Aarde met drie manen

Aarde met drie manen
Hoezo drie manen?
Afgelopen maanden tot jaren heb ik enkele channelings gelezen, waarin werd verkondigd, dat
Aarde er twee extra manen zou bij krijgen. Eind 2013 was er veel ophef over de komeet ISON –
International Scientific Optical Network – officieel C/2012 S1 – een nieuw uit de Kuiper Gordel
opgedoken – dus geen terugkerende – komeet. Diverse observaties deden vermoeden, dat het in
werkelijkheid om een ruimteschip ging. Channelings met Hatonn bevestigden dit. In die tijd had ik
enkele telepathische sessies met Hatonn, waaruit bleek, dat er nog veel meer aan de hand was.
Omdat diverse plannen nog onzeker waren, mocht ik toen niet alles publiceren. Het betrof een
uitgebreid konvooi, met inderdaad de komeet ISON, waarvan alle onbruikbare materialen, zoals
ijs, stof en puin, bij de Zon waren achtergelaten. Het konvooi bevatte ook twee fraaie planetoïden
en vele ruimteschepen, waarvan het grootste de Phoenix was. Phoenix is een honderdduizenden
jaren oud schip, dat destijds door de Arcturiërs aan de Plejadiërs was geschonken en onlangs
voor de zoveelste maal gerenoveerd en ditmaal ook uitgerust met Andromedaanse technologie.
Na de passage door de corona van de Zon, ging het konvooi op weg naar de Aarde, met de
bedoeling, beide planetoïden als extra maantjes in krappe banen rond onze planeet te plaatsen.
Dit alles zou gepaard gaan met een openlijke ceremonie, kortom met weergaloze Disclosure.
Tot voor kort leek het erop, alsof dit hele project was afgeblazen. Ongetwijfeld vanwege de toen
verergerde oorlogssituatie en de hardnekkige onbetrouwbaarheid van onze mainstream media.
Zodat alle Disclosure projecten voor onbepaalde tijd werden opgeschort. Niet alleen was dit een
onwerkbare setting voor onze kosmische vrienden, maar er zou ook onverantwoorde paniek zijn
uitgebroken met de nadering van twee hemellichamen van een dergelijk groot kaliber.
Immers, zelfs de inslag van een rotsblok van slechts enkele honderden meters, zou in één klap
een einde maken aan de gehele mensheid.
Andromedaans transport van hemellichamen
Het is een typisch Andromedaans gebruik om, als blijk van waardering, een planeet één of meer
manen te schenken. De Kuiper Gordel – ver voorbij onze buitenste planeet Neptunus – telt vele
duizenden planetoïden, dus kon Hatonn de mooiste uitzoeken en aan komeet ISON koppelen.
Het zijn inderdaad prachtjuwelen geworden. Een amethist met een diameter van circa 35 km en
een smaragd van circa 30 km, beide volmaakt bolvormig. Dit in tegenstelling tot de Marsmaantjes
Phobos (22 km) en Deimos (12 km), die qua vorm en kleur meer op aardappels lijken.
Voor de omloopbanen van onze extra maantjes waren er diverse opties. Omdat hun diameter
slechts circa een honderdste is van die van Grote Maan, zouden ze in ieder geval veel dichter bij
worden geplaatst, voor voldoende zichtbaarheid. Ik had tot voor kort gedacht, elk ongeveer een
vijfde van Grote Maan. De bedoeling is steeds geweest om fraaie samenstanden van alle drie
de manen en onze Zon mogelijk te maken. Dat kan niet met beide maantjes in dezelfde baan.
Ook niet bij een zogenaamde wisselbaan, zoals bij de Saturnus manen Epimetheus en Janus.
Geostationaire banen zijn ook ongunstig, want dan hangt het hemellichaam op één en dezelfde
plek boven de Aarde. Ligt de omloopbaan te ver weg, dan is het maantje voor het oog te klein.
Ligt de baan te dicht bij, dan is het maantje niet vanaf de gehele Aarde zichtbaar. Hoe dichterbij,
hoe groter voor het oog en hoeveel minder schijngestalten, dus zonder echte schaduwkant,
omdat het maantje dan constant door aardlicht wordt beschenen. Het ligt voor de hand,
de grootste van de twee het verste weg te plaatsen en de kleinste het dichtste bij.
Baanresonantie is af te raden, want dan bestaat het risico, dat ze worden weggeslingerd.
Je kunt nog kiezen voor linksom of rechtsom draaien, wat behoorlijk scheelt in omlooptijden.
Micha Beuger – Aarde met drie manen – pagina 1
Karakteristieken van de maantjes
Beide zijn vrijwel volmaakt bolvormig, maar niet egaal qua oppervlak. Ook zijn er uitgebreide
kleurschakeringen, zodat is besloten, beide om hun as te laten draaien, zodat we ze van alle
kanten kunnen bewonderen. Grote Maan staat voortdurend met dezelfde kant naar de Aarde
gekeerd, hoewel de Maan enigszins ja knikt en nee schudt, zodat we 55% van het oppervlak zien.
Het is de vraag, of Grote Maan ooit om haar as heeft gedraaid, maar het is wel de bedoeling,
dat dit uiteindelijk wordt gerealiseerd. Beide kleine maantjes bevatten veel kobalt, nikkel en ijzer,
zodat ze sterk magnetisch zijn. Hun omloopbanen en asrotaties worden dan ook gestabiliseerd
met magnetische voorzieningen in plaats van met de gebruikelijke zwaartekracht oscillatoren.
Ook Aarde bevat stabilisators, onder andere onderin de grote piramides, maar die werken al
duizenden jaren niet optimaal. Een en ander is behoorlijk uit synchronisatie. En Grote Maan
verwijdert zich van de Aarde, zodat we haar over enkele miljoenen jaren dreigen te verliezen.
Het is de bedoeling, dat al die kosmische precisie uurwerken ooit gelijk worden gezet.
We kunnen daarbij kiezen tussen een jaar van 360 dagen met 12 maanden van elk 30 dagen.
Of een jaar van 364 dagen met 13 manen van elk 28 dagen, met elk 4 weken van 7 dagen.
Beide nieuwe maantjes zijn nog bedekt door een laagje dof stof, maar dat wordt te zijner tijd
verwijderd, zodat ze daarna echt als juwelen zullen schitteren.
Functies van onze manen
Het is toevallig(?), dat Grote Maan er vanaf Aarde vrijwel exact even groot uit ziet als onze Zon.
Grote Maan is naar verhouding uitzonderlijk groot voor haar planeet Aarde. Grote Maan staat qua
grootte in de top tien van rotsachtige hemellichamen in ons planetenstelsel. Aarde staat op één.
Slechts wijlen planeet Maldek was iets groter. Onze ouwe trouwe zilvergouden Grote Maan heeft
diverse functies. Terwijl onze Zon onder andere voornamelijk mannelijke energie doorstraalt
vanuit de Centrale Zon van onze Melkweg, is Grote Maan een relaisstation van meest vrouwelijke
energie vanuit ons galactische centrum. Onze Melkweg heet nu officieel Nemfis Astara, ofwel
Zilvergouden Roos Melkwegstelsel. De nieuwe maantjes fungeren als intergalactische
relaisstations van vooral vrouwelijke energie. Voor het ondergaan van deze astrologische
invloeden, hoef je niets extra te doen. Het gebeurt automatisch, evenals de effecten van
zwaartekracht en magnetisme. Verder zijn zij natuurlijk een lust voor het oog.
Elk op zichzelf en in die vele samenstanden. In ieder geval zullen ze ons heel blij maken.
Functie van het violette maantje
Violette maantje –amethist – is verbonden met het grootste spiraalstelsel van Lila Lelie Cluster,
namelijk de Andromedanevel, officieel Navlis Astara, ofwel Lila Lelie Melkwegstelsel.
Qua eenheid en technologie is Andromeda onze Melkweg tientallen miljoenen jaren vooruit.
Homo sapiens bestond daar eerder dan bij ons.
Biologisch stammen wij af van menselijke Andromedanen, met Plejadiërs als tussenstap.
Het violette maantje werkt als versterker van de violette vlam en straal.
Het helpt onze verbindingen met ouders, voorouders en meesters te versterken en te balanceren.
Verder stabiliseert het violette maantje ons verleden als referentiekader.
Naar mijn weten, is het violette maantje nog nergens gesignaleerd.
Functie van het groene maantje
Groene maantje – smaragd – is verbonden met het kleinste spiraalstelsel van Lila Lelie Cluster,
namelijk de Driehoeknevel, officieel Munyis Astara, Smaragdgroene Palmbloem Melkwegstelsel.
Dit is tevens ons jongste stelsel, maar het ontwikkelt zich razend snel.
Het groene maantje versterkt de groene vlam en straal.
Het versterkt en balanceert onze ouderlijke en vooral moederlijke gevoelens, ook bij mannen.
Het helpt beter zorg te dragen voor kinderen, leerlingen en anderen, die ons zijn toevertrouwd.
In waardering voor hun eigenheid, hun vrije keuzes en hun processen van zelfstandig wording.
Tevens helpt het onze dromen te realiseren. Het groene maantje is sterk toekomstgericht.
Zodra onze Melkweg is geascendeerd, krijgen wij de optie om de Driehoeknevel bewoners te
assisteren bij hun ontwikkeling. Deze taak nemen wij dan over van Andromeda. Wij gaan de
Driehoeknevel zeker niet regeren, want zij hebben bestuursorganen met hun eigen bewoners.
Micha Beuger – Aarde met drie manen – pagina 2
Het groene maantje leek al gesignaleerd
Op diverse foto’s was, samen met Grote Maan, een iets kleinere groene schijf zichtbaar.
Op de meeste schuin eronder, maar op één – nota bene daterend uit 2008 – schuin erboven,
met verder nog een kleiner groen schijfje. Dat kleinere schijfje was mogelijk het violette maantje,
dat dan wellicht door het groene maantje werd overstraald en er daardoor eveneens groen uitzag.
Op slechts één foto, oktober 2014 met een digitale camera genomen door Lidwien Rodenburg,
stond de groene schijf pal naast de opkomende Zon. Op alle foto’s varieert de diameter van de
groene schijf tussen de helft en driekwart van de diameter van Grote Maan.
Blijkbaar was de omloopbaan aardig elliptisch, wat de voor het oog variabele diameter verklaarde.
Een diameter die ook nog eens veel groter was, dan ik had gedacht. De omloopbaan zou dus
behoorlijk dicht bij de Aarde liggen, wellicht slechts een paar duizend km. De omloopbaan van het
internationale ruimtestation ISS ligt 550 km boven het aardoppervlak. De gemiddelde afstand
tussen Grote Maan en Aarde is 384.000 km. Zoals ik verwachtte, cirkelde het groene maantje
voornamelijk boven onze oorlogsgebieden, die wel wat extra moederlijke energie kunnen
gebruiken. Naar ik begrijp, was dit nog niet de definitieve omloopbaan van het groene maantje.
Het is verre van zeker, of deze foto’s inderdaad het groene maantje betreffen. Eén foto toont
mogelijk een orb, hoewel ook hemellichamen en hun beheerders natuurlijk orbs kunnen zenden.
Toen ik deze dagen Hatonn raadpleegde, gaf hij mij woordloos te kennen, dat het momenteel
geen geschikte omstandigheden zijn voor een officiële channeling. Wij werden aangemoedigd,
voorlopig onderling informatie uit te wisselen en hiermee wat te spelen. Dat zal ongetwijfeld
aangename contacten en inzichten opleveren. Wordt vervolgd en uiteindelijk gepubliceerd.
Dit alles bleek toch op camera reflecties te berusten
Volgens al tientallen jaren professioneel fotograaf en orb (lichtbol) deskundige Ed Vos,
berust de groene schijf op alle doorgemailde foto’s, op door de camera’s veroorzaakte reflecties.
Dus niks groene maantje of lichtbollen. Althans niet in onze officiële 3D-waarnemingswereld.
Toch hadden enkele nieuwe-maantjes-panelleden een sterk gevoel van liefdevolle aanwezigheid
van buitenaardse vrienden, terwijl zij zich verbonden met de foto’s via e-mail en Internet.
Ik had liefdevol telepathisch contact met Norwin van het Driehoeknevel melkwegstelsel, die mij
duidelijk maakte, dat zij de lunaire logos is van het groene maantje en uiteindelijk de galactische
logos van de Driehoeknevel. Zij had telekinetisch onze bewegingen beïnvloed, zodat wij camera
reflecties op onze foto’s kregen. Zodoende vestigt zij de aandacht op de intergalactische
transformaties van onze Aarde en van ons planetenstelsel.
Mijn kosmische wederhelft Khárwlân – van het Andromeda melkwegstelsel – is de lunaire logos
van het violette maantje. Geen idee waar zij nu uithangt, maar onze hereniging is onvermijdelijk.
Micha Beuger – 9 november 2014 – bijgewerkt en digitale collage bijgevoegd 18 november 2014
Micha Beuger – Aarde met drie manen – pagina 3