Het verhaal van de gouden Boeddha

27 oktober 2016 door Marije Manni
In aanvulling op mijn verhaal met als titel “Schitter, je hebt de wereld iets unieks te bieden!”, wil ik graag het
verhaal van de gouden Boeddha met jullie delen. Een prachtig verhaal over het laten zien van jezelf. Onze
echte schat ligt binnen in ons verborgen onder een laag klei en dat dienen we beetje bij beetje weg te
bikken om te kunnen schitteren! Ik heb het verhaal niet zelf geschreven, voor mij is de schrijver onbekend.
Het verhaal van de gouden Boeddha
In 1957 moest een klooster in Thailand verhuizen. Een groep monniken kreeg de taak een reusachtige
Boeddha, die gemaakt was van klei, te verplaatsen. Terwijl ze daarmee bezig waren, zag één van de
monniken plotseling een scheur in het Boeddhabeeld. De monniken waren bang dat ze het Boeddhabeeld
zouden beschadigen en besloten daarom een dag te wachten alvorens verder te gaan met hun taak. Toen
de nacht viel liep één van de monniken naar het reusachtige beeld om te kijken of alles goed was. Hij scheen
met zijn lantaren over de gehele Boeddha. Op het moment dat het licht op de scheur viel, zag hij iets
weerspiegelen. De monnik werd nieuwsgierig, pakte de hamer en de beitel en begon stukjes klei van het
Boeddhabeeld af te slaan. Naarmate hij meer klei wegsloeg werd de Boeddha helderder. Nadat de monnik
uren had gewerkt, keek hij in verbazing op en zag hij een prachtige, puur gouden Boeddha voor hem staan.
Historici denken dat de Boeddha enkele honderden jaren daarvoor door de Thaise monniken was bedekt
met klei toen Birmese leger hen aanvielen. Zij bedekte de Boeddha met klei zodat hij niet zou worden
gestolen. Tijdens de overval op het klooster werden alle monniken gedood. Pas in 1957, toen monniken het
beeld verplaatst werd de grote schat ontdekt. Net als de Boeddha beschermt onze buitenschil ons tegen de
wereld; onze echte schat ligt binnen in ons verborgen onder een laag klei. We hoeven alleen de moed op te
brengen om onze buitenste schil stukje bij beetje weg te slaan zodat onze ware kern naar buiten kan treden.
Marije Manni