Theater: Als jongens mannen worden

Theater: Als jongens mannen worden
vrijdag 24 januari 2014
The Play = ZIGZAG ZIGZAG
Gezelschap = Zeven en Caravan Production
In een zin = Een rakend en (soms zelfs iets té) wervelend gespeeld portret van een
vriendschap die barst wanneer twee paar jongenshanden transformeren tot mannenhanden.
Hoogtepunt = De scène waarin de sfeer kantelt. Het begint als een spelletje: een van de
twee acteurs diept een blonde pruik op en doet zijn overbezorgde moeder na. Hij gebruikt
zijn vriend als 'te bepotelen zoon'. Dan barst de bom…
Score = * * *
Quote = ‘Onze vriendschap is een kleine pauze van licht tussen het eerste en het laatste
donker’
Neen, we gaan niet vals sentimenteel doen over hoe leuk het toch zou zijn om terug op
de schoolbanken te zitten. Toch maakt Inne Goris het ons moeilijk. Want haar rakende
creatie ZIGZAG ZIGZAG speelt bijna uitsluitend in klaslokalen en tijdens de
schooluren. Buiten de schooluren plaatst Goris haar publiek op taboeretjes die
kriskras verspreid staan in een polyvalent zaaltje.
Twee acteurs stormen dat zaaltje binnen. Ze vertolken Nono en Chaim. Gewezen
boezemvrienden. Goris liet zich inspireren door enkele hoofdstukken uit David Grossmans
Het zigzagkind waarin de vriendschap tussen Nono en Chaim centraal staat. Goris laat Nono
en Chaim terugblikken op hun jeugdvriendschap en waar(om) die stopte. De twee acteurs
sprinten, rollen, dribbelen en sprinten tussen het publiek door. Hun handen spelen samen
voetbal en Nono’s handen vormen een levend klavier voor de pianistenhanden van Chaim.
De twee vullen hun jonge leven met elkaar en met kattenkwaad. Ver weg van betuttelende
moeders en dominante vaders. De voorstelling start zo buitelend en energiek en het spel is
zo opgefokt dat je even vermoedt dat Goris niets meer wilde dan een ‘onderhoudende, leuke
klasvoorstelling’ afleveren.
Net wanneer je dat vermoedt, grijpt Goris je bij je nekvel. Gefopt! Dit is geen olijke
voorstelling over de leuke avonturen van twee beste vrienden maar een olijk gespeelde
tragedie over een vriendschap die barst. De energieke start is zoals overdreven glimlachen
om toch maar niet te moeten huilen. Goris laat de twee acteurs almaar rustiger bewegen en
praten. En wat ze zeggen wordt minder banaal maar persoonlijker en pijnlijker. Elk woord
ontmaskert de eenzaamheid waarin de jongens verstrikt zijn geraakt. Hun jongenshanden
werden mannenhanden. Waaraan bloed en onzekerheid hangt. De twee paar handen die
elkaar zochten, vonden en steunden, zijn niet meer.
Dat de voorstelling in een polyvalent zaaltje speelt, is niet erg. Op een moment na. Het
moment net na de voorstelling. Normaal doven dan de lichten en blijft het even donker
alvorens het zaallicht aanfloept. In dat donker kan je even bekomen van wat je beleefde. Nu
doofden de lichten niet. Daardoor overmant de heimwee naar die verloren vriendschap en
dat klaslokaal van weleer je des te harder.