Theater: Kunst is shit?

Theater: Kunst is shit?
Els Van Steenberghe
Waarom kost een spierwit schilderij stukken van
mensen? En waarom is iemand bereid daar zo veel voor
te betalen? Is die mens ziek? TG STAN en Dood Paard
antwoorden heerlijk hilarisch én gevat in 'Kunst'.
The Play = Kunst
Gezelschap = tg STAN & Dood Paard
In een zin = Reza's Kunst is een kolfje naar de ervaren handen van STAN en Dood
Paard die deze tekst niet aanwenden om te zagen over de noodzaak van kunst
maar die noodzaak doodleuk bewijzen door alle spelregisters open te trekken.
Hoogtepunt = Wanneer de gemoederen hoog oplopen tussen de drie vrienden
spreken de acteurs elkaar ineens met de voornaam aan en tonen hoe een
discussie over kunst ook een discussie over vriendschap is.
Score = * * *
Quote = 'Ik stik van de stress.' 'Lees dan Seneca!'
Wat voor de een kunst is, is voor de ander kak. Wat voor de een
prullaria zijn, zijn voor de ander dierbare spulletjes. Dus
beginnen tg STAN en Dood Paard hun enscenering van Yasmina
Reza's tragikomedie Kunst met een kale scèneen eindigen ze de
voorstelling in een decor dat bestaat uit allerlei prulletjes (van
kunstboeken tot plastic dierenbeeldjes) die voor een van de drie
acteurs als meesterwerkjes of zelfs kunst worden beschouwd.
Terwijl de anderen er niets mee hebben.
Wat is dat dan 'kunst'? In het scènebeeld schemert een antwoord door: iets
is kunst als het voor iemand schoonheid belichaamt. Uiteraard is dat een
zeer discutabele definitie. Dat is precies wat er in deze voorstelling wordt
gedaan. Reza toont zich een meester in het schrijven van scherpe dialogen
waarin ze drie mannen - sinds jaren beste vrienden - verbaal met elkaar in
de clinch laat gaan. Marc (Frank Vercruyssen) is nors, down to earth en
emotioneel op den dool. De jonge Yvan (Gillis Biesheuvel) staat op trouwen
en Serge (Kuno Bakker) kocht net een peperduur wit schilderij dat hij trots
aan zijn buddy's toont. Dit tot consternatie van zijn maten die het ding
(witte) shit vinden. Al discussiërend over dat schilderij lichten de drie
deksels van andere beerputten in hun vriendschap op.
Dat maakt Kunsttot een kolfje naar de ervaren handen van tg STAN en
Dood Paard. Beide collectieven zijn meesters in het goochelen met tekst en
spel. Zo spreken de drie acteurs elkaar tijdens het uitpakken van de
'decorinboedel' (die in een aanhangwagen de scène wordt opgerold) met
hun echte voornamen aan. Tijdens het spelen meestal niet. Die 'meestal'
maakt hun spel extra spannend en sappig. Op de meest onverwachte
momenten stappen ze uit hun rol en bewijzen daarmee de veerkracht van
hun spel én van Reza's tekst.
Ze wenden deze tekst voooral aan om de stormachtige maar stevige
vriendschap tussen drie mannen te ensceneren. Over de noodzaak van
kunst, gaat dit stuk niet echt. Een knoert van een statement in het brandend
actuele cultuurbesparingsdebat maken ze dus niet. Hoewel. Deze Kunstis
wat braaf maar bovenal fantastisch goed gespeeld toneel over hoe kunst kan
aanzetten tot dialoog, vriendschappen kan versterken en respect voor (de
mening van) de medemens doet groeien. Hoog tijd om die dialoog niet
enkel onder vrienden aan te zwengelen.
Els Van Steenberghe