roelandt - Telenet Users

AFSCHEIDSGROET AAN EMILIENNE DE SMEDT – VOOR ALLEN 8 MEI 1987
"1 MEI 1987, midden de feestvreugde, hing er kilte in de lucht, midden de feestvreugde
was er droefheid in onz hart …
Emilienne De Smedt was er niet meer bij.
Zij overleed op 27 april.
Uit mijn kinderjaren herinner ik mij Emmy als de vriendelijke mevrouw die ons jaarlijks op
het SVV-kinderfeest toesprak.
Toen reeds maakt zij een blijvende indruk op mij.
Zij was het immers die mij – en ik vermoed ook vele anderen – van zodra ik er besef van had,
telekenjare herinnerde aan de schrijvende toestand van hongerige kinderen in de
ontwikkelingslanden, het lijden van kinderen in verre oorlogsgebieden en het bestaan van
kansloze of verwaarloosde kinderen in ons eigen landje.
Zij was het die ons er telkenjare op wees dat wij socialisten hieraan iets konden en moesten
doen.
Zij was het die onze ouders steeds opnieuw aansprak met die vreemde aanspreektitel :
“gezellinnen en kameraden”.
Pas later ben ik terdege gaan beseffen wat dit alles voor een gezelling of een kameraad
betekent.
Vandag – meer dan ooit – branden actuele actiepunten voor de nieuwe generatie SP’ers.
Consequent heeft zij steeds aan dit streven naar een vreedzame en rechtvaardige samenleving
verder gewerkt.
Nog vorig jaar leidde zij op het SVV-Moederkensfeest Dr. Jef de Loof in als woordvoerder
van de medicie tegen atoomwapens.
Gelukkig kreeg ik een vijftiental jaar geleden de gelegenheid om haar ook persoonlijk beter te
leren kennen.
Emilienne De Smedt werd geboren te Aalst op 9 september 1925 als enige dochter van
Mavina Steenhout en Philemon De Smedt. Als dusdanig maakte zij reeds als kind kennis met
de socilistische beweing, zijg groeide als het ware op in socialistische middens; haar
grootvader Jozef Steenhout vervulde als lid van de toenmalige COO baanbrekend werk ter
verbetering van de situatie van de Aalsterse weeskinderen. Haar vader was vooral actief in het
nationaal syndicaat, erwijl haar moder lang las enige vrouw deel uitmaakt evan de
gemeentraad. Vrij jong nam zij reeds deel an de kidnervkaanties van het spoorwegsyndicaat ,
en tot de oorlogsjaren was zij lid van de Rode Vlaken beweging
Tijdens een interview dat ik van Emmy afnam in april 1983 benadrukte zij mij de
dankbaarheid jegens haar ouders voor de gelegenheid die zij haar geboden hadden om de
opleiding tot maatchappelijk werkster te volgen aan de arbeidershogeschool. Haar eindthesis
handelde over de dienst verpleegsters-bezoekstes in de socialistische mutualiteiten. Na de
totstandkoming van de rijksmaatschappelijke zekerheid werd zij betrokken bij de
herstructurering vna deze dienst tot medico-sociale dienst. Tot p haar brugpensionering nam
zij de leidng waar van de dze dienst bij de Bond moyson federatie Aalst-Oudenaarde.
Emmy heeft zich naast haar druk beroepsleven ook tenvolle ingezet in meerdere socioculturele verenigingen.
Zo ging in 1952 te Aalst onder haar voorzitterschap een voledig nieuw SVV-bestuur van start.
Op 15 juni e.k. zou zij samen met haar vriendin, de secretariesse Sylvie Petit, gedurende 35
jaar onafgebroken deze plaatselijke vrouwenafdeling geleid hebben. Met de opeenvolgende
bestuursploegen slaagde zij erin binnen de vrouwenwerking ook aandacht te schenken an de
belangrijkste politieke thema’x
Het was haar wens om naast de traditionele activiteiten ook vormend en bewustmakend te
werken.
Ook ibj de oprichting van de Vlaamse federatie van gehandicpaten in 1982 werd zij
onmiddellijk bereid gevonden om hier te Aalst de plaatselijke afdeling te gaan leiden. Niet
enkel organisatorisch of beleidsmatig wenste izj zich voor deze mensenin te zetten. Tot zolang
zij er zelf toe in staat was, kon men haar ook aan het werk zien als begeleidster tijdens de
gehandicaptenreizen. Zij deinsde er niet voor terug om in binnen-en buitenland gedurende
korte, soms langere periodes haar mider valide vrieden bij te staan.
Haar diepe sociale bewogenheid bleek ook uit haar inzet voor nog diverse andere sociale
verengingen, warvan ik hier enkel nog haar bestuursmandaat in de sociale bouwmaatschappij
s.m. Dewaco vermeld.
Op mijn vraag waarom een zo geliefde partijmilitante pas na 35 jaar activiteit in de bewging
voor het eerst deelnam aan de verkiezingen, antwoordde zij mij het volgende : “Indien ik mijn
beroep hier te Aalst had kunnen uitoefenen, dan zou ik reeds veel vroeger kandidaat geweest
zijn. Door mijn sociale hulpverlening zou ik dan plaatselijk meer bekendheid verworven
hebben en zouden mijn kansen om zonder alt eveel propaganda een behoorlijk resultaat te
behalen aansienlijker geweest zijn. Dit is echter bijkomstig. De hoofdzaak is steeds geweest
dat mijn gezinssituatie het mij niet toeliet. Nu mijn twee kinderen volwassen zijn en ik op
brugpensioen ben, kan ik de nodige tijd vrijmaken om mijn mandaat behoorlijk uit te
oefenen.”
Emilienne De Smedt werd inderdaad, na haar mooi uitslag bij de laatste
gemeentraadsverkieizngen door de SP aangeduid als OCMW-raadslid. Toen wij in 1982 als
de 2 “De Smedten” op de SP-lijst de verkiezingen ingingen, heb ik persoonlijk kunnen
vaststellen hoe geliefd zij was bij vriend en tegenstrever.
Sinds begin 1983 ging zij met de nodige technische kennis en haar rijke ervaring in de sociale
sector de SP-fractie in het OCMW versterken. Ook hier ging haar aandacht prioritair naar de
sociale hulpverlening. Hiernaast wenste zij ook de gezondheids- en gehandicaptenzorg,
evenals de situatie van de gepensioneerden en migranten te verbeteren.
Eigen aan haar pesoonlijkheid wenste zij in de OCMW-raad niet het klassieke politieke spel
tussen meerderheid en minderheid te sprelen. Belangrijker vond zij het tot standkomen van
realisaties ten voordele van al diegenen die minder kansen krijgen in onze samenleving. Zo
wenste zij het SVV-voorstel tot oprichting van een V-dienst vlug bespreekbaar te maken, en
dindien mogelijk ook te realiseren.
Hiertoe heeft zij echter nauwelijks de kans gekregen.
Velen wisten dat Emmy ziek was, velen wisten dat izj leed aan die kwalle die wij allen vrezen
en waartegenover wij meestal machteloos staan. Toch was er hoop.
Slechts haar kinderen en dichtste vrienden waren tijdens de laatste weken getuige van haar
trijd tegen de steeds sneller uitbreidende kwalle;
En hoewel men wist dat het met haar gezondheid niet goed ging, kwam het bericht van haar
overlijden onverwacht en veel te vroeg.
Zij wist dat zij op 1 mei, gezien haar hospitalisatie, niet in ons midden kon zijn. Mijn belofte
om haar spoedig thuis het meiavondspel “Hun offer is niet vergeefs geweest” op video te
tonen kan nu niet meer doorgaan.
Wij allen die gedurende zovele jaren op meiavond van haar een rood roosje kochten, legden
nu maandag ll. een smbolisch roosje ter afscheid bij haar neer.
De Internationale hoorden wij sinds 1 mei te vlug terug.
Mogen deze afscheidswoorden die ik namens de socialistische gemeenschappelijke actie
neerschrijf voor haar kinderen, Emmie, Ann en Water en later voor haar kleinkinderen Jo en
els een troost wezen, zoals de opmaak van deze tekst voor mij een troost was.
Lieve Emmy, bedankt voor alles … wij blijven je indachtig.
Patrick De Smedt