Bio`s Bands Pinksterlanddagen 2005

De Bands op de Pinksterlanddagen 2005
Zaterdag
Power is Poison
Jonge punk band met politieke teksten die min of meer ontstaan is uit de band
Glubbelulluh. Over Power is Poison kan ik meer niet zeggen. Ze stuurden geen bio,
dus zullen we het maar met de bio van Glubbelulluh moeten doen, aangezien ze zelf
hebben gezegd dat het eigenlijk ongeveer dezelfde soort band is. Binnen ‘Power is
Poison’ spelen Rene (zang), Jason (gitaar), Kwinten (drums) en Gradus (bas).
“Glubbelulluh is een driemansband met ‘n verhaaltje.... Ooit begonnen we met z’n
vieren; Wouter als zanger, Gradus als gitarist/achtergrondvocalist, Jasper op de
basgitaar en Janine op de drums. Toentertijd was Janine 14 en Jasper 15 - een jong
bandje. We begonnen met wat covertjes van the Exploited en the Sex Pistols, maar
snel wilde de band aan een eigen set met een eigen sound werken. Politiek
georiënteerde Gradus schreef samen met Wouter de teksten en de akkoorden voor
de nummers. Na een jaar of twee en een tiental optredens, vooral binnen de regio,
stapte Wouter uit de band. De band deelde zijn beslissing met hem aangezien hij
geen toekomst meer zag in de band, en de band geen toekomst zag in zijn zangerschap.
Gradus nam de zang over en Janine werd achtergrondvocalist. We besloten wat
meer werk van onze nummers te maken aangezien we daar met Wouter samen niet
aan toe kwamen. Gradus heeft wat nummers herschreven en een website is opgezet
(die ene die nu alweer meer dan 6 maanden plat heeft gelegen). We hebben nog wat
optredens gehad en er is een demo uit met 6 van onze nummers.”
Nuclear Kazoo
Deze band bestaat uit Ken, Kris, Berk, Daan en Frans.
Nuclear Kazoo is opgericht in 2004 toen de Keltische harpspeler en entertainer Ken
Parsons Kris, Daan en Berk van Zibabu heeft uitgenodigd om op een sessie te
spelen die hij runde.
Ken is een veelzijdige muzikant. Hij heeft op verschillende plekken gespeeld als
harpspeler, basgitarist, muziekdichter, singer-songwriter. En zijn stijl is ook erg
verscheiden, van folk tot hiphop. Hij is ooit begonnen als basgitarist en singersongwriter.
Hij laat zich beinvoelden door bands als The Beatles, Bowie, Jethro Tull, Ray Davies
of the Kinks, Small Faces, John Hartford, Monty Python's Eric Idle, the Incredible
String Band, Joy Division, Crosby, Stills & Nash en veel underground & gothic bands
en komedie acts.
Hij komt uit Devon, Engeland, studeerde in London en heeft vele jaren door de
wereld gereisd. Van Ierland naar Thailand. Daar haalt hij veel inspiratie uit voor zijn
teksten en muziek.
Kris & Berk zijn broers. Daarom kunnen ze erg goed gevoelsmatig en muzikaal op
elkaar aansluiten. De interactie tussen Kris’s scherpe slimme drumspel en Berk’s
energieke vrolijke vioolspel is erg harmonisch, krachtig en overweldigend.
Ze komen uit de VS, getogen in Tennesee en ook zij hebben erg veel gereisd, wat
terug te horen is in hun muziek. Ook zijn ze half Nederlands. Hun verlangen om de
wereld een betere plek te maken is ook terug te vinden in hun muziek. Berk werkt in
Pakhuis Afrika en is bekend als de klusjesman; ook werkt hij in een groene winkel.
Kris is postbode, baseball speler en schrijft gedichten. Ze zijn allebei erg jong en
gaan het nog zeker maken in de muziekwereld door hun talent en enthousiasme.
Daan is de man met de basgitaar en de zware stem. Hij is een hele lollige en
positieve man. Hij is erg creatief. Hij is kunst- en tekenleraar.
Frans is de opvallende man in Nuclear Kazoo, hij is degene met de tattoos, het kleine
brilletje en de doedelzak! De doedelzak is zijn passie. Maar hij kan meer, hij speelt
ook harp, tin whistle en mandoline. Hij is ook reiziger. Hij woont op ADM en is zijn
boot aan het repareren.
Zibabu
Zie hierboven. Kris, Berk en Daan van Nuclear Kazoo zijn de bandleden. Wat ze op
hun website schrijven is het volgende: the band ZIBABU (bubblespankensounds
from the gut). A lot better than what you've been getting:
3x3:
3x instrument
3x voice
3x a day
you'll be cured.
let ZIBABU give your life some spank.
Zondag
Tijdens het eten :
Werner van de Vrede
Werner van de Vrede is een zingende liedjesschrijver met internationale ervaring. Hij
hanteert een eigenzinnige gitaarstijl en brengt zijn pakkende (Nederlandstalige)
teksten vol energie en tederheid.
Werner van de Vrede is een onafhankelijk zingend liedjesschrijver. Zanger en
blues/folk gitarist met een eigenzinnige stijl. Zijn teksten zijn poëtisch, maar altijd
eerlijk en direct. Hij verkent zijn gitaar wanneer hij zijn liedjes speelt en verkent de
wereld wanneer hij zijn teksten schrijft. Hij ziet zichzelf dagelijks groeien als
snarensmid en woordvinder.
Zijn songs geeft hij met explosieve energie als wel met uiterste ingetogenheid.
Sommigen kunnen door zijn rauwheid van slag gebracht worden, anderen zijn op
onbewaakte ogenblikken al betrapt op het neuriën, fluiten of zingen van zijn
aanstekelijke melodieën.
In de herfst van 1973 werd hij geboren in het Zeeuws-Vlaamse Terneuzen. Op zijn
vijftiende verjaardag kreeg hij een gitaar, waar hij vrijwel meteen zijn eerste liedjes op
schreef. Op zijn negentiende werd hij singer/songwriter voor de band Maagneurose
die na een paar maandjes oefenen een bronzen rat kreeg uitgereikt bij de finale van
de Kunstbende in het Utrechtse Vredenburg. In de twee jaar daarna zal deze band
meer dan 20 van zijn songs spelen en 2 goed ontvangen demo's maken. Tussen zijn
20e en 30e jaar stond hij ingeschreven bij verscheidene universiteiten en publiceerde
hij in verschillende literaire en filosofische tijdschriften. Verder heeft hij gewerkt als
o.a. afwasser en vuilnisman. Sinds 2001 werkt hij in deeltijd voor een zorginstelling.
In al die jaren heeft hij gezocht en enkel de muziek gevonden. Hij heeft gezongen in
de straten theaters en kroegen van onder meer Amsterdam, Leiden, Galway, Dublin,
Bristol, Gent en Amiens. Sinds hij in augustus 2004 werkelijk gehoor gaf aan zijn
roeping van schrijven, spelen en zingen heeft hij niet stil gezeten. Maanden gevuld
met optredens liedjes schrijven en enkele goed gevulde opnamesessies. Op 28-12005 kwam Stem en Snaren versie 0.2, zijn eerste solo demo, uit met 5 tracks en 7
songs van zijn hand, nog geen 2 maanden later zag versie 0.3 het levenslicht met
flink verbeterde opnames en uitvoeringen.
Zondag
Eindconcert:
Aisha & Bankole
Aisha gaat een concert geven en Bankole neemt zijn boeken mee.
In januari 1998 vluchtten Aisha & Bankole, twee levenslange Afro-Amerikaanse
activisten, naar Canada om te ontsnappen aan de politieke repressie, en omdat ze
vreesden voor hun leven. Maar ook over de grens bleven de V.S. hen lastigvallen en
in december 2000 verbrak Canada plots de asielprocedure en beval hen het land te
verlaten binnen 30 dagen. Er werd hen ook meegedeeld dat zij niet konden
terugkeren naar de V.S. noch konden ze doorreizen op weg naar een ander land.
Van dat moment zijn zij stateloos en bannelingen. Zij vertrokken naar Zweden, waar
zij een semi-legaal bestaan leiden, af en toe onderbroken door een reis naar GrootBrittannië. Zij overleven dankzij een los netwerk van vrienden en dissidenten.
Aisha Angela Taylor en Bankole Irungu werden geboren in Chicago, Illinois en
groeiden op in de jaren ’60-’70, op het hoogtepunt van de burgerrechtenbeweging in
de V.S. Beiden waren vanaf het begin sterk betrokken bij de beweging voor de
zwarte bevrijding. Maar ook in de decennia daarna bleven zij politiek actief. Activisme
dat hen de constante bedreigingen en pesterijen van de FBI opleverde, en
uiteindelijk leidde tot hun vlucht naar Canada en Europa.
Aisha komt uit een bekende artistieke en politieke familie. Haar grootvader was lid
van de communistische partij en tijdgenoot van de Afro-Amerikaanse schrijver
Richard Wright, haar vader was een oorlogstegenstander, een nonkel toerde met
Duke Ellington, een broer verzette zich tegen het racisme binnen het Amerikaanse
leger. Vele jonge zwarte mannen zoals hij belandden hiervoor in de militaire
gevangenis. Deze sterke combinatie van kunst en politiek was steeds evident voor
Aisha. Zij is een gediplomeerde muzieklerares en getalenteerde muzikante en
zangeres, studeerde rechten en stond vaak advocaten bij in hun legale werk. Haar
stem was luid genoeg om al snel de aandacht te trekken van de regering en de
FBI… .
Bankole werd al vroeg politiek bewust en actief; vanaf zijn twaalfde is hij een
intensieve lezer en hij ontwikkelt zich tot een zelfbewuste en idealistische jonge
zwarte man. Hij gaat naar de universiteit van Westchester in Pennsylvania, is een
goede student, schrijft verschillende artikelen over de sociale condities van AfroAmerikanen. Hier wordt hij voor het eerst geconfronteerd met de bedreigingen en
spionage van de FBI. Een FBI-informant vertelt hem dat hij in de gaten wordt
gehouden en er wordt hem dwingend aangeraden zijn politieke activiteiten op te
geven. Na drie jaar besluit hij de universiteit te verlaten. De volgende 10 jaar is hij
actief in de beweging voor zwarte zelfbeschikking, o.m. in het solidariteitswerk met
politieke gevangenen, het opzetten van voedselcoöperatieven, lesgeven op
Afrikaans-culturele scholen. Al die tijd bleven de politieke vervolging en pesterijen
duren.
In 1992 leren Aisha en Bankole elkaar kennen via wederzijdse vrienden, en het jaar
daarop trouwen ze. Samen gaan ze door met het systematisch aanklagen van de
schendingen van de mensenrechten in de V.S., het naar buiten brengen en
documenteren van hun eigen repressie, etc. Wanneer Aisha in 1996 een rechtszaak
wint tegen de overheid (over het ongestrafte misbruik van zwarte kinderen in de
school waar ze lesgeeft), bereikt de repressie een hoogtepunt en zij weten dat de
FBI hen niet meer zal loslaten. Zij besluiten te vertrekken naar Canada.
De V.S. hebben een lange geschiedenis van “geheime oorlogen” tegen hun interne
politieke tegenstanders. In 1971 werd het bestaan van COINTELPRO gereveleerd.
Het is een programma opgezet door de FBI om de binnenlandse vijand uit te
schakelen en omvat het hele gamma van afluisteren, volgen, bedreigen, infiltreren,
vals beschuldigen, gevangen zetten en vermoorden van politieke tegenstanders.
Hoewel de overheid beweerde dat het programma werd beëindigd, zijn er vele
aanduidingen dat het de decennia daarop en tot vandaag onbeperkt voort werd
gezet. Bankole en Aisha hebben hun vervolging (telefoonaftap, onderschepping van
brieven en emails, inbraak, intimidaties, enz.) gedocumenteerd in een 4000
bladzijden tellend dossier. Toch wordt hen asiel geweigerd. Blijkbaar mag de mythe
van de Amerikaanse democratie en “land of the free” niet doorbroken worden.
Ondanks hun situatie blijven Aisha en Bankole zich engageren en zetten zij hun
politieke strijd verder. Tijdens lezingen en concerten blijven zij zich uitspreken over
het racisme en de onderdrukking in de V.S., en het lot van politieke gevangenen.