Een artificiële mythologie als onderdeel van de Indonesische civiele religie Volgens Lüchau is er nooit een consensus bereikt over wat civiele religie nu precies is (Luchau, 2009). In de Indonesische casus is er sprake van een actieve definiëring van de Indonesische identiteit, zeker na de onafhankelijkheidsverklaring van Soekarno in 1945. In een ontwikkelingsland als Indonesië wordt een serieuze poging ondernomen om een culturele identiteit te ontwikkelen voor alle burgers (Budhisantoso, 1996). Vanwege de culturele en religieuze identiteit is het om zijn minst een uitdaging te noemen om culturele cohesie aan te brengen in de archipel. Tevens neigt een nieuwe onafhankelijke overheid naar het vooropstellen van de ontwikkeling van de politieke sector, om nationale eenheid te scheppen en tegelijkertijd uit uitroeien van buitenlandse macht (Budhisantoso, 1996). Maar hoe zit het met de culturele ontwikkelingen op het gebied van identiteit? Is er wel sprake van een Indonesische identiteit? Volgens Smith is een natie een “menselijke populatie die een historisch territorium bezet, gemeenschappelijke mythen deelt, een publieke cultuur heeft en gemeenschappelijke wetten en gewoonten voor alle leden” (Smith, 2003). Maakt dit Indonesië met haar culturele diversiteit dan een natie? Volgens Herman Beck hebben Indonesiërs een dubbele identiteit: de identificatie met hun regionale cultuur en op de tweede plaats hun identificatie met de nationale identiteit (Beck, 2014). Er bestaat een staatsfilosofie genaamd de Pancasila waarin de grondbeginselen van de staat worden vastgelegd, waaronder de vijf religies: katholicisme, protestantisme, islam, boeddhisme en hindoeïsme. Tijdens mijn verblijf in 2008 zag ik een TVcommercial van Indomie, waarin de aanwezigheid van verschillende culturen die werd geuit in lokale talen, kledingstijl en architectuur, centraal stond. De staatsfilosofie ten opzichte van de culturele diversiteit die wordt verwoord in het Sanskriet “bhinneka tunggal ika”, ofwel “eenheid in verscheidenheid” is het kernidee geweest voor de reclamespot. Maar de eenheid in verscheidenheid geeft de Indonesiërs dus de ruimte om zich te identificeren met hun lokale cultuur, maar zichzelf ook te zien als onderdeel van de natie. Bestaat de Indonesische mythologie? Ja, deze bestaat. Het is echter een inconsistent geheel. Deze diversiteit is te danken aan het feit dat de Indonesische cultuur gezien niet homogeen is, maar uit honderden verschillende etnische groepen bestaat, die allen hun eigen mythen hebben. Bovendien heeft de christelijke, islamitische en hindoeïstische aanwezigheid ook invloed gehad. Het geloof in djinns zijn een typische islamitische additie aan de Indonesische volksverhalen. De mythische elementen die ik in de media tegenkom, bijvoorbeeld in speelfilms of series, is eerder van islamitische origine dan van culturele. Er lijkt dus geen nationale mythologie te zijn zoals die van de oude Grieken of Noren, die veelvuldig in media wordt toegepast. De Garuda is wel een nationaal geaccepteerd mythisch wezen, dus dat is in ieder geval een breed gedragen symbool voor de Indonesische identiteit. Toch zie ik een aantal elementen die in Indonesië bij vrijwel alle culturen aanwezig zijn, zoals pencak silat, gastvrijheid, spiritualiteit, de rol van eten, het drinken van arak, traditionele muziek waaronder de hedendaagse dangdut, traditionele kleding gebaseerd op sarongs en petjes, de kris (een korte dolk), gezichtsverlies en gehoorzaamheid/respect voor de ouderen. Na mijn eerste bezoek aan Indonesië in 2006 ben ik op het idee gekomen om een artificiële mythologie op Indonesië te baseren. Dit is te vergelijken met de manier waarop Tolkien zijn werk als invulling zag voor het ontbreken van een samenhangende Engelse mythologie. Deze boeken In de Ban van de Ring en de Hobbit zijn overigens geplaatst in het fantasy-genre. Hoewel het bij Tolkien ook frustratie een rol speelde dat bijvoorbeeld de bekendste Engelse mythen, die van Arthur, oorspronkelijk uit Frankrijk kwamen en dit eigenlijk sprake was van een soort mythologische armoede, is het mij vooral te doen om het nastreven van eenheid in een gefragmenteerd landschap van culturele diversiteit op het gebied van de mythe. Het is dus niet mijn bedoeling om allerlei bestaande mythen met elkaar te verbinden, maar vanuit mijn eigen creativiteit en verbeelding een aantal culturele kernwaarden terug te laten komen in een artificiële Indonesische mythologie. Hiermee wil ik niet alleen de Indonesische identiteit versterken onder het volk, maar het land en haar culturele gewoonten profileren ten opzichte van de rest van de wereld. Japan profileert zichzelf al jaren door de videogame-, manga- en anime-industrie waarbij wij in het westen vele typische Japanse culturele gewoonten hebben meegekregen. Velen van mijn generatie keken vroeger naar de mangaserie Dragonball-Z of speelt het bekende Final Fantasy. Deze series staan bol van elementen die kenmerkend zijn voor de Japanse cultuur en via deze weg naar het westen zijn geëxporteerd. Zou Indonesië hetzelfde kunnen bewerkstelligen? Zijn zaken als de Kris, de Silat en de Garuda geen prachtige elementen waarmee het land zich cultureel gezien aan de rest van de wereld kan verkopen, indien op een sterke, overtuigende wijze vertaald in bijvoorbeeld een boek of film in het fantasy-genre? Het gros van de hedendaagse fantasy is gebaseerd op het werk van Tolkien. Fantasy gebaseerd op een artificiële mythologie van Indonesië is een volledig origineel genre. Zolang het, zoals de meeste mythen, gebruik maakt van universele waarden (goed versus kwaad, demonen, dieren, geesten, bomen, liefde en oorlog, verlichting, etc.) dan kan het ook internationaal aantrekkelijk zijn met als gevolg dat Indonesië zich cultureel gezien profileert. Door Stefan Franz Bibliografie Lüchau, P. (2009). Toward a contextualized concept of civil religion. Social Compass, 56(3), 371-386. http://ignca.nic.in/ls_03015.htm Budhisantoso, 1996 Smith, 2003 : 24 Beck 2014 : college Religie en Recreatie Tanah Toraja Indomie: http://www.youtube.com/watch?v=i-FWe5gpxaA