Hessel: beste café van Nederland

‘Ik verlang ernaar niets voor te stellen, dan kan ik mezelf zijn’
Drukke alleskunner Hessel blijft presteren, met een lach
Een eigenzinnige kroegbaas, is Hessel van der Kooij (55). Hij heeft op zíjn Terschelling
de beste Nederlandse kroeg van 2011, maar houdt zich net zo lief met allerlei ander
werk bezig. “Ik stort net zo makkelijk beton als dat ik een kroeg leid en muziek maak.”
TEKST: Milan Nieweg
Op Terschelling kent iedereen Café De Groene Weide. Je kunt er ’s middags terecht voor een
kop koffie en een lunch, ’s avonds voor diner en tot in de late uurtjes om te dansen. “Ik ben er
voor mensen van 12 tot 92; voor iedereen die het leuk vindt”, vertelt Hessel enthousiast.
“Terschellingers hebben rituelen. Vrijdagavond is het café dat.” Hessel zelf is ook geen
onbekende. Begin jaren negentig vulde hij als zanger en geboren Terschellinger twee keer
Ahoy in Rotterdam en één keer Vredenburg in Utrecht. Nu treedt hij zo’n driehonderd dagen
per jaar in zijn eigen café op.
Met De Groene Weide loopt het erg goed. Vorig jaar nog, toen Hessel derde eindigde in de
Misset Horeca Top 100, stond in het juryrapport dat achter die niet zoveel zeggende gevel wel
iets heel bijzonders schuilging. In 2011 heeft hij een jaar lang het beste café, weet hij sinds
vorige maand. Een mooie pluim, voor een man die in 2011 veertig jaar in de horeca werkt.
“Dit is een heel mooi cadeau”, jubelt hij.
Drie keer per avond verandert de uitgaansgelegenheid van gedaante: van lunchroom naar
restaurant, van restaurant naar poppodium en van poppodium naar een danscafé. De muziek
verandert met het uiterlijk mee.
Ontstaansgeschiedenis
Hessel deed als 16-jarige jongen de opleiding tot landbouwer en kreeg de kans naar Canada te
gaan, om daar houthakker te worden. Tot zijn vader er achter kwam dat Hessel de kroeg van
de toenmalige eigenaresse kon huren. Dat leek Hessel wel wat. Hij besloot de Canadaplannen
af te blazen en binnen een mum van tijd was het gepiept: hij was kroegbaas. “Ik ben geen
traditionele horecaman, maar ik vond de horeca altijd al interessant. Ik werkte in verschillende
kroegen, een discotheek en was discjockey. En tja, het kwam op mijn pad.”
Al kon hij er, gezien de staat waarin het gebouw toen verkeerde, nog niets mee. “Er was nog
geen warm water, geen koelkast en geen bierpomp.” Op 24 maart 1972 opende het café zijn
deuren. Veel schoof het nog niet voor Hessel, dus kluste hij wat bij op de dijk om de
rekeningen te kunnen betalen. Ook speelde hij gitaar, als hobby.
Met zijn gitaarspel erbij werd het toch een succesformule, zo blijkt tientallen jaren later nog
altijd. Zijn livemuziek is niet meer weg te denken uit de uitgaansgelegenheid. “Ik was net
klaar met mijn opleiding tot boer toen ik begon. Nu melk ik toeristen”, grapt de positivo.
Hessels Groene Weide is van een buurtcafé voor de eilanders uitgegroeid tot een café met
nationale bekendheid. De jury van Misset Horeca noemt Hessels café de best mogelijke
ambassadeur voor de VVV op Terschelling.
Manusje-van-alles
De plotselinge omschakeling in zijn carrière die hij op zijn zestiende maakte is geen
verrassing, als je naar de huidige Hessel kijkt. Bij alleen een café leiden heeft hij het niet
kunnen laten. Hij maakt filmpjes voor een omroep in Franeker, geeft training in teambuilding
voor bedrijven, heeft een meubelbedrijf en bouwt hele huizen. En dan nog optreden. Voor zijn
vrije uurtjes heeft Hessel zijn vliegbrevet gehaald en staat er een vliegtuig op hem te wachten
in Lelystad. “Ik vind alles leuk”, is zijn nuchtere commentaar. “Ik stort net zo makkelijk beton
als dat ik muziek maak. Ik ben Hessel. Punt. Ik verlang er liever naar niets voor te stellen, dan
kan ik altijd mezelf zijn.” Zichzelf is hij, al heeft hij het beredruk. “Of ik weleens op vakantie
ga? Man, ik heb drie jaar geen vakantie gehad. Ik ga in januari weer eens een week op
wintersport.”
Zijn drukke leven lijkt hem niet te deren. Sterker nog, het levert hem veel op. Hij heeft het
café vanaf 2007 vrijwel volledig verbouwd. Alleen de op het hout geschilderde prenten zijn
gebleven. Het café is getransformeerd van een ouderwetse bruine kroeg naar een modern café,
met zelfgemaakt meubilair. De op het oog massieve en onmogelijk te verplaatsen tafels zijn
inklapbaar. Zo krijgt het uitgaanspubliek later op de avond alle ruimte om te dansen.
Weg van Terschelling gaat hij nooit. “Ik twijfelde weleens, toen er trammelant was op het
moment dat ik het café definitief van de toenmalige eigenaresse wilde overnemen. Maar ik
heb het hier goed.” Bijna poëtisch verklaart Hessel wat hij zo fijn vindt aan Terschelling.
“Terschelling is niet zomaar te typeren. Het is een aaneenschakeling van dingen, die het
gevoel creëren. Het gevoel van de rust, ruimte en diversiteit van natuur om je heen.”
Terrasverwarming
Je moet er telkens naar op zoek, vindt Hessel: de truc om je café te blijven verbeteren. Prompt
laat hij in zijn keuken zien hoe hij werkt aan een nieuw systeem om de luchtstroom te
verbeteren. Eén van de pre’s die Hessels café bij de verkiezing had tegenover de andere, was
terrasverwarming. Milieuverantwoord, ook nog. De koelcellen, die stoom loslaten, heeft hij
onder het terras geplaatst, waardoor de warmte opstijgt en het terras warm kan worden. Uniek,
zo stelt Misset Horeca. Nu, in de wintermaanden, smelt de sneeuw door de warmte sneller
weg en blijft het café makkelijk te bereiken.
Hessel zelf zien zingen?
Binnen twintig minuten vanaf de haven brengt de bus je naar Café de Groene Weide.
Terschelling bereik je met een boot van Rederij Doeksen. Deze vertrekt minstens vijf keer per
dag, vanaf Harlingen.
Apart verhaal:‘Bij Hessel is het altijd gezellig, de sfeer is altijd goed’
Op Terschelling is Hessel een begrip. Tijdens het interview, dat aan de bar plaatsvindt,
komen af en toe mensen binnen die hem duidelijk herkennen maar niet groeten. Een dame van
Hessels leeftijd uitgezonderd. Ze stapt zelfverzekerd op hem af en feliciteert hem met de
eerste plaats van zijn café. Op het eerste gezicht lijkt het een fan, in de meest klassieke zin
van het woord.“Ik leerde Hessel in 1996 kennen, in deze kroeg”, vertelt ze. “Vriendinnen
vonden dat ik er uit moest, de hort op, nadat ik mijn derde kind had gekregen.” Inmiddels
komt ze vijf à tien keer per jaar terug. “Het is hier altijd gezellig, de sfeer is altijd goed. Ik ben
niet zozeer fan van Hessels muziek, maar meer van Hessel zelf. Maar ik kom ook voor de rust
die het eiland kan bieden.” De vrouw danst nog de hele nacht, zou later blijken.
Het is inmiddels half elf ’s avonds, tijd om op te treden. Hij brengt klassiekers van
R.E.M. en Bruce Springsteen ten gehore, maar ook eigen nummers. “Tijdens mijn concerten
speel ik vooral eigen nummers. In Ahoy waren dat er 21 van de 32. Toch las ik achteraf in een
recensie het commentaar ‘leuke coverband’. Dat vond ik vreemd en het stelde me ook wel
teleur. Media creëren snel een verkeerd beeld van je.”
Als zijn hit ‘Terug naar Terschelling’ heeft geklonken, speelt Hessel niet meer de
hoofdrol. Jongeren dansen op housemuziek, vrijwel iedereen met een drankje in de hand.
Hessel is verdwenen. Want zelf uitgaan, dat vindt hij niets.
Kader: Ahoy en HMH tot de nok gevuld
Zijn meest succesvolle periode als muzikant beleefde Hessel in de jaren negentig. Hij
kreeg Ahoy in Rotterdam twee keer vol, in 1991 en 1992. Twee jaar later trad hij op in Thialf
in Heerenveen, toen hij op het punt stond nationaal door te breken. In die tijd verscheen hij op
televisie bij RUR, Barend & Van Dorp en de Tros TV Show. “Het werd me te druk, dus zegde
ik een aantal dingen af. Ik was me ervan bewust dat ik daarmee afstand deed van een carrière
als artiest, maar ik wilde meer dan dat.”
Na Thialf ’94 gaf hij vijf jaar later nog een openluchtconcert op Terschelling en stond
hij in 2003 in de Amsterdamse Heineken Music Hall. Vooralsnog het laatste optreden vond in
2007 plaats, in Thialf. “Of ik nog meer concerten ga doen? Er staat nu niets op de planning.”