Donald M. Topping, Ph.D

Nadat hij de diagnose had gekregen dat hij leverkanker had, vertelde zijn oncoloog hem
dat zijn overlevingskans klein was. Hij wendde zich tot ayahuasca voor een second
opinion.
EEN JAAR GELEDEN HAD IK ER NOOIT VAN GEDROOMD dat ik over deze twee
onderwerpen zou schrijven, beiden worden over het algemeen als taboe beschouwd. Een
van beide is kanker. We vermijden het om over kanker te praten – “de Grote K”- omdat
het onze angst voor onze sterfelijkheid en pijn raakt. Als het gerucht gaat dat een collega
kanker heeft, wordt zij anders bekeken. We vermijden het onderwerp, of fluisteren
erover. We zouden willen dat het weggaat.
Om totaal andere redenen wordt er ook over ayahuasca gefluisterd. De Drug Enforcement
Administration (DEA) –de grote scheidsrechter van alle chemicaliën in Amerika- is
verantwoordelijk voor dit taboe en heeft DMT, een van de componenten van ayahuasca,
geclassificeerd als Schedule I drug, en het daarmee het predikaat ‘illegaal’ opgeplakt,
waardoor het bijna onmogelijk is geworden om er medisch, psychologisch,
neurowetenschappelijk en spiritueel onderzoek naar te doen. Net als in het geval van
kanker hebben wij de gewoonte hierover te fluisteren.
Omdat ik de privileges van een pas gepensioneerde geniet, en mijzelf een vriend van
kanker en ayahuasca beschouw, kan ik vrijuit over beide spreken. Ik zeg ‘vriend’ omdat
dat is hoe ik mijzelf zie, in relatie tot beide.
Mijn directe link met kanker begon waarschijnlijk bij mijn geboorte, achtenzestig jaar
geleden, die mij op de wereld bracht met een genetisch bepaalde darmkanker. Als er al
enige geldigheid is voor de theorie over genetische voorspellingen, dan was ik de eerst
aangewezene voor een ervaring uit de eerste hand met cellen die in opstand komen en
tumoren gaan vormen.
Diagnose
En dat is precies wat er tien jaar geleden gebeurde toen ik de diagnose ‘darmkanker’
kreeg. Omdat ik mij uitstekend voelde, twijfelde ik over de accuratesse van de diagnose,
en verzocht ik om de biopsie samen met een patholoog te bekijken. Nu wist ik het zeker,
geholpen door een microscoop. Ik zag met mijn eigen ogen de kleine cellen, die er
uitzagen als rode modder. Hoe was dit mogelijk, vroeg ik mij af?
Onmiddellijke chirurgie was aan de orde van de dag. Ik smeekte of ik een experiment met
natuurgenezing mocht doen. De chirurg en ik kwamen een tijdschema van vier maanden
overeen, gedurende welke ik een kuur zou volgen: microdoseringen van verschillende
substanties, een vegetarisch dieet, visualisatie en meer dan voldoende rust en beweging.
Toen ik deze periode achter de rug had, was de uitkomst van de tweede biopsie dat ik
geen kankercellen meer had. Ik was dolgelukkig; de chirurg leek teleurgesteld en vroeg
om een tweede biopsie, waar ik mee instemde.
Dit keer was hij in staat om meer weefsel met kankercellen te vinden, en hij overtuigde
mij ervan dat ik een chirurgische ingreep moest ondergaan. Ik liet mij opereren en er
werd mij vijf jaar later verteld dat ik was genezen dankzij de wonderen der chirurgie.
Instorting
Alles ging goed tot september 1996, toen tijdens een routineonderzoek bleek dat mijn
CEA uitslag -een indicator voor de vorming van kankercellen- positief was. Een tweede
bloedtest wees kort daarna uit dat de CEA in rap tempo omhoog ging. Er werden meer
onderzoeken uitgevoerd waarbij twee verdacht uitziende schaduwen werden gevonden
aan de rechterkant van mijn lever. Er werd een biopsie uitgevoerd aan de schaduwkant
van mijn lever. De uitspraak van de patholoog: de Grote K.
Ik had mijn grootvader en mijn vader al verloren aan leverkanker, dus ik was behoorlijk
bezorgd over deze nieuwe ontwikkeling. Wat moest ik doen? Tijdens een inleidend
gesprek met een oncoloog werd mij duidelijk dat een chirurgische ingreep mogelijk was,
mits er geen andere tumoren waren in mijn vitale organen en lymfeklieren. Dat betekende
nog meer onderzoek.
Prognose
Ik ging tijdens het wachten op de uitslag naar de Universiteit van Hawaï om wat
onderzoeken naar leverkanker te bestuderen. Ik werd verwezen naar de ‘bijbel’ van
oncologie, een tweevoudig boekdeel getiteld: Cancer: Principles and Practises of
Oncology (1989), edited by Vincent T. DeVita, Jr. Ik sloeg sectie 3 open: “Behandeling
van Metastatische Kanker aan de lever,” door John E. Niederhuber en William D.
Ensminger. Het openingshoofdstuk bevatte de volgende bemoedigende woorden:
“De verspreiding van kwaadaardige cellen van een primaire tumor aan de lever en de
groei daarvan dragen een groot risico voor de patiënt. Hoewel deze metastatische
levertumoren het eerste bewijs kunnen vormen van de voortgang van een patiënt’s
kanker, en vaak de enige tumoren zijn die worden ontdekt –in het bijzonder bij
darmkanker-, wijzen zij bijna altijd op een wijdverspreidheid van de kwaadaardigheid.
Ondanks de verbeteringen in vroegtijdige detectie van lever metastase, de ontwikkeling
van nieuwe medicijnen, de verbetering van chirurgische technieken van verwijdering en
innoverende gerichte therapieën, zullen de meeste patiënten het niet overleven”. (p.
2201)
De rest van het hoofdstuk ondersteunde deze sombere prognose. Met andere woorden, de
toekomst zag er aardig onverbiddelijk uit. Totdat ik informatie begon te zoeken over
alternatieve therapieën.
Op zoek naar een alternatief
Ik wendde mij eerst tot Dokter Andrew Weil, die mij het volgende aanraadde: 1) laat als
dat mogelijk is, de tumor chirurgisch verwijderen; 2) begin met microdosering van
maitake paddenstoel extract; 3) lees Michael Lerner’s boek, Choises in Healing.
Tijdens het wachten op mijn bestelling van de maitake paddestoelen en Lerner’s boek,
had ik diverse afspraken met chirurgen, die niet bepaald bemoedigend waren. Een ervan
vertelde mij dat mijn overlevingskans 25-30% was. Een ander bracht dat terug tot 15%,
als ik het risico van de operatie zelf verdisconteerde. Het leek erop of zij De Vito’s
kankerbijbel ook gelezen hadden. Zij adviseerden mij daarbij dat wanneer een
chirurgische ingreep mogelijk was, ik ook nog een jaar zware chemotherapie zou moeten
volgen om alle overgebleven kankercellen (samen met de meerderheid van gezonde
cellen) te doden, die ongetwijfeld nog in mijn bloedbaan circuleerden.
Chirurgie
De chirurg (toepasselijk genaamd Dokter Payne) haalde op 26 november 1996 de
rechterhelft van mijn lever weg. Gedurende de volgende dagen was ik verbonden aan
diverse katheders, waarvan een ervan morfine direct in mijn ruggengraat spoot. Pas nadat
ik uit het ziekenhuis ontslagen was begreep ik hoe erg mijn lichaam onder handen was
genomen, niet alleen door het chirurgenmes, maar ook door de mix van medicijnen die
onderdeel uitmaken van het arsenaal aan chirurgische behandelmethoden. Alleen de
gedachte al aan verdere aanslagen door chemotherapie joeg mij vrees aan.
Ergens tijdens het pijnlijke herstel van de operatie herinnerde ik mij dat ik eens had
gelezen over de helende eigenschappen van ayahuasca. Ik besteedde er toen niet al te
veel aandacht aan, omdat het onwaarschijnlijk was dat ik naar het Amazonegebied zou
gaan, en ik was niet in het bijzonder geïnteresseerd in een psychedelische ervaring. Toch
bleef het ergens in mijn achterhoofd rondwaren. Ik was nog aan het bijkomen van de
fysieke en psychische wonden die de chirurgie had gemaakt en waarvan de uitkomst
dubieus was.
Drie weken na de operatie, ging ik naar een afspraak met mijn oncoloog die mij
voorstelde direct met de chemotherapie te beginnen. Toen ik hem vertelde dat ik geen
verdere aanslagen op mijn lichaam wilde en had besloten het niet te doen, leek hij
aangeslagen en misschien zelfs beledigd. Toen ik hem vertelde dat ik een programma van
alternatieve therapie zou volgen, zuchtte hij maar wenste mij succes.
Santo Daime
Begin april hoorde ik van een groep die ayahuascasessies zou doen op Hawaï. Ik begon
wat rond te vragen, wat mij leidde naar een man die al diverse ervaringen (of ‘werken’
zoals dat door de Santo Daime kerk in Brazilië wordt genoemd) had meegemaakt. Op een
avond kwam hij bij mij thuis, en sprak drie uur non-stop over het sacrament en de
helende eigenschappen voor lichaam en geest. Ik luisterde gefascineerd en concludeerde
dat ik een manier wilde vinden om deze ervaring mee te maken, zodat ik voor
mijzelf kon ontdekken of wat ik gelezen en gehoord had, waar is. Zou dit echt een
genezende ervaring kunnen zijn, of was het de zoveelste psychedelische trip?
Een paar weken later kwam ik erachter dat er een ‘werk’ zou zijn op Hawaï en dat ik mij
bij de groep aan mocht sluiten. Ik accepteerde het aanbod, ook al was ik nog altijd
verzwakt door de operatie. Dit zou mijn introductie tot ayahuasca worden.
De groep kwam bij elkaar op een afgelegen plek waar een aanhanger van de Santo Daime
beweging een huis had gebouwd, dat bestond uit een grote zeskantige kamer met drie of
vier slaapkamers aan de zijkanten. (Ik kwam erachter dat de zeskantige vorm een
belangrijke rol speelt bij Santo Daime.) Ongeveer zestig mensen vanuit heel Hawaï
waren samengekomen voor deze gebeurtenis, de meeste hadden het al eerder gedaan. We
waren allemaal in het wit gekleed (zoals gevraagd), en toen het tijd was om te beginnen
gingen we in stoelen zitten die in twee halve cirkels waren opgesteld, met de gezichten
naar elkaar toe, mannen aan de ene kant, vrouwen aan de andere. Ik begon mij tot mijn
teleurstelling te realiseren dat ik een zeer gestructureerde groepservaring meemaakte, in
tegenstelling tot wat ik in beperkte mate had gelezen over hoe ayahuasca traditioneel
wordt gebruikt in het Amazonegebied. Niettemin ging ik de ervaring aan met hoop en
vrees. De achtergebleven pijn van de operatie was een constante herinnering aan waarom
ik daar was.
Ik zal de Santo Daime rituelen die ik gadesloeg tijdens de twee opvolgende nachten van
de ‘werken’ niet verder beschrijven. Die zijn al elders beschreven1. Liever zal ik mij
richten op mijn eigen ervaring op welke ik, zoals bleek, niet was voorbereid. Mijn enige
referentiekader was beperkt tot ervaringen met LSD, paddestoelen en mescaline in de
jaren zestig, welke ik niet associeer met heling. Ik wilde ontdekken wat het was met
ayahuasca dat leidde tot de claims over heling en haar onderwijzende vermogens.
Eerste sessie
Na wat voorafgaande kerkrituelen stelden wij ons op voor een eerste kop van het
brouwsel, net na zonsondergang. Een tweede dosis werd tweeënhalf uur later uitgereikt.
Binnen twintig minuten begon ik te voelen wat leek op een vaag bekend golvend effect
door mijn lichaam. Terwijl ik rond keek in de kamer, zag ik dat anderen hetzelfde deden,
terwijl zij in hun stoelen verschoven en probeerden om de kerkversies van Portugese
icaros mee te zingen. Bij dit gedeelte begon ik eraan te twijfelen of ik wel de juiste
beslissing had genomen.
Toen, uit het niets, nam de plant mij in haar greep en bracht mij via een lange reis in een
andere realiteit, één waar ik totaal onvoorbereid op was. Als ik de ayahuasca ervaring aan
anderen probeer te beschrijven die wat ervaring hebben met psychedelische middelen,
vertel ik hen dat LSD en paddestoelen vervormen en een nieuwe vorm geven aan dingen
waar je mee bekend bent; ayahuasca neemt je mee naar een realiteit die je voorheen nooit
gezien noch voorgesteld hebt.
Terwijl ik mijn ogen sluit beginnen beelden – als zij tenminste zo genoemd zouden
kunnen worden- met een almaar groter wordende snelheid te verschijnen. Wervelende
kleuren, vormen, structuren en geluiden overweldigen mij tot een punt waarop ik mij niet
meer kan bewegen. Zoals vele anderen die mij vooraf gingen, zonder twijfel, werd ik een
beetje bang. Waar had ik mij mee ingelaten? Toen ik mijn ogen opende, verdween de
fantasiewereld aan vormen en zag ik mijzelf in dezelfde kamer met de anderen, allemaal
in het wit gekleed, van wie de meeste hun lippen bewogen op de wijs van de liederen,
1
(noot vertaler, zie www.santodaime.nl)
gezongen door de Brazilianen van de Santo Daime beweging. Ik sloot mijn ogen weer en
ogenblikkelijk kwamen de intense beelden weer terug. Het leek erop of zij de diepste
plaatsen van mijn lichaam en ziel wilden bereiken. Ik merkte op dat ik dacht: ‘hé, dit is
niet leuk’.
Tijdens de periode van eerste desoriëntatie was ik in staat om mijn focus te verleggen
naar waarom ik hier in de eerste plaats gekomen was. Ik was een veroordeeld mens. De
oncologen en hun bijbel hadden mij verteld dat mijn overlevingskans klein was. Ik
was bij ayahuasca gekomen voor een second opinion. Op dat moment begon ik los te
laten, en de plant haar werk te laten doen. Toen pas ving ik een glimp op van de
ongelooflijke, overweldigende wereld van ayahuasca. Er was geen weg meer terug. Ik
kon niets doen dan het laten gebeuren.
Ayahuasca visions
Zoals anderen hadden gerapporteerd, zag ik planten, slangen, vogels en jaguarachtige
dieren wervelen, draaien en met lichtsnelheid racen door mijn gehele systeem, alsof zij
een nieuwe leefwereld aan het verkennen waren. In het begin besteedden zij geen
aandacht aan mij, ook al probeerde ik ze lang genoeg te stoppen om ze van dichtbij te
bekijken. Eens in de zoveel tijd echter kwam er eentje op mij afgesneld, pauzeerde dan
even en snelde dan weer weg, alsof het elders dringender zaken had. Dan kwam er weer
een andere in mijn gezichtsveld, en deed hetzelfde. Er was geen tijd voor communicatie
tussen mijzelf en de dingen die ik zag. Het leek wel alsof zij de complete inventaris op
wilden nemen van wie ik was en wat er zich afspeelde in mijn binnenste, voor zij klaar
waren om met mij te spreken.
Na een tijdje (men verliest oog voor tijd onder invloed van ayahuasca) begonnen de
figuren wat te vertragen en in intensiteit af te nemen. Ik kwam terug, tegen mijn zin in.
Mijn vragen –wat zij ook waren- waren niet beantwoord. Op dat moment gaf de Daime
leider het signaal om ons op te stellen voor de tweede dosis van het brouwsel. Ik stelde
mijzelf op. Onnodig om te zeggen dat er op dat moment al heel wat zuivering had
plaatsgevonden in de groep van zestig mensen door overgeven; ik had daar nog geen deel
aan gehad.
Terwijl de tweede golf over mij heen kwam, voelde ik mij veel relaxter en klaar om met
de dieren te praten, als zij alleen maar wilden praten. Als op commando, kwamen de
voorbijsnellende figuurtjes langs en stopten, keken naar mij en lachten voor zij naar hun
eigen wereld terugschoten. Toen zag ik plotseling een diepe, zwarte leegte. Niets dan
duister, die minutenlang aanhield. Alle flitsen, kleuren en vormen verdwenen terwijl de
duisternis over mij heen trok. Ik voelde dat het de dood was die een statement maakte.
Het leek te zeggen, “Ja, ik ben hier ook, als deel van het systeem; maar ik ben niet zo
slecht, wees niet bang”. Kort daarna begon de duisternis te vervagen terwijl de
caleidoscopische wereld terugkwam tot het brouwsel en ik uitgeput waren, en ik
terugkeerde naar het huis van een vriend voor een lange, regelmatig onderbroken slaap.
Second session
De groep van zestig kwam de tweede avond weer bijeen voor een tweede “werk”, waar ik
met minder angst en tegenzin aan begon, hopend op nog een stukje inzicht van de plant.
Het bleek valse hoop te zijn, waarschijnlijk omdat de plant mij niets meer te vertellen
had. Niettemin voelde ik tijdens de tweede reis de aanwezigheid van de plant door mijn
lichaam snellen, glurend en wroetend in alle hoekjes en gaatjes op zoek naar iets om aan
te werken, te rekken, op haar plaats te zetten, te polijsten. Er was een duidelijke
aanwezigheid, met gelijke vormen, kleuren en geluiden als eerst. Maar in tegenstelling tot
de eerste keer, kon ik geen boodschap ontdekken. De plant was gewoon bezig aan het
werk.
Diverse maanden gingen voorbij voor mijn volgende ervaring met ayahuasca. In de
tussentijd was ik doorgegaan met mijn vegetarisch dieet en Chinese kruiden. Ik kwam
geleidelijk weer wat gewicht aan en herwon kracht, terwijl de littekens en vervelende
gevoelens langzaam aan weggingen. Ik wilde de plant opnieuw bezoeken om te zien of
zij mij wat nieuws te vertellen had, en om te ontdekken of mijn eerste ervaring
misleidend was geweest.
Derde sessie
Per toeval ontmoette ik iemand die ayahuasca had bestudeerd bij de sjamanen in Peru.
Toen ik hem verteld had waar ik naar op zoek was, stemde hij toe om mij en vier anderen
te begeleiden in een sessie. Dit keer was de set en setting compleet anders dan die van de
gestructureerde Santo Daime. Nadat wij in de blauwe oceaan hadden gebaad, reden we
tot aan het eind van een bergweg, lieten daar onze auto achter en wandelden naar een
geïsoleerde plek, een klein plateau diep in het Wai’anae gebergte in O’ahu, overspoeld
door gebladerte en met een aan weerszijde ongehinderde blik op de Pacifische oceaan. De
setting zelf was uitnodigend genoeg voor de geesteswereld. Onze groep was klein en
allemaal hadden wij al geleerd over de plant en haar krachten. We deelden dezelfde
gedachten.
We kwamen bijtijds genoeg aan op onze plek om ons te installeren voordat de maanloze
nacht haar intrede deed. Bij kaarslicht oefenden wij diepe ademhaling en maakten tonen
als voorbereiding op het drinken van het brouwsel. Naar ceremonieel gebruik inclusief
het blazen van tabaksrook over het brouwsel, dronken wij om beurten. Kort daarna
doofde onze begeleider de kaarsen, ons eraan herinnerend “Onthoud dat de plant weet
wat zij doet”. De afgezonderdheid, stilte en duisternis waren ontzagwekkend.
Ik vleide mij comfortabel op de grond, mijn rug tegen de stam van een grote boom. Ik
voelde mij erg kalm en relaxt, sloot mijn ogen en wachtte tot de plant haar werk aan zou
vangen. Wederom ondervond ik na zo’n vijftien minuten het vertrouwde golvende effect.
Dit keer echter veranderde het golven snel in volle turbulentie. De plant was los en was in
het wilde weg haar nieuwe omgeving aan het verkennen. Het voelde alsof er een gekooid
dier in mij was losgelaten, en het had de tijd van zijn leven.
Toen de beelden en vormen op begonnen te dagen, hadden zij een sfeer van plezier en
uitbundigheid. De slangen glimlachten, de jaguars lachten, en enorme vogels vlogen over
mij heen en omhelsden mij met hun uitgestrekte vleugels. Een parade van personen,
zowel bekenden als onbekenden trok aan mij voorbij, allemaal lachten zij naar mij en
strekten zich naar mij uit om mij aan te raken en vertelden mij met hun blik dat zij van
mij houden. Terwijl de slangen en planten voor mij draaiden en flitsten, leek het dat zij
naar mij lachten en mij ervan verzekerden dat zij overal in mij hadden gezocht en dat het
o.k. was. Terwijl de avond voorbij ging, bleef deze cyclus zich herhalen. Beelden
kwamen met halsbrekende snelheid op mij af, glimlachend en lachend, en snelden dan
voor een nieuwe tocht door mijn gehele systeem. Ik hoorde mijzelf zachtjes grinniken
onder de sterrenhemel.
Waar was de duisternis die ik de vorige keer had ervaren? Waar was Meneer Dood, vroeg
ik mij af? Toen zag ik plotseling, alsof de plant mijn vraag had gehoord, de leegte. Alleen
was het dit keer duidelijk op de achtergrond. Het leek door de montage van vibrerende
kleuren en vormen heen te gluren, alsof het wilde zeggen, “Ik ben nog steeds hier, maak
je geen zorgen. Het is mijn tijd nog niet”. En daarna vervaagde het weer. Terwijl de
avond veranderde in nacht en nacht in morgen, zag ik de beelden vertragen en geleidelijk
vervagen, het leek bijna aarzelend. We hadden zeker een goede tijd samen, die nacht.
Vierde sessie
Ongeveer een maand na deze gedenkwaardige nacht, bezocht ik de Pupukea Highlands
opnieuw voor een sessie, dit keer met een andere groep van zes mensen. Ik was
voorbereid voor een herhaling van de ervaring, een volgend opwindend onderzoek en een
hernieuwde verzekering van de plant. Maar, dat zou niet gebeuren.
Dit keer regende het, wat ons beperkte tot de ruimte onder een tijdelijke tent. Wederom
volgde we de procedure van de vorige keer, ademen, maken van tonen en het ceremonieel
innemen van het brouwsel. Ik ging liggen en wachtte op wat komen zou. Dit keer
ontwikkelde het zich veel geleidelijker en bereikte niet de intensiteit van de vorige reis.
De beelden waren er weer: de vogels, slangen, planten, mensen. Maar zij waren veel
minder energiek, bijna blasé. Zij leken mij te vertellen, “wij zijn hier al geweest en
vertelden je al wat wij vonden. Laten wij eens wat nieuws proberen”. Omdat ik de
ervaring ingegaan was met een vooraf bepaalde agenda, reageerde de plant alsof zij
gebonden was. Ik zie dat nu als mijn fout door de plant niet te vertrouwen om de leiding
te nemen.
Als ayahuasca in woorden zou kunnen spreken, weet ik zeker dat zij mij tijdens die eerste
reis in Pupukea gezegd had om: “de energie die ik je geef te nemen en ermee te spelen.
Houd je vast aan een van de dieren en maak een ritje. Er is niets dat jou tegenhoudt om
tot grote hoogten van bewustzijn en leven te stijgen”. Dat was de boodschap die ik kreeg
die eerste nacht in Pupukea Highlands.
Terug naar de dokter
Zo’n twee weken na die sessie ging ik naar de geplande afspraak met de oncoloog. Hij
groette mij warm en vertelde mij de resultaten van de bloedtest van de week ervoor, die
lieten zien dat mijn CEA score –de indicatie voor kanker- niet normaal was. Hij was
onder normaal! Toen hij mij vroeg wat ik gedaan had om dat voor elkaar te krijgen, vroeg
ik hem of hij ooit gehoord had van ayahuasca. Zijn antwoord was wat men kan
verwachten van een arts die in Westerse geneeskunde is opgeleid. Ik kwam tot aan het
uitleggen over de medicinale plant die al eeuwen gebruikt wordt in het Amazonegebied
door sjamanen en heelmeesters. Op dat moment trok hij zijn wenkbrauwen op, schudde
zijn schouders en dacht zonder twijfel bij zichzelf,”Waar komt deze gek vandaan?”. Hij
eindigde het consult met de aankondiging, “Jij bent een van de weinige gelukkigen”.
Gelukkigen? Misschien wel. Maar om mijn herontdekking af te doen met niets anders
dan geluk, ontkent eeuwenlange ervaring van mensen die hebben geleerd om met planten
te leven en die hun boodschappen begrijpen. Van mijn ervaring tot zover heb ik geleerd
om de plant te respecteren en ernaar te luisteren, net als zij die weten hoe zij in contact
kunnen treden met de plantenwereld. Door meer te ervaren, hoop ik mijzelf die taal eigen
te maken. Ik ga door met het behandelen van mijn lichaam en ziel met ayahuasca, en
werk aan het onderwijzen van anderen om het te respecteren. Als voormalig
professor, zal het onderwijzen mij weinig moeite kosten. In mijn huidige rol als
hervormer van het drugsbeleid, zal ik er alles aan doen om deze plant te bevrijden van de
regels die de DEA er zo onbillijk en arrogant op heeft geplaatst. Ik hoop dat de mensen
die dit artikel lezen zullen helpen in deze poging.