uit de ruimtes van Studio Dok, klinken harde beats uit de jaren `90

Hanengedrag in Haantjes
1998. Amsterdam. Een bruisend nachtleven. Amsterdam doet er toe. De RoXY en de IT, daar
moet je zijn. Turn up the bass! Een levendige reclamewereld. Er wordt veel geld verdiend. Stijn
en Frenk – u weet wel uit Komt een vrouw bij de dokter – zijn directeuren van een
reclamebureau. En dat gaat goed! Althans... tot homo en gayscene specialist Charles langskomt
met een ‘briljant’ idee voor de GayGames, hét event in de zomer van 1998. Het geweldige idee
bestaat uit het vervangen van de bestaande GayGames-vlag. Ieder land krijgt zijn eigen vlag,
met de kleur roze. Stijn en Frenk worden niet gehinderd door enige kennis van de gayscene en
trekken zich niets aan van kritische opmerkingen en vragen van de vrouwen in hun omgeving:
bureau-assistent Maud en vriendin Carmen. Maud en Carmen zien het hanengedrag met lede
ogen aan. Stijn en Frenk zijn prestatiegericht, hebben een bord voor hun kop en willen in niets
voor de ander onderdoen. De vrouwen weten beter én eerder: dat kan alleen maar fout gaan.
Maar de reclameboys gaan ervoor. Het gaat uiteindelijk nog verder dan de vlaggen; er komen
shirts bij én fluitjes. Niets weerhoudt hen ervan om door te gaan. Want je laten kennen en
toegeven dat je er een beetje naast zat, dát doen haantjes dus niet. Niemand is geïnteresseerd
in het door Stijn en Frenk ontwikkelde materiaal. Dus eindigt de zoektocht naar een gat in de
markt met duizenden dozen onverkochte fluitjes, t-shirts (V-hals!) en vlaggen in de gangen van
het hippe reclamekantoor.
Anderhalf uur lang energie
Daniël Boissevain (o.a. Gooische Vrouwen), Harpert Michielsen (o.a. Soldaat van Oranje) en
Peggy Vrijens (o.a. Julia’s Tango) spelen het theaterstuk Haantjes, naar de bestseller van Kluun,
onder regisserend oog van Dennis van de Ven (Draadstaal en JURK!). De voorstelling heeft de
grilligheid gekregen van een reclameblok: muziek, cabaret en drama wisselen elkaar in een rap
tempo af. Er zit vaart in de show. Dennis van de Ven heeft hier bewust voor gekozen: “Ik houd
van directe taal en niet van thematiek die er duimen dik bovenop ligt.” Wat dat betreft sluiten
de ideeën van Dennis en producent Bastiaan Ragas perfect op elkaar aan. Na Help! ik heb mijn
vrouw zwanger gemaakt besloot Bastiaan nóg een boek van Kluun op de planken te brengen,
omdat hij de directe schrijfstijl bijzonder geschikt vindt voor het theater van nu: snel en
zelfrelativerend. Dennis: “Bastiaan vroeg of ik Haantjes eens wilde lezen. Of ik dacht dat er een
script voor een theatervoorstelling van te maken viel.” Uiteindelijk was Bastiaan zo tevreden
dat hij Dennis ook vroeg voor de regie. Bastiaan: “Iedereen heeft genoeg gedoe in zijn leven,
dus als je naar het theater gaat, wil je meegesleurd worden. Dennis heeft dat perfect gedaan.
Dit stuk heeft anderhalf uur lang energie en de acteurs en de muziek geven dat door aan de
zaal.”
Special track van DJ Thimbles
Speciaal voor deze voorstelling is DJ Bart Thimbles, bekend van de immens populaire Turn Up
The Bass-platen uit de jaren negentig, gevraagd een mega-track samen te stellen die in de
laatste vijftien minuten van de voorstelling het spel van de drie acteurs zal ondersteunen. Of
eigenlijk kun je stellen dat deze track de laatste vijftien minuten een hoofdrol speelt in het
stuk. Dennis van de Ven: “Echt te gek dat Bart dit voor deze voorstelling wilde doen. De muziek
uit de jaren negentig was zo sfeerbepalend. Het pompt de zaal helemaal op.”
Altijd een mening en altijd gelijk
Wie het verhaal kent, weet dat het vijf personages bevat. De drie acteurs spelen dus meerdere
rollen. Zo is Peggy soms Carmen en soms Maud. En dan ook nog af en toe Charles. Dit laatste
personage wordt overigens door alle drie de acteurs neergezet. Net hoe het uitkomt. Het
switchen van de rol gebeurt gewoon op het toneel. Zo neemt Harpert de jas van Peggy over en
dan is hij Charles. Peggy: “Ik moet in het spel veel schakelen tussen het karakter van Maud, die
heel uitbundig is, en Carmen die veel ingetogener is. Maud is een hittepetitje: dat speel ik best
makkelijk, dat karakter ligt dichter bij mezelf. Carmen is meer een rustige vrouw, heel zen. Dat
is voor mij wat meer zoeken. Charles is een verhaal apart. Daniël en Harpert kunnen hem
neerzetten door wat vrouwelijker te bewegen en hun stem aan te passen. Maar hoe speel je
als vrouw een man, die tegelijkertijd weer vrouwelijk is. Knap lastig! Wel heel leuk om te
doen”, concludeert Peggy. Harpert beaamt dat. Hij speelt Frenk, een superhaantje. “Ikzelf ben
helemaal geen haantje. Frenk is een man die zichzelf de hele tijd probeert te overtuigen dat
het goed is wat-ie doet, dat hij goed bezig is. Je ziet dat veel. Onzekerheid overschreeuwen, zeg
maar.” Bastiaan heeft er geen moeite mee om ronduit te erkennen dat hij een haantje is. Hij
las het boek van Kluun een jaar geleden voor het eerst en vond het direct herkenbaar.
Bastiaan: “Ja, ik ben net als veel van mijn vrienden een blaaskaak. Ik herken mijzelf in dat boek
van Kluun. Sinds ik kinderen heb, is het hanengedrag wel wat minder geworden. Maar veel
mannen zijn kleine jongetjes. Borst vooruit en kraaien maar, over voetbal of politiek. We
hebben overal een mening over en hebben altijd gelijk! Vrouwen zijn over het algemeen veel
genuanceerder, veel evenwichtiger.” Daniël: “Stijn is ook een echte haan. Grote verhalen, het
is een echte, snelle reclamejongen. Ik gebruik in het spel graag overdreven karaktertrekken,
maar Stijn mag geen cliché worden. Dat zou te makkelijk zijn. Dat vind ik ook spannend aan
deze rol; het zoeken naar de nuances. Iedereen helpt daar overigens aan mee. Dennis
natuurlijk, maar ook Harpert en Peggy. Het is een goed team om in te werken.”
Haantjes gaat op maandag 29 oktober 2012 in première in het DeLaMar Theater in Amsterdam
en is daarna door het hele land te zien tot 9 februari 2013.