Hondachtigen

http://tsjok45.multiply.com/photos/album/290/hondachtigen_canidae_
In de loop van de zeventig miljoen jaar die ons scheiden van de aanvang het Tertiair, dat is het geologische tijdperk waarin de zoogdieren de overhand over de reptielen verwierven,
verschenen talrijke honden op aarde. Deze honden waren zeer uiteenlopend van vorm : sommigen leken op beren, andere op hyena's; weer andere op katten. Sommige waren heel klein,
andere waren echte reuzen. Er moeten in het geheel minstens zeventig verschillende soorten geweest zijn. Slechts enkele slaagden erin om die 700.000 eeuwen te overleven. De meeste zijn
verdwenen, zoals ook de beer-honden (Amphicyonidae), de hyena-honden en de kat-honden niet meer bestaan. Het is vrijwel onmogelijk voor de hond een afstamming vast te stellen die
volkomen juist zou zijn. Niet echt bij gebrek aan punten van overeenkomst, maar omdat het bijzonder moeilijk is een keuze te maken tussen de talrijke dieren die enige gelijkenis met onze
huidige hond vertonen.
l'Hesperocyon a évolué en Mesocyon
- 25
millions
d'années
Myocène
le mesocyon a dérivé en Cynodictis (donnant les ours, chats, hyènes)
- 23
millions
d'années
Cynodesmus (donnant les belettes et ratons-laveurs)
- 20
millions
d'années
* Il y a 10 million d'années le chien devient plus grand et s'appelle Canis lepophagus.
* Il y a 7 millions d'années c'est le Canis cipio (ancêtre du coyote et du chacal).
* Il y a 2 millions d'années (Pliocène) il a scission, ce qui donne le Canis falconerie et le Canis etruscus.
* Le Canis falconnerie serait l'ancêtre du chacal doré (Canis aureus).
Le Canis etruscus serait l'ancêtre du loup (Canis lupus)
-2
millions
d'années
Pliocène
Le Canis lupus aurait donné naissance à 4 types:
* Canis familiaris Leinieri ancêtre des lévriers.
* Canis familiaris Matris Optimae qui a donné les races bergères.
* Canis familiaris Intermedius (10.000 ans avant JC) ancêtre des épagneuls griffons et spitz.
* Canis familiaris Inostranzewi qui a donné les molosses, dogues, bouviers.
Uit de Miaciden ontwikkelden zich in het Vroeg Oligoceen toen de bossen zich terugtrokken en plaats maakten voor graslanden, de familie Hondachtigen. Tot
deze familie
behoren onderfamilies:Borophaginae, Hesperocyoninae (beiden uitgestorven wolfachtigen), Caninae (echte honden), Octocyoninae, en Symosyoninae.
Miaciden
Een artistieke reconstructie van een oerhyena (Epicyon haydeni) uit de groep Onderfamilie) van de Borophaginae (familie Canidae) die op het
punt staat een uitgestorven oerkameel te doden.
borophaginae.jpg
Tot de nog levende hondachtigen behoren de vossen, jakhalzen, coyotes, wolven en honden. Het is een zeer succesvolle groep die gedurende hun evolutie zich hebben
aangepast aan diverse biotopen en uiteenlopend voedsel. Als medevertegenwoordigers van de Carnivora zijn de Hondachtigen verwant aan de Marterachtigen,
Katachtigen, Robben, Zeeleeuwen enWalrussen.
Cynodictis
cynodictis "Dawn Dog"
Order: Carnivora | Family: Canidae |
Subfamily: Borophaginae | Genus: Cynodictis
Cynodictus "Dawn Dog" were Borophaginae that diverged from the Canidae family, while the Caninae lineage diverged and led to modern-day
Canidae (wolves, coyotes, foxes, jackals and dogs). Cynodictis had a long muzzle and a low-slung body. It had carnassial scissor teeth for slicing
chunks of meat off carcasses. While Cynodictis died out in the Oligocene Epoch through competition with the more highly evolved Bear Dog,
Cynodictus is the ancesteral parent to the modern dogs of Africa, "Lycaon", and India, "Dhole"; also, the South American bush dog, "Speothos".
De meeste paleontologen zijn het er over eens dat de Cynodictis de voorvader van de hond is. Hij leefde gedurende het gehele Eoceen, zestig tot veertig miljoen jaar terug, in
Europa en Azië (in Europa werden zijn overblijfselen in Quercy, Frankrijk, gevonden) en ook in het vroege Oligoceen. In Noord-Amerika kwam hij voor van het vroege Oligoceen
tot het vroege Mioceen, ongeveer zo'n vijfentwintig miljoen jaar geleden, in een verder geëvolueerde vorm. Het was deze eerste hondachtige die de toen heersende carnivoor
Creodonta verdrong. De Cynodictis, verbleef meer op de grond dan de Miacis. Het dier kon zijn nagels intrekken en was beter uitgerust om hard te lopen.
Pseudocynodictis
pseudocynodictis
Order: Carnivora | Family: Canidae |
Subfamily: Hesperocyoninae | Genus: Hesperocyon
Hesperocyon canids were Boraphaginae, an extinct genus of canids and the earliest to evolve after the Caniformia-Feliformia split 42 mya. The earliest Hesperocyon were small kit
fox-sized animals with supple, muscular bodies, long tails, padded feet, and resembled the modern dog. Their legs were longer than Miacis which enabled this mammal to swiftly
catch its prey as they also walk on their toes (digitigrade) like modern canids. Its fifth toe would eventually become the dewclaw.
Hesperocyon nauw verwant aan de Europese Cynodictis. Uit bestudering van het gevonden materiaal blijkt dat de Cynodictis door verschillende soorten werd vertegenwoordigd, waarvan
sommige de kenmerken bezaten van de Viveridae (een andere vleesetende familie, waartoe bijvoorbeeld ook de civetkat behoort), terwijl andere de typische eigenschappen van de
vleesetende soort vertoonden.
De Hesperocyon had waarschijnlijk een lang en soepel lichaam en betrekkelijk korte ledematen die voorzien waren van vijf tenen met gedeeltelijk intrekbare nagels. Hij vertoonde zeer
primitieve kenmerken, in het bijzonder wat betreft de schedel, die geen enkele verharding van de trommelvliesknobbel bezat. De hersenpan was echter voldoende ontwikkeld : de
achterhoofdsknobbel en de wenkbrauwogen hadden eigenschappen die rechtvaardigen dat de Cynodicttis wel aan recentere tijden dan zijn voorgangers wordt toegeschreven.
Voor zover men weet zijn er geen Europese afstammelingen van de Cynodictis bekend; zij komen echter wel voor op het Amerikaanse vasteland in de Oligocene formaties van de White River
(Noord- en Zuid- Dakota, Nebraska, Wyoming, Colorado) en van de John Day River (Oregon).
Dat zijn de reeds genoemde Pseudocynodictis, die een verdere evolutiegraad vertoont dan de Europese Cynodictis. Hun gebit was gelijk aan dat van de Canissoort, hun trommelvliesknobbel
was omvangrijk, goed verhard en volkomen aan de schedel gehecht.
schedel van de Hesperocyon
Mesocyon, die zich ontwikkeld heeft uit de Hesperocyon leefde ca. 29 - 21 mjg. in Noord-Amerika. Dit dier was de rechtstreekse voorvader is van de twee latere Hondachtigen uit het
Oligoceen: deCynodesmus en de Tomarctus. De Mesocyon zou als schakel tussen de Daphoenus en deze typen kunnen worden beschouwd.
Van deze hondachtige zijn verschillende soorten bekend, met klauwen die vrijwel geen gelijkenis met die van de katachtigen vertoonden en die reeds goed aan het doel van hardlopen
beantwoordden (de vijf functionele tenen bleven echter bestaan)
Daphoenus
daphoenus "Bear Dog"
Carnivora | Family: Amphicyonidae | Genus: Daphoenus
Omstreeks dezelfde tijd, m.a.w. de periode van het vroege oligoceen (34 - 23 mjg) tot het vroege Mioceen, die een tijdsverloop van ongeveer tien miljoen jaar vertegenwoordigt, leefde in
Noord-Amerika een andere hond, de Daphoenus, die op de eigenaardige kruising van een hond en een kat leek, omdat de algemene belijning van zijn schedel katachtig was terwijl het hoofd
verwantschap met de hond en de wolf vertoonde
Volgens sommige geleerden kondigt de Pseudocynodictis de wolf aan, anderen geloven dat de Daphoenus zijn voorloper is. Volgens een derde stelling zouden deze beide soorten zijn
uitgestorven zonder afstammelingen na te laten.
Uit de Pseudocynodictis of Daphoenus ontsprongen ca. 10 miljoen jaar geleden twee evolutionaire lijnen: de Cynodesmus en de Tomarctus
Cynodesmus (35 - 30 mjg)
De Cynodesmus leek erg veel op een Hyena en had diverse katachtige trekken. Van dit dier lijken de wilde Zuid-Afrikaanse honden en de
Afrikaanse hyena af te stammen. De Cynodesmus, ongetwijfeld het product van een hogere evolutie dan al zijn voorgangers, kan men als de windhond uit die tijden beschouwen,
dus een hardloper bij uitstek.
Tomarctus (18 - 10 mjg )
c'est le Tomarctus qui apparait (donnant les chiens sauvages africains).
- 15
millions
d'années
De Hondachtigen (onze huidige gedomesticeerde hond, de wolf, de vos, de jakhals en vele wilde honden) stammen allen af van de Tomarctus.
c'est le Tomarctus qui apparait (donnant les chiens sauvages africains).
- 15
millions
d'années
Er zijn aanwijzingen dat deze Tomarctus minder intelligent was dan de huidige hond.
De Tomarctus, wiens schedel gelijkenis vertoont met die van de huidige hondenrassen, was eveneens een goed hardloper en leek op een das met een zware kastanjebruine vacht en een
zeer dikke staart.
De Canis (een benaming die niet uitsluitend de tamme hond, maar ook de wolf, de jakhals, de vos en alle soorten aanduidt die tot het geslacht 'Canis' behoren) verscheen in Europa, Azië en
Afrika in het Plioceen, tien miljoen jaar geleden en in Noord-Amerika pas in het Pleistoceen, nauwelijks een miljoen jaar geleden. De overgang van deze dieren van de Oude naar de Nieuwe
Wereld hoeft ons niet te verbazen, daar die plaatsvond vanuit Azië dat in die tijd door een landtong met Noord-Amerika was verbonden. Nochtans bereikten deze migraties, wat betreft de
honden, niet het zuidelijk halfrond. In die tijden migreerden dieren voortdurend over grote uitgestrekte gebieden heen en weer, op zoek naar gunstiger leefomstandigheden
:
.
.
.
In het Mioceen (23,5 - 6 miljoen jaar geleden) werden de Hondachtigen door de Katachtigen voorbijgestreefd . De honden en wolven waren
lichamelijk minder goed bedeeld dan de katachtige moordmachines, maar zij wisten een eigen manier van jagen te ontwikkelen door hun
hersens te gebruiken en in groepen op jacht te gaan. Dus terwijl een kat het voornamelijk moest hebben van zijn geperfectioneerde lijf en
ledematen gebruikte een wolf zijn verstand en sociale vaardigheden, net als de verwanten van de katten, de hyena's die voor de hondachtige
strategie hadden gekozen.
De honden ontwikkelden zich tot de Noord-Amerikaanse 'achtervolgingsroofdieren', zoals de hyena's dat deden in de Oude Wereld. Ze hebben
allemaal (met uitzondering van de in het woud levende boshond) lange poten en lenige lichamen die geschikt zijn om te rennen. De vroegste
honden, in het Eoceen, hadden daarentegen korte poten en lange lijven en zagen eruit als de hedendaagse Viverridae (Civetkatten) uit de
kattenfamilie. De honden hebben een bijzonder goed aanpassingvermogen. De meesten eten vlees en wat vegetatie, maar de lepelhond eet
termieten en andere insecten en af en toe een vogel of wat vruchten. Hun sociale karakter varieert eveneens sterk. Sommige leven in
afzondering, terwijl anderen uiterst sociaal zijn en in groepen jagen. In feite kunnen er zelfs binnen 챕챕n soort verschillende leefwijzen
voorkomen. Zo'n 5 miljoen jaar geleden wisten de honden de Oude Wereld binnen te komen en daar buitengewoon succesvol te worden. De
rode vos heeft de wolf inmiddels onttroond als meest voorkomend zoogdier (afgezien van de mens) buiten de tropen. In het verleden zijn er ook
honden geweest die leken op katten (ze beslopen hun prooi in plaats van deze na te jagen) en bottenkrakende "hyenahonden" of borophaginae,
maar deze stierven uit door de concurrentie van de katachtigen.
Vos
Prehistorische wolf en sabeltandtijger
Wolf
Het geslacht Canis (hond) ontstond pas veel later. Uit dit geslacht evolueerde zich zo'n driehonderd duizend jaar geleden Canis Lupus, de
grijze wolf. De wolf kent vele ondersoorten die zijn verspreid over de wereld. Zo zijn er de Arctische wolf, de Indische wolf en de NoordAmerikaanse wolf.
Coyote
Huishond (canis familiaris)
De meeste experts zullen het er mee eens zijn dat de hond in feite een getemde wolf is. Dit gedachtegoed is diep ingeworteld in onze
samenleving en zal waarschijnlijk wel de juiste zijn. De grote vari챘teit in de diverse hondenrassen werd veroorzaakt doordat de wolf
gedomesticeerd geworden is in verschillende perioden en gebieden.
De wolven van het noordelijk halfrond zouden de voorvaders zijn van de honden met een spitse snuit, spitse oren en een lange, volle staart
(Duitse Herdershond, Alaska Malamute, Samojeed, Siberische Husky, Chow-Chow, Elandhond, Collie en kleinere rassen zoals de Pommerse
Herdershond, het Schipperke en de Corgi). De honden met een stompe snuit en zwaardere kaken (zoals de Bloedhond, de Mastiff en de
Bulldog-rassen) zouden ontstaan zijn uit de bergwolven, zoals bijvoorbeeld de Tibetaanse wolf.
Het sociale gedrag bij wolven vinden we terug bij onze gedomesticeerde huishond (canis familiaris), zodat het zeer nuttig is om te kijken naar
het gedrag van wolven om ons geliefd huisdier beter te begrijpen. Een kruising tussen een wolf en een huishond zou een vruchtbaar nageslacht
opleveren.
Men veronderstelt, maar dit is slechts 챕챕n van de vele theorie챘n hieromtrent, dat de gedomesticeerde hond of huishond niets anders is dan
een 'tamme wolf'. Deze stelling is zeker niet ongegrond, hoewel het toch vreemd is om heden ten dage te bedenken dat een wolf en
bijvoorbeeld een Cocker Spaniel van eenzelfde diersoort zijn en dezelfde afstamming hebben. In werkelijkheid zijn echter de verschillen, wat de
kenmerken van het skelet betreft, bijzonder gering en zij kunnen het gemakkelijkst bij het gebit worden vastgesteld (het meest sprekend als men
de tanden van de wolf vergelijkt met die van hondenrassen met een korte snuit; zoals de Boxer, de Bulldog en de Pekinees). Deze verschillen
kunnen worden toegeschreven aan mutaties die het gevolg waren van ander voedsel.
Feit is, in een vrij recent verleden hebben talloze kruisingen plaatsgevonden tussen honden met wolvenbloed en honden met jakhalsbloed.
Welke ook zijn voorouders waren en of deze uit een enkele of uit verschillende bronnen stamden, in een korter of langer verleden, op een
bepaald ogenblik verscheen er een dier op aarde dat wij 'de hond' noemen. Natuurlijk leefde hij eerst in het wild, en werd later tam.
JAKHALS
Jakhalzen leven in Afrika, Zuid-Azië en Zuidoost-Europa. Er zijn drie soorten:
de goudjakhals de zadeljakhals (Canis mesomelas) en de gestreepte jakhals (Canis adustus).
Beroemde eminente wetenschappers, zoals Konrad Lorenz -een zoöloog en etholoog en nobelprijswinnaar- opperden dat de hond afstamt van
de jakhals. Deze mening wordt echter niet gedeeld door de meeste wetenschappers.
De jakhals staat bekend als een 'afvaleter' : hij jaagt niet zelf (tenzij op kleine dieren zoals knaagdieren), maar eet de resten op die
achtergelaten worden.
Het spreekt voor zich dat bijna niemand zijn hond wil vergelijken met een dier dat zulk een reputatie heeft als de jakhals. De hond in Europa.
Op die manier werd de hond in Europa geboren, evolueerde in Amerika, keerde naar Europa terug en verscheen in een betrekkelijk dichtbij
verleden opnieuw in Amerika. Hetzelfde verschijnsel deed zich trouwens ook voor met andere dieren die gedurende zeer lange tijd geen vaste
woonplaats hadden.
Ontelbare overgebleven honden uit het Pleistoceen trokken naar Europa terug.
Deze nakomelingen van vroegere dieren waren nauw aan de hond verwant, onder andere de Canis Falconeri, een grote en krachtige, doch
niet verscheurende wolf die zich met aas voedde. Uiterlijk leek hij op de wolf, maar zijn levensgewoonten waren eerder die van de hyena. Ook
kan nog worden genoemd de Canis Arnensis, die zowel in uiterlijk als in gewoonten dichter bij de jakhals stond. Fossielen werden in Frankrijk,
Duitsland en Groot-Brittannië gevonden. De wolf die Linnaeus Canis Lupus (foto links) noemde, verscheen ongeveer 500.000 jaar geleden en
was een vleeseter, en slechts iets kleiner dan de huidige wolf. Veel grotere, zelfs reusachtige overblijfselen zijn in meer recente bodemlagen
gevonden, die teruggaan tot de laatste Ijstijd, ongeveer 40.000 jaar geleden.
Laatst bijgewerkt: 28-12-06
EERSTE HONDEN STIERVEN UIT IN DE IJSTIJD
29 juli 2011
De eerste gedomesticeerde wolven stierven uit in de de laatste ijstijd. Dat blijkt uit onderzoek van Canadese wetenschappers.
Sommige wolven werden zeker 33.000 jaar geleden al gedomesticeerd door mensen, maar deze dieren brachten geen nakomelingen voort die het Laatste Glaciale
Maximum
http://nl.wikipedia.org/wiki/Laatste_Glaciale_Maximum
overleefden.
De dieren waren zeer waarschijnlijk niet bestand tegen de kou.
Dat schrijven medewerkers van het Canadese onderzoeksinstituut Pacific Identifications
http://www.pacificid.com/
in het wetenschappelijk tijdschrift PloS ONE.
http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0022821
SKELET
De onderzoekers kwamen tot hun conclusies op basis van de vondst van een 33.000 jaar oud skelet van een wolf in een grot in het Altajgebergte
http://nl.wikipedia.org/wiki/Altaj_(gebergte)
in Siberië.
Het skelet wees er op dat het dier enkele kenmerken van een hond had. Het gebit van het dier is echter identiek aan dat van wolven.
“De vondst van deze hond demonstreert dat de omstandigheden 33.000 jaar geleden al gunstig waren voor de domesticatie van wolven”, verklaart hoofdonderzoekster
Susan Crockford op Discovery News.
STABIEL
“Maar zulke omstandigheden moeten vele generaties stabiel blijven om tot de ontwikkeling van een echte hond te leiden", aldus Crockford. "Het lijkt er op dat zulke
omstandigheden niet aanwezig waren tot de periode die aanbrak na de laatste IJstijd, ongeveer 19.000 jaar geleden.”
In de nabijheid van het wolvenskelet uit Siberië zijn geen andere resten van gedomesticeerde wolven aangetroffen. De wetenschappers gaan er dan ook vanuit dat het om
een zeer primitieve hond ging die mogelijk niet bewust is getemd door mensen.
VOEDSEL
Volgens Crockford kan de domesticatie van honden ook op een natuurlijke manier plaatsvinden als wolven zich vaak ophouden in de omgeving van mensen,
bijvoorbeeld omdat ze er gemakkelijk voedsel kunnen vinden.
Op die manier zijn de eerste gedomesticeerde wolven waarschijnlijk langzaam afhankelijk geworden van mensen.
Comments
Op een rijtje ;
-Er is één skelet van een wolf/hond gevonden ergens in siberië. ouderdom is bepaald op 33.000jaar.
De huidige hond is niet hetzelfde als deze oude vertegenwoordiger van de siberische hond/wolf ...
Een aantal wolven zijn geëvolueerd tot de huidige honden. Een proces dat misschien wel lang heeft geduurd .... , waarbij deze siberische wolf/hond en
misschien wel, maar misschien ook niet een rol heeft gespeeld.
De vondst van slechts 1 skelet van - 33.000 lijkt mij niet statistisch voldoende om conclusies te trekken
( Er is ook niet genoeg vergelijkingsmateriaal ? )
* Er zijn wél wolf/hond -skeletten onderzocht uit de tijd tussen 33.000 en 20.000 jaar geleden : daar wordt (in het artikel )het gevonden skelet ook mee vergeleken.
*-Deze Siberische hond leefde zo'n 12.000 jaar voordat de huidige hond bestond. Je kunt net zo goed zeggen dat Luxemburgers niet bestaan omdat hun aantal niet statistisch significant
genoeg is in verhouding met de complete wereld bevolking.
-De oorzaak van het overlijden van de gevonden wolfshond is onbekend
Stel dat het een 'gehandicapte' wolf/hond was
* En dat zou dan statistisch gezien wel relevant wezen ? : een gehandicapte hond?= Een handicap die een wolf op een hond laat lijken, allicht ?
Om toch maar te pogen en te blijven "ontkennen " dat de hond(als soort ) uit de grijze wolf(als soort ) is geevolueerd ?
*In het artikel staat dat de onderzoekers vermoeden dat het in dit geval om een zeer primitieve hond ging, die mogelijk niet bewust is getemd door mensen.
Maar dat wil nog niet zeggen dat die ene gevonden wolfshond in de grot gehandicapt was.
Maw ...
Is dat ene skelet van 33.000jaar terug wel maatgevend ?
Natuurlijk is dat ene skelet van 33.000 jaar terug , maatgevend.
* Die onderzoekers hebben toch enkele kenmerken in het skelet gevonden die overeenkomen met de hond?
* -Wat nu wel zeker is geweten door die vondst en het onderzoek van dat skelet uit een grot in het Altajgebergte in Siberië, is dat sommige wolven populaties zeker 33.000 jaar geleden
al gedomesticeerd werden ( "bewust " door mensen.?)
In dit geval is dat de Siberische (grijze )wolf geweest die gedomesticdeerd is geraakt
http://nl.wikipedia.org/wiki/Domesticatie
De eerdere jongen van het uitgestorven Siberische wolfshonden ras, zullen wel enkele skeletkenmerken van (huidige ) honden hebben gehad, die ook bij het gevonden
exemplaar zijn aangetroffen
Het gebit was nog wel geheel identiek aan dat van de Siberische wolf waarmee het domesticatie proce si s gestart
En het skelet kon zich daardoor aanpassen aan de domesticerende leefomstandigheden.
.
Daaruit kan vermoedelijk geconcludeerd worden, dat dergelijke Siberische wolfshonden exemplaren heel dicht in de buurt van mensen geleefd moeten hebben, tot in de
grotten dicht bij het vuur, en dat ze zelfs gevoerd werden door mensen, waardoor hun gebit zich ook kon aanpassen met enkele kenmerken aan die domesticerende
leefomstandigheden.
Het is door die vondst geweten dat deze dieren geen nakomelingen voortbrachten die het Laatste Glaciale Maximum overleefden.
1.- Die gedomesticeerde dieren waren vast niet bestand tegen de kou van het Laatste Glaciale Maximum.
De omstandigheden zoals de kou, hebben er dus voor gezorgd dat de soort zich niet verder heeft kunnen ontwikkelen tot een hond omdat de populatie uitstierf
Voor domesticatie heb je namelijk meerdere generaties over een langere periode nodig, met gunstige fok omstandigheden zoals genoeg voedsel, om tot de ontwikkeling
van een echte hond te kunnen komen.
2.- Misschien hadden de mensen de rest van het "kweek"roedel al lang opgegeten vanwege de kou tijdens het Laatste Glaciale Maximum.
En zijn ze na de laatste IJstijd, ongeveer 19.000 jaar geleden, opnieuw onder gunstige omstandigheden weer begonnen met fokken van wolfshonden uit de Siberische wolf.
Dat laatste is ook niet helemaal betrouwbaar , De siberische roedels kunnen zichzelf grotendeels gedomesticeerd hebben voordat de mens er actief aan te pas kwam
en dat staat ook in het artikel vermeld.
Dat die Siberische wolven zichzelf grotendeels gedomesticeerd hebben door zelf in de buurt van mensen te gaan leven voor het voedsel, voordat de mens er actief aan te
pas kwam.
Wanneer de mens bewust is gaan fokken met de nakomelingen daarvan, om er verschillende rashonden van te kunnen maken ,dat is (mij ) eigenlijk niet bekend.
Wel een mooi filmpje van de Siberische wolf ,zodat je een kleine indicatie hebt, hoe koud het kan zijn in de winter voor de overlevende wolven en paarden in
Siberië.Kan je nagaan,hoe bar de omstandigheden waren voor wolven in de IJstijd.
http://natgeotv.com/nl/wild-russia/videos/siberia-eurasian-wolves
Domesticatie hond
Nieuw DNA-bewijs: hond is 15.000 jaar geleden ontstaan in China
14 september 2009
Hendrik Spiering
http://www.nrc.nl/wetenschap/article2357604.ece/Nieuw_DNA-bewijs_hond_is_toch_15.000_jaar_geleden_ontstaan_in_China
Er is belangrijk bewijs gevonden voor de theorie dat de hond rond 15.000 jaar geleden een huisdier van de mens is geworden, in het zuiden van
China. Uit genetisch onderzoek naar de afstamming van ruim 1500 honden uit Afrika, Azië en Europa blijkt dat de genetische diversiteit het
grootst is in Zuid-China en dat verder weg van deze plek de diversiteit gestaag afneemt (Molecular Biology and Evolution , online 1 september).
* ( Frederique Melman)
Ligt de bakermat van de hond nu in China of in Eurazië? Deze keer scoort het pro-China-kamp één punt.
Eerder liet de Zweed Peter Savolainen weten dat volgens hem de grijze wolf ergens tussen 15.000 en 40.000 jaar geleden in het Verre Oosten gedomesticeerd werd. Maar nog niet zo lang
geleden werd die conclusie door Adam Boyko, Ryan Boyko en Corin Boyko in twijfel getrokken. Volgens de Boyko’s ligt de bakermat van de hond niet in China, maar in het Euraziatisch gebied.
Savolainen is aan zet. In een persbericht schrijft hij deze week dat ‘zijn eerdere bewijs misschien niet volledig geaccepteerd werd, maar deze nieuwe resultaten hopelijk wel’. In het
vakblad Molecular Biology and Evolution concluderen de Zweed en zijn Chinese collega’s namelijk dat onze beste huisvriend 16.000 jaar geleden ten zuiden van de Yangtze rivier
gedomesticeerd is. De hondenonderzoekers baseren deze conclusie op een uitgebreide studie naar het mitochondriaal DNA, de stukjes DNA die alleen van moederszijde worden overgeërfd,
van maar liefst 1500 honden. De moderne hond zou van enkele honderden tamme wolven afstammen.
Is dit erop en erover voor Savolainen? Eerst maar het antwoord van de Boyko’s afwachten.
Moderne chinese hond
Dit is binnen de genetica het belangrijkste argument om de herkomst van een soort te bepalen. Hoe langer een soort op een bepaalde plaats heeft geleefd, hoe groter de onderlinge genetische
variatie van de daar nog levende dieren is. Nakomelingen van dieren van de soort die naar elders migreerden kennen minder variatie, omdat altijd een selectie vertrekt en omdat ze minder tijd
hebben gehad om – bij iedere nieuwe generatie – genetische variatie te laten ontstaan.
Uit nadere berekeningen aan het mitochondriaal honden-DNA blijkt dat de huidige hondenpopulatie waarschijnlijk afstamt van een paar honderd wolvinnen (minimaal 51) die in China leefden
tussen 16.300 en 5.400 jaar geleden. Op grond van fossiele bewijzen is dan een oorsprong rond 15.000 jaar terug het meest waarschijnlijk.
Er is de laatste jaren wetenschappelijke onenigheid over het moment en plaats van de domesticatie van de hond – onmiskenbaar het oudste huisdier van de mens. Uit eerdere beperkte
genanalyses rolden domesticatietijden
van 15.000 tot 100.000 jaar geleden. In de prehistorische grot Chauvet zijn hondenpootafdrukken gevonden, samen met kindervoetsporen – waarschijnlijk 30.000 jaar oud. En vorig jaar bleek
uit analyse van prehistorische honden- en wolvenschedels dat een schedel uit België van 31.000 jaar oud onmiskenbare kenmerken heeft van een ‘huishond’: een relatief korte en brede bek.
Maar de auteurs van het nieuwe onderzoek schrijven dat het heel moeilijk is om fossiele honden van fossiele wolven te onderscheiden. De kracht van het huidige onderzoek is dan ook dat
mitochondriaal DNA van een zeer groot aantal honden is onderzocht waardoor een betrouwbaar beeld ontstaat van de ‘interne’ afstamming van de honden.
De onderzoekers vermoeden dat de honden gedomesticeerd werden in een tijd dat jagers/verzamelaars al langere tijd op één plek bleven wonen, voorafgaand aan het begin van de landbouw
in China. ca 12.000 jaar geleden. Het oudste algemeen erkende hondenskelet is 11.000 jaar oud (een hondengraf uit Israël). Ook de genetische analyse wijst uit dat honden zich vrij snel na de
domesticatie verspreid hebben over Eurazië.
Alle honden komen uit China (Door MARTIJN HOVER )
Hond en mens hebben een heel speciale band Archeologen zijn het erover eens dat de hond het allereerste huisdier was en al in menselijk gezelschap verkeerde lang
voordat mensen geiten, schapen, koeien en paarden gingen houden.
Om van katten nog maar te zwijgen.
Hoe de hond precies tot huisdier is geworden, weet echter niemand.
De oudste hondenresten die door archeologen zijn opgegraven dateren van ongeveer 14.000 jaar geleden. Er zijn twee theorieën over het ontstaan van de hond.
De eerste zegt dat mensen ooit begonnen zijn wolvenpups in huis te nemen en te temmen, hetzij puur als gezelschapsdier, hetzij als hulp bij de jacht.
Dat lijkt aannemelijk, maar er valt toch wel wat tegen in te brengen, meldt het Amerikaanse wetenschapstijdｭschrift Science, dat in één en dezelfde editie maar liefst drie
wetenschappelijke onderzoeken naar de herkomst van de hond publiceerde.
Het voornaamste bezwaar is gelegen in het temperament van de wolf, die zich slecht laat domesticeren, zelfs als hij van jongsafaan door mensen wordt opgevoed.
Een plausibeler verklaring lijkt dat wolven op een zeker ogenblik als aaseters in de buurt van mensen zijn gaan rondhangen.
Omdat mensen over het algemeen succesvolle jagers waren die ook met grote prooidieren geen moeite hadden, vormden zij voor zulke wolven een gemakkelijke
voedselbron.
In de loop der generaties ging het de wolven die de minste angst voor tweebeners hadden het meest voor de wind, waardoor ze uiteindelijk gescheiden raakten
van hun meer voorzichtig aangelegde soortgenoten.
Uiteindelijk leerden deze wolven steeds beter het gedrag te "lezen" van de mensen van wie ze afhankelijk waren geworden.
Amerikaanse onderzoekers beschrijven in Science een proef waarbij werd bekeken in hoeverre honden en wolven in staat zijn om voedsel te ontdekken dat verborgen was
onder een plastic beker als een mens ernaar wees.
De wolven brachten daar niet veel van terecht. De honden lukte het echter feilloos. In feite, melden de onderzoekers, zijn honden zelfs nog beter in het begrijpen van
zulke aanwijzingen dan onze naaste verwant, de chimpansee.
Dat duidt erop dat een belangrijk deel van de evolutie van de hond erop gericht is geweest om menselijke lichaamstaal te leren begrijpen.
Een andere vraag is, waar honden voor het eerst werden gedomesticeerd. Algemeen werd tot voor kort aangenomen dat het in het Midden-Oosten moet zijn gebeurd,
omdat daar de eerste onomstotelijke bewijzen voor de aanwezigheid van hondachtigen in de buurt van mensen zijn opgegraven. Zoals het aandoenlijke, 12.000 jaar oude
graf van een jonge vrouw in Israël die was begraven met een puppie in haar armen.
Tegenwoordig zijn wetenschappers echter niet langer afhankelijk van archeologische opgravingen voor het beantwoorden van dergelijke vragen. Bestudering van het DNA
van honden en vergelijking met het erfelijk materiaal van hun naaste verwante, de wolf, biedt onderzoekers een geheel nieuw venster op het verleden.
Een team van Zweedse en Chinese onderzoekers onderzocht het DNA van meer dan 500 hondenrassen van over de hele wereld en tientallen wolven uit Europa en Azië.
Op grond van door mutaties veroorzaakte verschillen in het DNA waren zij in staat een ruwe "stamboom" van de verschillende hondenrassen te maken.
De uitkomsten waren verrassend. Hoewel de honden in verschillende genetische groepen konden worden onderverdeeld, bleek de overgrote meerderheid zoveel
overeenkomsten te vertonen dat de onderzoekers concluderen dat "domesticatie van de hond waarschijnlijk op één geografische locatie heeft plaatsgevonden".
Omdat de onderzochte hondenrassen uit Oost-Azië de grootste onderlinge genetische diversiteit vertoonden, gaan de wetenschappers ervan uit dat de Oost-Aziatische
hondenpopulatie de oudste is dat de hond met andere woorden in Oost-Azië is ontstaan. "China zou een goede gok zijn" aldus onderzoeker Peter Savolainen van het
Koninklijk Technologisch Instituut in Stockholm.
bronvermelding Rotterdams Dagblad 7-12-2002
Hondse historie
Honden ontstonden waarschijnlijk meerdere keren uit wolven

Door: Nadine Böke
Het dier dat bekend staat als de beste vriend van de mens is waarschijnlijk niet één keer, maar meerdere keren ontstaan uit wolven. Op totaal verschillende plekken. En ook nog eens veel
eerder dan wetenschappers tot nu toe dachten.
Honden zijn ooit ontstaan uit wolven. Maar wanneer? En gebeurde dit maar 1 keer, op 1 plek, of meerdere keren en op meerdere plaatsen?
In alle uithoeken van de wereld houden mensen honden. Volgens een schatting uit 2001 lopen er maar liefst 400 miljoen van deze trouwe viervoeters rond op waarde. Maar
waar komen al die honden oorspronkelijk vandaan?
Biologen zijn het min of meer met elkaar eens dat de eerste honden zijn ontstaan uit wolven die er profijt van hadden in de buurt van mensen te wonen, en die langzaamaan
tam werden. Maar wanneer, of waar die eerste honden zijn ontstaan, daar is flink wat discussie over. Volgens een recente DNA-analyse bijvoorbeeld zijn alle moderne
honden terug te leiden tot gemeenschappelijke voorouders die zo’n 16.000 jaar geleden in de buurt van de Chinese Yangtze rivier leefden. Terwijl een andere uitgebreide
DNA-studie lijkt aan te tonen dat honden ooit zijn ontstaan in het Midden-Oosten.
Nieuw onderzoek dat deze week in PloS One staat komt met een hele andere theorie. Volgens een internationaal team onder leiding van de Rus Nikolai Ovodov bestonden
er al honden voor hetlaatste glaciale maximum (het hoogtepunt van de laatste ijstijd). Zij baseren zich op enkele schedels van vroege hondachtigen. Een van die schedels
werd gevonden in een Siberische grot; de ander in België.
Ovodov en zijn collega’s besteden in hun artikel het meeste aandacht aan de Siberische hondenschedel. Dit is degene die zij zelf hebben onderzocht. Ze hebben de schedel
vergeleken met schedels van zowel moderne als vroegere honden en wolven, en de ouderdom ervan bepaald via de C14-methode. De Siberische schedel blijkt zo’n 36.000
jaar oud te zijn. Veel ouder dus dan het moment dat de eerste honden zouden zijn ontstaan volgens de recente DNA-onderzoeken. Het dier waar de schedel ooit aan
toebehoorde hield het waarschijnlijk midden tussen een hond en een wolf. Sommige kenmerken van de schedel, zoals de korte snuit, zijn typisch hondachtig. Andere, zoals
de dichtheid van de tanden in de kaak, zijn meer wolfachtig.
De in België gevonden schedel is ongeveer even oud als de Siberische. En ook deze schedel houdt het qua kenmerken midden tussen de schedel van een hond en een
wolf. Wel zijn deze kenmerken weer net iets anders dan bij z’n Siberische tegenhanger. En hoewel Ovodov en zijn collega’s betwijfelen of de Siberische en Belgische
honden het hoogtepunt van de ijstijd overleefd hebben, wijst de ontdekking van deze schedels er volgens hen op dat wolven meerdere keren zijn uitgegroeid tot honden. Op
totaal verschillende plekken. Dat zou ook een mooie verklaring zijn voor de tegenstrijdige resultaten uit de andere onderzoeken.
Kleine hondjes: een mutatie in het IGF1 gen
17-04-2007 door peter borger
(bewerkt ) (1)
http://scienceblog.com/12955/chihuahua-or-great-dane-one-gene-sets-size/
Er zijn ruim 400 verschillende soorten honden rassen. Ze varieren in zo ongeveer alle uiterlijke kenmerken, maar één die er uitspringt is grootte. Je hebt heel grote honden, zoals de Deense
Dog of de Sint Bernhard. Je hebt ook heel kleine honden. Bijvoorbeeld de Chihuahua of de Pekinees.
Twee weken geleden berichtten wetenschappers van het humane genoom project die nu aan het honde genoom werken in Science dat één bepaald gen, dat we kennen als het insuline growth
factor 1(IGF1) gen, verantwoordelijk is voor dwerggroei bij honden. IGF1 is een belangrijke groeifactor voor zoogdieren en mutaties in het gen veroorzaken, hoewel ze wel worden getolereerd,
kleine hondjes. Logies, want je mist een groeifactor.
De wetenschappers lieten zien dat de grootte van honderassen was gekoppeld aan het IGF1 gen dat op chromosoom 15 ligt in het hondengenoom en dat één enkele genetiese
variant (puntmutatie) van dat gen werd aangetroffen in alle kleine honderassen, terwijl deze variant niet aanwezig is in grote rassen.
Science schrijft:
"A single IGF1 single-nucleotide polymorphism haplotype is common to all small breeds and nearly absent from giant breeds, suggesting that the same causal sequence is a major contributor
to body size in all small dogs"
"Because our sample includes small breeds that are only distantly related and reproductively isolated, and because the extent of haplotype sharing at IGF1 is relatively small , the sequence
variant probably predate the common origin of the breeds and likely evolved early in the history of dogs"
Ref:
Science 2007, volume 312, pages 112-115.
(1) Dit artikel is een bewerking van een artikel van de hand van Dr Peter Borger / een bekend/berucht creationist en wetenschapper :
http://www.3dotstudio.com/amberchi.html
Recently excavated from the legendary Los Pedos amber mines of northern Mexico, an 80 Kg solid block of nearly transparent resin dating from the Oligo-Miocene (ca 25 Myr) contained an
astonishing discovery. Entombed within the amber, the perfectly preserved intact head of a small canine, resembling an ancestral relative of the present-day Chihuahua breed of domesticated
dog, was revealed to a group of geologists and amber specialists from the Universidad del Perro. Despite the highly suspect nature of the find, gas pyrolysis and infrared spectroscopic analysis
of the resin unequivocally confirmed its authenticity. Removal of a tiny tissue sample was undertaken using extreme precautions and new archival methods to prevent tissue degradation and to
protect the precious sample within. Sequence analysis of PCR-amplified extracted DNA fragments revealed that it belongs to a now-extinct small mammalian canine species that once roamed
the tropical forests of Southern Mexico and Central America. Modern wild chihuahua breeds in Mexico are insectivorous hunters; their ancient ancestors may have hunted insects that
congregated on amber resin-exuding Hymenaea trees in the extensive forests that covered Mexico millions of years ago.
Colección Museum de Ciudad Techichi; courtesy Dr. C. Cacharro
Wasbeerhond
Nyctereutes procyonoides
Data
lengte: 65 - 80 cm
staartlengte: 15 -25 cm
gewicht: 5 - 8 kg
Biotoop
De wasbeerhond leeft bij voorkeur in loofbossen en gemengde bossen met een dichte ondergroei en
in de nabijheid van water. Zijn hol bevindt zich onder rotsen of in de grond.
VoortplantingDe paartijd valt in januari-februari. De draagtijd duurt 57 à 79 dagen. Gemiddeld werpt het wijfje 6
jongen, maar het kunnen er ook meer zijn. De welpjes zijn bijzonder speels.
Voedsel
De wasbeerhond is een avond- en nachtdier. Dat wat zijn voedsel betreft is de wasbeerhond weinig
kieskeurig: muizen, vogels, eieren, vis, kikkers, insecten, aas, bessen en vruchten.
Gedrag
Wasbeerhonden graven hun hol soms zelf, maar vaak ook nemen ze een oude burcht van een vos of
een das in bezit. Ze bewonen niet alleen holen in de grond, maar ook wel boomholten of rotsholen.
Het sociale gedrag van dit dier is vooral in gevangenschap bestudeerd. Bij het dreigen tegen een
soortgenoot laat de wasbeerhond een snuivend geknor horen. Net als bij de hond roepen sterke
natuurlijke geuren, zoals van urine, fecaliën en zelfs aas, een bepaald gedrag bij de wasbeerhond op,
waarbij het dier met de kop en de zijkanten van de hals wrijvende bewegingen uitvoert. Vanaf
december tot in april houdt hij een winterrust - een echte winterslaap - die hij bij mild weer kan
onderbreken.
Kenmerken
Ondanks zijn naam is deze hondachtige niet verwant met de Noord-Amerikaanse wasbeer; er bestaat
hooguit enige overeenkomst tussen de gezichtsmaskers van beide soorten. Door zoölogen wordt hij
als een primitief lid van de Hondachtigen (familie Canidae) beschouwd.
Aantallen
De soort heeft wel voedselconcurrenten maar, behalve de mens vrijveel geen vijanden.
Oorspronkelijk komt de wasbeerhond uit Oost-Azië. Omstreeks 1930 liet men de soort in het
westelijk deel van de Sovjet-Unie met opzet verwilderen. Van daaruit verbreidde hij zich ook zeer
snel naar het westen. In 1962 werd hij voor het eerst in Duitsland waargenomen en het zal niet lang
meer duren of hij komt ook bij ons in het wild voor.
http://www.natuurbeleving.be/zoogdieren/Wasbeerhond_Nyctereutes-procyonoides.php
De wasbeerhond werd tussen de twee wereldoorlogen uit Zuid-Oost-Azië en Japan geïmporteerd naar het Europese gedeelte van Rusland.
Uit de pelsindustrie ontsnapte exemplaren hebben zich sindsdien steeds westelijker in Europa verspreid, tot in Duitsland en de grenzen met Nederland.
Net omdat deze exoot in het wild kan overleven, is er een risico dat wasbeerhonden gaan concurreren met inheemse dieren.
Daarom is de wasbeerhond één van de twintig te verbannen dieren die een bedreiging vormen voor de inheemse fauna en flora.( in Belgie )
http://nl.wikipedia.org/wiki/Wasbeerhond
Hondachtigen
http://nl.wikipedia.org/wiki/Categorie:Hondachtige
A




Afghaanse vos
Afrikaanse wilde hond
Alaskawolf
Australische wilde hond
F
B


Boshond
[+] Borophaginae

Fennek (vos)





Gestreepte jakhals
Gewone jakhals
Grijze vos
Grijze vossen
Grootoorvos
G
C


P
Canis
Coyote


Dhole
Dingo
E



Eilandvos
Ethiopische wolf
Europese wolf
Rode wolf

San Joaquin kitvos



Vos
Vossen
Vulpes


Wasbeerhond
Wolf (dier)

Zadeljakhals
V
J


S
H
[+] Hond
Hondachtigen
Poolvos
Poolwolf
Pseudalopex
R
D





Jakhalzen
W
K


Kaapse vos
Kitvos
Z
M


Manenwolf
Mexicaanse wolf
Dogs
Arctic fox
Wolves, dogs and jackals
Coyote
Grey wolf
Ethiopian wolf
Slijm zorgt voor unieke reukzin van honden
Honden kunnen zo goed ruiken dankzij hun natte neus. Amerikaanse wetenschappers brachten verschillende hondenneuzen in kaart met MRI-scans. Ze ontwikkelden daarmee een
computermodel waarmee ze nabootsten hoe de lucht zich beweegt doorheen de neusholtes van de honden.
Slijm
Vooral de grote hoeveelheid slijm in de neus van de dieren blijkt een belangrijke rol te spelen bij de onderscheiding van geuren, staat in het Britse wetenschappelijke tijdschrift New Scientist.
Het slijm zorgt namelijk voor een soort voorselectie van verschillende aroma's, waardoor de geuren al worden gesorteerd voordat ze bij de reukreceptoren aankomen.
Voordat de moleculen van een geur de reukreceptoren achterin de neus kunnen bereiken, moeten ze namelijk door de slijmlaag heen dringen. De moleculen van de ene geur lukt dat sneller
dan de andere. Verschillende geuren worden daardoor op verschillende plaatsen in de neusholtes voor het eerst herkend. Dat is een voordeel bij speurwerk met de neus, zo beweren de
onderzoekers.
Reukreceptoren
Eerder is al aangetoond dat honden beschikken over meer zenuwcellen en reukreceptoren in hun neus dan mensen. Ook daardoor kunnen de dieren gemakkelijker verschillende geuren
onderscheiden.
"Maar nu hebben we aangetoond dat de geuren al worden gesorteerd voordat ze bij de reukreceptoren aankomen", aldus hoofdonderzoeker Brent Craven. "En dat is erg belangrijk voor de
werking van de neus."
(sam)
28/11/08
http://staringcollege.nevenzel.com/WS000112.html
DINGO
amphicyon.JPG
http://nl.wikipedia.org/wiki/Amphicyon
Amphicyonidae
http://en.wikipedia.org/wiki/Bear_dog
Year of the Bear Dog
20 / 25
Mesonyx.jpg
21 / 25
mesonyx
http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2009/08/mesonychians_part_iv.php
© Mark Hallet
The Dire Wolf (Canis dirus)
is an extinct member of the genus Canis (which contains the other wolves, the Coyote, jackals, and the other canines), and was most common in North America during the Pleistocene.
Although it was closely related to the Gray Wolf, it was not, as commonly assumed, the direct ancestor of any species known today. The Dire Wolf co-existed with the Gray Wolf in North America for about
100,000 years. They were one of the abundant Pleistocene megafauna - a wide variety of very large mammals that lived during the Pleistocene. Circa 10,000 years ago the Dire Wolf became extinct along with
most other North American megafauna.
The first specimen of a Dire Wolf was found by Francis Lick on the banks of the Ohio River near Evansville, Indiana in 1854, but the vast majority of fossils recovered have been from the La Brea Tar Pits in
California.
Characteristics
Dire Wolves were significantly larger than the Gray Wolf, the largest living wild canid; they averaged about 2.1 metres (7 feet) in length and weighed about 63-91 kilograms (138-200 pounds). Gray Wolves, by
contrast, usually range between 23–59 kilograms (50–130 pounds), so a large modern wolf would be about the same size as a small Dire Wolf.
Despite superficial similarities in appearance, there were significant differences between the two species. The legs of the Dire Wolf were proportionally shorter and sturdier than those of the Gray Wolf, which
suggests that the Dire Wolf was a poorer runner, and that like the hyenas, the Dire Wolf may have scavenged for food or hunted large, slower-moving prey.
The Dire Wolf had a larger, broader head and smaller brain-case than that of a similarly-sized Gray Wolf, and had teeth that were quite massive. Many paleontologists think that the Dire Wolf may have used its
relatively large teeth to crush bone, an idea that is supported by the frequency of large amounts of wear on the crowns of fossilized Dire Wolf teeth.
Evolution and extinction
The fossil record suggests that the genus Canis diverged from the small, foxlike Leptocyon in North America sometime in the Late Miocene Epoch 9 to 10 million years ago (Ma), along with two other genera,
Urocyon, and Vulpes. Canids soon spread to Asia and Europe (8 Ma) and become the ancestors of modern wolves, jackals, foxes, and the Raccoon Dog. By 4 Ma – 5 Ma, canids spread to Africa (Early Pliocene)
and South America (Late Pliocene).
Over the next nine million years, extensive development and diversification of the North American wolves took place, and by the Mid-Pleistocene (800,000 years ago) Canis ambrusteri appeared and spread across
North and South America. It soon disappeared from North America, but probably continued to survive in South America to become the ancestor of the Dire Wolf. (However there is some evidence to suggest that
the Dire Wolf may have arisen from other small South American wolves.)
During the Late Pleistocene (300,000 years ago) the Gray Wolf (Canis lupus) crossed into North America via the Bering Strait land bridge. By 100,000 years ago the Dire Wolf also appeared in North America
(probably from South America).
Starting about 16,000 years ago, coinciding with the end of the most recent Ice Age and the arrival of humans on the North American continent, most of the large mammals upon which the Dire Wolf depended for
prey began to die out (possibly as a result of human-induced changes). Slower than the other wolf species on the continent at the time, primarily the Gray Wolf and Red Wolf, it could not hunt the swifter species
that remained and was forced to subsist on scavenging. By 10,000 years ago, the large mammals and the Dire Wolf were extinct, although some fossils found in Arkansas suggest that they may have lived as a
relic population in the Ozark mountains as recently as 4,000 years ago.
La Brea Tar Pits
The Dire Wolf is best known for its unusually high representation in the La Brea Tar Pits in California. In total, fossils from more than 3,600 individual Dire Wolves have been recovered from the tar pits, more
than any other mammal species. This large number suggests that the Dire Wolf, like modern wolves and dogs, probably hunted in packs; it also gives some insight into the pressures placed on the species near the
end of its existence.
Copyright © 2007 Answers Corporation: Online Encyclopedia, Thesaurus, Dictionary
edit delete reply
tsjok45 wrote on Aug 1, '11
Dog lived 31,700 years ago,
- October 17, 2008
http://learningfromdogs.com/2011/02/22/most-beautiful-relationship/
http://www.msnbc.msn.com/id/27240370/
a large and toothy canine that lived 31,700 years ago and subsisted on a diet of horse, musk ox and reindeer, according to a new study.
The discovery could push back the date for the earliest dog by 17,700 years, since the second oldest known dog, found in Russia, dates to 15,000 years ago.
Another one comes from kesserloch
http://www.swissinfo.ch/eng/science_technology/Could_the_world_s_oldest_dog_be_Swiss.html?cid=19738642
A cranial fossil found more than 100 years ago in a cave near the northern Swiss city of Schaffhausen may well belong to the oldest domestic dog in the world.
http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0022821
---> Remains for the older prehistoric dog, which were excavated at Goyet Cave in Belgium, suggest to the researchers that the Aurignacian people of Europe from the Upper Paleolithic period first
domesticated dogs.
Fine jewelry and tools, often decorated with depictions of big game animals, characterize this culture.
http://anthropology.net/2008/10/18/a-possible-domestication-of-dogs-during-the-aurignacian-31700-years-ago/
http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0022821
edit delete reply
tsjok45 wrote on Oct 28, '10, edited on Oct 28, '10
Canidae
Dogs, Wolves, Foxes etc.
The Family Canidae is comprised of thirty-four species of wild dogs found throughout the world. They range from small foxes, coyotes, and jackals to large wolves and
wild dogs, such as the dingo of Australia. Species may inhabit all terrains, from hot deserts to arctic ice fields. Many run in packs which may number up to thirty
members, while others are solitary or hunt in pairs. Canids are cunning, skillful hunters with good hearing and an acute sense of smell. They utilize these skills to hunt
and consume a variety of herbivorous animals, the staple of their diets. All canids belong to the Order Carnivora.
Species and taxonomy
FAMILY CANIDAE
Subfamily Caninae

True dogs - Tribe Canini

* Genus Canis

** Side-striped Jackal, Canis adustus

** Golden Jackal, Canis aureus

** Coyote, Canis latrans (also called Prairie Wolf)
Coyote Baculum (7cm)
† Dire Wolf Skull
Claw 2cm
canines
† Dire Wolf Baculum (18cm)

** Gray Wolf, Canis lupus (2.723 Ma to present)
canine
Baculum
Claw
Red Wolf Skull

*** Domestic Dog, Canis lupus familiaris
West Highland White Terrier
Domestic Dog Skull
Bull Terrier
Puppy Skull
Boston Terrier
Mexican gray wolf
English Bulldog Skull (Male & female )
Bull Mastif
Great Dane Dog
Great Dane
Chihuahua Skeleton
Lhasa Apso Dog
(shiu chiu)
Forelimb
Baculum (10cm)
Hind limb
Claw (3cm)
Domestic Dog Loosely Strung Spine with Sacrum and Pelvis

*** Dingo, most often classified as Canis lupus dingo (sometimes considered a separate taxon)

*** many other subspecies

** Black-backed Jackal, Canis mesomelas

** Ethiopian Wolf, Canis simensis (also called Abyssinian Wolf, Simien Fox and Simien Jackal)

* Genus Cuon

** Dhole, Cuon alpinus or Canis alpinus (also called Asian Wild Dog)

* Genus Lycaon

** African Wild Dog, Lycaon pictus (also called African Hunting Dog)

* Genus Atelocynus

** Short-eared Dog, Atelocynus microtis

* Genus Cerdocyon

** Crab-eating Fox, Cerdocyon thous

* Genus Dusicyon †

** Falklands Wolf, Dusicyon australis †

* Genus Lycalopex (Pseudalopex)

** Culpeo, Lycalopex culpaeus

** Darwin's Fox, Lycalopex fulvipes

** Argentine Grey Fox, Lycalopex griseus

** Pampas Fox, Lycalopex gymnocercus

** Sechura Fox, Lycalopex sechurae

** Hoary Fox, Lycalopex vetulus

* Genus Chrysocyon

** Maned Wolf, Chrysocyon brachyurus

* Genus Speothos

** Bush Dog, Speothos venaticus

True foxes - Tribe Vulpini

* Genus Vulpes

** Arctic Fox, Vulpes lagopus

** Red Fox, Vulpes vulpes (1 Ma to present)

** Swift Fox, Vulpes velox

** Kit Fox, Vulpes macrotis

** Corsac Fox, Vulpes corsac

** Cape Fox, Vulpes chama

** Pale Fox, Vulpes pallida

** Bengal Fox, Vulpes bengalensis

** Tibetan Sand Fox, Vulpes ferrilata

** Blanford's Fox, Vulpes cana

** Rüppell's Fox, Vulpes rueppelli

** Fennec Fox, Vulpes zerda

* Genus Urocyon (2 Ma to present)

** Gray Fox, Urocyon cinereoargenteus
Gray Fox

** Island Fox, Urocyon littoralis

** Cozumel Fox, Urocyon sp.

Basal Caninae

* Genus Otocyon (probably a vulpine close to Urocyon)

** Bat-eared Fox, Otocyon megalotis

* Genus Nyctereutes

** Raccoon Dog, Nyctereutes procyonoides
Bush Dog Skull
Domestic Dog Loosely Strung Spine with Sacrum and Pelvis
edit delete reply
tsjok45 wrote on Oct 28, '10, edited on Oct 28, '10
Borophagus, Aelurodon, Tomarctus, and Cormocyon
Aelurodon,
Borophagus,
Cormocyon
Eucyon
Hesperocyon
Tomarctus