Ode à Cassandre Mignonne, allons voir si la rose Qui ce matin avoit

Ode à Cassandre
Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avoit déclose
Sa robe de pourpre au Soleil,
A point perdu cette vesprée
Les plis de sa robe pourprée,
Et son teint au vôtre pareil.
Las ! voyez comme en peu d'espace,
Mignonne, elle a dessus la place
Las ! las ses beautés laissé choir !
Ô vraiment marâtre Nature,
Puis qu'une telle fleur ne dure
Que du matin jusques au soir !
Donc, si vous me croyez, mignonne,
Tandis que votre âge fleuronne
En sa plus verte nouveauté,
Cueillez, cueillez vôtre jeunesse :
Comme à cette fleur la vieillesse
Fera ternir votre beauté.
Ronsard was een dichter uit de 16 e eeuw die tot de
dichtgroep La Pléiade behoorde. Zij schreven
voornamelijk sonnetten en trachtten daarmee de
Franse taal het aanzien te geven van de klassieke
talen. “Ode à Cassandre” uit de bundel “Les Amours
de Cassandre”
(1552) heeft hij opgedragen aan
Cassandre Salviati, de dochter van een Italiaanse
bankier. Verbonden aan het hof als dichter, zag hij
haar één avond in Blois. Zij was toen 13 jaar oud. Zij
trouwde het jaar daarna met de seigneur de Pré.
Dat belette Ronsard niet om een hele dichtbundel
aan haar te wijden, niet in minst natuurlijk
vanwege de associatie met Cassandre uit de
mythologie, schoon maar ongenaakbaar..
Hier nodigt hij Cassandre uit met hem de roos te
gaan zien die ’s morgens nog zo mooi stond te
bloeien. Helaas is de roos ’s avonds reeds verwelkt.
Daarmee geeft hij haar de wijze les van haar
schoonheid te genieten nu ze nog jong is want zoals
bij de roos zal de ouderdom deze doen verbleken:
“Carpe diem”