Nr. 12, maart 2014 - Intact Herstel en Zelfhulp

Even terugblikken
Het is heerlijk weer buiten, de deuren en ramen kunnen weer fijn open en de vogels fluiten
uit volle borst op de achtergrond.
De mensen zijn weer vriendelijker, beter gehumeurd, de tuintjes worden weer keurig
aangeharkt en geveegd en terwijl je voorbij loopt zeg je tegen elkaar: Goedemorgen of
Goedemiddag met een glimlach van oor tot oor. Wat de buitentemperatuur en het zonnetje
allemaal wel niet kunnen doen met de gemoedstoestand van een mens.
Ik had er voor gekozen om het huis even goed te stofzuigen en te dweilen en de was
buiten aan de droogmolen te hangen, aangezien ik toch alleen thuis was en niemand mij in
de weg liep op dat moment.
Alles weer netjes aan kant en met een flesje water en mijn laptop ben ik aan de tuintafel
gaan zitten om mijn column te schrijven. Inspiratie hiervoor had ik deze week zeker
opgedaan.
Mijn intakegesprek op het Saxion voor de opleiding Ervaringdeskundige was perfect verlopen.
Ik was zo emotioneel van blijdschap dat de tranen over mijn wangen biggelden.
Natuurlijk was ik nerveus en dat had ik ook aangegeven aan degene die het intakegesprek
met mij voerde. Dat het zo goed zou gaan, had ik nooit durven dromen. Tegelijk dacht ik terug
aan hoe het allemaal begon, mijn opname bij Tactus in 2011.
Uit alle schriften op de tuintafel, waar ik toen alles in opschreef, citeer ik een paar regels die
nu enorme indruk op mij maken, omdat dat woorden en regels zijn die ik toen schreef en
tijdens voorlichtingen probeer over te dragen aan mijn lotgenoten. Of het is wat de cliënten in
de kliniek ons vertellen tijdens de voorlichting en wat heel herkenbaar is.
Augustus 2011,
Ik voel me zo alleen en bang, kan ik door dit proces heen? Kom ik echt van de drank en
tabletten af ?
Kan ik de thuissituatie en alle andere tegenslagen in het leven aan zonder verdoofd te zijn?
Toen gaf ik er nog niet aan toe dat ik daadwerkelijk verslaafd was.
Alle verjaardagen en feestjes zonder alcohol…, nee, dat gaat me niet lukken.
Ik zag op die momenten de beelden al voor me.
Maar dat hield ook in dat ik de post niet meer kon verstoppen of weggooien en dat ik eerlijk
alles moest zeggen.
Zo waren er nog veel meer van die gedachtes, die me behoorlijk bezig hielden en waar ik
flink mee aan de gang moest om de voor en nadelen tegen elkaar op te wegen.
November 2011,
Geef er aan toe dat je een verslaafde bent, ik heb er zelf ook nooit in geloofd, maar het is
wel de realiteit. Dan kan je pas verder met je herstel om te gaan ontdekken wie en wat je
eigenlijk bent en wilt in het leven. Mijn besluit was om er voor te gaan en alles uit het
leerproces te halen.
Ik wilde toen wel proberen om gecontroleerd te gaan drinken, maar dat was de grootste
misstap om die gedachtes uit te voeren.
De meesten vertelden mij, ‘dat gaat je niet lukken..1 drankje worden er 2 enz…’.
Na er lang over nagedacht te hebben en gesprekken die ik had, besloot ik om dat ook niet
te gaan doen en schakelde meteen de gedachte over gecontroleerd drinken uit.
Ik ging voor Abstinent in voor- en tegenspoed, wat ik ook zou tegenkomen in mijn leven.
Af en toe is het wel eens goed om de oude aantekeningen en dagboeken weer door te
lezen. Het houdt me scherp en ik zie mezelf iedere dag groeien en hoe mooi is dat om het
door te geven tijdens een voorlichting of gesprek met een lotgenoot.
Vorige week hebben Ahmet en ik weer gegeten op de groep in Rekken en vanzelf komen er
weer vragen en gesprekken op gang, waarbij je weer een positief antwoord kan geven. ‘ Ja,
ook die gevoelens gaan over’ of ‘Je leert er mee om gaan, voor mij ook heel herkenbaar‘.
Ik kan volmondig zeggen: ‘ik geniet‘, van alles wat ik mag meemaken en leer. Tenslotte blijf ik
een herstellende ex-verslaafde, die de kans heeft gekregen en genomen om al het moois
door te geven aan andere lotgenoten.
Tot slot wil ik nog even doorgeven dat ik voor dit item heb gekozen om even terug te kijken
in mijn opnametijd, omdat gister avond (zaterdag) een hele goede vriend van ons is
overleden. Mijn man was onderweg naar zijn werk en ik stond op dat moment alleen.
Het was een zeer verdrietig moment en ik besloot om in de auto te gaan zitten en een
stukje rond te gaan rijden om een stop te houden bij mijn (stief)dochter en kleinkinderen (die
inmiddels naar bed gingen) om daar mijn verdriet te ventileren.
Ook al ben ik een sterk persoon,
af en toe heb ik ook iemand nodig,
die mij even vasthoud en zegt:
Het komt goed.
Groet, Marian