Hier!' schreeuwt Koen. 'Naar mij!' Hij steekt een hand op. Waarom kijken ze nou niet! Hij staat helemaal vrij. Mopperend holt hij mee naar voren. Gelukkig is dit alleen maar oefenen, met hun eigen klas. Zaterdag moet het anders! Dan is het grote scholentoernooi. Pier is aan de bal. Hij pingelt behendig, maar Koen is niet bang. Die bal heeft hij zo weer terug, let maar op. Hij wrikt de punt van zijn schoen tussen Piers voeten en trapt. 'Au,' gilt Pier. Hij valt op de grond met zijn handen om zijn enkel. Meester Paul fluit. Waarom nou? Er is niks aan de hand! Kwaad loopt Koen op Pier af. 'Sta op, man,' snauwt hij. Maar Pier blijft met een vertrokken gezicht over de grond kronkelen. Die aansteller! Weer klinkt de fluit van meester Paul. Dan komt Pier grijnzend overeind. 'Leg maar neer,' zegt hij. Hij wijst naar de grond. Koen geeft de bal een keiharde trap. Precies in de buik van Max. Kreunend klapt Max dubbel. Nu is meester Paul met drie stappen bij hen. Hij slaat een arm om Max heen. 'Sorry Max,' zegt Koen. 'Ik wou ..' Meester Paul weert hem af. 'Laat maar, Koen. Jou spreek ik nog wel. En jullie allemaal aankleden.' Een kwartier later staat Koen tegenover meester Paul. 'Dat kan echt niet, jongen. Je moet je leren beheersen. Dat hoort bij sport.' 'Ja meester.' 'Het spijt me, maar ik kan je zaterdag niet opstellen. Je bent zo driftig. Ik wil geen ongelukken met andere schoolteams.' Wat? Niet opgesteld zaterdag? Tegen de Barbara-school? Maar hij is één van de besten! 'Ik zal echt...' begint hij. 'Sorry. Als je weer een wedstrijd normaal hebt gespeeld, bekijk ik het opnieuw. Maar zaterdag, nee.' Meester Paul draait zich om. Het is niet waar, denkt Koen. Maar het is wel waar. Het is net tegen hem gezegd. Hij voelt tranen opkomen. Snel loopt hij naar de WC. Hij verbergt zijn hoofd tussen zijn handen. Die stomme Pier ook. Dat joch treitert hem altijd. En meester Paul ziet nooit wat. Blinde kip. Nou die zal het nog wel merken! Als zijn sporttas straks in de sloot ligt. Of zijn horloge in de WC. Of ... Maar dan mag hij nooit meer meedoen. Hij balt zijn vuisten. Rustig worden. 'Normaal' doen. Anders kan hij het hele toernooi wel vergeten. Je zal zien dat ze zaterdag verliezen tegen de Barbara-school. Zonder hem. Dan liggen ze er meteen al uit. Nijdig schopt hij tegen de deur van de WC. Het is zaterdagmiddag. Als Koen het voetbalveld nadert, staan de teams al klaar. Pier heeft het hoogste woord. 'Hé, doe jij niet mee?' vraagt een jongen uit groep acht. Koen schudt zijn hoofd. Vlug loopt hij door. Aan de zijlijn staat meester Paul. Hij knikt naar Koen. 'Goed zo,' zegt hij. 'Leuk dat je komt kijken.' Het fluitsignaal klinkt. Daar gaan ze. Zenuwachtig sabbelt Koen op het lipje van zijn rits. Wat zou hij graag het veld oprennen. Bij iedere aanval van hun team voelt hij zijn buik warm worden. Maar de Barbara's zijn goed. Ze dekken alles keurig af. Nog zeven minuten. Max is aan de bal. Nu moet het gebeuren. Maar de jongens van de Barbara-school hebben hem al weer ingesloten. Max speelt naar Koos. Dat wordt niks. Terug naar Max. Opeens ziet Koen Pier staan. Aan de andere kant van het veld. Helemaal vrij. Hij zwaait met zijn armen. Recht door het midden, denkt Koen. Waarom zien ze het niet? Zijn handen jeuken. Dan springt hij naar voren. 'Pier staat vrij,' schreeuwt hij. 'Daar!' Max kijkt op. Hij geeft de bal een zwieper naar Koos. Die schuift hem door naar Pier. 'Goed gezien, Koen!' zegt meester Paul. Zijn stem klinkt hees van de spanning. Pier schiet naar voren. Hij passeert een tegenstander, nog één en ... knal! Doelpunt! 'Yeah!!' schreeuwt Koen. Samen met meester Paul danst hij in het rond. Die wedstrijd is voor hun. Daar komt de Barbara-school niet meer tussen. Even later fluit de scheidsrechter voor het laatst. Zingend komt het team van het veld. Ze zijn er door. Woensdag tegen de Lelies. Daar komt Pier. Vlak voor Koen blijft hij staan. 'Bedankt hè,' zegt hij. 'Huh?' 'Als jij niks gezegd had, had ik nooit kunnen scoren. Niemand zag me staan.' Koen lacht. 'Volgende keer ben ik erbij,' zegt hij. 'Ho, ho,' zegt meester Paul. 'Heb jij mij al zoiets horen zeggen?' Verschrikt kijkt Koen om. 'Ik weet niet of ik jou woensdag wel opstel,' zegt meester Paul. Hè? Meent hij dat echt? 'Ik kan je absoluut niet missen als coach.' Meester Paul knipoogt. 'Laat mij maar spelen,' zegt Koen. 'Coachen is iets voor oude knarren.' En weg is hij. Want meester Paul laat graag zien hoe hard een oude knar nog rennen kan.
