Postmodernisme De modernistische schrijvers waren zich ervan

Postmodernisme
De modernistische schrijvers waren zich ervan bewust dat de werkelijkheid nooit beschreven kon
worden zoals hij was, maar voor hen was de taal een instrument om dan tenminste de subjectieve
waarheid weer te geven.
De postmodernistische schrijver zegt dat ook die subjectieve werkelijkheid niet bestaat. In een
roman kan wel een persoonlijke wereld worden opgeroepen, maar die wereld is nooit betrouwbaar
of echt. De wereld van elk individu is anders, toevallig en veranderlijk omdat hij aan plaats, tijd en
omstandigheden gebonden is. Er is pluriformiteit; veelvormigheid.
Kenmerken postmodernisme:
- Pluriformiteit: er is veelvormigheid in levensvormen, denkvormen en betekenissen.
- Metafictionaliteit: de schrijver beschrijft en herkenbare wereld en brengt de lezer vervolgens
in verwarring door er allemaal fictionele elementen in te voeren die niet kloppen met de
‘echte’ wereld.
- Speciaal gebruik van taal: de schrijver roept een wereld op met taal. Door bijvoorbeeld een
uitgangspunt te vormen kan een ander wereldbeeld worden opgeroepen.
- Genre: samen met de taal bepaalt het genre de wereld die een roman oproept. Bij elk genre
hoort een andere werkelijkheid, wat weer invloed heeft op hoe de werkelijkheid wordt
weergegeven en geïnterpreteerd.
Feminisme
Het beeld van vrouwen in de Westerse wereld is gemaakt door mannen. Als vrouwelijke auteurs zich
daar tegen verzetten, kun je spreken van feminisme. Ze willen de traditionele rolverdeling
doorbreken; deconstructie van het ideologische beeld van de vrouw. Met name in de jaren ’70 zien
we een feministische golf. De feministische literatuur heeft als hoofdthema de onderdrukking van de
vrouw.
Ook is er vrouwenliteratuur als vrouwen over bijvoorbeeld zwangerschappen schrijven, of andere
vrouwelijke thema’s. Dit is ook feministische literatuur.
Doorbreken van de seksuele taboe
In Nederland werd de seksuele taboe pas in de jaren ’60 doorbroken. Daarvoor wekten boeken
waarin het seksuele werd benadrukt veel weerzin bij lezers en de boeken werden door de overheid
of de kerk verboden of moesten herschreven worden. Vooral in Nederland is de doorbraak van deze
taboe sterk aanwezig, opvallend door de shockerende werking van het calvinisme.
Vooral Jan Wolkers beschrijft in zijn boek Serpentina’s Petticoat uitgebreide intimiteiten. In 1963
leest Wolkers een stuk voor uit zijn boek Gesponnen Suiker, en dat wekt van de ene kant veel
ergernis bij de autoriteiten maar aan de andere kant ook veel aandacht van een groot publiek.