(on)Geduldig, Soms heb je van die dagen of momenten dat je hoofd

(on)Geduldig,
Soms heb je van die dagen of momenten dat je hoofd vol met informatie en
wanorde zit en je er even geen raad mee weet. Dat heb ik momenteel. Erg
lastig en chaotisch om alles fatsoenlijk een plekje te kunnen geven, misschien
komt dat ook omdat we thuis aan het verbouwen zijn en het een grote bende
is.
Het is overal wit van het stukadoren, niks heeft even zijn eigen plaatsje. De
meubels staan onder de overdekte veranda, waardoor ik nu niet lekker kan
bankhangen maar in de keuken aan de eettafel zit. Ik probeer iedere keer snel
een vochtige lap overal langs te halen, maar in feite is dat water naar de zee
dragen, want vijf minuten later kan je het weer overdoen, dus dat heb ik me
net zo snel weer afgeleerd.
Thuis besteed ik op dit moment alleen tijd aan het lezen van mijn huiswerk of
het maken van opgedragen verslagen, mits ik geen opdracht krijg voor het
zetten van koffie of broodjes smeren voor de heren die druk aan het werk zijn.
En dan tussendoor nog een wasje draaien en strijken, want dat gaat ook
gewoon door. Maar daar krijg ik wel weer wat moois voor terug een
woonkamer die niet meer bestaat uit rode en zwarte muren (waar ik echt op
een gegeven moment bijna depri van werd), maar mooie muren met - door mij
uitgezochte behang- rustige kleuren bestaande uit aardetinten met mooie
motieven en een extra raam in de woonkamer voor nog meer lichtinval… het
wordt echt wel super als het klaar is.
Inmiddels is het DNA van mijn vader en mij ook afgenomen. Wat een vreemde
gewaarwording vond ik dat, na 54 jaar een onderzoek over verwantschap
tussen vader (?) en dochter, ondanks dat we deze keuze hadden gemaakt vind
ik het nog steeds bizar en raar.
Wij stonden met z’n vieren (mijn man, zus en haar man en ik) bij hem in zijn
kamer een beetje onwennig, want normaal gesproken komen we nooit
gezamenlijk binnen. Hij keek ook alsof er iets niet in de haak was en de bui al
voelde hangen. Ik liep nog even naar de toilet en keek mijn vader aan. Op dat
moment schudde hij met zijn hoofd “Nee” mijn eerste gedachten waren gelijk
“hij gaat de test niet doen” mijn zus zag de uitdrukking op mijn gezicht en vroeg
later wat er was. Een beetje ontdaan vertelde ik haar dat hij met zijn hoofd had
geschut en de reactie van mijn zus was gelijk…hij heeft A gezegd en moet nu
ook B zeggen, tenslotte heeft hij jou leventje weer mooi op zijn kop gezet. We
hadden het nog even over koetjes en kalfjes, maar ik werd ongeduldig en
begon het gesprek over de DNA test. Ik wilde dat het achter de rug was en de
zekerheid hebben dat hij gewoon mee zou werken. Mijn vader en ik moesten
eerst goed veel water in de mond nemen en daarmee een paar keer spoelen,
mijn zwager die graag de test wou afnemen trok de daarbij behorende
handschoenen aan en nam de lange wangslijmborsteltjes uit de folie om het
slijm uit mijn wang te halen. Ik voelde de zenuwen omhoog kruipen terwijl hij
druk aan het draaien was in mijn wang. Nog geen seconde nadat hij klaar was
met het eerste wangslijmborsteltje kreeg ik enorm de slappe lach, maar
tegelijkertijd ook de drang om flink in een huilbui uit te barsten.
Mijn gevoelens liepen op dat moment een loopje met mij. Ik voelde me intens
verdrietig en waanzinnig alleen. Mijn man had foto’s gemaakt van het
gebeuren en ik verlangde raar genoeg naar de InTact groepsleiders om mijn
verdriet te delen en mijn gevoelens te uiten. Ik hield mezelf sterk. Het tweede
en laatste borsteltje moest nog gedaan worden en ook mijn vader moest nog.
Met die wetenschap raapte ik mijn gevoelens en verdriet bij elkaar en stopte
het even in mijn broekzak om er later op terug te komen.
Tot mijn gelukkige verbazing werkte hij heel goed mee en gaf zijn goedkeuring
door te zeggen “Het is goed zo, mijn vader (mijn opa) en ik hebben jou
geaccepteerd” dat waren ook precies de woorden die hij geregeld herhaalde in
zijn verhaal met mij. Mijn zwager die net wilde beginnen met zijn wangslijm
keek mij aan en bevestigde mij hiermee zijn geloofwaardigheid over het
verhaal wat mijn vader en ik hadden gehad tijdens het vertellen over mijn
herkomst binnen ons gezin en wat ik had opgenomen op de telefoon voor drie
weken terug. Het beangstigde mij ook gelijk, omdat ik gevoelsmatig ook weet
dat hij niet meer lang bij ons zal zijn. Hij heeft rust gevonden door mij alles te
vertellen van ons verleden en mijn herkomst bekend heeft gemaakt. Alleen de
uitslag die over veertien dagen komt van het DNA moet dit nog bevestigen. We
hebben materiaal gezamenlijk in de brievenbus gedaan met de zegel
“VERTROUWLIJK.
Soms word je genoodzaakt
jezelf opnieuw te hervinden.
Een nieuwe realiteit waarmee
je weer opnieuw
mee om moet gaan.
Een fijne week,
Groetjes Marian.