biografie cuby and the blizzards nieuw

doc: 86995
Biografie Cuby and the Blizzards
Terwijl in de jaren vijftig de gemiddelde radioluisteraar nog in katzwijm voor
de radio ligt bij het zoetgevooisde stemgeluid van Vic Dana of Eddie Christiani,
luistert in Assen een eenzame jongen naar jazz en blues op de Amerikaanse
propagandazender The Voice of America. En wanneer hij na de aankondiging
van diskjockey Willies Conover het stemgeluid en de muziek van John Lee
Hooker hoort weet hij het: Deze muziek wil ik ook maken.
Harry Muskee (10/06/1941) formeert in 1965, samen met Eelco Gelling, de
band Cuby and the Blizzards. Twee mannen van de beatnikgeneratie nemen het
muzikale voortouw en introduceren een nieuwe muziekstijl in Nederland: de
blues. Geen dixieland of beatmuziek, geen stemmingsorkest of een rock and roll
band, zij maken weerbarstige blues.
Muziek met gevoel, waar de emotie vanaf spat. Vanuit Drenthe veroveren ze
Nederland en later Europa. Eerst met singles als Stumble and fall, Your body,
not your soul en Back home.
Daarna kwamen de albums Desolation (1966), Groeten uit Grolloo (1967) en
vele andere. Hun naam en faam waren gevestigd. Ze eindigden boven in de top
van het muziekblad Hitweek en er kwam in 1968 zelfs een Edison. Optredens in
binnen- en buitenland volgden. Van Oosterhesselerbrug tot Praag van de
Marquee in Londen tot het Paard van Troye in Den Haag.
Grolloo, waar Harry Muskee enkele jaren woonde, werd een bedevaartsoord
voor bluesliefhebbers. Over de Dorpstraat liepen John Mayall, Eddie Boyd,
Alexis Korner en vele anderen. Allemaal sliepen ze in de bedstee van Harry’s
huis.
Maar met succes komen de verleidingen. Het grote geld, drank, drugs en de
vrouwen. En ondanks de prachtige albums en de grote hits viel de groep begin
jaren zeventig uiteen. Wat niemand verwacht gebeurd toch: de tandem
Muskee/Gelling ging uit elkaar. Eelco Gelling vertrok naar Golden Earring en
pianist Herman Brood, ooit door Muskee gastvrij opgenomen in zijn boerderij
in Grolloo, koos zijn eigen pad.
Muskee zong even niet de blues maar had ém. Hij trok zich terug, zoals vroeger
op zijn zolderkamer. Een catharsis. Maar een Muskee geeft niet op. Zoals zijn
voorouders die schippers waren de boten bleven trekken, hield Harry zijn
muziek aan het sleeptouw. Altijd weer kwam hij terug op het spoor van de
blues. De muziek van een onderdrukte minderheid. Muziek die met hart en ziel
gemaakt wordt. Niet omwille van het succes of geld maar gewoon omdat het
moet. Muziek omdat het niet anders kan.
Na Cuby and the Blizzards en een periode van loutering volgen de formaties
Red, White and Blue, The Harry Muskee Band, The Muskee Gang en tenslotte
gewoon Muskee. Muziek is zijn levensader. Zonder muziek, het podium en
publiek wordt hij onrustig, gaat het kriebelen.
Vanaf Muskee speelt hij samen met gitarist Erwin Java. Een Indische jongen die
hij al van kindaf kent.
Het wordt zijn nieuwe ‘maatje’. Wanneer rond 1995 de groep Muskee uiteen
valt blijft het duo Muskee/Java bijeen en vormen ze samen met de ‘Zwolle
connection’, bestaande uit Herman Deinum, Hans Lafaille en Helmig van der
Vegt, de ‘nieuwe’ Cuby and the Blizzards. Mondharmonicavituoos John
Lagrand, die eerder bij Livin’ Blues speelde, maakt enige tijd deel uit van de
groep. In 1999 verliet hij de formatie.
Zo ontstond de huidige formatie Cuby and the Blizzards. Op de fundamenten
van oude samenstellingen. Een hechte formatie van zeer professionele
muzikanten. Met steeds dezelfde frontman: Harry Muskee.
Naast zanger was hij ook presentator van de Bluesestafette in Utrecht en
presenteert hij sinds 1991 zijn programma ‘Harry’s Blues’op de regionale
zender Radio Drenthe.
In 1993 en 1999 reisde hij wekenlang door het Zuiden van de Verenigde Staten
op zoek naar de wortels van de blues. Voor Radio Drenthe en de VPRO deed hij
verslag van die reizen. En in het seizoen 2000/2001 maakte hij voor de VPRO
en Radio Drenthe een serie gesprekken op locatie met interessante mensen over
hun passies, onder de titel ‘Bluesspots’.
De reizen naar Amerika gaven hem inspiratie voor nieuwe nummers op de cd’s
‘Travelling with the blues’en Dancing Bear’.
En zo blijft Harry Muskee zich ontwikkelen. Niet stilstaan bij de muziek van
vroeger, maar het gevoel van deze tijd vertolken. Van het individuele gevoel
naar de ‘globale’blues.
Bijvoorbeeld in een nummer als ‘Dancing bear’, waar het dierenleed in Turkije
aan de kaak wordt gesteld.
Een optreden van Cuby and the Blizzards is muzikale caleidoscoop. Oude
nummers van vroeger, die aan zeggingskracht nog niks verloren hebben en
nieuwe nummers, die een dimensie toevoegen aan de muziek van Harry
Muskee, passeren de revue.
Zijn naam in de Nederlandse muziek is gevestigd. Na de Edison in 1968 kreeg
hij in 1990 de erepenning van de stad Assen en in 1992 de Culturele Prijs van
de Provincie Drenthe. In 1997 werd door Commissaris der Koningin Relus ter
Beek, op initiatief van een aantal bluesliefhebbers, in Grolloo een borstbeeld
Harry Muskee, gemaakt door Gerda van de Bosch uit Lochem, onthuld.
Maar dat alles betekent niet dat Harry Muskee op zijn lauweren rust. In 2000
was het 35 jaar geleden dat hij professioneel met muziek is begonnen. Ter
gelegenheid daarvan verschenen maar liefst 5 cd’s. De prachtige
4-cdbox ‘Travelling with the blues’en ‘Hotel Grolloo’. Aan de laatste cd
werkten tal van muzikale vrienden mee: Tineke Schoemaker, zangeres van
Barrelhouse, Huub van de Lubbe van De Dijk, Daniël Lohues van Skik, Bennie
Jolink van Normaal en Barry Hay van Golden Earring.
De laatste CD werd tevens de best verkopende Nederlandse Blues CD en sloeg
alle verkooprecords.
Een expositie over Cuby&Blizzards in Grollloo trok in 2001 zo’n vierduizend
bezoekers. De stichting Erfgoed Muskee zorgt dat de blues en Harry ruime
aandacht krijgen. In 2003 wordt Harry koninklijk onderscheiden en mag hij zich
Ridder in de Orde van Oranje Nassau noemen en in dat jaar verschijnt de door
Jeroen Wielaert geschreven biografie ‘De Missie’. In 2007 wordt hij benoemd
tot cultureel ambassadeur van Drenthe en krijgt hij de Gouden Harp voor zijn
hele oeuvre. Ter gelegenheid van zijn 65-ste verjaardag wordt er in het bos bij
Grolloo een steen geplaatst op de plek waar hij Window of my eyes schreef.
Zelfs een heuse blues by bike-route ontbreekt niet. Drenthe eert zijn grote zoon!
Maar het maken van muziek staat bovenaan. Hij toert in Zuid-Afrika, speelt
regelmatig in Duitsland en maakt elk jaar een toer langs schouwburgen, zalen
en clubs in Nederland. Net als de blues is Harry Muskee niet kapot te krijgen.