Ook als de klok onherroepelijk tikt

Ook als de klok onherroepelijk tikt!
Hallo, ik ben Peer Voorjans, ben bijna 52 jaar en heb een superlieve, zeer toegewijde
vrouw en twee dito dochters.
1 augustus 2006. Even onvoorzichtig zijn lijdt tot een bedrijfsongelukje. Resultaat 2
gebroken ribben en wat kneuzingen. Ik kon hier slecht van herstellen, bleef maar pijn
houden en viel in twee weken 10 kilo af. Dit in combinatie met een veranderd
stoelgangpatroon was voor de huisarts aanleiding mij door te verwijzen naar de
internist voor een darmonderzoek. Hierbij werd in oktober 2006 darmkanker
geconstateerd. Op zo’n moment wordt de bodem onder je voeten vandaan geslagen.
Ik kan tot op heden niet in woorden vatten wat er toen allemaal door me heen ging.
Er werd direct bestraling en een operatie aangekondigd e.e.a. afhankelijk van een nog
uit voeren ct-scan. Toen de uitslag van de ct-scan kwam, volgde de tweede dreun:
grote uitzaaiingen op de lever op zodanige plaatsen, dat opereren niet mogelijk is en
genezing dus uitgesloten. Het advies: regel uw zaken nu u het nog kunt. Ik leefde op
dat moment in de overtuiging de kerst niet meer te halen. Toen kwam ik bij dr. Keuning in het MMC onder behandeling.
Voor mij een eerlijk en oprecht man. Hij zei tegen me: “ik kan u wel behandelen maar helaas niet genezen. We zullen er van
maken wat er van te maken valt”.
Er brak een moeilijke periode aan, niet alleen voor mij maar ook voor het hele gezin en de dierbaren om mij heen. In
november volgden 5 bestralingen om de tumor aan te pakken en in december zijn we gestart met chemokuren. De eerste zes
kuren (18 weken) twee verschillende chemokuren tegelijk, daarna elke drie weken één kuur.
In het begin ging het hard achteruit met me. Ik was erg ziek en eind december zei ik tegen mijn vrouw dat als mijn toestand
niet zou verbeteren, dat ik dan wilde stoppen met de chemo. Zij en mijn kinderen hebben mij weten te motiveren om toch
door te gaan en gaande weg hebben zij mij gesteund om mijn ziekte te accepteren. Tot mei 2007 was ik bedlegerig. Er stond
een bed in de huiskamer, omdat ik niet in staat was de trappen naar onze slaapkamer op de tweede verdieping te beklimmen.
Toch ging het langzaam aan wat beter. Ik kon met de hulp van mijn vrouw weer in ons eigen bed slapen. Ik kwam weer wat
aan, kreeg een klein beetje energie terug en uiteindelijk heb ik besloten dat vermaledijde bed uit de huiskamer te verbannen.
Het is onvoorstelbaar confronterend, hoe ’s morgens de aanblik van zo’n bed je weer op het uitzichtloze van je situatie wijst.
2007 was een regelrecht rampjaar. Als je je al zo beroerd voelt, gaan acht ziekenhuisopnames, alle artsenbezoeken,
bloedafnames, enz. je niet in de koude kleren zitten. Toch was er voor mij een lichtpuntje. Ik was er nog steeds, weliswaar
ziek, zwak en misselijk, maar ik was er nog steeds! Ergens in augustus las ik in de krant over “herstel en balans”, een
fysiotherapeutisch programma speciaal voor kankerpatiënten. Ik dacht: dat is wat voor mij!
Plotseling had ik het gevoel dat ik voor het eerst tijdens mijn ziekte, zelf iets aan de verbetering van mijn fysieke toestand
kon gaan doen en niet uitsluitend afhankelijk te moeten zijn van artsen en medicijnen. Dankzij dr. Keuning en dr. Schep kon
ik in november 2007 instromen in “herstel en balans”.
2008 is voorbij gegaan met vele ups en downs. Gelukkig geen enkel ziekenhuis opname. Mijn ziekte is sinds mei 2008 stabiel
en door intensieve fysiotherapie wordt mijn conditie steeds beter. Tijdens één van de trainingen hoorde ik van Alpe d’Huzes.
“Mijn” fysiotherapeut bleek één van de begeleiders tijdens Alpe d’Huzes te zijn en vertelde prachtige en emotionele verhalen
over dit fantastische evenement. Een tijdje later nestelde zich een hardnekkige gedachte in mijn hoofd, nl de volgende: Wat is
er de afgelopen twee jaar toch veel voor mij gedaan door artsen, verpleegkundigen, mijn gezin, familie, dierbare vrienden en
fijne collega’s. Hoe heerlijk zou het zijn om hen allen op een gepaste wijze te bedanken voor alle steun, die zij mij hebben
gegeven (en hopelijk nog zullen gaan geven) en tevens een substantiële bijdrage te generen ten bate van de kankerbestrijding.
Deze gedachte heeft mij ertoe gebracht om Goof Schep te vragen of er voor mij de mogelijkheid bestaat om deel te nemen
aan Alpe d’Huzes 2009. Gelukkig was dit zo.
Ondertussen heb ik kennis mogen maken met de meeste teamleden en was onder de indruk van hun warme welkom.
De nieuwe racefiets is alweer aangeschaft, fietskleding is beschikbaar gesteld door Borretti (fabrikant en leverancier van o.a.
Italiaanse fornuizen), nu nog wat fatsoenlijk weer en ik kan de rollenbank verruilen voor de weg. Laat de kilometers maar
komen!!
Ik vraag allen die mij een warm hart toe dragen om gul te doneren. Niet voor mij maar voor alle (toekomstige)
kankerpatiënten. Denk eraan dat het ook jou of een dierbare kan overkomen. Helaas is het zo dat momenteel 1 op de 3
mensen kanker krijgt.
Ik draag mijn deelname op aan mijn gezin en allen die mij dierbaar zijn en door dik en dun zijn blijven steunen. Hartelijk
dank voor alles en wie weet volgt er voor mij ook nog een Alp d’Huzes 2010,2011, ….??
Doneren kan via www.iksponsor.nl/peter