Oorzaken en behandelingen

Hoe ontstaat een carpale tunnelsyndroom en wat kan u er aan doen?
De oorzaak van het carpale tunnelsyndroom is een beknelling van de middelste armzenuw ter hoogte
van de pols in de carpale tunnel. De storing van de functie van de zenuw kan variëren van licht tot
ernstig.
Meestal is er geen duidelijke oorzaak. Volgende factoren verhogen de kans op een carpale
tunnelsyndroom (CTS):
• suikerziekte;
• reumatische aandoeningen;
• een vroegere polsbreuk of anatomische afwijkingen van de pols;
• een traag werkende schildklier;
• zwaarlijvigheid;
• zwangerschap: Het treedt dan meestal op na de zesde maand en verbetert meestal spontaan in de
maanden na de bevalling;
• regelmatig weerkerende handelingen zoals computerwerk, hand-armtrillingen en ongunstige
werkhoudingen (meer dan dertig graden uit de neutrale polsstand), zoals bij muzikanten, kassawerk,
elektromontage- en wasserijwerk.
Vrouwen hebben de grootste kans op het carpaal tunnel syndroom tussen vijfenveertig en
vierenvijftig jaar (samenhangend met de menopauze) en tijdens zwangerschap.
De kans op het carpaal tunnel syndroom bij mannen neemt toe met de leeftijd.
Wat kan u er aan doen?
Soms is geen behandeling nodig of kan men beter afwachten indien de klachten gering zijn of van
voorbijgaande aard (bijvoorbeeld in de zwangerschap). In ongeveer een kwart van de gevallen zou er
binnen het jaar spontaan verbetering optreden.
Bij lichte klachten kan (tijdelijke) aanpassing van de activiteiten van de betreffende hand vaak genoeg
zijn om de klachten te laten verdwijnen.
Mogelijke behandelingen zijn: (nacht)spalk, injectie met corticosteroïden, ultrageluid en een operatie
waarbij de carpale tunnel wordt opengemaakt.
Nachtspalk
Door het dragen van een spalkje van kunststof of een brace tijdens de nacht en eventueel ook
overdag, waarbij de pols in een neutrale stand gehouden wordt, krijgen pols en hand rust. Dit kan
herstel van het CTS bevorderen, maar het effect is meestal niet blijvend.
Indien het dragen van de spalk na zes weken niet leidt tot een vermindering van de klachten, heeft
het geen zin deze behandeling voort te zetten.
Injectie met cortisonen
Een lokale injectie in de pols met een combinatie van verdovingsvloeistof en cortisonen kan in vele
gevallen helpen, althans op korte termijn. Het effect op de lange termijn is onbekend. De injectie kan
na enkele weken herhaald worden. Indien na twee injecties met een tussenpoos van twee tot drie
weken geen verbetering is opgetreden, is verdere injectiebehandeling niet zinvol.
Ontstekingsremmers
Peesontsteking draagt mogelijk bij aan de beknelling van de zenuw in de carpale tunnel, de oorzaak
van het carpaal tunnel syndroom.
Niet-steroïdale ontstekingsremmers (NSAID’s) zorgen voor pijnverlichting en onderdrukken de
ontstekingsreactie. Ze kunnen bij een carpale tunnelsyndroom soms kortstondig soelaas bieden,
maar hebben op de langere termijn geen effect.
Het slikken van corticosteroïden kan op de korte termijn een gunstig effect hebben op de klachten.
Orale corticosteroïden kunnen ernstige bijwerkingen hebben en mogen slechts kortstondig gebruikt
worden.
Ultrageluid
Er wordt van uitgegaan dat ultrageluidgolven de bloedcirculatie en lokale stofwisseling stimuleren,
waardoor weefsel makkelijker kan regenereren en ontstekingen, oedeem en pijn afnemen. Dit kan
bijdragen aan het opheffen van de beknelling van de zenuw. Er zijn aanwijzingen dat een
behandeling met ultrageluid ook op de lange termijn een gunstig effect heeft.
Oefentherapie
De veronderstelling is dat het uitvoeren van specifieke oefeningen de druk in de carpale tunnel
vermindert. Maar hiervoor bestaat tot nu toe geen bewijs.
Operatie
Bij ernstige klachten (gepaard gaand met verminderde kracht), of bij langdurige aanhoudende
klachten waarbij een spalk of een cortisonespuit niet helpt, kan een operatie overwogen worden om
de druk op de zenuw weg te nemen. Hierbij wordt de verbinding tussen de pink en duimmuis, het
dak van de carpale tunnel, doorgesneden.
Dat kan op twee manieren:
• Via de klassieke operatie.
Dit is een kleine ingreep waarbij een snee wordt gemaakt in de pols aan de handpalmzijde. De
dwarse polsband wordt doorgesneden. Hierdoor wordt de tunnel verwijd. De operatie duurt
ongeveer twintig minuten en wordt over het algemeen verricht onder plaatselijke verdoving waarbij
alleen de arm gevoelloos is. De operatie wordt meestal in dagbehandeling verricht.
• via een kijkoperatie
Hierbij worden twee kleine sneetjes gemaakt waar doorheen geopereerd wordt met speciaal
instrumentarium. Het voordeel hiervan is dat de sneetjes kleiner zijn en dus ook kleinere littekens
opleveren. Een nadeel is dat de operatie soms mislukt of dat het syndroom na verloop van tijd weer
terug komt.
Een operatie is geen garantie voor volledig herstel. Ook moet u er rekening mee houden dat u na de
operatie de hand enige tijd niet kunt gebruiken. Gedurende drie tot zes maanden na de operatie kan
u nog last hebben van verlies van kracht, functieverlies, littekenpijn, gevoeligheid van duim- en/of
pinkmuis, gevoelsvermindering en tintelingen.
Gips- of spalkimmobilisatie na operatie wordt niet aanbevolen.