Het is alweer even geleden dat we een blog online hebben gezet. Omdat we vandaag een gesprek hebben gehad in het ziekenhuis, willen we een update schrijven. Vorige week donderdag heb ik een botscan gehad. Vandaag hebben we te horen gekregen dat op de botscan geen nieuwe uitzaaiingen zijn gevonden. Dit is natuurlijk een reden voor dankbaarheid. We hebben aansluitend een helder gesprek gehad met onze oncoloog. De kanker die ik heb is een hormoongevoelige gemetasteerde borstkanker. Daarnaast is deze kanker HER2-neu +++ positief. HER2-neu betekent dat deze kanker sneldelend is. Een snelgroeiende kanker, triple positief (= eigenlijk negatief). Kortom: als de kanker ergens de kop op steekt, is hij zeer agressief. HER2-neu kankercellen zijn te vinden door immunotherapie Trastuzumab te geven. Deze detecteert een sneldelende kankercel. De chemotherapie die ik daarnaast krijg is Emtansine. Een gif dat gericht de kankercellen aanpakt als deze gedetecteerd is door de immunotherapie. Deze gecombineerde chemotherapie lijkt aan te slaan en wordt ingezet zolang de kanker onder controle blijft. Het is een kwestie van tijd winnen. Mocht deze chemo niet meer werken, dan ligt er niet direct een ander middel voor het grijpen. Een metafoor. De situatie is te vergelijken met een putdeksel waarbij vanuit de onderkant tegenaan wordt gedrukt. Door een steen op de putdeksel te leggen kunnen we de kanker zo lang mogelijk onderdrukken. Eerst heb ik twee jaar lang een steen van Herceptin gehad. In november bleek dat de putdeksel omhoog kwam en de kanker een rugwervel heeft laten 'verdwijnen'. Er werd een grotere kei op de putdeksel gelegd, chemotherapie. Deze lijkt voor nu, de druk aan te kunnen. We hebben gevraagd of er adem-pauze ingelast kan worden. Elke drie weken, vier jaar lang, vraagt enorm veel. Drie weken gaan heel snel. Maar als we kiezen om even een keer over te slaan, lopen we het gevaar dat de putdeksel wegvliegt en de ellende echt niet meer te onderdrukken is. Kortom: proberen zo lang mogelijk in dit ritme te blijven. De uitslagen geven aan dat het in ieder geval nog niet slechter is geworden. De vooruitzichten en de chemokuren blijven helaas hetzelfde. Ik heb de afgelopen tijd regelmatig aangegeven dat ik de chemokuren helemaal zat ben. In de laatste maanden ben ik behoorlijk ziek geweest van de chemo's, virussen, griepen, oorontstekingen en ga zo maar door. Mijn leefwereld werd kleiner en ik werd met de neus op de feiten gedrukt. Een ander zijn leven zag ik doorgaan en ik ging steeds kopje onder Het liefst loop ik voor de chemo's weg en wil ik de kuren niet meer. De afgelopen maanden heb ik regelmatig gezegd: ik stop met de behandelingen! Gewoon op adem komen, even gewoon mijn gezin kunnen laten draaien, even geen kuren. Want zonder kuren voel ik me nu nog prima. Ik laat me steeds weer ziek maken. Dat blijf ik elke keer weer een teleurstelling vinden. Op m'n beste dag, mij ziek laten maken in het ziekenhuis. Hoe lang hou ik dit nog vol? Ik ben 30 jaar en wil zo graag LEVEN. Soms voel ik me eenzaam in de worsteling met kanker. Vooral op momenten dat ik ziek op bed lig. De onzekerheid maakt ons soms angstig en onrustig. Toch houden we vast aan ons geloof in een Vader die voor ons zorgt tijdens de storm. De uitslag van de botscan heeft mij een bevestiging gegeven om nog door te zetten. De chemokuren van de afgelopen maanden zijn in ieder geval niet voor niets is geweest. En dat maakt dankbaar. Hoe lang de chemo de druk tegen houdt, dat weten we niet. We gaan nu de moed bij elkaar rapen en blijven doorgaan. Ik hoop dat iedereen me wil blijven steunen. Over twee weken staat de chemo weer gepland. Deze blijven doorgaan. Ik ben blij dat de winter voorbij is. Virussen, bacteriën de deur uit. Buitenleven. Ik heb nog nooit zo veel uitgekeken naar het mooie weer. De zonnestralen weer voelen en de kinderen buiten zien spelen. Er zijn voor het gezin, dat geeft de drive om weer door te gaan. Wat ben ik trots op mijn koppeltje! Ik zet mijn schouders er weer onder. Kijkend naar de dag van vandaag.