Gods beloften aan Israël

Gods beloften aan Israël.
Door: Franklin ter Horst. (Aangemaakt: april 1995) (Laatste bewerking: 29 januari 2008)
Hoewel praktisch de hele wereld het met het PA/PLO terreurregiem eens is dat zij de
rechtmatige eigenaren van de oude Bijbelse gebieden Samaria en Judea zijn, bestaat
daarvoor geen enkel historisch bewijs. Alle aanspraken zijn vals en gebaseerd op leugens.
De Bijbel laat er geen enkele twijfel over bestaan wie de rechtmatige bezitters zijn van
deze gebieden.
De hele geschiedenis begint met Abraham, de stamvader van de Arabieren en het volk
van Israël.Vanaf de Schepping tot de geboorte van Jezus, verstrekt de Bijbel een schier
eindeloze lijst van afstammingen. Er liggen tien generaties tussen Adam en Noach en
wederom tien tussen Sem- de stamvader van de Semieten- en Abraham. Volgens Edwin
R.Thiele in “The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings” moet Abraham (of Abram
zoals hij eerst bekend was) in 2167 v.Chr. geboren zijn. Thiele komt tot deze conclusie op
basis van bestudering van de geslachtsregisters in Genesis. Als uitgangspunt begint hij bij
verdeling van het koninkrijk Israël bij de dood van Salomo dat plaats vond in 931 v.Chr.
Gebruikmakend van de tijdsperioden gegeven in 1 Koningen 6:1 en Exodus 12:40 moet
Jakob Egypte binnengekomen zijn in 1877 v.Chr. en daar hij op dat tijdstip 130 jaar oud
was, (zie Genesis 57:9) moet hij geboren zijn in 2007 v.Chr. Daar Isaäk zestig jaar oud
was toen Jakob geboren werd (Genesis 25:26) en Abraham 100 jaar oud was toen Isaäk
geboren werd (Genesis 21:5) moet Abraham geboren zijn in 2167 v.Chr.
In het boek “Van Abraham tot David” van Drs.J.G.van der Land, is een totaal andere
chronologie te vinden.Van de Land komt op basis van een uiterst gedegen onderzoek, dat
Abraham in 1905 v.Chr geboren moet zijn en dat hij in 1830 v.Chr op 75 jarige leeftijd in
opdracht van God naar Kanaän is vertrokken. En de uittocht uit Egypte zou in het jaar
1400 hebben plaatsgevonden.
De Bijbel maakt duidelijk dat Abraham leefde in de stad Ur (Oer) der Chaldeeën. De
vraag is echter of het hier gaat om de stad Oer in het zuiden van Mesopotamië, of Oerfa
(ook Oer) vlakbij Haran, in het noorden van Mesopotamië.
Tot voor het midden van de 19e eeuw werd vrijwel algemeen aangenomen dat het
noordelijk gelegen Oerfa de geboorteplaats van Abraham was. Op grond van de
beschikbare gegevens uit de Bijbel kon men tot geen andere conclusie komen. Na het
ontcijferen van een spijkerschrift werd echter ook een stad Oer in het zuiden van
Mesopotamië gelokaliseerd. De aandacht van de geleerden verschoof daarop naar het
zuidelijke Oer. Met name L.Woolley onder wiens leiding grootschalige opgravingen
plaatsvonden in de ruïnes van Oer van 1922 tot 1934, was ervan overtuigd dat dit
Abrahams geboorteplaats was. Het grootste bezwaar tegen deze visie is echter dat het
zuidelijke Oer op zo’n grote afstand van Haran is gelegen. Daarom moet volgens een
aantal deskundigen op dit terrein de stad Oera in het noorden de geboorteplaats van
Abraham zijn. Deze stad wordt genoemd op een kleitablet dat gevonden werd in Oegarit.
Later lag op die plaats Edessa, nu heet ze Oerfa. Daar bestaat een oude traditie dat
Abraham er geboren is. Het zuidelijke Oer als woonplaats van Abraham is moeilijk
inpasbaar in de gegevens uit de Bijbel over Abraham. Hij en zijn familie zijn moeilijk
voor te stellen als inwoners van een wereldse stad. Hij leefde niet in een huis maar in
tenten. Als een nomade trok hij met zijn kudden van weideplaats naar weideplaats.
Het uit de tweede eeuw n.Chr. stammende pseudepigrafisch geschrift de "Apocalyps van
Abraham" leert dat Abrahams vader Terah een beeldengieter en een afgodendienaar was.
Abrahams ouders hingen een sterrencultus aan, zoals die toen onder praktisch alle
volkeren van de oudheid gangbaar was. Het verhaal bericht dat de jonge en opstandige
Abraham zich niet kon verenigen met het ambacht van zijn vader. Hij zocht de echte
God, iemand die je niet in hout of steen kon vermenigvuldigen. Een Apocrief geschrift
genaamd "Het boek Jubileeën"- een joodse tekst uit de tweede eeuw v.Chr.- verteld dat
Abraham al op 14 jarige leeftijd de afgoderij van zijn vader verfoeide. Jarenlang drong hij
er bij zijn familie op aan deze praktijken af te zweren. Toen hij de leeftijd van 60 jaar had
bereikt was de maat vol en besloot hij de beelden van de huisgoden in brand te steken.
Het boek der Jubileeën laat zien dat God Abraham uitkoos omdat hij tegen de afgoderij
ten strijde was getrokken.
Op weg naar Kanaän.
De Bijbel maakt duidelijk dat Terah en zijn familie wegtrokken uit Ur om te gaan naar
het land Kanaän. Zij kwamen in Haran en bleven daar. Het was in deze plaats dat
Abraham zijn roeping ontving.
Genesis 12:1-2-3-4 De Here nu zeide tot Abram; Ga uit uw land en uit uw
maagschap en uit uws vaders huis naar het land, dat Ik u wijzen zal. Ik zal u tot een
groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken, en gij zult tot een zegen
zijn. Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken en met u
zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden. Toen ging Abram, zoals de
Here tot hem gesproken had, en Lot ging met hem en Abram was 75 jaar oud, toen
hij uit Haran vertrok.
De tekst ( Ik zal zegenen wie u zegenen ) heeft niet alleen betrekking op Abraham maar
ook op Isaäk en Jakob en al hun nakomelingen tot in duizend geslachten. Het betreft dus
ook het huidige Israël. Dat betekent dat de Here ook zal zegenen wie Israël zegenen en
dat Hij zal vervloeken wie Israël vervloeken. Genesis 12:3 maakt duidelijk dat de
kinderen van Israël, Gods oogappel zijn. Zij zijn Gods uitverkoren volk.
Abraham’s stamgenoten namen zijn geloof over en aanbaden een God wiens naam zij
niet kenden maar die zij de God van Abraham noemden.
De landbelofte.
Na zijn vertrek uit Haran komt Abraham met zijn gevolg aan in Sichem, het hedendaagse
Nablus.
Genesis 12:6-7 En Abram trok het land door tot de plek bij Sichem tot de terebint
More. Toen verscheen de Here aan Abram en zeide, Aan uw nageslacht zal Ik dit
land geven
De plaats Sichem is met talrijke gebeurtenissen uit de Bijbel verbonden. Hier in de vlakte
tussen de bergen Ebal en Gerizim verscheen de Here aan Abraham en richtte hij het
eerste altaar op ter ere van de ware God. Sichem is één van de steden die Israël aan het
PA/PLO-regiem heeft overgedragen zoals in de Oslo-akkoorden is overeengekomen.
Sichem ligt in Samaria, ten westen van de rivier de Jordaan. Abraham’s kleinzoon Jakob
sloeg eveneens tijdelijk zijn kamp op bij Sichem.De plaats speelde ook een bijzondere rol
in de geschiedenis van Israël bij de verovering van het land onder Jozua. Uit een brief van
de koning van Jeruzalem aan de toenmalige farao van Egypte(gevonden in 1887 in het
oude Egyptische archief van Tell el-Amarna) is bekend, dat Sichem zich zonder slag of
stoot aan de “Kinderen van Israël”overgaf. Dat verklaart, hoe Jozua ongestoord en zonder
dat er vijandelijkheden plaatsvonden de verovering van Mozes ten uitvoer kon brengen
om een altaar en een gedenkteken op de berg Ebal neer te zetten. Zie afbeelding.
Toen Jozua met de twaalf stammen voet aan de grond had gekregen in het westelijk deel
van het Beloofde land, trok hij met hen naar Sichem, alwaar een grootse plechtigheid
plaatsvond. Hier vervulde hij de opdracht die Mozes hem geven had, om de zegeningen
af te kondigen van de top van de Gerizim en de vloeken van de top van de Ebal. Zes
stammen stelden zich op tegen de hellingen van de Ebal ten noorden van Sichem en zes
tegen de hellingen van de Gerizim ten zuiden van de stad.Toen richtte Jozua een altaar op
bovenop de berg Ebal en schreef op een stenen gedenkteken de wet Gods. ,, Daarna las
hij al de woorden der wet voor, de zegen en de vloek, naar alles wat in het boek der wet
geschreven stond”(Jozua 8:30-34) Ook nu nog is de berg Ebal kaal en rotsachtig, terwijl
de berg Gerizim groen en vruchtbaar is.
Het nageslacht waarover in Genesis 12 de gesproken word heeft betrekking op Isaäk en
niet op Ismaël de zoon van Abraham en de slavin Hagar. Het is belangrijk te weten dat
Gods beloften aan Abraham in Isaäk zouden worden vervult en niet in Ismaël. Isaäk
beërft en deelt in de vervulling van Gods eeuwige plan omdat hij werd geboren door
Gods werkende kracht en Zijn Woord, terwijl Ismaëls oorsprong lag in het vlees.
Desondanks werd ook Ismaël gezegend en zou ook hij uitgroeien tot een groot volk.
Genesis 17:20. En wat Ismaël betreft, Ik heb u verhoord; zie, Ik zal hem zegenen,
hem vruchtbaar doen zijn en uitermate talrijk maken; twaalf vorsten zal hij
verwekken, en Ik zal hem tot een groot volk stellen. Maar mijn verbond zal Ik
oprichten met Isaäk, die Sara u op deze zelfde tijd in het volgend jaar baren zal.
Als Abraham zijn tenten heeft opgeslagen bij Mamre in de buurt van het huidige Hebron,
bevestigd God nogmaals dat het land voor altoos aan hem en zijn nageslacht gegeven is
en dat wordt in Genesis 17 nog eens herhaald.
Genesis 17:7-8-19-20-21 Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw
nageslacht en hun geslachten, tot een eeuwig verbond. Ik zal aan u en uw nageslacht
het land waarin gij als vreemdeling vertoeft het ganze land Kanaan tot een
altoosdurende bezitting geven en Ik zal u tot een God zijn. Sara zal een zoon baren,
en gij zult hem Isaäk noemen en Ik zal Mijn verbond met hem oprichten tot een
eeuwig verbond voor zijn nageslacht.
Ismaël kreeg als woongebied de woestijn van Paran en Isaäk het land Kanaän. De
genoemde bijbelteksten maken duidelijk dat geen enkel ander volk dan de kinderen van
Israël aanspraak kunnen maken op het Beloofde Land of zelfs maar delen daarvan. De
landbelofte aan Israël wordt maar liefst 47 maal onder ede door de Here God in Zijn
Woord herhaald. En deze landbelofte is er niet een voor bepaalde tijd maar voor eeuwig.
De Psalmist legt hierop de nadruk in Psalm 105.
Psalm 105:8-9-10-11 Hij gedenkt voor eeuwig aan Zijn verbond, het woord, dat Hij
gebood aan duizend geslachten. dat Hij met Abraham sloot, en aan Zijn eed aan
Isaäk;ook stelde Hij het voor aan Jacob tot een inzetting voor Israël tot een eeuwig
verbond. toen Hij zeide: U zal Ik het land Kanaän geven als het toegemeten erfdeel.
Het land Israël is Gods land. De hele wereld is van God maar de Here noemt Israël Zijn
land en als God spreekt over mijn land, dan spreekt hij ook over mijn volk, de kinderen
van Israël. Israël is het land waar God Zichzelf openbaarde en tot de mens sprak. Het is
het land van de Bijbel. Geen ander land op aarde is ooit door God beloofd aan een volk in
het bijzonder, dat is alleen met het volk van Israël gebeurd. Het land en het volk van
Israël horen onlosmakelijk bij elkaar. Desondanks heeft een groot deel van de
wereldbevolking daar een andere mening over. Wereldleiders, de VN, kerkelijke
machthebbers en niet in de laatste plaats de islamitische wereld, bestrijden Israël het recht
op het land. Kerken hebben door de eeuwen heen beweerd dat de landbelofte aan Israël
slechts was beloofd tot de tijd dat Jezus in het vlees verscheen of tot de kruisiging. Dit
soort beweringen doen afbreuk aan de onfeilbaarheid van Gods Woord. Het zijn
misleidende verklaringen die eeuwenlang miljoenen gelovigen op een dwaalspoor hebben
gezet. De wereld heeft Israël gedwongen grote delen van Gods land af te staan aan een
volk dat er geen enkel recht op heeft.
Historische leugens.
Israël werd een natie tweeduizend jaar voor de opkomst van de islam, en lang voordat er
sprake was van enig Arabisch land. Kanaän was het Heilige Land, het nationale tehuis
voor het joodse volk sinds bijbelse tijden. Sindsdien is het meer dan 15 keer bezet. Onder
de bezetters waren Egyptenaren, Babyloniërs, Perzen, Grieken, Romeinen en Ottomaanse
Turken. De hele wereld gelooft in de leugen dat Israël Arabisch land bezet houdt. Maar er
bestaat geen enkele link tussen de nakomelingen van Sem noch die van Ismaël en het
Heilige Land. De Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Hevieten,Jebusieten en Filistijnen,
die tijdens Israël’s intocht in het Beloofde land woonden, waren geen van allen Semieten
maar nakomelingen van Cham. De nakomelingen van Ismaël woonden in de woestijn van
Paran en zwermden later uit over het Arabisch schiereiland w.o. Jemen en Saoedi-Arabië.
De voormalige ‘Palestijnse’ terreurbaas Yasser Arafat beweerde met regelmaat dat de
‘Palestijnse’ wortels terug te vinden zijn in de Kanaänieten, Filistijnen Jebusieten etc,
maar deze bewering berust op geen enkel historisch feit. Bovendien zijn geen van deze
drie volken, Arabieren. Op 18 augustus 1994 beweerde Arafat tegenover een groep
jongeren in een zomerkamp;
Diegenen onder jullie die het vuur van de intifada ontstaken moeten nu optreden als
verdedigers van onze jonge staat, waarvan Jeruzalem de hoofdstad is. Dat is "Bir
Salem" ( de fontein van Salem). Salem was één van de Kanaänitische koningen, één
van onze voorvaderen. Deze stad is de hoofdstad van onze kinderen en van de kinderen
van onze kinderen."
De door Arafat genoemde koning is een nieuwkomer op het historische toneel. De
geschiedenis kent geen Kanaänitische, Jebusitische of Filistijnse koning van die naam. Er
heeft in de hele geschiedenis zelfs nooit een ‘Palestijns’ volk bestaan. Er bestaat geen
‘Palestijnse’ taal, geen ‘Palestijnse’ cultuur en er is nooit sprake geweest van een land dat
bestuurd werd door ‘Palestijnen’. Wie wat historisch onderzoek doet komt al snel tot de
conclusie dat alle beweringen niets anders zijn dan historische leugens.
Historisch overzicht.
* 1905 v.Chr geboorte Abraham.*1830, Abraham vertrekt naar het land Kanaän. * 1400,
Uittocht uit Egypte. * 1360, Intocht Beloofde land. Filistijnen vestigen zich in Gaza. *
965-928, Heerschappij Koning Salomo. * 586 Verwoesting Jeruzalem, ballingschap
Babylonië. * 520-515, Joden keren terug uit ballingschap. * 332 Israël verovert door
Alexander de Grote. * 198, Seleuciden heersen over Israël. * 37-4, Regeerperiode
Herodus. * 66 nC, Begin opstand tegen Romeinse overheersing. * 70, Val van Jeruzalem.
Joden worden opnieuw verdreven.*132-135 Opstand Bar-Kochba tegen Romeinse
bezetting, Israël wordt Palestina en Jeruzalem, Aelia Capitolina.* 324, Israël onder
Byzantijns gezag. * 614-618, Jeruzalem door de Perzen veroverd.* 691, Israël wordt
bezet door Kalief Abdel Malik. Op de Tempelberg verschijnen islamitische
heiligdommen Rotskoepel en Aksa moskee. * 1099, Jeruzalem door Kruisvaarders
veroverd. * 1187, Saladin verovert Jeruzalem. * 1250, Begin heerschappij van
Mamelukken over Israël. * 1260, Mongolen trekken Israël binnen. * 1291-1516 Opnieuw
Mamelukken. * 1516 –1916 Ottomaanse Turken heersen over Israël. * 1917 Britten
veroveren het Heilige Land, Balfour-declaratie. * 1945 Joden trekken uit alle delen van
de wereld naar het oude Beloofde land. * 1948 Oprichting staat Israël met uitzondering
bijbelse gebieden Samaria en Judea dat ten onrechte aan de Arabieren wordt toegewezen.
De ‘Palestijnse’ aanspraken op het Heilige land zijn volkomen vals maar desondanks
ondervinden ze steun uit de hele wereld. Allen spreken met een leugentong en de meest
scherpe bewoordingen over Israël. CNN, de Arabische Liga, de leiders van EuroBabel,
Amnesty International, de Verenigde Natie’s, Staatshoofden, Regeringsleiders en andere
‘blindgangers’. Allen bemoeien zich met Gods volk en schrijven hun de wet voor. Maar
alle naties die een afwijzende houding tegen Israël hebben aangenomen zullen aan den
lijve ondervinden, dat het Woord van de Almachtige meer kracht heeft dan de mening
van politieke leiders of welke resolutie van de VN dan ook.
Gods plannen falen niet.
Toen Egypte, Syrië en Jordanië het volk van Israël in 1967 de zee in wilde drijven,
werden zij gezegend met Gods wonderen die hen niet alleen hielpen de vijanden te
verslaan, maar ook de oude Bijbelse gebieden Samaria en Judea met het oude thuisland
herenigden. Op 26 Mei 1967 zei de Egyptische president Nassar: "door een totale oorlog
zullen wij Israël vernietigen." Op 20 Mei 1967 zei de Syrische president Hafez al-Assad:
"we beginnen aan een uitroeingsoorlog en op 18 Mei 1967 klonk via de Egyptische radio
de kreet: "de uitroeiing van het Zionisme is op handen." In Mei 1967 vormden de legers
van Egypte, Jordanië, Algerije, Irak, Koeweit, en andere Arabische landen een coalitie en
wist Israël zich omsingeld door 465.000 militairen, 2880 tanks en 810 vliegtuigen.De
oorlog eindigde na 6 dagen op 10 juni 1967 met een glansrijke overwinning van
Israël.Duizenden keerden, gesterkt door het joodse geloof, terug naar de bevrijde steden
en dorpen in Judea en Samaria, zodat, na 2000 jaar woestenij, weer het lied van de
bevrijding op deze heuvels kon worden gehoord. De Bijbel maakt duidelijk dat het land
Israël woest en ledig zou blijven zolang het volk in ballingschap verstrooid is. Voor
niemand anders zal het vrucht geven. Geen enkele vreemde zal erin slagen de grond van
Israël tot leven te wekken. En precies zo is het gegaan.Gedurende 2000 jaar van joodse
verstooiing bleef het land woest, totdat God Zijn volk de vorige eeuw naar huis
terugbracht. De zesdaags oorlog bracht hen terug naar de heuvels van het oude Bijbelse
land. Hoezeer God zich weer met Zijn volk bezig houdt bleek ook nog eens tijdens de
Golfoorlog van 1991. Israël had helemaal niets met deze oorlog te maken maar toch
werden 39 Scud-raketten vanuit Irak op Israël afgevuurd. In Dahran in Saoedi-Arabië
kwamen 27 Amerikaanse militairen om door 1 Scud, terwijl in Israël door 39 Scuds op de
dichtbevolkte centra van Tel Aviv slechts één man gedood werd. Als iemand twijfelt aan
het bestaan van God, moet hij eens op dit soort wonderen letten. De man die omkwam in
Ramat Gan, diens vrouw smeekte hem naar de schuilkelder te gaan, maar hij wilde niet!
De weg die Israël de hele geschiedenis door gegaan is, was een weg die met lijden
gepaard is gegaan. Zij zijn het die het verwoeste land hebben opgebouwd, en de kale
woestijn laten bloeien als een roos. Maar de wereld wil Israël niet! Alle zogenaamde
vredesakkoorden hebben een ontwikkeling op gang gebracht, die het Joodse volk elke
veiligheid heeft ontnomen. De door de Wereldleiders aan Israël opgedrongen Osloakkoorden zijn een verbond met de dood gebleken en een verdrag met het dodenrijk.
Begrip en sympathie van de wereld is er niet bij voor de joodse slachtoffers van de
PA/PLO-doodscultuur.. Als Israël probeert zichzelf te beschermen tegen moordenaars die
zichzelf opblazen, krijgt men het advies zich terughoudend op te stellen. Het is de
PA/PLO- nazi-propagandamachine gelukt Israël als bezetter en agressor te brandmerken
en het ‘Palestijnse volk’ als slachtoffer voor te stellen. Het is verbazingwekkend te zien
hoe de ‘Palestijnse’ leugenmachine gewillig wordt aangenomen, zelfs in christelijke
kringen. Het volk van Israël wordt opgejaagd in haar eigen land en de hele wereld doet er
aan mee.
Journalisten en politici in het Westen zijn van mening, dat als Israël zich terugtrekt
binnen de grenzen van voor 1967, alles goed zal komen en Israël in vrede met de
‘Palestijnen’ en de Arabische buren kan leven. Verteld wordt dat de terreur een antwoord
is op de ‘bezetting’ van ‘Palestijns’ land, en als die ophoudt, er over werkelijke vrede
gepraat kan worden. Terrorisme zo zegt men, is niet te rechtvaardigen, maar is op z’n
minst begrijpelijk, om dat Israël illegaal ‘Palestijns’ gebied bezet houdt. Dat is een
gevaarlijke verdraaiing van wat er werkelijk aan de hand is. Men denkt dat het hier alleen
om land gaat, maar waar het PA/PLO -terreurregiem, en de rest van de Arabische wereld
op mikken, is Israël van de kaart van het Midden-Oosten te verwijderen.
Deze afbeelding laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Men wil niet slechts
een deel,maar heel Israël.
Wanneer het alleen zou gaan om het verdelen van land tussen Joden en Arabieren, dan
hadden de Arabieren het verdelingsplan van de VN in 1947 wel geaccepteerd. Zij
weigerden, omdat zij ook het land wilden hebben wat aan Israël was toegekend. Daarom
is er al meer dan vijftig jaar sprake van strijd. Er is nooit enige neiging om een
compromis te sluiten geweest. Toen in 1967 de toenmalige minister-president van Israël,
Levi Eshkol, de op Jordanië veroverde gebieden- het oude bijbelse land- aanbood in ruil
voor een vredesakkoord werd dat door de gezamenlijke Arabische staten, in Khartoem
bijeen, verworpen. Toen de PLO onder leiding van de Egyptenaar Arafat wiens
werkelijke naam is, "Abd al Rachman abd al-Rauf Arafat al-Koed Al Hoesseini", ook nog
eens een handvest aanvaarde waarin de vernietiging van de Joodse staat was opgenomen,
was de kans op een compromis helemaal verkeken.
Het door de afstammelingen van Ismaël bewoonde gebied is 614 keer groter dan het
kleine stukje wat de VN aan Israël heeft toegewezen, maar desondanks gunt men Israël
dit stukje land niet. Tot het zuiden van Soedan en het noorden van Syrië, van de kust van
de Atlantische Oceaan in het westen tot aan de grens van Iran in het oosten, is Arabisch
land. Maar dat blijkt niet genoeg. Iedere vierkante meter grond in bezit van de Joden ziet
men als een ondraaglijke belediging aan het adres van de god van de islam, allah, want
alles moet onder de hoede van de islam worden gebracht. Maar het land komt de
Arabieren niet toe. Een ieder die vindt dat de Arabieren recht hebben op het Beloofde
Land inclusief Jeruzalem, dwarsboomt Gods plan met Zijn volk Israël. Het is Gods land,
gegeven aan de nakomelingen van Abraham, Isaäk en Jakob als een eeuwig durend
erfdeel tot in duizend geslachten.
Uit diverse bijbelteksten blijkt dat de strijd rond Israël tenslotte in een wereldwijd conflict
zal ontaarden. Er zal verlossing zijn voor Israël want de Here heeft Zijn volk bijzonder
lief en heeft het bestemd tot een grote opdracht voor de hele wereld. En hoewel Israël nu
door de meeste volken wordt veracht is het door God uitverkoren om in het laatst der
tijden een bron van zegen te worden voor alle volken. De wereld kan er zeker van zijn dat
tenslotte God Zijn plannen met Israël volvoeren zal, want Hij is getrouw en Zijn plannen
falen niet.
Het volk van Israël dient liefde te ontvangen inplaats van haat want door hen is de
openbaring van God tot de wereld gekomen. Zij gaven de wereld de kennis van God en
uit hen is de Here Jezus geboren. God heeft de kinderen van Israël gebruikt om de hele
wereld te zegenen en dit is vervuld, want door hun val is Gods heil tot de einden der
aarde gekomen. Uit elke taal en natie zijn mensen verlost door het bloed van het Lam. In
Galaten 3:29 staat dat ook zij die van Christus zijn zaad zijn van Abraham en naar de
belofte erfgenaam. Een ieder die Jezus in zijn leven heeft aangenomen als Verlosser,
behoort tot de familie van de oudere broeder Israël.Niet iedereen probeert de ‘Rots’ Israël
te vernietigen.Er zijn ook mensen die Israël zegenen en steunen. Hun lot hangt samen met
dat van Israël voor wie zij de ‘vreemdeling’ binnen de poorten zijn. Het zijn de eenlingen,
de enkelingen uit de volkeren die liefde voelen voor Gods volk. Israël noemt hen
liefkozend: ‘de Rechtvaardigen’. Het bestaan van het Joodse volk is hét bewijs voor het
bestaan van God.
Citaten uit; Bijbel, Geschiedenis en Archeologie, Jaargang 7, nummer 3, september 2000.
Encyclopedie van de Joodse geschiedenis, Uitgeversmaatschappij Kok, Kampen.Harry’s
Focus op Israël. Nummer 47, 11 december 2003.Citaten uit toespraak Avi Lipkin
afkomstig van MP3, Jur van Calkar en Roel ten Hove. Van Abraham tot David, door Drs
J.G.van der Land, Uitgave: Bijbel, Geschiedenis en Archeologie, Kampen 2007.