Het vrouwelijke lichaam als inspiratiebron

•
•
(foto Stef Lernous)
De acteurs en actrice in "Tourniquet" hebben geen woord tekst.
Het vrouwelijke lichaam als inspiratiebron
ma 21/05/07 - Vooral dat wat u doorgaans niet op het toneel te zien krijgt wil het
Mechels collectief Abattoir Fermé net wel tonen. Ze durven taboes doorbreken, zo is
naakt is voor hen helemaal geen probleem. Het materiaal gaan ze liefst zoeken in het
horror- dan in het dramagenre.
In de nieuwe voorstelling "Tourniquet" wordt geen woord gesproken. Behalve dan de woorden die we te horen
krijgen via een filmfragment.
Het valt op dat het aandeel aan filmfragmenten dit keer heel beperkt blijft. Alle kracht komt van de beelden die
de drie acteurs creëren.
Beelden die niet alleen heel intrigerend, maar ook opvallend picturaal zijn. Een echt verhaal valt er niet in te
ontdekken, daarom is het moeilijk om te vertellen waarover de voorstelling gaat.
In een krant vertelde acteur Chiel van Berkel zelf dat hij niet wist waarover het stuk gaat. Dus ga je maar zoeken
wat bijvoorbeeld die titel "Tourniquet" betekent.
Dat kan zowel een draaihek zijn als een knelverband bij hevige bloeding maar het is ook de naam van een
Amerikaanse rockband die begin jaren negentig via muziek het evangelie ging verkondigen.
Voor veel interpretaties vatbaar
In de voorstelling staat inderdaad een eenvoudige vorm van draaihek centraal, een balk die op een punt in een
tegelvloer wordt rondgedraaid.
Twee naakte mannen bedienen dat grote rad terwijl een vrouw in bad zit. Ze kleden zich feestelijk aan en gaan
overdadig aan de drank. Bloedrood is wat ze drinken, daar duikt meteen die andere betekenis op van tourniquet,
dat knelverband.
Ze geraken in een roes, een vorm van extase. Dan wordt alles mogelijk en kan je ook alle mogelijke
interpretaties bedenken. Zijn die twee mannen met hun bizarre blik en blond haar zombies, zijn het tweelingen,
of een toch soort Dr Jeckyl en Hyde?
Krachtige en mysterieuze voorstelling
Meer dan een uur lang gaan Chiel van Berkel en Joost Vandecasteele samen met actrice Ragna Aurich, die een
bijzonder gracieus lichaam hanteert, composities maken.
Meteen zit je aan de schilder Magritte te denken, maar ook aan Louise Bourgeois, Rops, Dali, Schiele en tal van
andere namen, ook uit de klassieke schilderkunst. Zelfs beelden uit films duiken op, zoals uit "Lola" van
Fassbinder.
Het is helemaal geen les in kunstgeschiedenis. Regisseur Stef Lernous dompelt ons wel onder in de wereld van
de kunstenaar die het vrouwelijke lichaam gebruikt, het zelfs inpakt of kruisigt. Maar telkens breekt ze uit en is
ze opnieuw inspiratiebron. Het thema van duiveluitdrijving wordt er tussen geschoven, ook het bijgeloof van de
Mayacultuur en zelfs de Griekse mythologie.
Referenties zijn er in overvloed maar dat hindert niet want de beelden zijn permanent krachtig en mysterieus.
Pol Arias