Pubers en hun ouders: tussen gêne en liefde tussen

04 november 2016, pag. 28
GEWIKT & GEWOGEN
Pubers en hun ouders:
tussen gêne en liefde
Meeuw Jonge Theatermakers speelt Je kind lijkt stommer op een brommer.
Gebeurtenis: voorstelling Je kind lijkt
stommer op een brommer Door: Meeuw
Jonge Theatermakers Plaats: De Harmonie, Leeuwarden Belangstelling: uitverkocht Nog te zien: vanavond en morgenavond om 20.30 uur in De Harmonie, 8/11
in het Posthuis in Heerenveen, 9/11 in De
Koornbeurs in Franeker, 15/11 in De Lawei
in Drachten, 17/1 in Theater Sneek, 31/1 in
de Stadsschouwburg Groningen
★★★★✩
A
ls je jong bent, moet je alles
uit het leven halen. Je mag
het niet verknallen. Je moet
je nuttig maken. Gelukkig worden
moet je trouwens ook. Vandaar dat
zeven jongeren in de voorstelling Je
kind lijkt stommer op een brommer
van Meeuw Jonge Theatermakers
(de Leeuwarder jeugdtheaterschool) zich in het zweet werken.
Ze sprinten heen en weer over het
sportveld, rennen en draven, terwijl hun ouders van een afstandje
toekijken. De ouderlijke blik: berustend. Die van de jeugd: fanatiek.
Zeven echte ouder-kind-koppels
geven, onder regie van Aukje
Schaafsma, een inkijkje in de ingewikkelde relatie tussen ouders en
hun puberzoons en –dochters. Je
kind lijkt stommer op een brommer
FOTO KAREL ZWANEVELD
kwam tot stand door improvisaties.
Er wordt geen lineair verhaal verteld, de spelers tuimelen samen
van de ene in de andere situatie,
soms vloeit een nieuwe scène haast
ongemerkt uit de voorgaande
voort, een andere keer is de overgang abrupt. Die schijnbaar anarchistische, woeste structuur werkt,
want die resulteert in een ode aan
de tegelijk hechte en broze relatie
tussen ouders en hun nageslacht.
Zowel de acterende ouders als
hun kinderen zijn gehuld in brave
tenniskleding. Ze opereren veelal in
groepsverband, maar soms treedt
er een individu of duo uit naar
voren. Autoriteitsconflicten, negatief gedrag, onbegrip, eenzaamheid,
schaamte, krachtmetingen, opgroeien en loslaten: het is Schaafsma gelukt een rijke waaier aan
emoties, rolverdelingen en machtsverhoudingen binnen de ouderkind-relatie voor het voetlicht te
brengen. Geen moment wordt dit
afgezaagd of cliché. Rauw is het
zeker wel, komisch en ontroerend
ook.
En wat niet direct gezegd kan
worden, wordt in een beeldende
scène verpakt. De onmacht die
ouders voelen bij het loslaten van
hun kind in de wereld bijvoorbeeld: de jongeren moeten ingewikkelde levensvragen ineens zelf
beantwoorden, in plaats van de
alwetende vader die alles weet
(waarom Samsung en Apple verschillende adapters hebben). Uiteindelijk staat het groepje van
zeven jongeren in het licht van een
klein spotje, en deint het heen en
weer, rondkolkend in de wereld.
Maar ze redden zich.
De voorsnelling verdiept zich op
het eind. De thema’s worden
zwaarder, de woorden gewichtiger,
de performances langgerekter. Er
treedt een versnelling op die de
toeschouwers meezuigt in een
verwarrende wereld vol tegenstrijdige gevoelens. We zappen razendsnel van ouder naar puber en weer
terug.
Wat een talent onder deze jonge
acteurs én hun ouders. De laatsten
zullen na deze tour vermoedelijk
terugkeren naar hun bureaus en
kantoren, maar voor de groep
jonge spelers ligt dat anders. De
wereld ligt aan hun voeten. Alles is
nog mogelijk. Wat een geluk.
KIRSTEN VAN SANTEN