Weer terug geweest - Kanker in ons gezin

Weer terug geweest.
Alweer een maand voorbij. De vorige keer een rommelige, heen en weer geslingerde blog.
Bedankt voor alle reacties die ik heb gekregen. Ook via de mail [email protected]
Deze maand vloog voorbij, want wat hebben we veel mogen beleven. Dankbaar voor deze
momenten.
Alleerst mochten we een bijzonder memorabel moment beleven. Johan en ik waren 10 jaar
getrouwd. Elk jaar gaan we naar de locatie waar we getrouwd zijn. Dit jaar ook, maar dan
samen met onze beide ouders, die getuigen waren op onze trouwdag. Dat we tien jaar
getrouwd zijn, is toch wel een heel bijzonder moment. Dat kan natuurlijk heel dubbel gelezen
worden. Om eventuele verbazing te voorkomen: we houden heel veel van elkaar, dus in die
zin is het niet bijzonder dat we het 10 jaar vol hebben kunnen houden. Nee, het feit dat we
nog samen zijn, omdat we te maken hebben met een
dodelijke ziekte, is bijzonder te noemen. Samen hebben we
foto’s bekeken van de afgelopen jaren. Bijzonder om te zien
hoe ons gezin is gegroeid en alle hoogte en dieptepunten
kwamen voorbij. En...elke keer die glimlach. Ook bij de
dieptepunten. Wat ons eigenlijk nooit opgevallen is, dat er
foto’s is gemaakt op het moment dat we voor het eerst door
ons nieuwe huis liepen. Toen waren de onderzoeken naar
borstkanker net in gang gezet. En wat blijkt: er is een foto
van Johan en mij bij het slaapkamerraam gemaakt. Als je
goed naar buiten kijkt, zie je daar de regenboog. Nooit
geweten, maar nu wel heel erg bijzonder.
Zoals de meesten wel weten heb ik geen specifieke bucketlist, zoals ook in het interview van
de KWF-krant KRACHT stond. Ik draai de bucketlist om. Iets bijzonders wat ik eerder eens
gedaan heb, wil ik graag nog een keer doen. Als je mijn boek hebt gelezen dan weet je dat
het laatste hoofdstuk, geschreven door mijn vader, over een reis naar Mallorca gaat.
In de afgelopen meivakantie hebben we weer onze koffers ingepakt en zijn we naar het
vliegveld gereden. Johan, de kinderen en ik zijn terug gegaan naar Mallorca. De reis van vorig
jaar hebben we weer mogen beleven. Een van de eerste foto’s die we hebben gemaakt is
dezelfde als vorig jaar: met z’n vijven bij de zee! Hoe we
als gezin de reis hebben beleefd is best moeilijk te
beschrijven. De kuren hebben er voor gezorgd dat ik
qua conditie kan merken dat het achteruit gaat. De reis
maken doet emotioneel ook veel. We relativeren ook
graag, want we kunnen de reis nog maken. Er zijn
genoeg mensen die ziek zijn en dit niet meer kunnen. Op
Mallorca was ook genoeg zand om onze kop in te
steken. De eerste week hebben we net gedaan alsof er
niks aan de hand is. Ook dat is niet een optie, want ook
in een ander land blijft de confrontatie.
Ik mag er nog niet te veel over zeggen, maar we zijn met een bijzonder project bezig op tvgebied. Over een paar weken/maanden kan ik er op de blog meer over vertellen. Maar dit
heeft er toe geleid dat we na een week er wel over onze situatie gingen praten. En het gaf
ook veel openheid en lucht. We kunnen weglopen voor de situatie, maar de angst en kanker
gaan altijd met ons mee. Momenteel zitten Johan en ik in de fase: probeer rustig te blijven, laat
je door confrontaties niet te veel raken en leef in het nu. Toch is dat soms best lastig, want dat
leidt er bij ons vaak toe dat emoties worden afgevlakt. Pijn laat je niet graag toe, maar dat
zorgt ook voor dat het intense genieten afgevlakt wordt. Na een open en fijn gesprek werd de
lucht weer open gebroken. Ik heb mijn badpak gepakt, protheses er in gedrukt en het
zwembad in gedoken. Mijn kinderen vonden het prachtig om samen met me in het water te
zijn. Een heerlijk genietmoment.
Er was nog een heel belangrijke reden om weer terug te gaan. Vorig jaar hebben we als gezin
gehuild op het moment dat we weggingen. Op Mallorca waren we als gezin samen, eindelijk
in de ontspanning. Maar we moesten back to reality. Er wachtten weer kuren. En een scan om
te kijken of de medicatie aansloeg. Dit heeft zoveel indruk op de kinderen gemaakt dat ze op
de terugweg niet zoveel hebben gezegd. Op dat moment heb ik een steen in mijn tas gedaan
en meegenomen naar huis. De steen heeft het hele jaar in onze kamer gelegden met een
doel: die steen gaat terug gebracht worden. Ik heb nooit gezegd dat ik mee zou gaan, maar
het was wel mijn doel. En...we hebben de steen samen terug kunnen brengen. Een bijzonder
moment dat vastgelegd is.
We krijgen nu de vraag of we een nieuwe steen hebben meegenomen. Dat hebben we niet
gedaan. Het is goed zo. Unaniem hebben we besloten om nu niks mee te nemen. Vorig jaar
probeerden we ons aan alle kanten vast te houden en doelen te houden. Momenteel
kabbelen we voort in de golven die voorbij komen. Emotioneel wat vlakker en daardoor
houden we het vol. Het leven met de dag is de manier waarop we op de been blijven.
Terugkijken is al geweest en we halen daar vooral de mooie momenten in naar voren. Je kunt
aan het verleden immers niet veel meer veranderen. Vooruit kijken roept vragen op. Het leven
in het nu, daar draait het om. Het leven in het nu is een kunst, maar maakt de mens wel meer
dankbaar voor de dingen je mee mag maken. Toch kijk ik even vooruit en blijf ik doelen
houden. Next doel: 30 worden 
De komende weken staan er verschillende afspraken in het ziekenhuis gepland. Naast de
kuren, wordt er ook een hartecho gemaakt bij de cardioloog en we gaan op bezoek bij de
oncoloog. De conditie en hartpompfunctie van mijn hart wordt elke drie maanden
gecontroleerd. Er is achteruitgang te zien, maar nog acceptabel om door te blijven gaan met
de kuren. We zijn nu erg benieuwd hoe de conditie en de hartpompfunctie van het hart nu is.
Maar we beginnen bij de eerste afspraak.: back to reality.
Bericht van Facebook-pagina Een regenboog in de woestijn op 19 mei:
Vandaag behandeling nummer 111. Kankerremmer met als 'toetje' een spuit botversterker. Vandaag
gelukkig niet alleen in het ziekenhuis. Mam, bedankt voor de support!