Nieusbrief

Nieuwsbrief
augustus 2011
Pagina
1 van 4
Jaargang 7, Nummer 3
Vakantie
Als je deze nieuwsbrief leest is het wellicht nog mooi vakantieweer, maar is de echte
vakantie al een beetje verleden tijd. Gelukkig waren veel leden met grote regelmaat op ons
terrein en hebben daar van vakantie genoten. De barbecue die in juli gepland stond, was
dan ook een geslaagde, goed bezochte activiteit. We hielden het droog tot de laatste gepofte
aardappel op was en daarna was het gezellig natafelen onder de veranda.
Om het vakantiegevoel nog even te bewaren mogen we meegenieten van Likes
vakantieverhaal. Zij heeft vroeger in Griekenland gewoond en in mei is zij er met Joep weer
geweest. Veel leesplezier.
Marta
Een verhaal over onze tocht naar mijn verleden.
Op zondag 1 mei zijn we de reis begonnen en donderdagavond 9 juni laat zijn we terug
gekomen uit Griekenland, waar ik mijn oude woonplaats, Amaliapolis, gelegen aan de golf
van Volos, de Pagasitikos Kolpos, mocht bezoeken. Het huis
staat er nog, alle oude meubelen zijn er nog, de keuken die ik
zelf had getekend, en die de timmerman op maat had
gemaakt in pakweg 1974, en die ik vervolgens had
geschuurd en gebeitst met CetaBever, zit er nog in zijn
geheel in, de koel-vrieskast van Westinghouse van 40 jaar
geleden doet het nog prima, de plank hout op de bar van de
open keuken zit er nog en zonder butsen, leuk om te zien! De
mevrouw die er nu in woont heeft ons hartelijk ontvangen en
te eten gegeven. Voordat zij erin kwam met haar man
hebben de buren, die de sleutel hadden, de magnetron en allerlei gereedschap ontvreemd,
dat waren onze beste vrienden, leuke vrienden, al hebben ze ons veel gezelligheid gegeven
in die jaren.... (Mijn man Dick zei vroeger altijd: een Griek klimt liever in een boom om een
leugen te kunnen vertellen, dan dat hij op de grond blijft staan en de waarheid zegt.)
We hebben twee weken in het dorp doorgebracht,
logerend hoog in een olijvenboomgaard in een prachtige
bungalow van Heleni en Nikos, die het hotel beheren.
Ondertussen overal gevaren en rondgescharreld, en met
iedereen gepraat. Die is dood, maar die en die gaat het
goed, enzovoort.
We zijn twee maal naar de mis geweest en op de foto
gegaan met de priester, Joep mocht filmen in de kerk.
Ik heb me de kop eraf gekletst in het Grieks, heerlijk. Dat maakt wel deuren open! Iedereen
vindt dat zo leuk! Allerlei oude buren weer ontmoet. Op een gegeven moment stonden we in
een kringetje met vijf weduwen. "Maar ik heb een tweede echtgenoot gevonden", zei ik! Daar
hebben we dan alle 5 om gelachen. In zo'n dorp ben je als vrouw uitgeteld als je weduwe
Nieuwsbrief
Jaargang 7, Nummer 3
Pagina
2 van 4
bent, jong of oud, van dan af in het zwart gekleed. Joep is wel alleen een lat-relatie en
geen echtgenoot, maar dat heb ik maar niet verteld, dan leef ik in zonde!
De kano's, hoewel het tourkano's zijn en geen zeekano's, zaten op het dak van Joep's auto,
en we hebben overal gevaren dat het een lust was. Ik ken natuurlijk de omstandigheden
daar, en heb goed gelet op de aanwijzingen in de lucht. We hebben dagtochten gemaakt en
maar niet geriskeerd om te ver te gaan en over te blijven. Heerlijk! Die tourkano's hebben
toch maar mooi de zee gezien, Fred (onze kanoleider in Turkije)! En wij ook!
Het dorp waar ik woonde is lelijker geworden, vind ik, en veel te vol gebouwd, maar andere
plaatsen zijn vooruit gegaan, bijvoorbeeld de kloosters van de Metéora in Kalambaka. Daar
is alles Europees erfgoed geworden, en dat is een stuk
verbeterd, prachtig. En het plaatsje Milina, waar we vroeger
onze boot op het land zetten, is nog net zo als het vroeger
was. We kopen een stuk vlees voor de bbq, en dan gaan we
de volgende dag naar de slager terug en zeggen hoe mals het
was. Hij ook weer blij
De berg Pilion rondgereden, waar we vroeger kind aan huis
waren, voor Joep natuurlijk helemaal nieuw. Eerst naar
Makrinitsa, waar we Spetzofaï gegeten hebben, een wens van
mij. Ook nog gereden naar Plataniá, wat Fred's oude
kanobasis was, maar de camping was nog niet eens open in
mei, en de boten waren nergens te vinden, hoewel de man nog wel op Internet staat. Hier
mousaká gegeten, ook een wens van mij. Ook naar Milina gegaan, maar de botenwerf kon ik
niet meer vinden. Daar op een camping direct aan zee gestaan en bijna iedere dag gevaren,
eerst om het eiland Alatas heen, en dan weer eens wat verder. Mooie pottenbakkerij
gevonden vlak bij Volos en een paar borden gekocht. Griekse muziek gekocht in een
platenzaak in Volos bij een lieve weduwe, die mij benijdde dat ik mijn leven opnieuw kon
inrichten na mijn weduwschap. Niet zoeken, zei ik, vanzelf laten gebeuren als de tijd rijp is.
Wat een lieve vrouw was dat, en wat wist ze precies wat ik zocht in de "klassieke rebetica"
muziek! Op mijn begrafenis kunnen ze draaien: "het leven heeft twee deuren, door de ene
kom je binnen, en door de andere ga je weg".
Op een camping in Kato Gatzea maakten de baas en zijn vrienden muziek. Ik kende bijna
alle nummers, dus ik heb ijverig meegezongen, af en toe met tranen in de ogen vanwege de
herinneringen aan diverse liedjes. Maar ze maakten goede muziek! Geen flauwekul
verwesterde rommel. Ook nog met de andere Grieken een paar reidansen gedaan, heerlijke
avond!
Na de Pilion berg zijn we naar het noorden gegaan, naar Kalambaka, waar de Metéora
kloosters staan, daar was ik zo ongeveer 40 jaar geleden voor het laatst geweest. Drie
ikonen gekocht, die ik nodig dacht te hebben, zoals Agios Nikólaos, die de zeevarenden
beschermt, Agios Christóforos, die de reizigers beschermt, en Agia Sophía, de heilige
wijsheid, die de goddelijke deugden, geloof, hoop en liefde uitstraalt. Kan nooit kwaad!
De Grieken kunnen beter autorijden dan vroeger, de wegen zijn een stuk verbeterd en echt
autobahn geworden, de Grieken zijn een stuk beleefder geworden dan ze vroeger waren.
Wat dat betreft zijn ze vóór op de Nederlanders.
Er is geen moslim te bekennen in dat land! En geen moskee! Ook geen protestantse kerk.
Iedereen is Grieks Orthodox of hij bestaat niet. Ze zijn trots op hun land en op hun identiteit,
en die houden ze in stand.
Iedereen zegt dat de zaak corrupt is: de regering bestaat uit "leugenaars met een diploma",
evenals het parlement. Men klaagt steen en been, dat de pensioenen zijn gehalveerd, dat
Nieuwsbrief
Jaargang 7, Nummer 3
Pagina
3 van 4
het ziekenhuis geen geld heeft om je te verbinden, en geen infusen heeft: die moet je zelf
eerst kopen voor je geopereerd wordt. Dan opereren ze ook nog eens als het niet nodig is,
dan verdienen de artsen weer wat. Dus kijk uit, en zoek je diagnose eerst zelf maar op! Of
het allemaal waar is weet ik niet. Maar vroeger was het wel zo, dus ik geloof ze wel een
beetje.
Ik heb een heel dagboek bijgehouden, en daarvan moet ik dan een boek gaan maken, ik heb
ook zo'n 600 foto's. Een eigen boek uitgeven schijnt
goedkoper uit te komen dan een fotoboek maken met wat
tekst bij bijvoorbeeld hema of kruidvat. Als iemand weet
hoe men zijn eigen boek maakt en uitgeeft, schrijf het mij
dan even, want dit is mijn droomreis geworden, en die
moet in een boek voor de periode van 'achter de
geraniums', als ik nog niet weet hoe de euthanasie moet
worden uitgevoerd. Maar het wordt dan wel een boek voor
Joep en voor mij alleen, en dus niet in een grote oplage.
Hoeveel kost dat?
We zijn dus gegaan naar Griekenland, overland, door de hele Balkan heen, en ook weer
terug, want het was ons best bevallen. Er zijn landen die niet tot de EU behoren, maar geld
wisselen hoef je niet te doen, want alles kan betaald worden in euro's, alleen genoeg euro's
meenemen om te betalen, ongeveer 280 voor diesel en 15 euro per nacht voor een camping
in mei. Op de vierde dag waren we in mijn dorp.
De ferryboat vanaf Italië naar Griekenland is ook duur, en als je alleen een tent hebt zoals
wij, moet je een hut nemen om te slapen, anders doe je geen oog dicht aan dek. Vroeger
gingen we naar Griekenland door die rottige communistische landen (1969-1986) en dan
hield ik mijn brutale bek maar dicht, want de hotels waren al slecht genoeg, moet je
nagaan hoe de gevangenis er dan uitziet! Maar nu zijn die mensen het helpen waard! Want
ze doen hun best en wachten niet op subsidies zoals de Nederlanders.
In Servië op de terugweg was het al laat, toen Joep opeens een bord zag met “camping”
erop. Dat bleek een greep uit duizenden te zijn, want het was een camping vlakbij een
natuurgebied ( Zásavica, in het plaatsje Sremska Mítrovica, niet ver ten noorden van
Belgrado, met het accent op de eerste lettergreep), en zo'n inrichting zie je niet eens in het
Hilton Hotel, opgezet met steun van de minister van Ecologie, die trouwens nog op bezoek
kwam, toen wij er waren. De camping was bedoeld voor mensen die het natuurgebied
bezochten, een dode arm van de rivier de Sava, maar Serviërs zijn geen kampeerders, zei
de campingbaas, dus ze moeten het hebben van Europeanen. Maar, zo ervoeren wij op
volgende ontmoetingen op campings: "tja, naar zulke landen gaan we dan toch maar niet....."
Mensen, dan mis je toch echt wat! Het is goed te doen, en de mensen zijn vriendelijk en
zitten om toerisme te springen, en doen alles voor je!
We kwamen dus aan op die camping Zasavica, (spreek uit Zásavitsa,) en de baas (Jovan
Vucadinovic) zag dat er wolken waren en wist uit ervaring dat het wel zou gaan regenen. Hij
zei dat we de tent maar moesten opzetten in het dagverblijf, onder de overkapping. We
hebben een koepeltent, die staat zonder haringen, dus daar hebben we twee dagen
gestaan. We mochten gaan kanovaren op de dode arm van de Sava, hebben we ook
gedaan, allemaal voor niets, want we waren de eerste bezoekers uit Nederland van de
nieuwe camping, en de Europeanen durven niet. Wij zijn 73 en 70 jaar, en we durven nog
wel wat, en maken dan nog wat mee! Trouwens, op de balkan zie je ook bijna nooit een
Nederlandse auto, vroeger kwamen we ze nog wel eens tegen. Dus klopt wel: niemand gaat
verder dan Istrië, en wie naar Griekenland wil, gaat met de boot in Italië.
Jaargang 7, Nummer 3
Nieuwsbrief
Pagina
4 van 4
We zijn Jovan, de campingbaas, dankbaar dat hij ons het gebied heeft laten zien, en lokken
alle andere Nederlanders daar graag heen, want die mensen weten wat werken is, en
hebben een beter bestaan verdiend en inkomsten uit wat ze zelf in gang hebben gezet. Ik
moet nog schrijven naar de mensen van ACSI campings, om ze te vertellen hoe heerlijk het
daar was, want toen die inspecteurs kwamen kijken was de camping nog niet af.
Woensdag 8 juni zijn we van Zásavica vertrokken en in de stromende regen onder Salzburg
op een camping gaan staan, bah wat een kleffe boel! Maar dat was de enige keer, dus even
volhouden. Donderdag 9 juni regende het nog steeds, met de wolken op ooghoogte tegen de
heuvels aan, doorgereden tot we thuis waren, 's avonds laat.
6332 km gereden, alleen een kapotte uitlaat, gemaakt voor 20 euro door een Griekse
uitlaatspecialist.
Alle kilometers en alle verblijven waren leuk, interessant en makkelijk te doen.
Ik heb uitgegeven 1600 euro, van 1 mei tot 10 juni, maar ik heb zeker voor 200 euro dingen
gekocht en etentjes betaald. De laatste Turkije kanoreis kostte 1300 euro voor 3 weken, dus
we hebben het heel goed gedaan, denk ik dan.
Zo, Tupperware boten zeggen ze dan, hé?
Maar ze hebben toch maar mooi de zee gezien, en zijn
heel Europa door geweest. Ze hebben gestampt als
zeeschepen op de golven in plaats van erdoorheen te
klieven, maar ze hebben het toch maar gedaan! Dus
respect voor de Tupperware van nu af aan!
Like