Even tonen schrijvers Jessica Durlacher en Leon de Winter ons, in

Kunstdiscipline Toneel:
Anne
Op 8 mei 2014 ging de voorstelling ANNE in première in het nieuwe Theater Amsterdam. De
voorstelling is gemaakt in samenwerking met het Nationale Toneel. Theu Boermans, artistiek
directeur van het Nationale Toneel, is artistiek eindverantwoordelijk voor de voorstelling.
De producenten van het stuk zijn Robin de Levita en Kees Abrahams. Het script is geschreven door
Jessica Durlacher en Leon de Winter. Het toneelstuk is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van
Anne Frank, een Joods meisje dat onderdook in de Tweede Wereldoorlog. Haar verhalen schreef ze
in een dagboek dat later werd gepubliceerd dankzij haar vader Otto Frank.
Info van: http://www.theateramsterdam.nl/nl/
http://www.nu.nl/cultuur-overig/3771188/recensie-anne-theaterstuk.html
Recensie:
En een aangrijpende toevoeging aan de nagedachtenis van het Joodse meisje. We krijgen een glimp
te zien van de Anne die had kunnen zijn, als ze niet met haar familie in augustus 1944 was opgepakt
in het Achterhuis.
Even tonen schrijvers Jessica Durlacher en Leon de Winter ons, in het begin van deze imposante
toneelvoorstelling, een levendige jonge vrouw in Parijs, die met vrienden in een café zit en
kennismaakt met een uitgever die geïnteresseerd is in haar verhaal.
Dan veranderen de beelden op de reusachtige panelen op het zestig meter brede podium, en gaan we
terug naar Amsterdam 1942, als Anne nog op het Merwedeplein woont - de Franse uitgever blijft
'dehors troupe' op het podium, als haar toeverlaat en eerste toehoorder van het dagboek.
Op het Merwedeplein wordt Anne's dertiende verjaardag gevierd in dan nog min of meer gelukkige
omstandigheden, figuranten fietsen over het podium en het geheel heeft vooralsnog het aanzien van
een gewone doorsnee familie in de stad.
Schreeuwende Hitler
Tot met een overrompelend visueel spektakel de bekende beelden van een schreeuwende Hitler en
marcherende nazi's op de projectiepanelen verschijnen, en pijnlijk ontroerend zichtbaar wordt hoe de
kleine Anne op het toneel bijna letterlijk wordt verpletterd onder de stampende laarzen van de
geschiedenis.
Ze krijgt twee jaar uitstel, tezamen met haar familie, in het Achterhuis van Miep Gies. Kort nadat de
Franks daar hun intrek hebben genomen, duiken daar ook het gezin Van Pels en tandarts Pfeffer
onder, die het met elkaar in dat gekmakend krappe onderkomen moeten zien te bolwerken en waar
het inspirerende karakter van de intelligente, eigenzinnige Anne Frank zich onderscheidt.
Wanhoop
Er zijn momenten van wanhoop, we zien haar woorden aan Kitty op de panelen verschijnen, en hoe
haar schrijftalent zich gaandeweg ontwikkelt en haar zinnen steeds beeldender worden. Ondanks het
visuele vertoon heeft regisseur Theu Boermans de nadruk gelegd op het vertellen van dit verhaal op
het onderduikadres, waarheidsgetrouw en ingetogen.
Door die ingetogenheid is het claustrofobische van Het Achterhuis zelfs in een enorme zaal van het
nieuwe Amsterdam Theater, met dat immense podium, overtuigend verbeeld. En Rosa da Silva in de
rol van Anne is een actrice die met haar beweeglijkheid en met haar mooie, welluidende stem de hele
zaal weet te bereiken.
In deze voorstelling werkt het uitstekend hoe nietig ze op dat podium lijkt, en hoe de zinnen uit haar
dagboek zich op die panelen in symbolische zin al over het enorme publiek verspreiden.
Slotscène
Wat ze zo graag wilde, zoals Durlacher en De Winter in de sterke slotscène laten zien, want deze
voorstelling eindigt niet met het noodlottige bonzen op de muur op 4 augustus 1944. Vader Otto
Frank (innemend vertolkt door Paul R. Kooij), die het als enige zou overleven, neemt dan het woord en
spreekt het publiek toe vanaf een leeg podium, voor grijze panelen nu zonder beelden.
En hij vertelt hoe Anne, haar zusje Margot, hun moeder, de familie Van Pels en meneer Pfeffer
uiteindelijk aan hun einde kwamen. Als daarna de panelen weer openschuiven, openbaart zich de
loden geschiedenis van de zes miljoen in beeld, stil, krachtig, overrompelend, en dan stapt Anne naar
voren, met dat dagboek in haar handen geklemd.
Haar hoopvolle en ambitieuze dromen heeft ze de hele voorstelling door overeind weten te houden,
maar op dat moment vraagt ze zich vertwijfeld af of haar verhaal wel gehoord zal worden. Dat het
meisje nooit zal weten hoe wereldberoemd ze zou worden, is hier intens en liefdevol verbeeld, maar o
zo hartverscheurend.
Door: NU.nl/Anne Jongeling
Mijn Mening:
Ik heb dit toneelstuk gekozen, omdat ik het graag zou willen zien. De Tweede Wereldoorlog is een
onderwerp dat me erg interesseert en het verhaal van Anne Frank is natuurlijk wereldberoemd. Ik
heb er spreekbeurten en werkstukken over gemaakt, films gezien en het Achterhuis zelf bezocht. Het
toneelstuk zien zou het helemaal afmaken. Ik ben heel benieuwd hoe ze het in beeld brengen en de
recensies die ik doorgelezen heb, zijn alleen maar positief. Misschien dat ik ergens deze
zomervakantie een bezoekje aan het theater ga brengen in Amsterdam!