Het meer, al eeuwen tussen deze heuvels, rijk aan oeverdorpen

Het meer, al eeuwen
tussen deze heuvels, rijk
aan oeverdorpen;
maar ook een stad waarover
geruchten de ronde doen.
SB
Die ochtend wist ik dat ik een interview zou doen met een jonge Russische pianist. Er was
een Roemeense cameraman voor me geregeld. Toen ik mijn spullen voor vertrek bij elkaar
pakte, ging mijn telefoon. Een vriendin die ernstig ziek was, zou niet meer beter worden.
Mijn Roemeense cameraman stond buiten op me te wachten en sloot me in zijn armen. Ik
had nog nooit met hem gewerkt; het was kennismaking en begroeting in één.
Even later waren we op weg. In de auto praatten we over de dood alsof we elkaar al jaren
kenden. Door een zee van tranen en verdriet nam ik mijn gegevens voor het interview nog
een keer door.
Alexei Sultanov was een veelbelovende laureaat van zo'n 20 jaar. Toen ik hem zag, was
hij precies de jonge Russische pianist die ik me voorstelde: donkere lokken en een poestablik. Door zijn begroeting in perfect Engels met charmant accent, nam hij me meteen mee
in zijn Slavische wereld.
Terwijl mijn Roemeen de zwart glanzende vleugel uitlichtte, zei Alexei: 'Muziek, ik ben
opgegroeid met muziek. Mijn vader was musicus, mijn moeder was musicus, mijn broers en
zussen, er was altijd muziek in huis.' Daarna zette hij zich achter de vleugel en begon te
spelen.
De camera draaide, Alexei was ons voor lange tijd vergeten. Toen zijn handen uiteindelijk van de toetsen gleden zei hij: 'Mozart, er is geen andere componist die ik meer bewonder dan Mozart. Mozart is als geen ander. Zijn muziek is als een stad die aan een meer ligt.
Een stad waar het meer door de eeuwen heen, haast onmerkbaar, beetje bij beetje, een
stukje van de stad heeft ingenomen. En zo na al die jaren weet alleen de oude visser in
het dorp nog, dat er onder dat meer een verdronken stad ligt. Dat is de muziek van Mozart'.
Het werd een mooi interview. Op de begrafenis van mijn vriendin werd Mozart gespeeld.
Het was haar lievelingscomponist.
Hilde Soeters