klik hier - Jonge Kerk Roermond

Overweging vluchtelingen
We worden overspoeld met verhalen van en beschouwingen over vluchtelingen met
daarbij afschuwelijke beelden en dat roept angst, verwarring en medelijden op.
Mensen die vluchten voor beschietingen en bombardementen, mensen die geen huis
meer hebben, de hele stad in puin.
Weg willen ze om het vege lijf te redden.
Ze nemen risico's omdat ze geen uitweg meer zien.
Moeten we het er dan ook hier op zondag nog over hebben?
Ja dat moet want we kunnen er niet buiten blijven; het gaat ook niet buiten ons als
Jonge Kerk om.
Het beeld van het driejarige jongetje uit Kobani staat op ieders netvlies;
aangespoeld op het strand van Bodrun en zoals Wim Boevink in Trouw schreef:
“waarom moeten we hem zo zien? Zo gaaf nog. De zee droeg hem terug.
Voor ons misschien, voor de wereld”.
Vandaag sluit de vredesweek, maar vrede is ook onderdak voor vluchtelingen en het
zal nog een flinke inspanning vergen om ze dat te bezorgen.
Maar we kunnen ze niet laten verdrinken, niet laten verkommeren.
Gelukkig zijn er veel mensen die zich willen inspannen om vluchtelingen op te
nemen ,ze een plaats te gunnen en je hoopt maar dat, als er problemen komen,
en die komen, dat er moed en volharding is om, een oplossing te vinden,
eruit te komen,
In de Bijbel komen veel vluchtelingen ter sprake.
Kaïn die, na de moord op zijn broer Abel een vluchteling en zwerver wordt.
Jacob, die door gebrek aan voedsel zijn zonen naar Egypte stuurt om graan te kopen.
In de tora in het boek Leviticus staat:Jullie mogen mensen die als vreemdelingen in
jullie land wonen, niet onderdrukken. Behandel hen alsof ze Israëlieten zijn.
Houd evenveel van hen als van jezelf. Want jullie zijn ook vreemdelingen geweest
toen jullie in Egypte waren. Doe dus de ander niet aan wat jullie is aangedaan.
Wees anders. Ik ben de Eeuwige, jullie god.
Steeds weer wordt gezegd dat je de vreemdeling moet liefhebben als jezelf.
Dat wordt zo vaak gezegd omdat het zo moeilijk is, niet zoals zo vaak gezegd wordt
godsonmogelijk, maar mensonmogelijk.
Er moest ook diaconale zorg gegeven worden. Ook daar zijn regels voor.
De hoeken van het veld mogen niet geoogst worden. Die zijn voor de weduwen en
wezen en de vreemdelingen.
Ook van de bomen mag niet alles afgehaald worden.
Mijn vroegere buurman vertelde, dat het ook hier de gewoonte was de boom niet
helemaal kaal te plukken en toen een van de kinderen dat toch had gedaan was hij
vreselijk boos geworden.
Ik weet niet of hij wist dat een gebod was uit de Bijbel, maar ik vond het wel
opmerkelijk.
In de tora staat ook dat de Israëlieten zelf in hun land zouden moeten leven als gasten
en vreemdelingen.
Want staat er: “Het land is niet van jullie, maar van mij de Eeuwige. Ik laat jullie daar
als gast wonen.”
We zingen dan ook: Van god is de aarde.
Dat zou ons bescheiden moeten maken. We kunnen niet claimen dat waar wij wonen
ons land is en dat anderen daar niet mogen wonen.
Misschien toch om over na te denken nu grote groepen verdrevenen hier in Europa
willen leven.
Iets soortgelijks zien we in de tekst van Jesaja die we lazen.
De Moabieten staan voor de deur en dat is niet bepaald een geliefd volk.
Het is een van de volken die de Israëlieten naar het leven staan en er worden harde
woorden gezegd. Jesaja heeft het over hun hoogmoed.
Maar toch ; als hij de ellende ziet van de vrouwen die samen drommen bij de wadden
van de rivier, horen we dezelfde profeet huilen en klagen en heeft hij medelijden.
Net als nu komen er vluchtelingenstromen op gang en wordt er gevraagd de
Moabieten niet uit te leveren , maar te laten wonen.
Maar we mogen wel grenzen stellen aan de toevloed van vreemdelingen .
Het gastland moet het kunnen dragen en de vluchtelingen kunnen daar zelf aan
bijdragen
De profeet Jeremia geeft de ballingen die naar Babylon werden gevoerd de opdracht
mee: Bevorder de welvaart van de stad van jullie ballingschap. Dat betekent: preek
geen opruiende taal tegen het gastland en werk mee aan de opbouw van je nieuwe
omgeving.
Als dat ook nu zal gebeuren redden we het misschien met de hulp van al die mensen
die zich willen inzetten .
Laten we ons hart laten spreken, en ons verstand daarbij niet verliezen.
Trix van Rijen