De gratie van zwevende dansers De Belgische

De gratie van zwevende dansers
De Belgische choreograaf levert een harmonisch en gewichtloos stuk af op de muziek van
Bach.
Negen dansers met Afrikaanse roots en zeer verschillende achtergronden dansen in een
abstracte choreografie.
Een overvolle zaal droeg hem op handen op de opening van het Luikse festival.
[…]
Gewoonweg dans
Wat de choreograaf betreft, die heeft zichzelf een “puur dansspektakel” geschonken met zijn
nieuwe creatie, To the Ones I Love. Een eerlijke titel, zonder omwegen, net als de maker, die
houdt van verleiden maar die ook steeds met graagte het risico neemt om te choqueren
wanneer hij de nood voelt om een bepaald onderwerp aan te snijden.
Met dit nieuwe stuk voor negen dansers van Afrikaanse afkomst op de muziek van Bach
nam hij een nieuw soort risico: twee culturen artificieel samenplaatsen en halsoverkop in de
meest flagrante clichés storten. Vanaf de eerste seconden voel je al dat daar niets van aan
zal zijn.
Geen zweem van gladgestreken Afrikaanse dans, integendeel. De onderlinge diversiteit van
de dansers springt meteen in het oog: ze verschillen in lengte, stijl, huidskleur, présence. Met
de keuze van zijn dansers alleen al wringt Thierry Smits elk vooroordeel de nek om. Hij drijft
dit nog verder door in het stuk een totale osmose tussen dans en muziek te bewerkstelligen,
juist daar waar wrijving en een confrontatie tussen twee polen te verwachten viel.
Hier overheerst de dans. Die is abstract maar bouwt duidelijk op individualiteit van elke
danser en op het parcours van de choreograaf. Thierry Smits gebruikt de lichamelijkheid van
de dansers zonder haar te onderstrepen, net zoals hij steunt op de muziek van Bach zonder
het ooit letterlijk te tonen. Het stuk is van een majestueuze traagheid, met solo’s, duo’s, trio’s
en (nog enigszins onstuimige) passages met alle negen die nu eens gewichtsloos, dan weer
puur ludiek zijn. Eindeloze elegantie, ontspannen gebaren, een fascinerende werveling van
lichamen als evenveel beweeglijke tekens op het witte blad van het podium. Alle dansstijlen
versmelten zo harmonieus dat je de indruk krijgt dat klassieke dans, gevechtskunsten,
capoeira, hedendaags en barok tot één grote, indrukwekkende beweging verworden zijn.
Deze gespierde, strakke, krachtige lichamen hebben ook een ontroerende zachtheid. Een
zelden geziene tederheid zelfs, die de opdracht in de titel alle eer aandoet: aan mijn
geliefden.
Le Soir, Jean-Marie Wynants, 29/01/2010