mamma irma

28
film
29
DE WERELD ROND
za
20.02
20:30
locatie
Westrand
tickets
€ 6 ∙ € 5,50
(-21/dagstudent/+65)
Mamma Irma
De Italiaanse ziel van binnenuit
— Tekst: Annelies Desmet — Foto’s: Zupp
Programma
20:00
Inleiding film door
Remo Perrotti in bijzijn
van de filmploeg
20:15
Vincenzo Petrelli a
capella solo
20:45
Filmvertoning
Mamma Irma (52')
21:35
Afterparty met Italiaanse
hapjes, wijn en muziek
Remo Perrotti
Remo "Sjamayee" Perrotti is een man
van vele talenten, hij is cineast, videoclipmaker (Leki, Triggerfinger), muzikant
(Radical Slave, The Neon Judgement) én
deejay, en gepassioneerd in alles wat hij
doet. Toen zijn moeder, Irma Di Federico,
overleed, werd hij brutaal met de neus
op de feiten gedrukt: niet alleen verloor
hij iemand die hem uiterst dierbaar was,
het werd hem ook duidelijk dat samen
met zijn moeder een hele generatie
Italiaanse immigranten langzaam aan het
verdwijnen is.
“Ik besliste de dag voor mijn moeders begrafenis
dat ik alles op film zou vastleggen, niet voor mezelf,
maar om aan een ruimer publiek te tonen dat de
oergeneratie van barakken-Italianen voor mijn ogen
aan het uitsterven was!”
Mamma Irma
Mamma Irma is een aangrijpende en
humoristische filmdocumentaire waarbij
Remo Perrotti drie jaar lang het leven
volgt van Antonio Magistro, de oudste
Italiaan van de wijk Meulenberg. Antonio
is een flamboyante ex-mijnwerker die
enkel maar wil zingen. Hij staat symbool
voor een hele generatie. Het verhaal
begint op de begrafenis van de moeder
van Remo, een verhaal over verlies, maar
ook het migratieverhaal van Limburg,
over vroeger en nu maar natuurlijk ook
over vriendschap en muziek.
Er zit heel wat nostalgie in de film. Is hier
bewust voor gekozen of is het levensverhaal van de Italiaanse Limburger nu
eenmaal vervuld van verlangen naar het
verleden?
Het is inderdaad een geladen documentaire, met veel emoties, maar er wordt ook
wel veel gelachen. Je kunt het nostalgisch
noemen, maar tegelijkertijd gaat het ook
heel erg over de realiteit van vandaag. Het
gaat over het verdwijnen van een generatie. De Italianen die in de jaren ’40 en
’50 dankzij het verdrag tussen België en
Italië naar hier kwamen om in de mijnen
te werken, zijn niet meer de Italianen die
vandaag nog in deze streek wonen. Het
migratieverhaal dat zich vandaag afspeelt,
vind ik heel herkenbaar. De eerste generatie die vandaag aan onze grenzen staan,
zullen binnen zestig jaar ook op vandaag
terugkijken.
De grote mijnramp in Marcinelle heeft
voor veel Italianen in Limburg voor een
grote ommekeer gezorgd. Dragen ze dit
nog steeds met zich mee?
Zeer zeker. Volgend jaar is het zestig jaar
geleden dat 200 Italianen overleden, zij
waren allen uit hetzelfde dorpje afkomstig.
Wij gaan in die periode twee dagen lang in
Bologna onze film tonen, in bijzijn van de
hele filmploeg.
Jullie toeren voor deze film samen met
de hele crew. Wat moeten we ons hierbij
voorstellen?
Wij lijken wel een rockgroep die van zaal
naar zaal trekt. Vincenzo Petrelli zingt
vier nummers a capella en ik vertel mijn
verhaal en de reden waarom ik deze documentaire zo graag wilde maken. Ook na de
film kan het publiek nog vragen stellen en
alle crewleden ontmoeten, behalve Antonio dan. Dat maakt het zo speciaal.
Ik kreeg al de vraag om de documentaire
te tonen op televisie, maar dat probeer ik
zo lang mogelijk uit te stellen. De magie
van de manier waarop wij het brengen,
heeft iets speciaals. We spelen de documentaire nu voor volle zalen. De film is
Italiaans gesproken en Nederlands onder-
titeld. De Franse ondertiteling is klaar, dan
starten we hopelijk ook onze tournee door
Wallonië.
Het overlijden van Antonio maakte de
première zeer speciaal.
Natuurlijk. Hij stierf één week voor de
première en werd begraven de dag voor
de première in dezelfde kerk als de beginscène waar de uitvaart van mijn moeder
plaatsvond. Filmen op de begrafenis van
mijn eigen moeder was heel moeilijk, ik
voelde me daar niet goed bij, maar anderzijds had ik ook een drang om dit te filmen.
Italianen tonen veel emoties. Antonio was
een bijzonder man, dat zal iedereen die de
documentaire ziet zeker beamen. Volgende week draaien we de documentaire
in Vinkenhof, het rusthuis waar Antonio
overleden is, ook hier verwacht ik heel
veel emoties.
Hij wijkt ook af van het stereotiepe beeld
van de Italiaan.
Oh ja. Italianen zijn zeer afgeborsteld,
hebben altijd merkkleren aan en rijden in
dure wagens. Maar ik heb als kapstok van
mijn documentaire voor een personage
gekozen dat volledig afwijkt van het beeld
van de Italiaan. Het is zo een pure film!