het ook, dat er te Edessa reeds vóór het jaar 170 een belangrijke christelijke gemeenschap
bestond; er moeten dus al vroegtijdig christelijke geloofsverkondigers naar toe gekomen zijn. (Zie
Bibliotheca Orientalis DI.I, kol. 393; Dict. Theol. Cath. Dl. I, kol. 68-72)
In zijn Histoire politique, religieuse et litteraire d'Edesse vestigt Ruben Duval er de aandacht op dat de
oude traditie van de correspondentie van Jezus met Abgarus in de Oriënt steeds grote weerklank heeft
gevonden. (Paris 1892, Extrait du Journal asiatique.)
De meest eminente getuige voor de echtheid van deze briefwisseling is echter Eusebius van Caesarea, die
in het jaar 339 overleed, na tijdens zijn leven op de drempel te hebben gestaan tussen twee perioden van
de wereldgeschiedenis. Hij kan namelijk door zijn opvoeding, zijn interessen en zijn 'de opbrengst van het
verleden samenvattende' werken nog worden gerekend te behoren tot de tijd vóór 'Nicea', terwijl hij later,
als bisschop en kerkhistoricus in het centrum staat van het (toen)-nieuwe tijdperk van Constantijn. In
Palestina in het jaar 263 geboren, ontving hij zijn geleerde opvoeding van Pamphilius aan de te Caesarea
door Origenes gevestigde school met haar beroemde bibliotheek. Als bisschop van Caesarea (sedert 313)
kreeg hij grote invloed op keizer Constantijn, niet in het minst door zijn grote geleerdheid. Deze Eusebius
zal voor altijd geboekstaafd blijven als de grote geschiedschrijver van de christelijke oudheid.
Zijn voornaamste werk is ongetwijfeld zijn 'Kerkgeschiedenis', vanaf de stichting tot aan de zege van
Constantijn over Licinus in het jaar 324, welke geschiedenis een bonte verzameling van data vrijwel
chronologisch samenvat, en waarin tevens excerpten zijn opgenomen uit de oud-christelijke literatuur en
essays over allerlei studies en documenten (totaal 10 delen). Dit werk werd reeds uitgegeven (toen nog
'slechts' zeven delen), voordat keizer Diocletianus in het jaar 303 de christenen begon te vervolgen... Door
de elkaar daarna snelopvolgende gebeurtenissen met wereldwijde strekking die van groot belang waren
ook voor de religieuze verhoudingen in de wereld, werd Eusebius echter genoodzaakt er meerdere malen
uitbreiding aan te geven. Nog in de vierde eeuw werd dit immense werk vertaald in het Syrisch en later
tevens in het Armeens. Een Latijnse vertaling, waarin Rufinus het werk bijwerkte tot het jaar 395 werd
voltooid in het jaar 403 (Zie Patrologie van Berthold Altaner, Herder 1938)
Deze uitmuntende geschiedkundige, die ook wel de Herodotus der christenheid wordt genoemd en de
Vader van de Kerkgeschiedenis; die een encyclopedische kennis van de eerste eeuwen christendom heeft
bezeten, schrijft in het eerste boek van zijn kerkgeschiedenis ' dat hij deze briefwisseling in de archieven
van de stad Edessa heeft gevonden' in de koninklijke documenten-verzameling. Hij vermeldt tevens dat hij
deze briefwisseling van Jezus met Abgarus met grote zorgvuldigheid heeft vertaald uit het Syrisch in het
Grieks!
In aansluiting op deze vermeldingen doet Eusebius dan de vertaling volgen van de twee eerste brieven(!);
waarschijnlijk ten bewijze ervan dus dit excerpt, hetgeen tezamen met de verwijzing naar de voornoemde
archieven kon volstaan. Het geheel wordt dan gecompleteerd door een bericht over de missie-activiteit van
een zekere Thaddéus ( of Addeus ), die -als een van de twaalf apostelen -door Thomas of door Judas naar
Edessa zou zijn gezonden om aldaar het evangelie te verkondigen. Deze Thaddéus zou koning Abgarus
verder hebben onderricht in Jezus' leer; hij zou hem ook hebben genezen en vervolgens een groot gedeelte
van de bevolking hebben bekeerd.
Ook in de zgn. Doctrina Addai (Addaei?/ Thaddaei?) worden deze bijzonderheden aangetroffen. Dit in het
Syrisch gestelde document geeft trouwens óók die beide eerste brieven van Abgarus, resp. van Jezus.
Hierbij dan nog tevens de mededeling dat een koerier van Abgarus voor zijn koning (inderdaad) een
portret van Jezus zou hebben vervaardigd.
Vermoedelijk door oorlogsgeweld zijn de oorspronkelijke documenten uit het archief van Edessa geheel
en al verloren gegaan, zodat ons slechts het afschrift van Eusebius rest als oudste geschiedkundig bewijs.
Maar opdat niets van wat de Godmens op aarde heeft onderwezen voor altijd verloren zou blijven, heeft
Gods Genade ons alsnog via Jakob Lorber opnieuw in het bezit gesteld van deze Godsbrieven.
Daartoe heeft Gods Innerlijke Stem de volledige briefwisseling van Jezus met Abgarus aan Jakob Lorber,
de schrijfknecht Gods zo noemde hij zichzelf teruggegeven. Alhoewel wij kunnen vaststellen dat deze opnieuw gedicteerde brieven van Jakob Lorber exact overeenstemmen met de bekende twee brieven bij
Eusebius, die evenwel in het Grieks zijn gesteld, is het duidelijk dat de aan Jakob Lorber gedicteerde
correspondentie beslist in oorspronkelijk Duits zijn gegeven; het kunnen dus geen vertalingen zijn uit het
Syrisch of uit het Grieks, noch uit het Latijn.
Inhoudelijk is deze correspondentie een evangelie in zeer beknopte vorm te noemen. De gewichtigste
leerstukken en de essentie van Christus' Heilsboodschap vinden wij hier terug in een geniale korte
samenvatting. De liefde van onze hemelse Vader biedt ons ook in deze Brieven van Jezus het Genadegeschenk van onze verlossing en opstanding tot het Kindschap Gods.
Jakob Lorber, de schrijvende profeet Gods voor onze tijden, leefde en werkte te Graz (6), waar hij in 1864
stierf. De echtheid van de goddelijke inspiratie in verreweg de meeste van zijn werken staat onomstotelijk
vast en is als zodanig op alle desbetreffende criteria uiterst serieus onderzocht en door eigentijdse
getuigen, waarvan de integriteit niet kan worden betwijfeld, bevestigd. Zie hiervoor de korte maar
degelijke biografie van Jakob Lorber door Karl, Ritter von Leitner. (Binnenkort bij dezelfde uitgever)
R. E. van Eupen
Eerste Brief van Abgarus aan Jezus, de Heiland
Van Abgarus, vorst van Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, die in het land van Jeruzalem is verschenen:
alle goeds!
2 Ik heb van U gehoord en van Uw genezingen; hoe U die namelijk verricht zonder aanwending van
medicijnen of kruiden.
Naar verluidt doet U de blinden zien en de lammen lopen; de om hun melaatsheid uit de maatschappij
verbannenen zoudt Gij reinigen; de onreine geesten zoudt Ge uitdrijven, en Ge zoudt degenen, die lijden
aan langdurige ziekten genezen, terwijl Ge zelfs doden zoudt hebben opgewekt!
3 Na het horen van al deze dingen, ben ik bij mijzelf tot de conclusie gekomen, dat één van déze
mogelijkheden feitelijk waar moet zijn: ófwel Ge zijt God, Die uit de Hemel is neergedaald, ofwel Ge zijt,
waar Ge tot deze dingen in staat zijt, toch tenminste een Zóón van de grote God !
4 Door middel van dit schrijven moge ik U verzoeken Uzelf de moeite te geven om naar mij toe te komen,
om de ziekte waaraan ik lijd te genezen!
5 Ook heb ik gehoord dat de joden tegen U tekeer gaan en U kwaad willen doen. Ik nu heb hier een
weliswaar kleine, maar goedgeordende stad, die voor ons beider behoefte genoeg op kan brengen. Komt U
dus, hooggeachte Vriend Jezus, naar mij toe, en vestigt U hier bij mij in mijn stad; het is hier een stadstaat.
Hier zal iedereen U op handen dragen en U van harte toegenegen zijn!... Met een allerinnigst verlangen
wacht ik op U!
6 Brenger dezes is mijn trouwe dienaar Brachus.
Antwoord van Jezus
Beste Abgarus, omdat Ge Mij niet hebt gezien, en toch gelooft, zal zaligheid Uw deel zijn! Want over Mij
staat geschreven, dat degenen die Mij hebben gezien Mij niet zullen geloven opdat zij, die Mij niet hebben
gezien mogen geloven en in eeuwigheid mogen leven!
2 Maar met betrekking tot hetgeen Ge Mij schrijft, namelijk dat Ik naar U toe zou moeten komen omdat Ik
in het land van de joden word vervolgd, moet Ik U dit zeggen: Het is nódig dat al datgene, waartoe Ik in
de wereld ben gekomen hier ter plaatse aan Mij worde vervuld, en dat Ik, nadat dit allemaal aan Mij
binnenkort vervuld zal zijn, naar Hem opstijge, van Wien Ik van alle eeuwigheid ben uitgegaan!
3 Ik moge U derhalve aanraden geduld te betrachten in het geringe lijden dat U moet ondergaan. Zodra Ik
in de hemelen zal zijn opgenomen, zal Ik U een van Mijn leerlingen zenden, die Uw ziekte zal genezen, en
die U en allen die bij U zijn de ware (geestelijke) gezondheid zal brengen!
4 Geschreven door Jacobus, een van de leerlingen van Jezus Christus, en vanuit de streek van Genezareth
verzonden per Brachus, 's konings koerier.
5 Kort nadat Abgarus deze hemelse boodschap van de Heer Jezus had ontvangen, gebeurde het dat de
oudste zoon, de troonopvolger van deze koning, een doodernstige, hevige koortsen verwekkende ziekte
opliep, waarvan alle dokters in Edessa beweerden dat die ongeneeslijk was. De arme Abgarus werd
hierdoor bijna wanhopig. In deze allesoverheersende droefheid schreef hij opnieuw aan de goede Heiland:
Tweede Brief van Abgarus aan Jezus
Abgarus, een onbeduidende vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, Die in de landen rondom
Jeruzalem is verschenen, alle goeds en alle eer aan God!
2 O mijn Jezus, goede Heiland, ik moet U berichten dat mijn oudste zoon, die mijn troon zou moeten
erven, en die zich tezamen met mij al zo bijzonder over Uw komst naar onze stad had verheugd, doodziek
is geworden! Een kwade koorts, die hem elk ogenblik zou kunnen doden, heeft hem aangetast. Maar ik
weet dat U, naar mij door mijn koerier is bezworen, dergelijke ziekten zonder medicijn en uitsluitend door
Uw woord en wil op afstand kunt genezen!
O Jezus, goede Heiland, Gij waarachtige Zoon van de Allerhoogste God, want dat zijt Ge ongetwijfeld,
Iaat mijn zoon, die zó veel van U houdt, dat hij zelfs bereid is om voor U te sterven, aldus door het
machtige woord van Uw wil weer gezond worden!
3 O Jezus, goede Heiland, verwijst U mij nu toch alstublieft niét -ik ben immers ook zelf niet gezond -naar
een tijdstip dat ligt ná Uw terugkeer naar de Hemel, zoals U mij alreeds eerder deed weten. Helpt U toch,
helpt, helpt direct mijn zoon!
4 Geschreven in mijn stad Edessa, en overgebracht door dezelfde trouwe bode als van de vorige
briefwisseling.
Antwoord van Jezus
Goede Abgarus, gróót is Uw geloof! Groot genoeg opdat ik Uw zoon op grond dáárvan zou kunnen beter
maken! Maar, omdat Ik bij U méér liefde vond dan in Israël, dáárom wil ook Ik voor U méér doen, dan
wanneer Ge alleen-maar-gelóófd had!
2 Als Heer van de Eeuwigheid, Die nu optreedt als Leraar van de mensen en als Bevrijder uit de eeuwige
dood, zal Ik Uw zoon nog vóór mijn Hemelvaart het eeuwige leven schenken, omdat hij Mij, Dien hij niét
heeft gezien en niét kent, van gans er harte heeft bemind, nog vóórdat Ik voor alle mensen zal gaan lijden!
Dat betekent, beste Abgarus dat Ge Uw zoon weliswaar naar het lichaam zult gaan verliezen en voor déze
wereld, maar dat Ge naar de géést hem duizendvoudig zult terugwinnen in Mijn eeuwig Rijk!
3 Denk dus niet dat Uw zoon als hij sterft echt dood zal zijn! O neen!, want als hij sterft zal hij uit de
slaap-des-doods-van-deze-wereld ontwaken tot het werkelijke eeuwige Leven in Mijn Rijk, hetwelk een
gééstelijk Rijk is, geen stoffelijk, lichamelijk rijk!
4 Daarom: laat uw ziel niet bedroefd worden! En weet dat Ik alleen DE HEER ben; wéét dit, hóór het, en
zwijg erover! Naast Mij -buiten Mij -is er géén andere! Dat is de reden, waarom Ik, wat Ik doe,
onafhankelijk doe! Niemand kan Mij opdragen dit te doen of dat niet te doen!
5 Alles wat Ik doe of toelaat, b. v. dat Ik Mij als was Ik een zwakke mens -láát vervolge, daarin heb Ik
reeds voorzien en dat heb Ik zó geregeld vóórdat Ik de aarde heb gegrondvest en vóórdat Ik de zon, de
maan en de sterren vanuit de hemel de aarde deed verlichten!
Dáártoe ben Ik namelijk van de Vader uitgegaan -Die in Mij is, zoals Ik in Hem ben! De Vader is de
Hoogste; Hij is namelijk Mijn Liefde, Mijn Wil! Maar de Geest, Die van Mij en van de Vader uitgaat, en
Die werkzaam is van Eeuwigheid tot Eeuwigheid, is de Heiligste! En Ik, Die U dit nu onthul, IK BEN
DAT ALLES!
6 Wees dus niet bedroefd, want Ge wéét nu Wie Degene is, Die U dit alles heeft geopenbaard! Maar Ge
moet over dit alles zwijgen, totdat Ik door de joden aan de Kruispaal zal worden opgehangen, waarvan U,
zodra het plaatsvindt bericht zal geworden; anders zou de wereld vóór de daartoe bestemde tijd vergaan!
7 Zeer binnenkort zal er in Uw stad een arme jongeman aankomen. Die moet Ge opnemen, waardoor Ge
Mijn Hart zult verheugen! Wees goed voor hem, omdat Ik zó'n grote dienst bewijs aan Uw zoon, dat Ik
hem -vanwege zijn liefde jegens Mij -nog vóór Mijzelf dáárheen laat gaan, waarheen Ikzelf zal gaan ná
Mijn verheffing aan het Kruishout. Amen.
8 Geschreven te Kana in Galilea door de leerling Johannes, en overgebracht door 's konings koerier.
Derde Brief van Abgarus aan Jezus
Abgarus, onaanzienlijke vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, die verschenen is in de landen
rondom Jeruzalem, alle goeds in eeuwigheid !
2 Uit Uw heerlijke, genadevolle brief, die U, God de Heer van eeuwigheid, mij zo allergenadiglijkst hebt
doen toekomen tot troost van mij en mijn zoon, en als antwoord op mijn vorige brief, die ik, stoffige
worm, aan U had gericht, heb ik allerduidelijkst begrepen dat in U de hoogste Liefde wonen moet! Anders
zou het beslist onmogelijk zijn geweest dat U, de Enige Heer van alle hemelen zowel als van deze aarde,
aan mij, die ten opzichte van U niet meer ben dan een worm, een zó krachtig werkende troost, krachtiger
dan wat ook, zoudt hebben doen geworden... waarin U mijn, U bóven alles liefhebbende zoon zó goed
bedenkt!
Helaas kan ik daartegenover niets anders doen dan -voor Uw allerheiligste Naam wegzinkend in het stof
van mijn nietigheid U de dank overbrengen van mijzelf en van mijn zoon! Ik smeek U, neemt deze, onze
warmste dank aan als een onderpand van onze innige liefde, en wilt ons in Uw voor mij onbegrijpelijke
Goedheid steeds genadiglijk gedenken!
3 Een paar dagen geleden heeft de liefde tot U van mijn doodzieke zoon mij geconfronteerd met zijn
liefdevol verlangen naar U!
Vergeeft U het mij Heer, dat ik U dit door middel van dit schrijven opnieuw doe weten; want ik weet heel
wel dat onze gedachten U reeds éérder bekend zijn, dan ik en mijn zoon ze hebben gedacht!
Desniettegenstaande schrijf ik U toch als mens aan mens, en ik doe dat op aanraden van die arme
jongeman, die U mij had aanbevolen, en die zich thans in goede welstand bij mij bevindt. Hij zei mij dat
wie van U iets gedaan wil hebben, op déze wijze tot U moet naderen!
4 Deze jongeman heeft ons te kennen gegeven U te hebben gezien! Weliswaar kan hij slechts op heel
eenvoudige wijze iemand uitbeelden, maar toch, naar het mij toeschijnt althans, zeer juist en treffend!
Deze jongeman, die mij vanwege zijn begaafdheden zeer dierbaar is, heeft ons onlangs tot onze grote
vreugde Uw gestalte zó aanschouwelijk beschreven, dat ik en mijn zoon, die nog leeft maar uiterst zwak
is, meenden U in levende lijve voor ons te zien
Nu leeft er hier in mijn stad een zeer bedreven kunstenaar, een kunstschilder; deze heeft onmiddellijk naar
de aanwijzingen van die jongeman, van U een borstbeeld geschilderd! Door dit geschilderde portret
werden mijn zoon en ik eens te meer verrast, toen die arme jongeman mij verzekerde dat U, o Heer, er
precies zó uitziet!
5 Ik heb deze gelegenheid dan ook aangegre pen om door de koerier, die U dit-mijn-nederig-schrijven
bezorgt, tevens Uw eigen portret aan U toe te zenden, zodat U het kunt bezien, en mij door de bode kunt
doen weten of dit portret inderdaad gelijkend is. *
6 O Heer Jezus, goede Heiland voor alle mensen, wilt U ons hierom alstublieft niet hard vallen? Want het
is niet uit minderwaardige nieuwsgierigheid, neen: door grote zuivere liefde tot U werden wij ertoe gedreven ons dit uiterst dierbare kleinood te laten vervaardigen voor onze harten, zodat wij ons althans een
voorstelling van U kunnen maken, nu U toch immers zelf onze harten tot in hun diepste innerlijk met Uw
Liefde hebt vervuld! U bent tot onze grootste rijkdom geworden, tot onze grootste troost en tot een
allerkostelijkst bruidsjuweel voor onze harten in leven en in dood!
7 O Heer, wilt alstublieft nooit ophouden ons in Uw Hart te gedenken! Uw voor ons heilige Wil
geschiede!
*..Het is treffend, dat de eerste, echte en niet door mensenhand gemaakte afbeelding van Christus -het Mandylion het
Aanschijn van de lijkwade van Turijn, van Jeruzalem naar Edessa ging naar Koning Abgar v.
Zie: Jan Wilson, The Turin Shroud. Hfdst. 14 en 15. Penguin Books, 1978.
Antwoord van Jezus
(binnen tien dagen ingekomen via dezelfde koninklijke koerier)
Mijn Zegen, Mijn Liefde en Mijn Genade zijn mét U, geliefde zoon Abgarus!
2 Meer dan eens zeg Ik hier in Judéa tot hen, die' Ik van allerlei lichaamskwalen heb afgeholpen: ' Aan je
geloof heb je dit te danken!' Ik heb evenwel nog aan niemand gevraagd: 'Heb je Mij lief?' En ook heeft
nog niemand Mij uit de grond van zijn hart gezegd: 'Heer, ik heb U lief!'
3 Maar Gij geloofde al eerder dat Ik de Enige ben, de Absolute, zonder dat Ge Mij hebt gezien; en nu
bemint Ge Mij zelfs al als iemand, die allang uit het vuur van de geest is weder geboren.
4 O Abgarus, als Ge wist, en als Ge zoudt kunnen begrijpen, hoezeer Ik U daarom liefheb, en hoezeer Ge
Mijn Vaderhart daardoor verheugt, dan zoudt Ge U als het ware verpletterd voelen door een alles
overtreffende zaligheid! Zozeer dat Ge daarbij niet in leven zoudt kunnen blijven!
5 Maar, blijf standvastig, ondanks alles wat Ge over Mij zult horen dat Mij door slechte Joden wordt
aangedaan, die Mij namelijk spoedig in handen van de beulen zullen spelen! Want als Ge dat allemaal
kunt aanhoren zonder erdoor van je stuk te worden gebracht dan zult Ge -na Uw zoon -de éérste zijn, die
een levend aandeel zult hebben aan Mijn Opstanding uit de dood.
6 Voorwaar , voorwaar Ik zeg u: 'Diegenen, die in Mijn Leer zullen geloven als zijnde van God afkomstig,
die zullen opgewekt worden op de jongste dag, de dag, waarop een ieder zijn gerechte beoordeling moet
ondergaan. Maar degenen, die Mij liefhebben zoals Gij, die zullen de dood nooit behoeven te proeven!
Want met de snelheid van een gedachte zullen zij uit dit lichamelijk leven worden verlicht tot een
allerlichtst leven, en zij zullen bij Mij, hun Vader van eeuwigheid, komen inwonen! Ge moet dit echter als
een geheim voor U houden, totdat ik zal zijn opgestaan!
7 Daarna zal er al heel spoedig een leerling bij U komen, zoals Ik U reeds in Mijn eerste brief beloofd heb,
die U en Uw gehele huis zowel lichamelijk als geestelijk gezond zal maken -behalve dan Uw zoon, want
die zal reeds vóór Mij Mijn Rijk binnengaan.
8 Wat de gelijkenis betreft tussen Mijn uiterlijk en het portret, hetwelk Ge Mij door Uw bode toezond, zal
hij U wel betrouwbaar inlichten; hij heeft Mij nu immers al voor de derde maal gezien. Wie -zoals Gij een afbeelding van Mij hebben wil, doet daar geen kwaad mee, want de liefde verdraagt alles, dus ook dit!
Maar wee degenen, die van Mij een afgod willen maken! Houd dit portret dus liever geheim!
9 Te Judéa door een van Mijn leerlingen, die Mij na aan het hart ligt, geschreven, en verzonden door
opnieuw dezelfde koerier
10 Mijn Heil zij met Uw huis! Amen.
Vierde brief van Abgarus aan Jezus (zeven weken na de derde geschreven)
Abgarus, een eenvoudige vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, Die in de landen rondom
Jeruzalem is verschenen: alle goeds aan Hem, Die thans wordt vervolgd van links naar rechts door domme
blinde joden, die het Heilige Oerlicht, de Zon der zonnen in hun midden, niet erkennen!
2 O mijn goede Heiland Jezus, aan mijn lieve zoon is nu in werkelijkheid datgene overkomen, wat U,
Heer mij in Uw tweede brief had voorzegd. Hij is een paar dagen geleden gestorven, en hij heeft mij op
zijn doodsbed nog onder veel tranen dringend gevraagd om U in een brief op innige wijze te bedanken
voor het voorrecht dat U hem de dood van het lichaam werkelijk geheel en al zonder pijn en zonder enige
angst hebt doen doorstaan!
3 Misschien wel duizendmaal heeft hij Uw portret aan zijn hart gedrukt! Zijn laatste woorden waren: 'O,
mijn goede Vader, Jezus; o Jezus, Gij, de eeuwige Liefde! Gij, Die alleen en van eeuwigheid het ware
leven zijt! Gij, Die thans als een Mensenzoon wandelt onder hen, die Uw Almacht in het aanzijn heeft
geroepen, Die hun een lichaam hebt gegeven en het leven! Gij alleen, ja Gij zijt mijn liefde in eeuwigheid!
Ik leef; ik leef door U, in U… eeuwig.
4 Na deze woorden is mijn zoon, mijn lieve jongen, heengegaan. O Heer, Gij zult dit alles wel weten, en
hoe het aardse einde van mijn zoon gekomen is; en ook dat ik en heel mijn huis veel tranen om hem
hebben gelaten, maar toch schrijf ik U dit als mens tot mens, omdat mijn stervende zoon het voor zijn
aardse einde zo het allerliefst heeft gewenst.
5 O Heer, vergeeft U mij, die ten overstaan van U een arme zondaar is, dat ik U nu al weer met een vierde
brief lastig val, waardoor ik wellicht Uw allerheiligste en allerbelangrijkste zaken verstoor.
6 Maar toch waag ik het om tot slot aan dit schrijven nog de bede te verbinden, dat U mij Uw troost niet
onthouden of ontnemen moogt! U moet namelijk weten dat na het heengaan van mijn zoon een grote
droefheid over mij is gekomen, die ik niet kan afschudden, hoe krachtig ik mij er ook tegen verzet, en hoe
graag ik dat ook zou willen! Daarom bid ik U, o goede Heiland, o allerbeste Vader van eeuwigheid:
bevrijdt mij van deze hevige smart! Maar niet mijn wil, maar Uw Heilige Wil moge geschieden!
Eigenhandig geschreven antwoord van Jezus in het Grieks
(terwijl de andere brieven in het Hebreeuws waren gesteld)
Beminde zoon en broeder Abgarus!
Van hetgeen Ge schrijft met betrekking tot Uw zoon, daarvan ben Ik inderdaad volledig op de hoogte. Het
is voor Mij dan ook een grote voldoening, dat zijn wereldse einde zo móói is geweest, maar vooral, dat
zijn aankomst in Mijn Rijk een nog véél mooiere was.
2 Niettemin is het juist, dat Ge omwille van hem verdriet hebt. Want weet je, er zijn helaas maar weinig
goede mensen op de wereld. En dus verdienen degenen, die zo goed zijn als Uw zoon het wel dat zij een
beetje betreurd worden!
3 Ook Ikzelf wijdde Uw zoon nog een kostelijke traan bij zijn verscheiden! En zo is het gehele heelal ooit
ontstaan uit een traan uit Mijn Ogen! En zo zal ook aan de nieuwe hemel gestalte worden gegeven.
4 Goede tranen zijn in de hemel van heel grote waarde, dat zeg Ik U! Met deze kostelijke juwelen wordt
de hemel namelijk door de eeuwen heen opgeluisterd! Daarentegen worden de grondvesten van de hel
verstevigd door tranen van haat, van nijd en van toorn.
5 Het mag U dus gerust tot troost strekken, als Ge moet treuren om wie goed waren! Ge moogt deze
droefheid dan ook nog best een tijdje koesteren, totdat Ge zult moeten treuren om Mij, maar ook dat
slechts voor korte tijd, want daarna zal mijn leerling U van alle verdriet komen verlossen.
6 Maar wees voortaan ook heel barmhartig, dan zult Ge ook zelf grote barmhartigheid ondervinden! En
vergeet de armen niet! Zij zijn allemaal broers van Mij! Wat Ge voor hen doet, dat doet Ge voor Mij; Ik
zal het U honderdvoudig vergelden!
7 Zoek het Grote dat is Mijn Rijk -dan zal het kleine -van déze wereld -tegelijk je deel worden! Maar als je
het kleine zoekt, dan zou het kunnen gebeuren, dat je het GROTE niet waardig wordt bevonden.
8 Zo zit er [in jouw gevangenis] een misdadiger opgesloten, die volgens jouw -overigens wijze -wetten de
dood heeft verdiend... Maar Ik zeg je: Liefde en Barmhartigheid zijn van hoger waarde dan wijsheid en
gerechtigheid! Behandel hem dus naar de regels van die liefde en barmhartigheid, dan zal je eens bij Mij
zijn, en bij Hem Die in Mij is, en van Wien Ik als mens, net als jij ben uitgegaan! Amen.
9 Eigenhandig door Mij geschreven te Kapérnaum, en per Uw bode verzonden.
Vijfde brief van Abgarus aan Jezus ( drie weken na ontvangst van het vierde
antwoordschrijven van de Heer)
Abgarus, onaanzienlijk vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, Die verschenen is in het joodse land
rondom Jeruzalem, als het Oerlicht en de eeuwige Oerkracht, Die alles opnieuw gestalte geeft (hemelen,
werelden en wezens), maar Die desondanks niet erkend werd door de eerst-geroepenen, maar wel door
hen, die alreeds duizenden jaren in duisternis versmachtten! Aan Hem zij alle heil van ons, kinderen van
de nacht!
2 O Heer, welke sterveling zou de grootte kunnen kennen van Uw Liefde voor ons mensen, die Uw
schepselen zijn ? ! Die Liefde, waarmee U nu alles weer wilt vernieuwen, waarbij Ge Zelf een weg gaat,
die volgens menselijke begrippen voor een God nagenoeg ondenkbaar en onmogelijk moet zijn!
3 Alhoewel U hier op deze aarde -die U met één ademtocht zoudt kunnen wegblazen! als een heel
eenvoudig mens verkeert, toch regeert en beheert U vanuit Uw innerlijke Goddelijkheid de gehele
oneindigheid! Elk stofje dezer aarde, elk druppeltje van de zeeën; de zon, de maan en alle ontelbare sterren: zij luisteren naar de almachtige Stem van Uw Hart, Hetwelk het eeuwige middelpunt is van alle
dingen en van al het zijnde in heel de oneindigheid.
4 Hoe eindeloos gelukkig moeten toch wel Uw leerlingen zijn, die U immers kunnen kennen in het volle
licht van hunne geesten, terwijl ik dat alleen maar kan vanuit mijn nachtelijk duister -als zondaar!
5 O, had ik toch maar niet die lamme voeten,... ik zou dan allang bij U zijn geweest! Ja, zo zijn dan mijn
ellendige voeten voor mij een belemmering geworden voor mijn grootste ideaal-van-geluk! Maar toch
verdraag ik dit alles met vreugde, omdat Gij, o Heer, mij tenminste in zoverre hebt gewaardeerd, dat Gij
met mij -domkop -in briefwisseling wilt staan, en mij wilt onderrichten in zovele wondere zaken, waarin
men uitsluitend door U, o Heer, en nooit door een mens kan worden onderricht.
6 Immers wat heb ik vroeger ooit geweten over leven en dood?! Alle wijzen van deze wereld tezamen
zouden mij dit raadsel niet hebben kunnen onthullen! Ja, ons veelgodendom leert wel een dichterlijke
onsterfelijkheid, maar die heeft met de werkelijkheid even weinig van doen als 'n loze droom, waarin men
van het ene ogenblik op het andere te voet over zee wandelt en met een schip over land vaart.
7 Maar Gij, o Heer, hebt mij met woord en daad getoond hoe na de dood van dit zeer gebrekkige lichaam
een waarlijk volkomen vrij geestelijk leven begint, dat in eeuwigheid niet meer zal veranderen.
8 Op grond daarvan heb ik mij dan ook onherroepelijk voorgenomen U, o Heer, mijn innigste dank te
betuigen voor Uw grenzeloze genade door middel van deze brief, alhoewel die tegenover Uw genade
uiteraard volledig in het niet verzinkt.
9 Want wát Heer, zou ik U wel kunnen aan bieden, dat U mij niet tevoren Zelf hebt geschonken?!
10 Daarom denk ik dat echte dankbaarheid, die recht uit het hart komt, voor de mens nog het meest
geëigend, het meest passend is, juist omdat ondankbaarheid hem eigenlijk op het lijf geschreven staat!
Daarom, o Heer, kan ik U niets anders aanbieden dan juist deze armzalige dank van mij, maar die dan wel
met de verzekering, dat ik nu inderdaad bereid ben om in mijn kleine landje onmiddellijk alles te
realiseren, wat Gij mij, o Heer, in Uw genade zoudt willen opdragen.
11 De misdadiger, die op grove wijze tegen de staat had gezondigd, heb ik dan ook op Uw wens niet
alleen onmiddellijk uit de gevangenis ontslagen, maar ik heb hem zelfs dadelijk opgenomen in mijn
gevolg en hem aan mijn tafel genodigd! Of ik daaraan wel verstandig heb gedaan, ...dan wel of ik, naar
men zegt, het goede heb overdreven, dat kan ik met mijn eigen verstand niet beoordelen. Daarom, o Heer,
kom ik in dit schrijven ook met dat probleem tot U, opdat U mij de ware wijsheid terzake genadiglijk
zoudt willen doen kennen.
12 Aan U geheel alleen, Heer Jezus, betuig ik mijn liefde, mijn dank en mijn kinderlijke gehoorzaamheid.
Uw wil geschiede!
Antwoord van Jezus
Luister, Mijn geliefde zoon en broeder Abgarus! Ik heb nu tweeënzeventig discipelen, waaronder twaalf
apostelen, maar zij allen tezamen hebben niet zo'n inzicht als Gij, en dat, terwijl U een heiden bent, die
Mij, noch de vele wonderen, die er sedert Mijn Menswording en Mijn Geboorte zijn gebeurd, geen van
alle hebt gezien!
2 Ge moogt daarom zeer goede hoop koesteren! Ge moet namelijk weten dat het zal geschieden -ja, het Is
reeds geschied dat Ik het licht aan de kinderen van Mijn volk zal ontnemen, om het onbeperkt aan jullie,
heidenen, te geven! Zeer recentelijk nog heb Ik onder de hier bij ons levende heidenen, Grieken en
Romeinen, geloof aangetroffen, zoals in heel Israël niet te vinden is! Liefde en deemoed zijn onder de
joden namelijk volledig onbekende eigenschappen van het menselijk hart geworden, terwijl Ik die toch
vaak genoeg wel en in volle bloei bij jullie, heidenen aantref.
3 Heel Mijn Rijk, zowel het tijdelijke als het eeuwige, zal Ik daarom afnemen van de kinderen, en Ik zal
het geven aan jullie! En de kinderen zullen zich dan moeten voeden met de wereldse 'modder'!
4 Ge zoudt dus Mijn Wil in Uw rijk tot wet willen verheffen? Nu, voorlopig zal dat nog niet mogelijk zijn.
Want voor alles is er een zekere rijping nodig. Maar Mijn Wet is niets dan Liefde! Als Ge dus in Uw staat
perse iets wilt invoeren van Mij, voer dan deze Wet maar in, dan zal het U verder met Mijn Wil ook niet
tegenvallen! Mijn Wil en Mijn Wet zijn namelijk zo volmaakt hetzelfde, als Ik volmaakt Eén ben met de
Vader.
5 Er moge dan in Mijn Wil zeker wel het een en ander besloten liggen dat Ge thans nog niet kunt
begrijpen: maar zodra Mijn leerling komt, zal dié U in alles begeleidend adviseren. En zodra Ge dan door
hem zult worden gedoopt in Mijn Naam, zal Gods Geest over U komen, en Die zal U dan Zelf in alles
onderwijzen.
6 Ge hebt met die misdadiger volkomen juist gehandeld. Ik doe immers met jullie heidenen precies
hetzelfde! Laat deze daad van U een spiegel voor U zijn, die U verraadt wat Ik nu reeds doe en wat Ik later
volledig zal doen.
7 Dit zeg Ik U tot Uw geruststelling en als Zegen! Amen.
Zesde brief van Abgarus aan Jezus (tien weken later geschreven)
Abgarus, eenvoudig vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, Die is verschenen rond Jeruzalems
dreven, als Heil voor alle volkeren die het hart op de juiste plaats dragen en die de serieuze bedoeling
koesteren om hun levens in te richten naar Zijn
Woord: Hem zij alle heil!
2 O Heer, vergeef mij mijn grote brutaliteit, waarmee ik zo onbeschaamd tot U doordring! Maar U weet
ongetwijfeld dat goede artsen bij de mensen altijd al in groot aanzien hebben gestaan. Want ook in
natuurlijke aangelegenheden hadden zij veelal de juiste inzichten, zodat een ieder zich bij het zich
voordoen van bijzondere natuurverschijnselen, bij voorkeur tot hen wendde om een verklaring daarvan,
hoe vaag eventueel ook. En hoe eindeloos veel hoger dan alle natuurheelmeesters ter wereld staat U
immers in mijn ogen, omdat U niet slechts voor alles een Geneesheer bent, maar tegelijk ook de Schepper
en Heer van heel de natuur, van eeuwigheid her !
3 Het is dan ook aan U alleen, dat ik mijn momentele bijzondere zorgen vanwege mijn staat kan
voorleggen, en dat ik U tevens uit het diepst van mijn hart wil smeken om die heel bijzondere nood
genadiglijk af te weren.
4 Tien dagen geleden is hier namelijk –maar dat moet U ongetwijfeld van meet af aan bekend zijn geweest
-een lichte aardbeving bemerkt, die -en daarvoor blijf ik U eeuwig dankbaar! -weer ophield zonder
verdere sporen achter te laten. Maar een paar dagen na die aardbeving begon alle water te vertroebelen. En
iedereen, die van zulk water dronk, werd bijna krankzinnig van hoofdpijn.
5 Onmiddellijk heb ik een streng gebod uitgevaardigd, dat niemand in het hele land dat water mocht
gebruiken totdat ik het weer voor gebruik vrij zou geven. Intussen moeten nu al mijn staatsburgers naar
mij, hier in Edessa toekomen, waar zij dan wijn krijgen en water, dat ik daartoe van tamelijk grote afstand
met grote schepen laat aanvoeren.
6 Omdat ik daarbij uitsluitend door liefde en echt medelijden met mijn volk werd gedreven, heb ik
gedacht daar goed aan te doen... Maar nu wil ik U, o Heer, toch in grote deemoed en wroeging des harten
vragen, of U mij en mijn volk uit deze nood wilt helpen!
7 Het water wil namelijk nog steeds niet helder worden, en zijn krankzinnig makende werking is nog
onveranderd dezelfde. O Heer, ik weet dat alle goede en kwade krachten en machten aan U zijn
onderworpen: op Uw wenken moeten zij wijken; ik smeek U derhalve, erbarm U genadiglijk over mij,
verlos mij ten behoeve van mijn arme volk van deze plaag! Maar Uw goddelijke heilige wil geschiede!
8 Toen de Heer deze brief had gelezen, werd Hij innerlijk hevig geroerd, en met een donderstem sprak hij:
'O Satan, Satan, hoe lang zal je je God en Heer nog op de proef stellen? Wat heeft dit arme goede volkje
jou, monster van een slang, dan wel misdaan, dat je het zo verschrikkelijk plaagt?!
9 Er moet -opdat je zult weten dat Ik jouw Heer ben -terstond een eind komen aan je boosheid in dit land!
Amen.
10 Eens heb je van Mij bedongen alleen het menselijk lichaam op de proef te mogen stellen; en Ik heb je
dat toegestaan zoals in het geval Job. Maar wat doe je nu toch met Mijn aarde?! Als je de moed daartoe
hebt, val Mij dan aan! Maar laat de mensen die Mij in het hart dragen en Mijn aarde met rust tot aan de
tijd, die Ik jou eens -als laatste bevrijdingskans -zal toestaan!
Na deze exclamatie ging door middel van een discipel aan Abgarus de
volgende brief uit: Antwoord van Jezus
Beminde zoon en broeder Abgarus,
Deze afschuwelijk gemene streek heeft niet een vijand van U uitgehaald, maar Mijn vijand heeft dat
gedaan! Gij kent die vijand weliswaar niet eens, maar Ik ken hem des te beter, en al heel lang.
2 Deze vijand van Mij is de oude, onzichtbare vorst van deze wereld, die tot nu toe grote macht bezat, niet
slechts op deze aarde, die zijn woning is, maar ook in de sterrenwereld! Zijn macht zal echter nog slechts
korte tijd duren: spoedig zal de vorst dezer wereld verslagen worden!
3 Gij behoeft echter al niet meer bang voor hem te zijn, want voor Uw volk en ter wille van U heb Ik hem
nu gestraft! Ge kunt het water van het land derhalve nu weer rustig gebruiken, want van nu af is het weer
zuiver en gezond!
4 Ge moet weten dat dit kwaad U juist omdát Ge Mij liefhebt is overkomen! Maar omdat Uw liefde jegens
Mij toenam naar de mate, waarin de beproeving groter werd, heeft Uw liefde over alle helse machten
gezegevierd, zodat Ge nu voor altijd van dit soort helse broedsels bevrijd zult zijn.
5 Men zal het beleven dat zijn geloof aan grote beproevingen wordt blootgesteld. Door water en vuur zal
het moeten gaan! Maar Liefdevuur zal dat vuur, dat het geloof op de proef wil stellen, verstikken, en het
zal het water mét al zijn geweld tot damp doen vergaan!
6 En zoals het Uw land nu is vergaan in natuurlijke zin, zo zal het te zijner tijd' door Mijn Leer velen op
geestelijke wijze vergaan! Zij, die zullen drinken uit de drinknappen van de valse profeten, ook zij zullen
allemaal heel erg dwaas gaan doen!
7 Mijn liefde, Mijn zegen en Mijn genade zijn mét U, broeder Abgarus! Amen.
Zevende brief van Abgarus aan Jezus
(negen weken na ontvangst van de zesde antwoordbrief geschreven, en vijf
dagen voor Diens intocht in Jeruzalem in het bezit van de Heer gekomen)
Abgarus, een onbeduidende vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, die verschenen is in de
omgeving van Jeruzalem, een Heil voor alle volkeren, een Heer en gezalfde Koning van alle eeuwigheid,
de God van alle schepselen -van alle mensen en van alle 'goden', de goeden zowel als de slechten; alle
Heil!
2 O mijn God, o mijn Heer, Gij Die al mijn hartewensen vervult en Die op al mijn gedachten volledig
beslag legt, ja, ik weet het inderdaad al uit Uw eerste, mij zo genadiglijk toegezonden brief,. ..: dat dit
alles wat de slechte joden van Jeruzalem met U van plan zijn te doen, ingevolge Uw Eigen onbegrijpelijke
raadsbesluiten moet gebeuren.
3 En ik kan mijzelf -zij het ook uiterst moeizaam -wel enigszins indenken dat het allemaal zo gebeuren
moet, maar Gij, o Heer, Gij zult ongetwijfeld beter dan ik -die maar een zwak mens ben -begrijpen dat
mijn hart, dat U nu boven alles liefheeft, en dat alles slechts van de menselijke kant kan bezien, daartegen
in opstand komt, desondanks.
4 Als vazal van Rome, en nauw verwant met Tiberius, de keizer te Rome, heb ik, en dat zult U zeker
begrijpen, heb ook ik te Jeruzalem mijn trouwe Romeinse waarnemers; en die houden dat vreselijk
hoogmoedige priestergeslacht aldaar scherp in het oog. Die waarnemers nu hebben mij precies geïnformeerd over de dingen, die die trotse en overmoedige priesters en farizeeërs met U van plan zijn.
5 Niet slechts willen zij U stenigen of verbranden, zoals dat hun gewoonte is, nee, nee, dat is hen nog lang
niet genoeg! Zij willen met U een voorbeeld stellen van hun alleronmenselijkste wreedheid! Heer, luister
alstublieft! Deze verscheurende dieren in mensengedaante willen U met scherpe spijkers aan het kruis
slaan, en U dan zolang daaraan laten hangen, dat U door die onuitstaanbare pijn langzaam aan die
schandpaal zult sterven! En dat meesterstuk van menselijke verwording willen ze omstreeks het naderende
Paasfeest ten uitvoer brengen!
6 Heer, wat gebeuren moet, gebeure –maar het heeft mij in elk geval reeds tot in mijn diepste innerlijk
geschokt! Ik weet dat deze liederlijke en heerszuchtige beestmensen U niet eens willen doden omdat U
Zich aan het volk voorstelt als hun beloofde Messias. Want daarvan trekt dit hyenagebroed zich namelijk
maar weinig aan! Al te goed weet ik immers dat zij in hunne harten toch niet geloven, noch aan een God,
noch -en dat nog minder aan U. Van een godslastering maken zij onder elkaar helemaal geen punt.
7 Neen, zij hebben een heel ander plan gesmeed: Zij weten dat zij door Rome met argusogen worden
bespied, vanwege hun geheime intriges. Vorig jaar heeft Pilatus scherpzinnig als hij is -zo'n
hogepriesterlijke poging om een opstand uit te lokken -hoe subtiel ook voorbereid -precies doorzien; en,
zoals U wel zult weten, heeft hij omstreeks het Feest bijna vijfhonderd man, zowel armen als
welgestelden, in hoofdzaak helaas Galileeërs, laten oppakken en standrechtelijk voor de Voorhof laten
onthoofden! Hierdoor heeft hij zich uiteraard de vijandschap van Herodes op de hals gehaald, waar hij
vooral diens onderdanen had getroffen.
8 De gemoederen van de tempeldienaren waren door dit voorbeeld hevig geschokt. Nu hebben zij U ertoe
bestemd om die stekende wonde voor hen uit te snijden, door U namelijk bij Pilatus aan te klagen als een
rebel tegen de staat en als tevens de voornaamste raddraaier van die opstand van vorig jaar! Zó willen zij
zichzelf tegenover het Romeinse hof weer schoonwassen, de argusogen van Rome van zich afleiden, om
daardoor dan weer des te gemakkelijker nieuwe hoogverraderlijke plannen te kunnen smeden; maar dat
zal hun in geen geval gelukken! U ziet Zelf ongetwijfeld -en ook zonder deze brief van mij zelfs eindeloos
beter, dat zij door Rome tot in de kleinste details worden doorzien.
9 Als U dus, o Heer, van mij -Uw innigste vriend en aanbidder -een dienst zoudt wensen, dan kan ik
bijvoorbeeld op grond van een en ander onmiddellijk ijlboden zenden naar Rome zowel als naar Pontius.
Ik garandeer U dat die beesten dan prompt in de kuil zullen vallen, die ze voor U hebben bestemd!
10 Maar Heer, omdat ik U te goed ken, en omdat ik best weet dat U geen menselijke raadnodig hebt, houd
ik het erop dat U zult doen wat U het beste dunkt. Hetgeen niet wegneemt dat ik het als mens heb beschouwd als een van de eerste plichten die mij te doen staan: U deze zaak nauwgezet uit de doeken te
doen; mede nog uit dankbaarheid -uit het diepst van mijn hart -voor de genade, die U mij en mijn volk
hebt bewezen.
11 Laat U mij dus alstublieft weten, o Heer, wat ik in dezen voor U kan doen! Uw Altijd heilige Wil
geschiede!
Laatste antwoord van Jezus
Luister, geliefde zoon en broeder Abgarus, wat Ge Mij bericht hebt is allemaal juist. Desniettegenstaande
moet dit alles echter toch met Mij gebeuren, omdat anders nooit een mens het eeuwige leven zou kunnen
verwerven, hetgeen Gij nu weliswaar niet kunt inzien, maar zeer binnenkort zult Ge dat wel kunnen, zij
het ook dan als een groot geheim.
2 Ge moet dus Uw voorgenomen en Mij zo allervriendelijkst aangeboden demarches om Mij te
rechtvaardigen vooralsnog niet ondernemen. Immers daar, waar de Eeuwige Macht van de Vader heerst,
Die in Mij is en waarvan Ik als mens ben uitgegaan, zou zoiets maar weinig kunnen uitwerken!
3 Het Kruis, waaraan Ik zal worden vastgenageld, mag je niet afschrikken! Want juist dat Kruis moet voor
alle komende tijden de basis worden en tevens de toegangspoort voor het Godsrijk!
4 Slechts gedurende drie dagen zal Ik dood zijn naar het lichaam, maar op de derde dag zal Ik als
eeuwige Overwinnaar van de dood en van de hel weer opstaan uit de dood: Mijn almachtige
Gerechtigheid zal dan alle boosdoeners treffen.
5 Voor degenen echter, die in Mijn hart zijn geborgen zal Ik de hemelpoort wijd openen, zo dat zij het zelf
kunnen zien!
6 Als Ge dus over een paar dagen zult zien dat de zon wordt verduisterd, dan moet Ge bedenken dat Ik,
Uw grootste Vriend en Broeder, aan het Kruis zal zijn gestorven! Ge moet daar dus niet van schrikken,
want dat moet allemaal zó gebeuren, en er zal aan de Mijnen geen haar worden gekrenkt.
7 Op hetzelfde moment waarop Ik zal verrijzen, zult Gij daarvan een teken ontvangen, waaruit Ge
onmiddellijk zult weten dat Ik ben opgestaan!
8 Mijn liefde, Mijn genade, Mijn zegen zijn met je, geliefde broeder Abgarus! –Amen
Gelovig commentaar
In deze correspondentie van Jezus Christus met Abgarus Ukkama, vorst van Edessa, welke briefwisseling
ons christenen in het jaar 1844 via de Oostenrijkse mysticus Jakob Lorber werd teruggegeven, is de ware
weg tot het Heil in de Liefde Gods en in de liefde tot de naaste weer eens op wondere wijze voor ons
geschilderd.
De inhoud van dit unieke schriftuurlijke document moge daarom hier nog eens in het kort worden
toegelicht, respectievelijk 'belicht' als zijnde dit andermaal een voorbeeld van de eigen zeer levendige,
zachtmoedige en diepzinnige wijze, waarop God in Zijn Werk van de Nieuwe Openbaring de mensheid
onderricht en tot Zich trekt.
Voor nadere (profanere) details over deze briefwisseling van Jezus en Abgarus welke in vroeg-christelijke
tijden zeer bekend moet zijn geweest, maar die later in het ongerede geraakte, zodat de kerkleraar
Eusebius (gestorven in 339) de laatste is, die ons daarvan een paar citaten heeft nagelaten, mogen wij de
lezer hier verwijzen naar het voorwoord dezes. Wij weten namelijk uit profaan-geschiedkundige werken
dat deze Abgarus Ukkama een heidense koning is geweest in Mesopotamië en dat hij tijdens een reis naar
Perzië, die door hem werd gemaakt om een vrede~verdrag te bewerkstelligen, door een zware ziekte werd
overvallen, waaraan hij een chronische kwaal heeft overgehouden en waardoor hij tenslotte zelfs aan beide
benen verlamd is geraakt. Voor deze man, die nog midden in het wereldse leven stond, betekende dit dus
een vreselijke beproeving, een grote maatschappelijke belemmering!
Dáárdoor is het dat de heiden Abgarus, toen hij van zijn gezanten over Jezus, de Wonderheiland had
gehoord, ertoe kwam om aan Hem te schrijven: 'Omdat ik deze dingen over U heb gehoord, ben ik bij
mijzelf tot de conclusie gekomen dat U ofwel een God moet zijn, Die uit de Hemel is neergedaald, dan
wel waar U tot zulke geweldige dingen in staat blijkt te zijn -toch tenminste een Zoon van de grote God!
Ik moge U daarom verzoeken om U mijn lot te willen aantrekken en ook mijn ziekte te genezen! Iedereen
hier zal U dan ongetwijfeld op handen dragen! Ik zie met het grootste verlangen naar U uit!'
Met inschakeling van een van Zijn leerlingen heeft de Heer op deze noodkreet aldus geantwoord: 'Zalig
zijt gij Abgarus, omdat ge Mij niet hebt gezien en toch geloof toont!' Toen de Heer dus bij Abgarus geloof
constateerde, waar die in zo grote nood verkeerde, heeft Hij hem 'zalig verklaard', d.w.z. Hij heeft hem in
de juiste verhouding bevonden ten opzichte van God, resp. in God geborgen!
Wat voor een soort van heilig geloof moet dat van Abgarus dus wel geweest zijn, waar de Heer hem op
grond daarvan zo'n heerlijk vooruitzicht, zo'n verrukkelijke garantie heeft kunnen geven ? Het kan beslist
niet iets zijn geweest van lichtvaardige goedgelovigheid, want Abgarus is over de joodse Heiland en over
Diens wonderen, vaardigheden en intenties, daarvoor veel te goed geïnformeerd geweest namelijk door
zijn gezanten. Maar ook was het beslist niet zo maar een rationeel geloven zonder meer, een op
redelijkheidsbasis voor waar aannemen, neen: deze vorst had zich door zijn innerlijke goddelijke inspiratie
laten voorlichten 'dat deze goede en machtige heiland een god of zoon van een god móest zijn,' en door
zijn gelovig erkennen van Hem gevoelde hij in zijn hart een allerhevigst verlangen naar Hem. Dus niet
alleen maar geloof vanuit het verstand, maar tevens uit het hart had hij getoond! Alleen onder verwijzing
daarnaar was het dat Jezus kon antwoorden: 'Zalig zijt gij Abgarus, omdat Ge geloof toont!'
Toch was Abgarus toen nog maar in een eerste beginstadium van zijn geloofsontwikkeling, en zijn liefde
voor God moest nog zeer veel groeien. Hij meende bijvoorbeeld toen nog dat Jezus, een van God vervulde
geneesheer, Zich persoonlijk naar hem toe zou moeten begeven om hem te kunnen genezen. En ook had
Abgarus toen hij om hulp riep nog maar alleen aan zichzelf gedacht, namelijk alleen aan zijn eigen
lichamelijke genezing. Daarom gaf Jezus hem in Zijn eerste antwoordbrief te horen -wat voor Abgarus
toen eigenlijk niet zo heel erg bevredigend zal hebben geklonken -'Wees maar geduldig Gij, met Uw
kleine kwaaltje! Zodra Ik in de Hemel zal zijn, zal Ik U een van Mijn leerlingen zenden, die Uw gebrek
zal genezen en die U en al de Uwen de ware Gezondheid geven zal'. Hij geneest deze koning dus niet onmiddellijk, maar troost hem met troost op langere termijn: na de dood des Heren zal hij een discipel
zenden om hem te genezen !
Zouden na de ontvangst van zo'n uitspraak niet veel mensen ongeveer gereageerd hebben met: 'Fijne
heiland is dat! Iedereen had mij zo'n vertroosting in de ruimte wel kunnen schrijven! En, door dát te
geloven zou ik me dan ook nog "zalig" moeten voelen? Wat heb ik aan zo'n wonderheiland?!'
Het is geenszins uit te sluiten dat zich een dergelijke reactie aanvankelijk ook aan Abgarus heeft
opgedrongen. Maar door zijn lijden zal de ziel van Abgarus voldoende innerlijk gericht zijn geweest, en
dus geneigd om te luisteren naar de goddelijke Stem in zijn hart, Die hem des Heren antwoord vol medeleven in het juiste Licht deed zien, en Die zijn vertrouwen versterkte in het geloof dat hij een
beproeving moest ondergaan.
Toen kort daarna zijn oudste zoon ziek werd door een ongeneeslijke koorts, heeft Abgarus zich daarom in
zijn grote droefenis opnieuw vertwijfeld tot de goede Heiland gewend, en hij schreef Hem: 'Ik weet,
omdat mijn gezant mij dat heeft verzekerd, dat U dergelijke ziekten zelfs op afstand kunt genezen zonder
geneesmiddelen, alleen door Uw woord en wil!
O Jezus, goede Heiland, Gij waarachtige Zoon van de Allerhoogste God, -want dat zijt Ge ongetwijfeld laat mijn zoon, die zoveel van U houdt, dat hij zelfs bereid is voor U te sterven, aldus door het machtige
Woord van Uw wil weer gezond worden.
O Jezus, goede Heiland, verwijst U mij nu toch alstublieft niet ik ben immers ook zelf niet gezond -naar
een tijdstip dat ligt na Uw terugkeer naar de Hemel, zoals U mij al reeds eerder deed weten. Helpt U toch,
helpt, helpt direct mijn zoon!'
Alhoewel hij zelf niet was genezen, was het geloof van Abgarus dus zozeer gegroeid, dat hij schreef: 'Ik
weet dat U dergelijke ziekten op afstand geneest, zonder medicijnen, alleen door Uw woord en wil en
zonder dat U persoonlijk ter plaatse moet zijn, zelfs op zo'n grote afstand als van Uw land tot het mijne.'
Het geloven, respectievelijk het innerlijk, geestelijk weten, is dus geweldig vooruitgegaan, en niet slechts
bij Abgarus zelf, maar ook bij diens zoon, over wien hij zelfs kan schrijven, dat deze de Heer zozeer
bemint, dat hij voor Hem bereid is zelfs tot in den dood te gaan !
, Abgarus, groot is je geloof,' laat de Heer dan ook onmiddellijk antwoorden; en dat Hij hem op grond van
dat geloof heel goed zou kunnen genezen, maar dat Hij op grond van de liefde, die Hij bij hen meer dan in
Israël gevonden had, ook meer voor hem wilde doen, dan in geval hij alleen maar geloofd had.
Waarin bestaat nu dat 'méér doen' als reactie van Jezus op die ondervonden liefde?
'Je zult je zoon weliswaar voor deze wereld en naar het lichaam verliezen,' schrijft de Heer door Zijn
discipel, 'maar je zult hem geestelijk, namelijk in Mijn eeuwige Rijk, duizendvoudig terugwinnen !'
Dit verlies is dus weliswaar volgens de vergankelijke normen van deze wereld het meest kostbare en
dierbare, maar beoordeeld naar onvergankelijke geestelijke normen, is de winst in Gods eeuwige Rijk duizendvoudig! Wie van ons heeft dit immers niet óók reeds lang ervaren?! Ja, altijd is het zo dat, wanneer
wij ons hart volledig richten op God en Zijn onzichtbare Rijk, wij geoordeeld naar wereldse en lijfelijke
maatstaven -zullen verliezen; het is immers onmogelijk twee heren tegelijk te dienen! We kunnen niét
tegelijk vastgeklampt blijven aan het tijdelijke en vergankelijke als we het eeuwige en onvergankelijke
willen veroveren!
Daarom stelt de hemelse Vader ons hier in deze wereld op 'klein rantsoen', waar Hij ons wil voorbereiden
op een leven vol van hemelse zaligheden! En daarom wordt ook Abgarus prompt en krachtig getroost door
de Heer met deze, ook voor hem meer troostbiedende belofte: 'En denk nu niét dat Uw zoon als hij sterft
ook echt dóód zal zijn! Nee, nee, want als hij dus volgens aardse maatstaven, d.w.z. lichamelijk, sterft, dan
zal hij juist ontwaken ten ware leven, voor ééuwig, in Mijn Rijk, en dat is geestelijk, niet lichamelijk!'
Deze woorden zijn tevens op ons allen van toepassing, telkens wanneer wij uit liefde voor God aardse
waarden prijsgeven of verliezen. Daaraan moeten wij dus blijvend denken!
Bij die welwillende, offervaardige zoon van Abgarus ging de Heer met Zijn onderwijs in het geloof en in
de liefde overigens in diezelfde brief nog een stap verder, door namelijk aan hem aan het slot ervan te
doen schrijven: 'Een dezer dagen zal er in Uw stad een arme jongeman aankomen. Neem die op, je zult
daarmee Mijn Hart verheugen! En wees goed voor hem, omdat Ik Uw zoon zo'n grote genade bewijs,
doordat Ik hem vanwege zijn Liefde daarheen laat gaan, waarheen ook Ik zal gaan, nadat Ik aan het kruis
omhoog zal zijn geheven.'
Waarom is dit nu een verderstrekkend onderricht in de liefde?
Daartoe werpen we een terugblik op de eerste brief van Abgarus aan Jezus. We zien dan dat de vorst in die
noodkreet -zoals reeds eerder opgemerkt -slechts voor zichzelf om hulp smeekte. Hier was dus in hem -als
bij een beginneling in het geloof en de liefde aanvankelijk nog slechts eigenliefde actief: die zette hem er
immers toe aan om de wonderheiland voor zijn eigen lichamelijk welzijn aan te roepen. Bij ons begint het
als regel doorgaans ook zo. Gedreven door eigen nood, waarin wij dan door Zijn wijze leiding terecht zijn
gekomen, zoeken wij, meestal pas na het mislukken van alle andere middelen, hulp bij de onzichtbare
God. En dit begin reeds pleegt de Gezochte dan te zegenen, doordat Hij in Zijn Liefde en Genade het door
eigenliefde naar Hem uitgeworpen touw vast verankert in Zijn goddelijke levensgrond.
Maar dan laat God het niet bij die naar Hem zoekende eigenliefde blijven, wanneer die hulp en redding
wenst. Vanuit dat punt doet Hij dan onze liefde breder worden, zodat deze langzaam maar zeker niet
slechts de directe naasten omvat, maar uiteindelijk alle wezens, die door onze hemelse Vader geschapen
zijn.
In de tweede brief van Abgarus -die met de noodkreet om zijn zoon -zien we deze leergierige discipel in
de eeuwige liefde reeds gevorderd tot de eerstvolgende trede, namelijk die van de liefde voor zijn zoon en
troonopvolger, die hem het naast aan het hart ligt. Deze liefde voor de eigen natuurlijke kinderen is reeds
een vorm van naastenliefde, waardoor onze hemelse Vader ons mensen en ook reeds de dieren van de
bezielde hogere categorieën van het dierenrijk -leert af te zien van zichzelf, en hun denken en streven
liefhebbend te richten op andere wezens, in dit geval dus op hun kinderen, respectievelijk op hun jongen.
Niettemin kleeft er aan deze soort van naastenliefde, (die voor de natuurlijke nakomelingen en overige
bloedverwanten) nog veel oorspronkelijke eigenliefde, en zij mag daarom niet meer dan een onderste
graad van liefde heten. In de ogen van de hemelse Vader is dit begin nog lang geen volmaaktheid. Vaak
immers blijft dit soort van liefde bij de mens op fatale wijze steken in een andere vorm van eigenliefde,
die in zijn kinderen vertederd wordt en die hen zelfs min of meer verafgoden kan 'als zijn verwanten, zijn
nákomelingen.' Dit is uiteraard eerder een verderfelijke wijze van zelfzucht en van eigenliefde!
Aan het einde van Zijn tweede brief gaat de Heer dan ook verder met Zijn Heilsleer door aan Zijn
leergierige leerling mededeling te doen van de aankomst van een vreemde arme zwervende jongeling, die
opname behoeft: 'Neem deze jongeman op en wees goed voor hem, daarmede zult Ge Mijn Hart
verheugen!'
Voor Abgarus doet zich dus nu een gelegenheid voor om zijn liefde te verwijden en tevens uit te doen
gaan naar deze volkomen vreemde arme zwerver, die 'zo maar' komt aanlopen, een doodgewone,
misschien wel 'ordinaire' knaap!
Omdat de Heer dus zulk een grote genade bewijst aan zijn zoon, daarom moet hij goed zijn voor deze
arme drommel! Terwijl Hij de eerste wegneemt, biedt Hij hem de tweede aan: 'Prachtige vervanging van
mijn zoon en erfgenaam', had Abgarus kunnen denken, maar hoe reageert hij in werkelijkheid?
Het antwoord vinden we in diens derde brief, waarin de koning namelijk dankt voor de hemelse belofte
voor zijn zoon, en tevens op bescheiden wijze vermeldt dat de vernoemde jongeling 'in beste welzijn' nu
bij hem vertoeft. Abgarus heeft dus inderdaad die arme zwerver -overeenkomstig de wens des Heren vriendelijk in zijn huis opgenomen: ja, hij verwent hem! Nederig en bescheiden als hij is, spreekt hij daar
echter slechts terloops over, en maakt verder niet uitgebreid gewag van zijn aan hem bewezen weldaden.
We zien hier dus, dat koning Abgarus voortgang heeft gemaakt in de liefde, van eigenliefde en liefde voor
verwanten tot een absoluut belangeloze liefde jegens vreemde en alleronbeduidendste mensen.
Voorts maakt diezelfde brief nog gewag van iets bijzonder treffends en zeer behartenswaardigs, namelijk
dat de koning en diens zoon juist nu -door die opgenomen arme knaap, zij het op overigens begrijpelijke
wijze -in het bezit zijn gekomen van een geschilderd portret van de heer Jezus!
'In mijn stad,' bericht Abgarus, 'woont een beroemd kunstschilder. Deze schilderde voor mij op
aanwijzingen en aan de hand van beschrijvingen van die jongeman in kwestie een borstbeeld van u. Wij,
mijn zoon en ik, werden door de verzekering van die jongeman, dat U, Heer er precies zo uitziet,
buitengewoon aangenaam getroffen.'
Ook deze gebeurtenis heeft een geestelijke betekenis, ook voor ons: Op diens laatste bericht laat de Heer
aan Abgarus antwoorden: , Abgarus, Abgarus, als Ge wist of zoudt kunnen begrijpen hoezeer Ik U hierom
liefheb, en hoe grote vreugde Ge hierdoor aan Mijn Vaderhart hebt bereid, dan zoudt Ge door een
mateloos geluksgevoel worden overweldigd!'
In ons zal dan ook een goedgelijkend beeld van God tot uitdrukking komen, zal de in onze zielen
ingebedde goddelijke Vonk manifest worden, levendig! Onze grootste voldoening daarover zal dan
bijdragen tot ons hoogste geestelijke welbevinden, als ook wij deze voortgang maken van eigenliefde naar
zuivere en onbaatzuchtige naastenliefde, die ook op adequate liefdevolle wijze aan de allermeest verachte
mensen broederlijk tegemoetkomt!
Nog schrijft de Heer aan Abgarus: 'Zij, die geloven dat Mijn leer van God komt, zullen op de jongste dag
worden opgewekt ten leven; een ieder zal dan zijn loon naar werken op de geëigende wijze ontvangen.
Maar zij, die liefhebben zoals Gij dat doet, die zullen de dood niet smaken! Zij zullen met een snelheid als
die van een gedachte uit dit lichamelijk leven worden verheven tot in het allerhelderste licht van het
Eeuwige Leven, en dan zullen zij bij Mij, hun Eeuwige Vader, komen inwonen!'
In diepe zielerust kon Abgarus dan ook in zijn volgende, vierde brief aan de Heer schrijven dat zijn zoon
reeds enkele dagen daarvoor tot het Eeuwige Leven was overgegaan, terwijl hij bij zijn afscheid aan hem,
Abgarus, had verzocht om zijn innigste dank te willen overbrengen aan de Heer, Die de zoon zo
allergenadigst had uitverkoren! Hij zou in de zuiverste vrede des Hemels gestorven zijn, met op zijn
lippen de uitroep: 'Gij alléén, ja Gij zijt mijn liefde in Eeuwigheid! In U leef ik, door U en voor U,
eeuwig!'
En, nadat hij zijn hoogste en liefste goed op deze wereld aldus in volle overgave had afgestaan, maakt de
briefwisseling van Abgarus alweer gewag van een bijzondere, en nog belangrijker gebeurtenis:
Terwijl tot dan toe zijn brieven niet door de Heer persoonlijk geschreven waren, maar via een leerling,
komt er nu een eigenhandig door de Heer Jezus geschreven antwoord, en wel in het Grieks, hetwelk toen
de meest gebruikelijke omgangstaal van de heidense volkeren was, terwijl de vorige brieven van de Heer
in het Hebreeuws waren gesteld geweest!
Ook in dit, schijnbaar ondergeschikte feit ligt een diepe les voor ons opgesloten, die zeer toepasselijk
schijnt: Zijn wij namelijk eenmaal zo ver gevorderd, dat wij in onwrikbaar geloof en een vurig brandende
liefde voor de Heer alle aardse goederen bereid zijn prijs te geven -ook wat ons het meest dierbaar is, als
wij ons werkelijk volledig ontledigen van hun betekenis voor ons -dan komt de Heer Zélf, Die zich tot dan
toe via Zijn engelen en engelbewaarders met ons verstond, in Eigen Persoon met ons in de binnenkamer
van ons hart met ons spreken, niet langer in een moeilijke bijbeltaal, maar in onze eigen taal, in de
spreektaal van ons hart! Voor Abgarus was het Grieks de voertaal.
En wat leert nu deze Stem? 'Weest voortaan uiterst barmhartig, dan zult Ge zelf ook grote barmhartigheid
ondervinden! En vergeet de armen niet! Zij zijn allen Mijn Broeders! Wat je voor hen doet, dat doet Ge
voor Mij, en Ik zal het U honderdvoudig vergelden! Zoek wat groots is: Mijn Rijk, dan zullen U tevens de
kleinere waarden van deze wereld toevallen. Zoekt Ge echter de kleine dingen, dan zou het wel eens
kunnen zijn, dat Ge de grotere waarden niet waardig geoordeeld wordt.'
Deze woorden, die de Heer nu persoonlijk en in de gemakkelijker begrijpbare eigen voertaal tot Abgarus
richt, en dat dan na de hartelijke aanhef: 'Geliefde zoon en broeder', zijn tevens de kern van alle door Hem
in onze harten tot ons gerichte lessen.
En in dezelfde brief aan Abgarus gaat de Heer in Zijn Heilslessen nog verder, namelijk naar de hoogste en
laatste vorm van naastenliefde, t.w de liefde jegens de vijand, doordat Hij -naar het schijnt slechts toevallig -eraan toevoegt: 'In Uw gevangenis zit momenteel een misdadiger tegen Uw staat, die volgens Uw
overigens wijze wetten de doodstraf heeft verdiend. Ik echter verzeker U, dat liefde en barmhartigheid
hoger moeten worden gewaardeerd dan wijsheid en gerechtigheid! Handel met hem dus liever volgens de
beginselen van liefde en barmhartigheid, dan zit Ge met Mij op één lijn, alsook met Hem, Die in Mij is, en
van Wie Ik -als op U gelijkend mens -ben uitgegaan!'
Voor Abgarus was dit wederom geen kleine opgave. Onze koninklijke vriend werd hier gesteld voor een
enorme opgaaf en een geweldige geestelijke beproeving, namelijk: Een pleger van hoogverraad, dus een
gevaarlijk en zeer slecht mens, die hij wellicht pas na hevige strijd in verzekerde bewaring had kunnen
stellen, omdat hij mogelijk de koning naar het leven had gestaan en naar diens troon gedongen, nu niet
met wijsheid en gerechtigheid behandelen, maar met liefde en erbarmen!
Maar ook deze beproeving heeft Abgarus doorstaan. Reeds na vijf weken kon hij in zijn volgende brief
aan de Heer schrijven: 'Die pleger van hoogverraad heb ik -overeenkomstig Uw wens niet slechts
onmiddellijk uit zijn kerker bevrijd, maar ik heb hem tevens in mijn gevolg opgenomen en aan mijn tafel
genodigd. Of ik daaraan nu wel goed heb gedaan, dan wel zoals 'men' ervan zegt het goede heb
overdreven, dat kan mijn menselijke verstand niet beoordelen; daarom kom ik ter zake ook tot U, o Heer,
om U te vragen mij daarover in Uw genade te willen berichten wat in dezen ware wijsheid is.'
Het komt er dus nu op neer, dat Abgarus, die in dit stadium van de liefde het Godwezen in Jezus kon
erkennen, Dat geheel het heelal beheerst, nu heel consequent dan ook onmiddellijk alles wilde invoeren,
wat de Heer hem ook maar -in zijn genade -zou willen opleggen!
Als beloning voor deze volledige overgave belooft de Heer in Zijn antwoord aan Zijn 'geliefde zoon en
broeder', dat Hij aan hém de heiden -het volle Licht zal geven en de absolute gelukzaligheid van het
Kindschap Gods! En dan onthult Christus hem de grondslag van Zijn gehele Rijk: 'Mijn Wet is niets
anders dan de Liefde' ...
Als daarin dan voor Abgarus nog allerlei begrepen is, wat Abgarus niet direct en zonder meer vatten kan hetgeen bij het begrip 'grondslag' niet verwonderlijk is -dan luidt het verder, dat de Geest Gods spoedig
over hem zal komen, Die hem in alles zal onderrichten!
Kennelijk was Abgarus' handelwijze met de landverrader geheel en al juist geweest, want het luidt aldus: '
Ach, weet Ge, met jullie heidenen doe Ik immers precies hetzelfde!'
Niettemin bevat de zesde brief van Abgarus weer een noodkreet: Tien dagen geleden heeft hier een
aardbeving plaatsgevonden, die naar het aanvankelijk scheen praktisch geen schade had aangericht, maar
na enkele dagen werd het water bij ons troebel. Iedereen die dit water dronk kreeg hoofdpijn en werd
vervolgens geestelijk gestoord, geheel in de war. Er was tot dusverre echter geen kruid tegen gewassen!
Daarom smeek ik U Heer in alle nederigheid en met wroeging in mijn hart, dat U mijn volk uit deze nood
wilt helpen en redden. Abgarus blijkt nu niet te zijn teleurgesteld, niet geïrriteerd, dat hem na al zijn
volgzaamheid! -nu dit ook nog moet overkomen, neen, hij smeekt 'in alle nederigheid en wroeging des
harten'! En dat terwijl hij 'weet dat alle machten -zowel goede als kwade! -aan U onderworpen zijn, en op
Uw wenk moeten verdwijnen.'
Het eerste primitieve geloof van zijn eerste brief is dus inmiddels uitgegroeid tot een voltooid geloof, een
weten, en tot een rotsvast vertrouwen!
Als de Heer aan Abgarus terugschrijft: 'Deze gemene streek moet Ge niet wijten aan enige vijand van
Uzelf, maar aan die van Mij', heeft Hij tevoren, bij het lezen van Abgarus' brief, uitgeroepen: 'O Satan
toch, hoelang nog zal je je God en Heer nóg op de proef stellen? enzovoort.'
Hieruit blijkt dat als de vorst van deze wereld een mensenziel aan zijn greep ziet ontsnappen, hij alles in
het werk stelt om dat alsnog te verijdelen. Hij grijpt hem dan aan in zijn fundamentele zekerheden, zijn
menselijk bestaan, ja, zijn menselijk wézen -als homo sapiens -met vrije wil! De Heer licht dit nog toe met
deze heerlijke woorden: 'Weet Ge, Abgarus, omdat Ge Mij bemint, daarom is U dit leed overkomen. Maar
Uw liefde, die in plaats van zwakker sterker werd, heeft over Satan gezegevierd, zodat Ge nu voortaan
voor altijd tegen dergelijke helse overlast gevrijwaard bent.' Hier zien we dus dat de Heer Zijn en onze
vijand voor degenen, die Hem in hun uiterste beproevingen ook nog trouw blijven, aan banden legt zodra
Hij daartoe de tijd rijp acht, met andere woorden, zodra de heer ziet dat Satans benauwende macht in een
gevaloverbodig is geworden. Hierna zien we dat Abgarus een definitief einde maakt aan al zijn wereldse
pretenties, zodat er in zijn hart geen plaats meer overblijft voor iets anders dan de Heer en Diens belangen.
Hij drukt dan ook zijn dankbaarheid uit in deze uitroep: '0 mijn God, o mijn Heer, o Gij, enige bezitter van
mijn hart en summum van mijn gedachten !'
En bij de obsessie van Diens aanstaande vrijwillige ondergang kan hij zich dan ook slechts neerleggen met
de woorden: '0 Heer, laat mij toch weten wat ik voor U doen kan; Uw altijd heilige Wil geschiede!'
Dit getuigt van volmaakt geloof en van vurige Godsliefde. En Christus beloont deze deugden met hem in
vertrouwen te nemen en aan hem het geheim te openbaren van Zijn kruisdood: 'Het geheim van het kruis
moet voor alle komende tijden de grondsteen worden van het Godsrijk, en tegelijk de toegangspoort ervan.
Mijn kruis mag je dus niet bang maken!' En voorts: 'Slechts drie dagen lang zal Ik dood zijn naar het
lichaam... en op de derde dag zal Ik weer opstaan uit de dood als de eeuwige Overwinnaar van dood en
hel; Mijn Almachtige Gerechtigheid zal dan allen die kwaad deden, straffen!'
Maar voor hen die met Mij één zijn van harte,' luidt deze goddelijke apotheose, 'zal Ik dan de
hemelpoortwijd open zetten, zoals zij zelf zullen mogen zien.'
W.L.