woensdag 13 oktober 2010. Stockhausen gevisualiseerd Hartekijn

www.theatermaggezien.net, woensdag 13 oktober 2010.
Stockhausen gevisualiseerd
Hartekijn van tg Schemering (+5)
Op de affiche staat een
afbeelding van de Bauhauskunstenaar Kurt Schmidt, de
man van het mechanische
ballet uit de jaren 20. Ze
toont een ronddraaiende
Harlekijn-achtige figuur in
de typische Bauhaus-cirkels
uit Schmidts scène-ontwerp
voor De man aan het
schakelbord. De cirkels en
de cirkelbewegingen hebben
blijkbaar als inspiratiebron
gediend voor de productie
die Eric Vanthillo met zijn
groepje opgezet heeft rond
Harlekin, de solo voor
(c) Mariano Rubio
klarinet die Karlheinz
Stockhausen componeerde in 1975. In dat muziekwerk gaf Stockhausen ook maat voor
maat aan welke bewegingen de klarinettist moest maken. Het werk werd dan ook vaak
omschreven als 'half muziek, half theater' omdat de muzikant ook moest acteren en
dansen.
Tg Schemering plaatst bij de klarinettiste (Sabine Uytterhoeven) twee danseressen op de
scène (Magy De Bie en Caroline Meerschaert), wat zorgt voor een speelse interactie
tussen de drie personages. Tegen het lichtgroene achterdoek staat de klarinettiste op
een cirkelstuk. Witte cirkels liggen als puzzelstukken in elkaar. Links en rechts op het
podium hangen lange buizen van witte stof en repen. Ze bewegen, handen drukken zich
in het doek, komen te voorschijn. Uit de twee kokers verschijnen de danseressen,
gekleed in witte, ronde tenues. Ze zijn nieuwsgierig naar de open en volle cirkels, ze
verwonderen zich over de spelmogelijkheden en ontdekkingen. De ene vrouw wil de
andere nadoen, haar overtreffen, maar dat lukt niet vaak. Dat alles levert een subtiel
spel op van beteuterd aantrekken en afstoten. De klarinettiste voelt zich bedreigd, daagt
de twee uit, die nu samenspannen.
Hartekijn is een speels en poëtisch kleinood van pure vorm en beweging in tijd en
ruimte, op niet voor de hand liggende klanken. Maar het werkt: in de herhalingen zitten
veel variaties en wat humor. De spanningsboog tussen de drie personages gaat op en
neer, sluit als een cirkel, ontwikkelt zich als een spiraal.
Zoals in een vorige Schemering-productie (Criss Cross, rond de jazzmuziek van
Thelonious Monk) een spel van licht, kleur en spiegelingen met overhead-projectoren de
muziek visualiseerde, zo maakt nu het ronde dansspel in het wit de muziek van
Stockhausen zichtbaar. Vormenspel, beweging en muziek kringelen als vanzelfsprekend
heel organisch en esthetisch in elkaar.
Info: tgschemering.blogspot.com