De wandeling. Iedere kerstvakantie `verdwijnen` wij naar de zonnige

De wandeling.
Iedere kerstvakantie ‘verdwijnen’ wij naar de
zonnige Canarische eilanden.
Ik vind het klimaat heerlijk en ik geniet van de
wandelingen in de natuur.
Mijn echtgenoot is een fervent hobbykweker
van cactussen en andere vetplanten.
Cactussen groeien van nature niet op deze
eilanden maar ze zijn er wel. En er komen
behoorlijk veel andere vetplanten voor. En
dat is dus extra genieten voor hem.
Misschien denkt u: “Niks aan, ze groeien
haast niet, geen bloemen”. Zo dacht ik eerst
ook. Maar hoe meer je er ziet hoe meer je
onder de indruk raakt van deze eigenaardige
planten. De vorm, de groeiwijze en de
bloemen die zich op verbazingwekkende
wijze door een ‘mantel’ van doorns wringen
is fascinerend.
Omdat bovenstaande planten juist in de
zomer verzorging nodig hebben, omdat de
kas en omliggende kasjes steeds meer
planten herbergen die aandacht nodig
hebben, blijven wij in de zomer thuis.
Dit jaar was Gran Canaria aan de beurt.
Eén van de eerste dagen van de vakantie, het
was mooi weer, was ons plan om een grote wandeling te maken. Vol goede moed begonnen we aan
een op Spaanse wijze summier aangegeven route. Bij tijden was het zoeken, verkeerd lopen, op onze
schreden terugkomen en doorgaan.
Op deze wijze lopen in een ruige omgeving gaf ons wel een beetje spanning.
Op gegeven moment na zeker drie uur ‘gezworven’ te hebben, kwamen we op een groot open
plateau. Daar was de route helemaal verdwenen. Na veel zoeken en uit proberen daalden we af naar
een kleinere vlakte. Hier zou de route ons wel verder gewezen worden. Nou mooi niet. Stelt u zich
voor: een kleine hoogvlakte dat aan drie kanten omringd werd door rotsachtige dieptes, de andere
kant liep dood in een struikgewas waarin duidelijk geen pad uitgezet was.
Wij zagen geen uitweg. Teruggaan was nauwelijks een optie, weer drie à vier uur lopen! En het werd
al schemerig!
Na ons kwam een jong Duits stel het plateau oplopen. Ook zij raakten in de stress van hoe verder:
Zomaar de diepte in, no way? Terugkeren?
Tijdens ons overleg passeerden drie sportieve, in onze ogen, jong uitziende mannen.
Op onze vraag of zij wisten hoe we verder moesten, wezen ze zonder aarzelen (zij hadden dit pad al
drie keer gelopen!) naar wat gesteente aan de rand van de helling. “Daar naar beneden”. Dus toch
de diepte in. Daar lag de uitweg.
Met behulp van handen, soms met handen en voeten,
soms wat uitglijdend kwamen we uiteindelijk, uiteindelijk
bij onze auto uit.
Later, ’s nachts de wandeling nog eens overdenkend en
bijna nalopend, werd ik mij er van bewust dat ons
avontuur ook iets liet zien van hoe het in het leven kan
gaan: je begint er als kind, onwetend, opgewekt aan,
allengs kan het zwaarder worden. Misschien zie je op een
bepaald moment niet meer hoe je verder moet gaan…..hulpvragen, de aanwijzing durven te
vertrouwen, de situatie durven te beleven, het aangaan dus, kunnen dan de oplossende
instrumenten zijn... En blijkbaar geldt dit voor jong en oud.
Loes Jap-Tjong.
PS: het pad op de foto is riant in vergelijking met het andere pad!
Het pad kronkelt
Het pad kronkelt,
kronkelt van hier naar daar.
kronkelt van toen naar nu.
Het pad vraagt “gebruik me”
ga van toen naar nu
van hier naar daar.
Proef het pad stap voor stap
proef het gaan
proef de beweging
van hier naar daar
van toen naar nu
Laat je gaan, ga
volg de kronkels,
van hier naar daar
van toen naar nu
Vertrouw het pad,
het brengt je ergens
In elk geval van hier naar daar
van toen naar nu.
Loes Jap-Tjong,
Juli 2014