persbericht

PERSBERICHT
Safe Dalfsen
Subway – A parallel world called art #2:
Pieter Dobbelsteen
Wineke Gartz
In deel 2 uit de serie Subway worden
raadsels opgeworpen. Niets is wat het
lijkt. Of toch?
Kunstenaars zijn geen politici, noch
therapeuten, maar luister goed naar ze, en
onderga de sessie.
Bij binnenkomst in de kelder lijkt het leven
een eeuw teruggeworpen in de tijd.
Geometrische vormen zijn als zwevend over
de wand in de lange gang naar de centrale
ruimte geschilderd. Het doet sterk denken
aan het Russische Supprematisme uit de
jaren ’10 en ’20 van de vorige eeuw. Hoe zat
dat ook alweer? Hang naar zuiverheid,
idealisme?
Pieter Dobbelsteen (1973) kondigt met de
wandschilderingen zijn presentatie in de
centrale ruimte van de kelder aan. Hier toont
hij schilderijen in een ruimtelijke context. De
werken lijken zich niet aan de beperkingen
van het tweedimensionale te willen houden,
door toevoegingen van houten latjes,
webachtige draadstructuren en stroperige
verfmediums.
Bovendien gaan de schilderijen een direct
verband aan met elkaar, met de ruimte en
met de sculpturen die Dobbelsteen in de
ruimte heeft geplaatst.
Het geheel oogt grillig. Rubberachtige
zwarte slierten lijken vanuit een hoek van de
kelder te groeien en de ruimte binnenkort te
overwoekeren.
Waar is nu die zuiverheid gebleven, de
utopie die zo voelbaar was in de schilderijen
van Malevich en kornuiten, waaraan de
wandschilderingen bij binnenkomst refereren?
Weggeschilderd, zo blijkt bij nadere
beschouwing. Pieter Dobbelsteen, die
afgelopen jaar is gestart met een studie
filosofie, laat er geen gras over groeien: de
rafelranden van het altijd heersende
utopisch denken worden door hem
blootgelegd.
Gaan we dieper de kelder in, dan stuiten we
op een ruimtelijke collage in een schemerige
zaal. Lege wissellijsten tegen een wand,
zwart-wit kopieën en videoprojecties
bepalen de sfeer. Enkele dunne latten lijken
het zware betonnen plafond te stutten.
Muziek en stilte wisselen elkaar af. De
kelder van safe als plek waar de lucht
stilstaat en waar daglicht geen doorgang
heeft. In welk verlaten oord ben ik beland?
Is dit een verblijfplaats of een voorportaal?
Wineke Gartz (1968) werpt enigma’s op.
“Wat moeten we hiermee?”, is een logische
eerste reactie.
Gartz’ werk ontstaat als bezwering van de
ruimte. Met cliché’s, absurde combinaties
van beelden, teksten en muziek ontstaan
verhaallijnen die weer even gemakkelijk
verdwijnen. De fotokopieën zijn veelal
archiefmateriaal,
misschien
inspiratiebronnen van de kunstenaar?
Het materiaal van Gartz is persoonlijk, en
tegelijk vaak zo allerdaags dat het bij
iedereen om de hoek kan zijn, zodat je
gegrepen kunt worden door banale, simpele
dingen. Er lijkt niets te gebeuren, maar toch
is het bijzonder genoeg. Ineens ga je toch
aspecten zien die je nooit eerder had
opgemerkt.
Als beschouwer word je constant heen en
weer bewogen tussen beelden, of flarden
daarvan. Het verlangen ontstaat om de tijd
stil te zetten, om je herinneringen te
ordenen.
De stroom aan beelden kan je dagen
achtervolgen,
en
brengt
je
eigen
herinneringen in beweging. Zo wordt het
persoonlijke universeel. In die zin raakt het
werk van Wineke Gartz aan de mysterieuze
wereld van dromen. Laat je niet meestromen, maar stroom actíef mee met de
beelden van Gartz, geef ze een eigen plek,
en je zult als herboren weer uit Dalfsen
vertrekken.
Subway – A parallel world called art is een
tentoonstellingsconcept
van gastcurator
André
Pielage.
Subway #2 is een vervolg op de eerste tentoonstelling
van de reeks, die ingevuld is door Are You Meaning
Company (JP) en Maze de Boer. Werk en sporen van
beide kunstenaars zijn nog steeds te bezichtigen. In
de volgende tentoonstelling, in september (Maartje
Korstanje en Maki Ueda JP) zullen tevens werken van
Pieter
Dobbelsteen
en
Wineke
Gartz
vertegenwoordigd blijven.
Subway – A parallel world called art #2
Pieter Dobbelsteen en Wineke Gartz
Safe, Raadhuisstraat 1, Dalfsen
zondag 13 april - zondag 25 mei
Openingstijden: do.-za. 13.30-17.00 u (feestdagen
gesloten)
www.safe-art.nl