The Nylons - interview

The Nylons stoppen ermee
Voor de laatste maal naar Nederland
Door Harry de Jong
Na dik 35 jaar zet de Canadese a capella groep The Nylons er een punt
achter. Een besluit dat oprichter Claude Morrison (64) wel een beetje met
pijn in z’n hart heeft genomen. Maar nu medebandlid Garth Mosbaugh te
kennen heeft gegeven dat hij naar Australië gaat verkassen, ziet Morrison
het niet zitten om weer op zoek te gaan naar een vervanger en met hem
van voren af aan het hele repertoire in te studeren. ,,Daar ben ik te oud
voor. Beter om de groep dan maar te ontbinden,’’ vindt hij. ,,En eigenlijk
ben ik daar ook wel aan toe. Krijg ik eindelijk de kans om ook eens als
toerist de wereld te zien. Want er zijn nog zoveel plaatsen in de wereld die
ik met eigen ogen wil zien.’’
Van de oorspronkelijke bezetting is alleen Morrison over. Denis Simpson
en Ralph Cole waren al opgestapt toen de groep nog niet eens een album
uit had, Paul Cooper gaf in 1989 doodmoe van het vele rondreizen de pijp
aan Maarten en Mark Connors stierf in 1991 aan aids. Maar Morrison
slaagde er steeds in de open gevallen plaatsen op te vullen en anno 2017
bestaan the Nylons naast Morrison en Mosbaugh uit Gavin Hope en Tyrone
Gabriel.
In de afgelopen decennia maakten ze ruim 20 albums, wisselden twaalf
keer van bezetting en scoorden met The Lion Sleeps Tonight en Up The
Ladder To The Roof twee wereldhits. ,,Ja, het waren hectische jaren,’’ zegt
Morrison achteraf. ,,We zijn er niet zonder kleerscheuren doorheen
gekomen, maar het is de liefde voor muziek die ons altijd op de been
heeft gehouden.’’
De oorspronkelijke leden van the Nylons hadden met elkaar gemeen dat
ze allemaal aankomend acteurs waren, over goede stemmen beschikten,
maar geen instrument konden bespelen. Niettemin wilden ze dolgraag
optreden. ,,En dus besloten we het a capella te doen,’’ vertelt Morrison.
,,En dat ging zo goed dat we helemaal geen instrument nodig bleken te
hebben om de mensen te boeien. Ik ben door moeder natuur gezegend
met een vrij hoge stem en die kleurde prachtig bij die van Denis, Ralph,
Paul en Mark. Jammer dat zij er niet meer bij zijn, maar zo is het leven
nou eenmaal. Na hen zijn er alweer heel wat andere leden gekomen en
gegaan, maar ik heb er gelukkig altijd voor kunnen zorgen dat al die
wisselingen nooit ten koste van de kwaliteit van de muziek zijn gegaan. Ik
heb de nieuwe leden altijd zoveel mogelijk in het circuit van vrienden en
bekenden gezocht en dat heeft er mee voor gezorgd dat er nooit een
zakelijke sfeer in de band is geslopen. Maar man, ik zie er nu als een berg
tegenop om weer een nieuw lid in te moeten werken.’’
Morrison is zo lang hij zich kan herinneren met muziek bezig geweest. ,,Ik
ben geboren en getogen in Toronto en zong daar als jochie al in
kerkkoren en in musicals op school. Het was gewoon mijn tweede natuur.
Daarbij voelde ik me altijd aangetrokken tot meerstemmige harmonieën.
Als ik als kind mensen meerstemmig hoorde zingen, moest ik gewoon
even blijven stilstaan om er naar te luisteren, zo mooi vond ik dat. Toen ik
later the Bee Gees en the Mamas & the Papas op de radio hoorde, vond ik
hun stemmen ronduit fascinerend. Die groepen zijn zeker belangrijk
geweest voor het geluid van the Nylons in hun beginjaren.’’
Toen Morrison en zijn vrienden voor het eerst optraden in de clubs van
Toronto, trokken ze al gauw de aandacht van de media. ,,De mensen die
ons aan het werk gezien hadden, bleven er maar over praten. Ze vonden
een groep zonder instrumenten kennelijk heel ongebruikelijk en zo werden
we opgepikt door de radio en televisie. Zelf vonden we het helemaal niet
zo opzienbarend, het was alleen wel eens lastig dat we een vocaal foutje
niet konden verbergen achter een instrument. Maar goed, we haalden elke
krant in de regio en al gauw werden we benaderd door een producer die
een plaat met ons wilde maken. Binnen een maand was die goud en toen
lag ook de weg naar Amerika en de rest van de wereld voor ons open.’’
Het tweede album van the Nylons was binnen vier weken platina en
daarmee kreeg de groep ook in ons land vaste grond onder de voeten.
,,We hebben zelfs nog een gouden plaat in Nederland gekregen,’’
herinnert Morrison zich.
Tegenwoordig scoren the Nylons geen hits meer, maar voor de oprichter
van de groep is dat allang niet meer belangrijk. ,,Ik denk trouwens ook
niet dat we in een tijd als deze nog op de radio gedraaid zouden worden
met een liedje als The Lion Sleeps Tonight. We zijn
altijd op dat nummer afgerekend, al bestond het in de uitvoering van
anderen lang voordat wij begonnen. Maar de mensen willen het elke keer
weer horen en daarom staat het na al die jaren nog steeds op onze
setlist.’’
The Nylons zijn altijd uniek gebleven, want ze zijn in de geschiedenis van
de popmuziek de enige a capella groep geweest die meerdere grote
internationale hits wist te scoren. ,,Ach, dat is gewoon een kwestie van
geluk geweest,’’ relativeert Morrison. ,,We hebben in ieder geval nooit
echt gezocht naar nieuwe wegen in de muziek. Sterker nog: we namen
onszelf in het begin niet eens serieus. Zelfs de naam the Nylons was in
eerste instantie als grap bedoeld. Hij haakte volgens ons namelijk mooi in
op de new wave stroming uit die tijd. En dat werkte: mensen die ons nog
nooit gehoord hadden, vroegen: zijn jullie ,new wave?’ Dan antwoordden
wij: nee, we zijn ,permanent wave,’ want wij zullen er altijd zijn. Nou ja,
tot 2017 dan. Want nu is het echt gebeurd.’’