Hanenpoten

Hanenpoten
Een grassen geslacht dat door de vorm van de typische bloeiwijze opvalt, is de hanenpoot (Echinochloa).
Echinochloa is gevormd uit de woorden echino (egel) en chola (gras). Dit heeft te maken met de stevige
genaalde bloeiaren (de stekelige aartjes). Hanenpoten komen algemeen voor in allerlei ruderale terreinen,
langs graskanten en langs akkers. Je kunt nieuwe kiemplanten vinden zolang het niet vriest. Vaak bloeien ze
nog tot in november. Er komen in Nederland twee soorten voor die soms wat lastig uit elkaar te houden zijn.
Europese hanenpoot Echinochloa Crus-galli, (Crus-galli betekent hanenpoot).
Het zijn kale planten en de schedes zijn gevouwen waardoor het onderste deel van de vertakte stengels plat
aanvoelt. De bladeren, die tamelijk breed en behoorlijk lang zijn hebben eveneens een duidelijke lengtevouw.
Op de overgang van bladschede naar bladschijf ontbreekt het tongetje; je vindt er hooguit een soort richel. Bij
de Europese hanenpoot is de overgang van blad (op de rugzijde) naar bladschede recht en bij de Stekelige
hanenpoot schuin naar beneden gericht en volgt de bladvouw.
Stekelige hanenpoot Echinochloa muricata
De bloeiwijze is een pluim die bestaat uit een aantal aren, waarin de aartjes met zeer korte steeltjes bij elkaar
gedrongen zitten. Deze aren staan op regelmatige afstanden van elkaar aan de kantige stengel van de
bloeiwijze. De vele eivormige aartjes aan de aarspil zijn klein, hoogstens 4 mm lang, maar wel tamelijk dik. In
elk aartjes zijn twee bloemen te vinden, waarvan er slechts een tweeslachtig en functioneel is. Het bovenste
kelkkafje is ongeveer even groot als een aartje. Het onderste kroonkafje (lemma) van de loze bloem heeft de
vorm van een ei en loopt uit in een spits. Soms bereikt deze spits lengtes van 2 cm (bij de Europese hanenpoot,
bij de Stekelige hanenpoot is deze niet verlengd) en dan heeft zo'n spits meer van een naald. Je vindt een
sterke, wat ruwe beharing bij de Europese hanenpoot. Bij de Stekelige hanenpoot ontbreekt de beharing.
Veel zoekplezier bij deze fraaie grassen, Kjell Nilsen