Zet maar uw Boxen aan. - Fichier

Deze pps werkt volledig
Automatisch, daar hij
Gesynchroniseerd is met
Tekst,Spraak & Muziek
Zet maar uw Boxen aan.
E giel klaan en e gentee moeëzeke
da was neki oen ‘t speile in ‘n gardemangei;
en het preufdege van de makaroni
en van de restant van ne roti
en den weij van ‘nen ettekeis
en van e pak sjikolat en van e tranchke patei…
et à la fin van ‘n aabakke keust.
Mo toon kreig da moeëzeke vriedigen deust,
en et zag do e fleske stoen
mè vaaf stêrre
mè spinnewebbe rond en vol stof
en da moeëzeke vond da fleske tof.
Mo seul’ment, ‘t haa gienen tierbouchon
veu da fleske te déboechonneire…
En toon paktege da moeëzeke zaainen élan
en et begost da fleske te sjargijre
en et sproenk en et sproenk...
en et sproenk da fleske-n-omvêr et par terre.
Et fleske was stukked en wa da-t’-er in was
was faaine konjak, ieste kaleeter, ne gielen alve leeter.
en et moeëzeke lanseidege-n-m in daane plas
en et lektege, et lektege...
ge kunt ni geluuve hoo good da da was,
en et lektege nog et encore et toujours
tot dat et op 't leste gin fles nemi zag
en gi plafon en giene vloor
en et veel van alteroesse op zaa gat.
Want da moeëzeke was in ieneki
scheilkrimminijl zat.
Mo, dans un dernier effort stond et recht op zaain achterste
puute
en et kloptege mè zaain vosjte-n-op zaain beust lek as ne
gruute
en et reep lek as Tarzan oeët de cinéma, geriejd tot de
straaid:
"Woe es daane smeirege koeter da'k ‘m zaaine nek afbaait !"
Ik em aale wille demontrijre
da as er soemmegste zaain
dee eule mè konvikse
e stuk in eule-n-uur drinke
dat da ni es seul'ment en allien
veu te kunne drinke,
mo wel veu neki goo zat
en gielegans doeffes te kunne zaain.
Want dèn vergeite z‘eule mizijre
en vergeite z‘eule paain;
en noe zaaine veufde of tiende guis
(da angt af van aa konstiteuse)
voelt de klanjste pasjakroet
‘m lek as ‘ne ruis;
den ermste vaggabond
lek as ‘ne miljonnêr
en ‘m paast
dat ‘m in ‘n zilvere bedde
mè zaaje loekes slopt
inplosj van op zaane paljaspartêr;
ne poefer verget zaaine poef en zaaine schuld;
‘nen boeilt zaain mismokthaaid en zaainen boeilt;
ne laffoêt weud ‘nen héros,
ne loerik ‘ne rappe,
en ne pei mè 'n stem veu hout meij te kappe
paast dat ‘m zingt lek as ‘nen nachtegoel...
ne zatte schacht es kappetaain
ne zatte kappetaain es géneroel...
En ik, et Ketsje zeulf
fabrikeir dèn poëzeekes en détail et en gros
en ik veul ma nog straffer
as Vondel en as Victor Hugo.
Aswannier ge donc van a leive
ne zatlap zeet,
respekteit em en bezeet em mè takt:
ge kunt nuut weite vui wee dat em zan aaige pakt.
En surtoe, meense dee no maa leustert, bekloegt ‘m neet ...
et es mascheen den ienegste moment
in daane soekkeleir za leive
dat em ni af ‘n zeet.
As Keuninge en Kaaizers steurve es heule ierepjêd er baa.
Awel, ik zaain mo e Ketje mo ‘k wil maain hondje-n-achter maa;
Want dèn ieëst zal ‘k zijkers wijte da van al wee maain kist nobiejnt,
er tenminste-n-iene zaain zal van wee ‘t verdreet echt es gemiejnd.
En daar zit hij dan verlaten
door God, Jan en alleman
met zichzelf om mee te praten
en met een jeneverkan
en zijn ogen, rooddoorlopen,
lachen niet meer als weleer.
Want hij is kapotgezopen
en de tijd die keert nooit weer.
De tijd dat het Vlaamse land gans
aan zijn Ketjesvoeten lag.
‘t Ketje met de schrille piepstem
die toch alles zeggen mag.
Alles, wat de mensen denken
in dit Belgisch apenland.
Hij zal nooit de kleinen krenken
rijken vindt hij ambetant.
En dan maakt hij ‘poweziekes’
en ze zijn ook altijd raak
het gefoefel, de combines
stelt hij daarbij aan de kaak.
De laars likken van de groten
is iets wat die man niet kent.
Hij lacht met alle geboden
het klein Ketje, grote vent…
Maar de groten van de wereld
voelen zich door hem geraakt
en dat Ketje doet vervelend
en dat Ketje moet gekraakt.
Zelfs processen en de kerker
kregen ‘t Ketje niet echt klein
maar een wonde maakt nooit sterker
‘t zal nooit
meer als
vroeger zijn.
En daar zit hij dan verlaten
zestig jaar, een oude man
met zichzelf om mee te praten
en met een jeneverkan
en zijn ogen, droog van ‘t leven
doven uit in zijn gezicht
en zijn mondhoeken die beven
en hij prevelt een gedicht…
Brussel, 1982
‘t
K
E
T
J
E
Renaat Grassin
St.-Gillis-Brussel 9-02-1900
Ekeren 12-10-1964
‘t
‘t
E
K
K
i
E
E
N
T
J
E
T
J
D
E
E