De maakbaarheid van de mens, de maakbaarheid van de natuur

De maakbaarheid van de mens, de maakbaarheid van de natuur
“Het is schrikbarend duidelijk geworden dat onze technologie onze
menselijkheid voorbij is gestreefd” Albert Einstein
Een donker groot stuk beton dat onverwacht middenin een heldergroen bos of
veld te voorschijn komt, een honderden jaren oude olijfboom die langzaam door
een dichte mist door het landschap trekt op het dek van een dieplader. Ik zie een
schoonheid zonder voorgeschiedenis, modern en futuristisch. Een schoonheid
die zowel kracht als kwetsbaarheid toont. Een nieuwe taal waarin het volkomen
logisch is dat mensgemaakte objecten verbonden zijn aan natuurlijke vormen.
Deze fysieke elementen, weet de rede uit te dagen en maakt het ondenkbare
visueel werkelijkheid. Dit is de taal waarin mijn werk communiceert.
Labglas komt veel voor in mijn werk: het rijmt met de suggestie dat er onderzoek
gedaan word, dat ergens iemand moeite doet om te begrijpen hoe de mens zich
verhoudt tot de natuur nu en in de toekomst. Ik heb een artificieel bos gemaakt
met dit materiaal als een teken van onze tijd. Gemaakt en gemanipuleerd door de
mens maar toch fragiel en onderzoekend, vragend. Het verrast, maar laat
tegelijkertijd ook een bijna mathematische logica zien.
De vraag naar de relatie tussen mens en natuur is de drijvende kracht achter
mijn werk, ik onderzoek hoe de natuur meer en meer afhankelijk wordt van de
mens en onderdeel wordt van onze gemanipuleerde omgeving, zich daar een
plaats verwerft en vraag me af hoe het menselijk lichaam daar weer op reageert.