De zuilen van Hercules

 COLUMN marcella
De zuilen van Hercules
Hij mag dan een sterke en slimme man zijn, bekend uit de Griekse mythologie ‘Legendes van Hercules’, maar ik vind hem alleen maar frigide. Zijn legende is een leuk verhaal voor de ontelbare toeristen die dagelijks ‘The Rock’ bezichtigen. Voor mij is er echter geen greintje eer aan die man te behalen. Star staat hij daar al eeuwen, zijn twee bergen scheidend door zijn legendarische pilaren om zo de doorgang tussen de Atlantische oceaan en de Middellandse zee vrij te houden. Met zijn linkervoet houdt hij de berg Monte Hacho in Noord‐Afrika tegen, met zijn rechtervoet de berg Geberak Tarik, tegenwoordig bekend als de Rots van Gibraltar in Europa. Als ik zijn beeld van dichtbij bekijk wordt mijn oog meer getrokken naar zijn edele delen dan naar zijn sterke uitstraling of de wetenschap dat hij zo slim was. Vanaf een flinke hoogte staat hij me met zijn granieten ogen te bekijken. Gelukkig kan hij niets zeggen, doods als hij is. Ik loop naar de achterkant van het beeld, stiekem steek ik mijn hand uit en voel…….. warme ballen. Nee, beste lezer, mijn wens is niet de vader van mijn gedachten. De zon staat al de hele middag zijn mannelijkheid te beschijnen, er zijn er dus meer die door zijn geslacht worden aangetrokken. Het dunne vel waarin zijn warme ballen zwaar naar beneden hangen vertoont kleine barstjes. Ik zie het al voor me zoals die ballen, waarvan er één met gemak mijn hand vult, uit de afbrokkelende zak vallen en over de straat beneden hem rollen. Er zou een enorme stofwolk vanaf komen wanneer de stenen zak te pletter valt op de geasfalteerde straat, de zak achterlatend als gruis. De enorme ballen zouden de verkeerstroom acuut stilleggen. Ik ontwaak uit mijn overpeinzing, trek mijn hand terug en loop weer naar voren waar ik een foto maak van het beeld. Op mijn laptop sla ik hem op in Mijn afbeeldingen in de map Privé. Kan ik af en toe nog eens stiekem naar hem (lees: zijn edele delen) kijken.